“คิดถึงฉันหรือไง ถึงได้มาหา” ทยากรที่รู้แต่แรกแล้วว่ามีคนเข้ามา ถามโดยไม่หันมามอง “เปล่าค่ะ” กัลวารีบตอบกลับเสียงดังฟังชัด จากนั้นเธอก็เดินไปนั่งตามคำเชิญของเขา เพื่อจะได้คุยธุระกันให้จบโดยเร็ว แล้วเธอจะได้ไปทำงานต่อ “แต่ฉันคิดถึงเธอนะ” ทยากรลุกขึ้นจากที่นั่ง ทำเอากัลวาที่เพิ่งจะนั่งได้ไม่นานดีดตัวลุกขึ้นยืนตามอัตโนมัติ “คุณจะทำอะไร!” หญิงสาวถามอย่างหวาดระแวง ด้านคนถูกถามก็ยิ้มมุมปากเล็กน้อย “ท่าทางฉันเหมือนจะทำอะไรล่ะ” ทยากรย้อนถามใบหน้าเรียบเฉย แต่บอกเลยว่าตอนนี้ร่างกายของเขากำลังเกิดการเปลี่ยนแปลง เพียงแค่ได้กลิ่นกายของนางบำเรอฝึกหัด ที่ทำตัวหายเข้ากลีบเมฆทันทีในเช้าวันต่อมา “ไม่...ไม่รู้เหมือนกันค่ะ” “ไม่รู้ แล้วทำไมต้องท่าทำหวาดระแวง” “ก็...ไม่มีอะไรหรอกค่ะ วาแค่ตกใจที่อยู่ๆ คุณก็ลุกขึ้นยืนก็เท่านั้น” กัลวาพยายามบังคับให้ตัวเองไม่สบตากับเขา ที่ตอนนี้เขากำลังจ้องเธออยู่ เพราะสายตาของเขามีอิทธิพลต่อเธอมาก แม้จะพยายามบอกให้เกลียดชังเขาให้มากๆ เพราะเขาใจร้าย เจ้าเล่ห์ ไม่น่าเข้าใกล้ แต่เพราะความจำเป็นทำให้เธอต้องมาใกล้เขา “ขวัญอ่อนจริงนะ ว่าแต่บุกมาหาถึงที่นี่ มีเรื่องอะไรเหรอ หรือคิดถึงลีลารักของฉัน” “คุณทยา!” “ฉันคิดถึงนะ ยิ่งตอนที่กำลังใช้ปากกับ...”

“รุ้งปล่อยภู” “ไม่เอา ภูจะทิ้งรุ้ง” “ภูไม่ได้จะทิ้ง ภูจะไปอาบน้ำและไปนอนข้างนอก” “ไม่เอา นอนด้วยกัน” รุ้งรวีพูดอย่างไม่ยินยอม ก่อนจะเบียดหน้าอกหน้าใจของเธอให้แนบชิดกับแผ่นหลังกว้างมากกว่าเดิม การกระทำของเธอทำให้ชายหนุ่มรู้สึกร้อนรุ่มเพิ่มอีกเท่าตัว ก่อนจะตัดสินใจหันมาจ้องตากับหญิงสาว “รู้ไหมว่ากำลังทำอะไรอยู่ รู้รึเปล่าว่าตัวเองจะไม่ปลอดภัย” “รุ้งปลอดภัยเมื่ออยู่กับภู” เธอตอบทันควน ก่อนจะช้อนสายตาที่ฉ่ำเยิ้มเพราะแอลกอฮอล์จ้องหน้าชายหนุ่ม แล้วกอดเอวเขาอีกครั้ง “รุ้ง ถ้ารุ้งยังทำแบบนี้ภูจะไม่ทนแล้วนะ” “ก็ไม่ต้องทนสิ” ........................................ ความรักมีเต็มร้อย ใจดวงน้อยมีแค่เธอ เป็นนิยายที่เต็มไปด้วยเรื่องราวความรักของเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ อย่าง ‘ภูเบศ’ ที่แอบหลงรักเพื่อนสนิทสาวอย่าง ‘รุ้งรวี’ ที่บ้าอ่านนิยายเป็นชีวิตจิตใจ และขึ้นชื่อเรื่องของความซื่อบื้อที่สุด! ซื่อมากจนไม่รู้ว่าตัวเองก็รู้สึกกับภูเบศมากกว่าเพื่อนเช่นกัน มาร่วมลุ้นไปด้วยกันนะคะว่าภูเบศจะเอาชนะใจรุ้งรวีได้หรือไม่ และรุ้งรวีจะรู้ใจตัวเองเมื่อไหร่ ร่วมเป็นกำลังใจให้ความรักของเขาทั้งคู่ด้วยกันนะคะ

