ชินอ๋องรีบสาวเท้าเดินเข้ามาข้างในห้องหอ เขาหยุดมองร่างบางที่นั่งอยู่บนเตียงกว้างด้วยท่าทีสงบเสงี่ยมเหตุใดนางลิงน้อยจึงมิซุกซนผิดวิสัยไปหรือไม่ เขากวาดตามองหาสิ่งผิดปกติทันที พลันสายตาคมสะดุดเข้ากับกาสุราที่เอียงกะเท่เร่ จอกสุราอยู่ทาง กาสุราอยู่ทาง เขาหลุบตาลงสูดอากาศเข้าปอดสองสามครั้งก่อนจะปลายตากลับมาสำรวจร่างบางที่มีอาการโอนเอนเล็กน้อย นางยังคงอยู่ในชุดเจ้าสาวสีแดงสด มือบางทั้งสองข้างรวบอยู่บนตัก
ยามนี้ภายในห้องเงียบสงัดจนได้ยินเสียงหัวใจเต้นดัง ตึก-ตัก ชินอ๋องยกมือหนาที่สั่นเล็กน้อย เขาหยิบคันชั่งที่วางอยู่ข้างเตียงค่อยๆ เปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวออก ทันทีที่ผ้าคลุมหน้าเปิดออกเขาถึงกับสบถออกมาเสียงดัง “นางลิงขี้เมา!”
“เอ๊ะ! พระองค์เป็นอันใดมากหรือไม่ เหตุใดจึงดูดปากหม่อมฉันแรงถึงเพียงนี้” นางมองสามีที่ยามนี้กลายร่างเป็นจอมปีศาจที่กำลังจะสูบเลือดและวิญญาณของนาง
จอมปีศาจผู้นี้มิตอบอันใดแต่กลับก้มลงจูบปากนางอย่างบ้าคลั่งแทนคำตอบ ครานี้มิได้มีความอ่อนหวานแต่อย่างใด จูบนี้มีแต่ความดุดัน หนักหน่วงจนนางรู้สึกได้ถึงรสฝาดที่ผ่านเข้ามาพร้อมกับปลายลิ้นร้อนของผู้เป็นสามี
"..." นี่ท่านโกรธข้าเรื่องอันใดกัน ถึงขนาดจะดื่มเลือดข้าเชียวหรือ
เสี่ยวเจียรีบเดินเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าแดงก่ำ ดวงตาทั้งสองปูดบวมแดงมีเสียงสูดน้ำมูกเบาๆ มือน้อยยกขึ้นเช็ดน้ำตาที่ยังซึมเปรอะใบหน้า นางถลาเข้ากอดคุณหนูของนางด้วยความสงสารก่อนเอ่ยประโยคต่อมา "พระชายาเพคะ ระ..เอ่อ..เราหนีไปจากที่นี่กันดีหรือไม่ เพคะ! บ่าวทนเห็นพระชายาถูกทรมานร่างกายเช่นนี้ต่อไปมิไหวแล้ว"
ฟางซินถึงกับสำลักน้ำลายกระแอมออกมา "เสี่ยวเจีย เด็กดีข้ามิได้ถูกทรมานแต่อย่างใด ทุกอย่างเป็นการแสดงความรักระหว่างสามีและภรรยาเข้าใจหรือไม่"
เสี่ยวเจียส่ายหัวไปมา ความรัก! ความรักอันใดกันนางได้ยินเสียงคุณหนูของนางร่ำร้องครวญครางดังคนบาดเจ็บ "ความรักอันใด ไฉนจึงต้องทำร้ายกันถึงเพียงนี้ เพคะ"
ฟางซินยกมือขึ้นกุมขมับมองสาวน้อยผู้ไร้เดียงสา แล้วจะให้นางอธิบายว่าอย่างไรดี “เอาเถอะ! เสี่ยวเจียไว้วันหน้าหากเจ้ามีสามีแล้วเจ้าจะรู้เอง”
*******************************