คุณหนูไฮโซผู้หลงรักหมอปากแข็งแสนเย็นชา เธอจึงงัดกลเม็ดสุดสะเด็ดออกมาอ้อยหมอ ! เพื่อลากเขาขึ้นเตียงให้ได้ในวันวาเลนไทน์นี้ เรื่องราวจะสนุกแค่ไหน เธอจะขุดหลุมอ้อยหมอได้สำเร็จหรือไม่ ไปติดตามกันค่ะ ............................................................................................................ “โอ๊ย พี่รุจ นิชาเจ็บ” นิชาขืนข้อมือตนเองออกจากฝ่ามือแกร่ง เธอแค่อยากเอาของขวัญมาให้เขา เหมือนเช่นคู่รักคนอื่น ๆ เธอผิดอะไร “เจ็บ ก็อย่าดื้อ พี่บอกแล้วนะว่าห้ามมาหาพี่นะ” หมออติรุจปล่อยมือจากเธอ ย้ำเสียงต่ำ ดวงตาของเขามีประกายไฟบางอย่างคุกรุ่น นิชาทำแก้มป่อง ปากยื่น ที่เขามักจะห้ามนู้นห้ามนี่กับเธอเสมอ ห้ามใส่กระโปรงสั้น ห้ามใส่เสื้อรัดรูปมากเกินไป ห้ามไปดูพี่ตอนเตะบอล รวมถึงห้ามไม่ให้มาหาเขาที่โรงพยาบาลด้วย “ก็นิชา อยากเอาของขวัญวันวาเลนไทน์มาให้พี่หมอรุจนิคะ” แค่เห็นดวงตากลมโตที่เต็มไปด้วยประกายสดใสเหมือนแดดยามเช้า บวกกับริมฝีปากเผยอน้อย ๆ แดงฉ่ำนั้น ก็เล่นเอาหัวใจของชายหนุ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ ยิ่งนับวันแม่สาวน้อยตัวยุ่งก็ยิ่งจะรับมือได้ยากมากขึ้นทุกวัน นี่เจ้าหล่อนไม่รู้ตัวเลยใช่ไหมว่า น่ารักและสดใสมากจนทำเอาผู้ชายที่เดินผ่านต้องเหลียวหลังกลับมามองจนคอแทบจะเคล็ด ที่เขาคอยห้ามเธอตลอดไม่ให้ไปเจอเขาเพราะเขาไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไร หากเธอวนเวียนอยู่ใกล้ ๆ หรือแม้แต่เห็นผู้ชายคนอื่นมองเธอด้วยสายตาปานจะกลืนกิน หัวใจของเขาก็แทบจะลุกเป็นไฟแล้ว “เฮ่อ” เขาถอนหายใจออกมา ก่อนเอ่ยเสียงนุ่มขึ้นว่า “งั้นก็รีบเอามา แล้วรีบกลับ ตรงกลับบ้านเลยนะ ห้ามแวะที่ไหน เดี๋ยวพี่จะโทรเช็กกับป้าสะอางค์ว่านิชากลับถึงบ้านรึยัง” เขาแบมือมาตรงหน้าหญิงสาว ป้าสะอางค์ที่เขาเอ่ยถึงคือ หัวหน้าแม่บ้านที่ดูแลคฤหาสน์เจ้าสัวเดชา หรือพ่อของนิชานั่นเอง นิชาแย้มยิ้มทั้งหน้าทั้งตาให้กับชายหนุ่ม แม้ใบหน้าของเขาจะยังราบเรียบจนเดาอารมณ์ไม่ถูก แต่เมื่อเขายอมอ่อนลงให้เธอหนึ่งคืบ เธอก็จะรุกขึ้นหนึ่งศอก เธอวางกล่องสีแดงกำมะหยี่คล้ายกล่องใส่แหวนลงในฝ่ามือของชายหนุ่ม อติรุจมองแก้มป่อง ๆ ของหญิงสาวที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ มีรอยบุ๋มลงยามแย้มยิ้ม รอยยิ้มเช่นนี้ใคร ๆ เห็นก็แทบจะละลาย ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มใสกระจ่างทั้งดูเฉลียวฉลาด และดูไร้เดียงสาในเวลาเดียวกัน “เอ่อ มีอะไรติดหน้านิชาหรือคะ” เสียงใสแจ๋วคล้ายกระดิ่งเงินยามต้องลมเอ่ยถามขึ้น เมื่อคนตรงหน้าเอาแต่มองเธอไม่เคลื่อนไหว ทั้ง ๆ ที่เธอก็วางของขวัญลงในมือเขาไปตั้งนานแล้ว “กลับบ้านได้แล้วยัยจอมยุ่ง” เขากำกล่องกำมะหยี่ไว้ในมือ อีกข้าง ส่วนมืออีกข้างก็เขกมะกอกลงบนหน้าเนียนเบา ๆ แก้เก้อเมื่อถูกจับได้ว่าตนเองเผลอมองหน้าหญิงสาวไม่วางตา “งื้อ เจ็บนะคะ พี่หมอรุจ” หญิงสาวทำหน้ายู่ ผู้ชายอะไรใจแข็งชะมัด เอาแต่ออกปากไล่เธออย่างเดียว “กลับบ้านได้แล้วยัยจอมยุ่ง พี่จะได้ไปขึ้นเวรต่อ” เขาดุนหลังสาวน้อยให้กลับออกไป หญิงสาวยอมเดินจากไปแต่โดยดี แต่แล้วเธอก็หันกลับมาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเขย่งเท้าขึ้นหอมเข้าที่แก้มเขาโดยที่เขาไม่ทันระวังตัว ฟอด หมออติรุจตะลึงไปชั่วขณะ รู้สึกเหมือนถูกกระแสไฟฟ้าช็อตจนตัวชาไปวูบหนึ่ง “ บ๊าย บาย ค่ะพี่หมอ” นิชารีบผละตัวออกห่าง ก่อนที่จะถูกมะเหงกจากคนตัวสูงอีกครั้ง เธอโบกมือลา พร้อมยิ้มให้เขาอย่างทะเล้น ก่อนจะวิ่งหายลับออกไป “ยัยจอมยุ่งเอ๊ย” เขาสบถออกมาเบา ๆ มุมปากที่เคยเม้มเข้าหากัน บัดนี้ยกยิ้มขึ้นอย่างห้ามไม่ได้ เขายกมือขึ้นสัมผัสที่แก้มของตนที่ยังหลงเหลือไออุ่นจากริมฝีปากบาง และกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของเธอ

‘รุกวันละนิดก็พอไอ้เธียร มึงต้องใจเย็น ๆ เดี๋ยวกระต่ายน้อยจะตื่น’ เรื่องราวความรักของ ‘เธียรดา’ ลูกชายเจ้าของโรงแรมชื่อดังย่านกรุงเทพที่หยิบจับอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอันทำตัวเสเพล ด้วยความไม่เอาไหนทำให้ครอบครัวของเขายื่นคำขาดว่าหากเขายังทำตัวแบบนี้ ทางครอบครัวจะจับเขาแต่งงาน แต่มีหรือที่คนรักอิสระอย่างเขาจะยอม จนกระทั่งเขาได้มาเจอกับ ‘ศุภกานต์’ ผู้ช่วยเลขาสาวออฟฟิศธรรมดา ที่พบเจอกันครั้งแรกก็ทำให้ชายหนุ่มตกหลุมรักและหลงใหลในทันที งานนี้เธียรดาจึงต้องเปลี่ยนแปลงและพิสูจน์ตัวเอง พร้อมทั้งเดินหน้าจีบเลขาสาวอย่างเต็มที่ เขาจะสามารถพิสูจน์ตัวเองและจีบหญิงสาวมาเป็นคนรักได้ไหม ร่วมลุ้นไปพร้อม ๆ กันนะคะ

ถ้าพูดถึงเรื่องของ "กฏ" ทุกคนก็ต้องนึกถึงข้อห้ามต่างๆที่ไม่สามารถฝ่าฝืนมันได้ แต่.. กฏนะ มันมีไว้ "แหก" . . . "ไอ้วินทร์ ฉันเป็นเพื่อนแกนะ" "เพื่อนที่ไหนเขาเอากันบ้างล่ะ เดย์"

กฎของ One night stand มันคือความสัมพันธ์แค่คืนเดียวของคนสองคน แต่กฏนั่นมันถูกแหกเมื่อมีบุคคลที่สามเข้ามาเกี่ยวข้อง นั่นก็คือ "ลูก" “เอาร่างกายของนายออกห่างจากฉัน ฉันไม่อยากให้สิ่งสกปรกต้องมาโดนตัวฉัน” อ่า ที่ไม่ยอมยกมือมาผลักผมตั้งแต่แรกที่แท้เป็นเพราะว่าเธอกลัวมือของเธอสกปรกสินะ ให้ตาย ยอมรับเลยว่ายัยผู้หญิงคนนี้ปั่นประสาทคนได้ค่อนข้างเก่งเลยล่ะ "หึ แรงนะ ที่พูดน่ะ" . . “ไอ้คนหื่น” “ช่วยง้อคนหื่นหน่อยค้าบบบ” ถ้าง้อแล้วไม่หาย แม่จะฟาดให้!!!

เพราะเหล้าทำให้ฉันพลาดท่าไปเสียตัวให้กับผู้ชายที่ฉันไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน เวอร์จิ้นของฉันที่เก็บรักษามาตลอดยี่สิบสองปีของฉันมันถูกพรากไปด้วยฝีมือของผู้ชายแปลกหน้าคนนั้น แต่นั่นมันไม่แย่เท่ากับการที่ฉันต้องโคจรกลับมาเจอกับเขาอีกครั้งในเวลาไล่เลี่ยกัน ฉัน"ไออุ่น"ที่อยู่ในฐานะนักศึกษาฝึกงานกับเขา"นักล่า"ผู้ชายที่พรากเวอร์จิ้นไปจากฉันและเขาก็เป็นประธานบริษัทที่ฉันมาฝึกงาน อะไรมันจะซวยขนาดนั้น ให้ตายสิ ชีวิตอันแสนจะสงบสุขของฉันมันไม่สงบอีกต่อไปแล้ว “เป็นคู่นอนให้ฉัน แล้วเธอจะทำงานที่นี่ได้อย่างสงบสุข” ผู้ชายคนนี้เขาบ้าไปแล้ว!!!

ฉันไม่คิดว่าการที่ฉันตัดสินใจมาทำงานที่นี่มันจะทำให้ชีวิตของฉันเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ "รามสูร" หรือว่า "พี่ราม" เขาคือคนที่เข้ามาทำให้ชีวิตฉันต้องเปลี่ยนไป ผู้ชายเอือยเฉื่อยที่มาพร้อมกับใบหน้าไร้อารมณ์ที่มาพร้อมกับข้อเสนอให้ฉัน "แอรีส" ไปเป็นหมอนข้างให้เขา เพราะความอวดดีทำให้ฉันต้องยอมรับต่อชะตากรรมนั้น แต่ใครจะไปรู้ละว่าการเป็นหมอนข้างของผู้ชายที่ชื่อว่ารามสูรคนนั้นมันจะเปลืองตัวมากขนาดนี้ รู้ตัวอีกทีฉันก็ตกเป็นของเขาโดยไม่มีเงื่อนไขซะแล้ว “พะ พี่ราม” “ใช่ นั่นคือชื่อของผัวเธอ จำไว้ว่าต่อจากนี้ไปเธอคือเมียฉัน และอย่าได้ริไปให้ไอ้เหี้ยนั่นกอดหรือจูบเธออีก ไม่งั้นเอาให้ตายแน่”

หนึ่งคืนที่พลิกชะตาชีวิตของเมรี...จากสาวใส กลายเป็นแม่ลูกหนึ่ง เพราะต้องการประชดบิดาที่คิดจะมีครอบครัวใหม่ในวันที่ส่งตนเองถึงฝั่ง ความสัมพันธ์แบบ One night stand เกิดขึ้นเพราะตนเองไม่มีสติพอ ฤทธิ์น้ำเมาทำให้เมรีพลาด!! เมรีไม่โทษใคร เธอก้มหน้าอุ้มชูสายเลือดในอก เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวอย่างภาคภูมิใจ... แต่...อะไรก็ไม่แน่นอนบนโลกใบนี้.... เหตุการณ์ที่เมรีกลัวมาตลอดเกิดขึ้นจนได้....เมื่อเขากลับมา...ผู้ชายที่ฝากรอยตราไว้บนร่างกายตัวเอง อีธานกลับมา ‘ทวง’ เขาต้องการทั้งเมียและลูก... เมรีจะทำยังไง? ยอมรับตำแหน่งที่เขามอบให้ ‘เมียเก็บ’ กับ ‘ลูกนอกสมรส’ หรือจะหันหลังให้แบบไม่ไยดี ทางเดินมีให้เลือก มันขึ้นอยู่ว่าเมรีจะเลือกทางไหน แต่คงเดาไม่อยาก สำหรับผู้หญิงแกร่งอย่างเมรี!!

“เขม” “ครับ” “เธออยากได้ฉันหรือเปล่า” “คุณโรส!!” เขมทัตตกใจ แต่ไม่ทันได้ตอบอะไร เจ้านายคนสวยก็ยกมือขึ้นคล้องคอแล้วจัดการโน้มเขาลงไปหา นาทีต่อมาปากอิ่มสวยก็ประกบเข้ากับปากหยักร้อน ด้านคนถูกจู่โจมด้วยจุมพิตก็นิ่งพยายามยั้งมือไม่ให้ไปแตะต้องร่างกายของเจ้านายคนสวย ไม่งั้น เขาคงหยุดตัวเองไม่ได้ “อือ…” กฤติกานต์ครางอย่างขัดใจเมื่ออีกคนไม่ยอมจูบตอบเสียที เธอจึงบดขยี้จุมพิตหนักขึ้น ด้านเขมทัตก็พยายามปลดมือของเจ้านายออกพร้อมเบี่ยงหน้าหนีจุมพิต “คุณ…คุณโรส อย่าครับ” เขาเตือนด้วยเสียงที่แตกพร่า “เธอไม่อยากได้ฉันเหรอ” “ผม…” เขมทัตเอ่ยได้แค่นั้นก็ถูกเจ้านายคนสวยประกบปากจูบอีกครั้ง คราวนี้เจ้านายคนสวยรุกหนักกว่าเดิม มือก็เริ่มซน จนเขมทัตชักจะไม่ไหวแล้วเหมือนกัน แต่ก็พยายามยั้งตัวเองเอาไว้ ‘ให้ตายเถอะ!’

ถ้ามึงคิดจะเป็นใหญ่มึงต้องไม่สะเทือนใจกับคำพูดของใครทั้งนั้น ในหัวจะไม่มีคำว่าท้อถอย หัวใจจะไม่มีคำว่าเจ็บปวด ต่อให้หลั่งเลือดมึงก็ไม่กลัวตาย มึงจะสนแต่ตัวมึงเองและเป้าหมายที่วางไว้... คนเช่นกูไม่รู้จักคำว่าท้อแท้หรืออุปสรรค เพราะกูรู้ว่าหากคิดจะเด็ดดอกฟ้า คำว่า ‘ธรรมดา’ มันไม่เจออยู่แล้ว! กูรู้ดี... กูเข้าใจในเส้นทางที่กูเลือกเดิน! -- ประกาศิต ศิษย์ทรงชัย--

เรื่อง "เจ้าพ่อนักซิ่ง" เป็นเรื่องเกี่ยวกับหญิงสาวคนหนึ่งนามว่า บุญ เธอทำงานเป็นคนขับแท็กซี่กะดึก ชีวิตเธอไม่ได้ถูกโรยด้วยกลีบกุหลาบ แต่กลับถูกโรยไปด้วยหนามของกุหลาบซะมากกว่า เมื่อวันหนึ่งเจ้าหนี้ของเธอได้สั่งให้เธอไปทำลายรถสุดหวงของนักแข่งชื่อดัง เพื่อแลกกับการล้างหนี้เกือบครึ่งล้านที่เธอมีปัญญาจ่ายเพียงแค่ดอก มีเหรอที่คนอย่างเธอจะไม่รับข้อเสนอสุดพิเศษแบบนี้... ส่วนเขา นักแข่งรถมือทองเท้าทองอย่าง เทนชิ ที่ถูกเหล่าคนในวงการตั้งฉายาให้ว่า 'ตีนผี' ต้องมาปะทะเล่นสงครามประสาทกับยัยผู้หญิงหน้ามึน ที่พูดน้อยแถมยังทำตัวเชื่องช้าเข้า เรื่องราวจะเป็นอย่างไรกัน...ติดตามต่อในเรื่องเลยจ้า บอกเลยเรื่องนี้จะออกแนวรักสืบสวนสอบสวนหน่อย ๆ มีกลิ่นอายของผีวิญญาณนิดหน่อย(ไม่น่ากลัว) และจะเป็นการพูดถึงการแข่งรถ(นิดหน่อย) เชื่อว่าใครที่ได้อ่านนิยายเรื่องนี้จนจบจะต้องได้ความรู้เรื่องการแข่งรถเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างแน่นอน อ้อ! มีเรื่องเกี่ยวกับยากูซ่าเข้ามาเอี่ยวด้วยนะ เพราะงั้นบอกเลยว่า สนุก มัน และลุ้นระทึกสุด ๆ ห้ามพลาดบอกเลย! - - - - - - - - - - - - - - หยกแนะนำให้โหลดตัวอย่างมาอ่านก่อนตัดสินใจซื้อนะคะ - - - - - - - - - - - - - - ติดตามผลงาน : เพจ Sunisayok ( เสิร์ชหาได้เลยจ้า )

เรื่อง "เจ้าพ่อเพชฌฆาต" เป็นเรื่องเกี่ยวกับชายหนุ่มนามว่า ดีไวน์ เขาเป็นพวก โหดเงียบ พูดน้อย แต่มันสมองทางด้านการวางแผนของเขามันอัจฉริยะมาก แถมเขายังมีรสนิยมชอบทางด้านวัตถุอันตรายจำพวกปืน ระเบิด และมีด เป็นชีวิตจิตใจอีกด้วย เขาเป็นคนประเภทที่ควรจัดว่าอยู่ในหมวดของ ผู้ชายลึกลับ! เป็นอย่างมาก และเธอนามว่า เทียน เธอเป็นผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่ทำงานหาเช้ากินค่ำไปวัน ๆ แต่กลับต้องมาซวยซ้ำซวยซ้อนเพราะเผอิญเข้าไปตกอยู่ในสถานการณ์โหดร้ายเข้า ชีวิตที่แสนธรรมดากลับกลายเป็นยุ่งเหยิงจากการถูกตามไล่ฆ่าในทันที เรื่องราวต่อจากนี้จะเป็นอย่างไรต่อโปรดติดตามต่อในเรื่องนะคะ >__< - - - - - - - - - - - - - - หยกแนะนำให้โหลดตัวอย่างมาอ่านก่อนตัดสินใจซื้อนะคะ - - - - - - - - - - - - - - ติดตามผลงาน : เพจ Sunisayok ( เสิร์ชหาได้เลยจ้า )

“คุณภวินท์!” “ไปซื้อน้ำที่ซุปเปอร์มาเก็ตมาหรือไง ถึงไปนานขนาดนั้น” “คุณภวินท์ ปละ…ปล่อยพลอยก่อนนะคะ” คนถูกสวมกอดและตอนนี้ก็ถูกปากหยักร้อนไล่จูบบอกเสียงสั่นๆ “ทำไมต้องปล่อย” “ก็…ก็พลอยง่วงแล้ว พลอยขอตัวไปนอนก่อนนะคะ” “แต่ผมยังไม่ง่วง” ภวินท์หอมแก้มนุ่มแล้วก็จับภรรยาหันมาเผชิญหน้า ด้านพันธิภาก็หน้าแดงระเรื่อ เมื่อหันมาเจอสามีอยู่ในสภาพผ้าเช็ดตัวผืนเดียว “เอ่อ…” “ไม่เคยเห็นผู้ชายใส่ผ้าเช็ดตัวหรือไง” เขาถามแล้วก็ยิ้มมุมปาก แววตาแพรวพราวดูไม่น่าไว้ใจ ยิ่งทำให้พันธิภาหวาดหวั่น ที่ใจก็คิดค้านกันไปมา เมื่อใจหนึ่งก็รักเขา แต่อีกใจก็บอกให้ตัดใจแล้วจบเรื่องราวที่ผูกมัดกันด้วยสัญญาเสีย ก่อนที่ทุกอย่างจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ และเธอคงจะถอนตัวถอนใจไปจากอาหนุ่มของเพื่อนรักไม่ได้ “คุณภวินท์ เอ่อ…” หญิงสาวเรียกสามี ขณะที่สามีกำลังจูบหน้าผากของเธอ “มีอะไรก็พูดมา ไม่งั้นผมจะจูบต่อ”

เมื่อหญิงสาวใจแหลกสลายในคืนแห่งความรัก มีเพียงหมอเช่นเขาเท่านั้นที่จะช่วยเยียวยาในคืนข้ามปี --------------------------------------------------------- “หมอก็ใจร้าย ! ใจร้ายเหมือนกับผู้ชายทุกคน ! ฉันคบกับเขาตั้งแต่อยู่ ม. 4 จนถึง ม. 6 สอบเข้ามหาลัยด้วยกันได้ ฉันอุตส่าห์ตั้งปณิธานไว้ในใจว่า เมื่อสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ในคืนข้ามปีของปีนั้น ฉันจะมอบสิ่งที่มีค่าที่สุดให้เขา แต่สุดท้ายเขากลับไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่น” เธอร้องไห้ฟูมฟายออกมา ผมได้แต่ยืนอึ้งกับสถานการณ์ดราม่าตรงหน้า เธอร้องไห้เสียงดัง จนผมกลัวว่าคนข้างนอกจะแห่กันเข้ามาแล้วเข้าใจผมผิดว่าผมไปรังแกเธอหรือเปล่า ผมจึงรีบขยับเข้าไปใกล้เธอพร้อมกับลูบหลังปลอบโยนเธอเบา ๆ ว่า “กลับบ้านไปเถอะนะ ถึงแฟนเธอจะไม่รัก แต่พ่อกับแม่ยังรอเธออยู่” ผมพยายามเกลี้ยกล่อมให้เธอออกไปจากห้องพักแพทย์โดยดี เพราะผมจะได้พักผ่อน ผมเป็นหมอรักษากายไม่ใช่หมอรักษาใจ เรื่องปัญหาหัวใจผมช่วยรักษาให้เธอไม่ได้จริง ๆ “ฉันไปไหนไม่ได้จนกว่าฉันจะได้ทำอย่างที่ได้ตั้งใจไว้” เธอปาดน้ำตาออกแล้วหันมามองผมอย่างจริงจัง ก่อนที่จะเอ่ยประโยคที่ทำให้ผมอึ้งไปว่า “คือ ฉันอยากมีอะไรกับผู้ชายในคืนข้ามปี”

“กล้าๆ หน่อย” เธอส่งสายตาท้าทาย จือปากยื่นเผยอยั่วเย้าใส่ตาคมที่หลุบจ้องไม่วางตา เขตลืมไปแล้วว่ากลั้นหายใจไปนาทีไหน มองความใจกล้าท้าทายไฟร้อนๆ ของสาวเจ้าด้วยแววตานิ่งลึก กรุ่นกลิ่นเรือนกายหอมสะอาดกระตุกกระตุ้นประสาทรับสัมผัส เหนือกว่านั้น กลิ่นหอมหวานของสายธารชีวิตที่เขาสัมผัสได้ยั่วเย้าปลุกเร้าอารมณ์เพศชาย “อยากได้ก็บอกอยากได้ หวงก็บอกหวง” มือนุ่มลูบเลื่อนเบาบางจากแผงอกด้านซ้ายขึ้นไปยังบ่ากว้าง กล้ามเนื้อที่เกร็งเขม็ง จังหวะการเต้นของหัวใจตรงแอ่งชีพจรทำให้ของขวัญคลี่ยิ้ม ยิ้มที่เย้ายั่วไม่ต่างจากแววตาสีน้ำตาลเข้ม เขตไม่เบี่ยงตัวหนี แต่เมินสายตากลับไปจับจ้องกระดาษในมือแทน ส่งเสียงเรียบราบไร้อารมณ์ “อย่าอวดดี” คำพูดและการกระทำเมินหมางนั้นราวกับหมุดใหญ่ตอกกลางหน้าผากเล็ก ของขวัญไม่ยอมให้ตัวเองเสียหน้า แค่นเสียงหัวเราะอย่างมีจริต ยื่นมืออีกข้างไปวางบนแผงอกกระด้าง ไล้นิ้วสะกิดขูดขีดยังจุดที่มีเม็ดเนื้อแข็ง เธอวนคลึงปลายนิ้วเล่น ปากแย้มยิ้มท้าทาย “คุณเขตไม่อยากรู้หรือคะ หนูมีดีตรงไหนให้อวดบ้าง” “เชี่ยวนะ” “เปล่าค่ะ นี่เป็นครั้งแรกของหนู” เธอแก้เสียงเจือความเริงรื่น จุดสีเรื่อบนแก้มเขตทำให้เธอรื่นรมย์จริงๆ “ทุกคนต้องมีครั้งแรกว่าไหมคะ” “คุณเขตอยากเป็นครั้งแรกของหนูไหมล่ะคะ รึว่าพอใจจะเป็นแค่ครั้งที่สอง สาม สี่ ห้า... หรือว่า...ไม่อยากเป็นครั้งไหนๆ เลย...” ของขวัญเขย่งปลายเท้า ยื่นหน้ากดปากกับมุมปากได้รูปอย่างท้าทายก่อนจะถอยห่าง แม้เจ้าของร่างสูงใหญ่ยังนิ่ง แต่เธอรู้ เขามันขี้เก๊ก “เมาข้าวต้ม?”

“ฉันมาฆ่าเธอ” สุ้มเสียงต่ำพร่าข่มขู่ แววตาเรืองรองลุ่มลึกจับจ้องสบตา บุ้งกี๋นิ่งขึง ใช่แล้วล่ะ วิธีรักษาความลับที่ง่ายและไม่ยุ่งยากก็คือการฆ่า ‘คนตายเท่านั้นที่จะไม่เผยความลับใคร’ “จะเจ็บไหม” เสียงถามเบาแทบเป็นกระซิบ ตาคู่งามก็ปิดหนีไม่ยอมสบตาอีก เขื่อนแสยะยิ้ม เลื่อนมือที่ค้ำพนักเก้าอี้มาเขี่ยปอยผมนุ่มไปทัดใบหูเล็ก คนที่ทำท่าว่าพร้อมยอมให้เขาฆ่าโดยดุษณีสะดุ้งน้อยๆ “จะค่อยๆ ทำ” “งั้นก็นานสิกว่าจะตาย เอาแบบไม่ทันตั้งหลัก รู้ตัวอีกทีตายแล้วได้ไหม” “คนตายจะรู้ตัวได้ไง” “กลัวเจ็บ” “เจ็บนิดเดียวก็เสียวดีออก” เสียงห้าวกลั้วหัวเราะจนบุ้งกี๋ขัดใจ จะฆ่าก็รีบฆ่าเป็นไร ปล่อยให้ลุ้นอยู่ได้ เขาไม่รู้หรือว่าลุ้นนานจะยิ่งกลัว เสี้ยววินาทีถัดมา เธอต้องอุทานลืมตาขึ้นมอง เมื่อร่างลอยหวือจากเก้าอี้ เขาก้มลงมองเธออยู่แล้ว แววตารื่นเริงเสียด้วย “ปะ...ไปไหน” “ไปฆ่าเธอ”

"ปากว่าตาขยิบปิ๊บๆ" เสียงห้าวดังลอยตามหลัง กวนอารมณ์ขุ่นมัวให้ข้นคลั่กมากยิ่งขึ้น มันเพราะ ค่ำคืนที่ผ่านมา เขาเรียกร้องเสียจนเธอแทบไม่ได้นอน เช้าขึ้นก็ถูกลากตามมาชายแดนด้วยจนได้ โดยที่เขาไม่สนว่าเธออยากมาไหม เธอมีเรียนหรือเปล่า "ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ตลอดแต่จอดด้วยไม่ยอมให้หยุดทุ้ก...ที แบบนี้ใช่มั้ยที่ตรงกับสุภาษิตไทย" เธอสุดทนฟัง หันขวับกลับไปจ้องจิกคนตาใสที่ใส่จริตจะกร้านว่าบ้องแบ๊วปานลูกหมาชิวาวา แต่ขอโทษทีเหอะอย่างเขาน่ะ มันไดร์วูลฟ์ปิศาจชัดๆ "คุณภูไพร!" "คร้าบ ยาหยี เรียกเสียงดังแบบนี้ อยากจะเล่นต่อคำกันอีกสักทีสองทีเหรอจ๊ะ" ตีหัวหมาสักทีจะผิด พรบ. คุ้มครองสัตว์ปรับหรือจำนะ หรือทั้งจำทั้งปรับ เธอจะได้คำนวณเงินถูก หน้าระรื่นชื่นทรวงในแบบที่ว่าคงไม่เคยรู้จักคำว่าสามัญสำนึก ทำให้ปอสะบัดหน้าหนี ก้าวเท้าเร็วๆ หวังจะอยู่ให้ห่าง กับคนพรรค์นี้ พูดอะไรด่าคำไหนจะสะทกสะท้านสะเทือนต่อมสำนึกมั่งหรือเปล่าเหอะ เพราะฉะนั้นอย่าเสียเวลามาคิดหาคำด่าให้ไมเกรนรับประทานดีกว่า “อ๊ะๆ ยาหยีจ๋า คิดชื่นชมกันในใจอยู่เหรอจ๊ะยาหยี” คนหน้าด้าน เอ๊ะ! รึจะเรียกว่าหมาหน้าด้านดียังตามมาหลอกหลอนยิ่งกว่าผีจูออน แต่ทำไมนะ แทนที่จะโกรธเกลียดเขา ใจเธอกลับกระตุกไหวๆ หน้าร้อนวูบวาบ กระดากเขินกลัวคำพูดพวกนั้นจะดังไปถึงเขื่อนที่เดินนำหน้า ภูก้าวเร็วๆ ขึ้นมาขวางหน้า ยิ่งได้เห็นหน้าหงิกงอของคนตัวหอม เขายิ่งหัวเราะร่วนอย่างชื่นอกสมใจ โน้มหน้าลงไปใกล้ เธอผงะถอยจิกตาจ้องกลับมา ถ้าเธอเป็นไก่ รับประกันได้ เขาพรุน! ทั้งตัว “แล้วไอ้ต่อมสามัญสำนึกที่ว่าน่ะพี่ไม่มีหรอกนะคะ มีแต่ต่อมหื่น ยิ่งยาหยีเดินบิดก้นหนีพี่ก็ยิ่งตื่นจ้ะ ตื่นทั้งตัว ทั้งแท่ง”

“เป็นคุณที่โอนเงินมาเมื่อเช้า” “แน่นอน ฉันพูดคำไหนคำนั้น ถึงฉันจะไม่ใช่คนดีแต่ก็ไม่เลวร้ายเอาเปรียบใครหรอกน่ะ” แป้งเหลือบมองค้อนหมั่นไส้เสียบเรียบๆ นั่น “หวังว่ามันจะไม่ถูกโอนออกจากบัญชีฉันหลังจากที่คุณหายไปแล้วกัน เอ๊ะ รึฉันกำลังฝันอยู่นะ ตื่นๆ นังแป้ง เช้าแล้วเดี๋ยวไปทำงานไม่ทัน” เธอยกมือตบหน้าตนเองเบาๆ ทำทีเรียกสติ แต่ค่อนขอดคนข้างๆ ออกไปบ้าง กล้าปรายตามอง สัญญาณไฟเปลี่ยน เขาหยุดรถ หันมาคว้าคางมนเข้าหา ก้มหน้าลงประกบปากเบียดเม้มจูบแรงๆ “ฝันกลางวันด้วยไหม” กลางสี่แยกนราธิราชเลยล่ะ! แป้งค้อนตาแทบคว่ำ ผลักกายแกร่งออกห่าง ก่อนจะกวาดมองไปรอบๆ เพื่อนร่วมทางที่ติดไฟแดงด้วยกัน แม้ไม่มีใครจ้องมองมา เธอก็ยังร้อนผ่าวไปทั้งหน้า กล้าหัวเราะชอบใจ สัญญาณไฟเปลี่ยนอีกครั้ง เขาพารถยนต์คู่ใจมุ่งไปตามถนนเพื่อไปยังจุดหมายปลายทาง “คุณจะพาฉันไปไหน” “ห้องฉัน” “ไป ทำไม...” แป้งหันขวับ เนื้อตัวรุ่มร้อนไม่มีเหตุผล ไม่อยากคิดว่าเกี่ยวกับเรื่องนั้น “หิว” เขาหันมาบอกเสียงเรียบ ไม่บ่งอารมณ์ เธอคงถอนหายใจโล่งอกได้เต็มปอดหากไม่มีประโยคขยายความ “ไปกินกัน!”

สำหรับหนังสือเล่มนี้ คือ ตอนพิเศษของเรื่อง “มาเฟีย ขย่มใจ” ซึ่งเป็นเรื่องราวของ มาเฟียหนุ่มคนหนึ่ง ที่เต็มไปด้วยความแค้น และนำความแค้นทั้งหมดไปลงที่เธอคนนั้น โดยหารู้ไม่ว่า เธอก็เป็นเพียงเหยื่อในเกมธุรกิจเช่นกัน !

ตราบาปที่เธอไม่ได้เป็นผู้ก่อ แต่เขากลับจับเธอไปชำระไฟแค้นในใจเขา !!! เหตุใดเขาจึงกระทำย่ำยีเธอ ให้ย่อยยับไปกับมือ ความรัก และหนี้แค้น ที่ต้องชำระด้วยพรหมจรรย์ อย่างสาสม !! ………………………………………………………………………………………. “อ่า” เขาค่อย ๆ เอนกายลงบนพื้นเรือ พร้อมกับโอบแขนรัดรอบร่างสวยไว้ในอ้อมอกช้อนประกบแผ่นหลังร้อนผ่าวของหล่อนในขณะที่เธอยังหอบหายใจ เขาฝังแก่นกายไว้ในกายเธอเพื่อดื่มด่ำความสุขหลังบทพิศวาสร้อนแรงสิ้นสิ้นสุด เมื่อทั้งเขาและเธอเริ่มหายใจเป็นปกติ เธอไม่เอ่ยปากเถียงโต้ตอบกับเขาอีก ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาเงียบ ๆ เขาโยนเสื้อเสื้อคลุมแขนยาวให้เธอสวมแทนเสื้อที่ขาด “ใส่ซะ !” หญิงสาวเงยหน้ามองเขาตาขวาง ชายหนุ่มจึงก้มลงบีบคางของเธอให้เงยขึ้นก่อนจะเอ่ยเสียงต่ำว่า “จะใส่ดี ๆ หรือจะให้ฉันปล้ำเธออีกรอบ” เกรซสะบัดหน้าหนีให้พ้นจากมือเขา แล้วรีบสวมเสื้อที่เขาโยนให้ หากเธอสามารถหนีรอดไปได้ ความเจ็บแค้นนี้เธอจะไม่มีวันลืม และจะเอาคืนให้สาสมเช่นกัน!!

“ทุกการกระทำมีราคาที่ต้องจ่าย ยิ่งถ้าคุณทำผิดแล้ว ราคาที่ต้องชดใช้มันแพง!” “อยากจะทำอะไรก็ทำ ต่อจากนี้เชิญได้เลย” เธอพูดอย่างท้าทายขณะที่อาการเป็นตรงกันข้าม ตอนนี้ที่สั่นลูกนกกลัวมรสุม ติดตามการใช้ “กาย” แลก “ใจ” และเอาใจช่วยหญิงสาวให้หลุดพ้นการลงทัณฑ์ของหนุ่มหล่อเร็วๆ

*** นิยายหมดสัญญาสำนักพิมพ์ เนื้อหาคงเดิม *** สองร้อยปี... ใจหนึ่งดวงนี้ไม่เคยลืมเลือน ความรักและเจ็บปวด กลับกลายเป็นไฟร้อนเร่าแผดเผาหัวใจ เจ้าของร่างบางเริ่มดิ้นน้อยๆ ใบหน้าละมุนสั่นส่ายไปมาบนหมอน ความอึดอัด ร้อนรุ่ม จากไฟสีน้ำเงินโอบล้อมรอบตัวเธอ มันร้อน... ทรมาน...เหมือนจะขาดใจ “พริซซี่...” เสียงเรียกของใครบางคนดังแว่วเข้ามาในโสตประสาท เสียงห้าวแหบต่ำก้องสะท้อนอยู่รอบๆ พริมรสาอยากถามว่ากำลังเรียกใคร ชื่อนั้นไม่ใช่ชื่อเธอแต่ทำไมเธอถึงรู้สึกคุ้นเคยกับมันนัก... “พริซซี่... ลืมตาสิ” พริมรสาดิ้นรน ไฟสีน้ำเงินหายไป รอบๆ กายคือความมืดมิด เธอมองหา เหลียวซ้ายมองขวา เสียงนั่นมาจากที่ไหน “ลืมตาสิ... พริซซี่คนดี...” ความหนักอึ้งบนเปลือกตาคลายลง แพขนตาคู่กะพริบ ในความมืดสลัว หญิงสาวเดินตามเสียงเรียกนั้น ไม่ว่าเขากำลังเรียกใคร เผื่อมันจะมีทางออกให้เธอด้วย เธอกลัว กลัวไฟสีน้ำเงินนั่นเหลือเกิน “ใคร...” เงาร่างใครคนหนึ่งตะคุ่มดำชะโงกเงื้อมอยู่เหนือตัวเธอ พริมรสากะพริบตาเขม้นมอง แต่ไม่ว่าจะเพ่งขนาดไหนเธอก็ไม่อาจมองเห็นใบหน้าของคนผู้นั้นได้ สิ่งที่โดดเด่นเห็นชัดคือดวงตาสีฟ้ากระจ่างวาววาม จากรูปร่างที่เห็นบอกได้ว่าเขาเป็นผู้ชาย พริมรสาตกใจ จะยันตัวหนีแต่ตัวเธอหนักอึ้ง อยากกรีดร้องแต่ร้องไม่ออก ท่าทางทรมานทั้งกลัวทั้งตกใจของเธอกลับเรียกรอยยิ้มบนเรียวปากได้รูปนั้น “หนีทำไมล่ะพริซซี่” “ฉัน...ไม่ใช่” คราวนี้รอยยิ้มแต้มใบหน้าที่มองไม่เห็น เขาหัวเราะเบาๆ ตาสีฟ้าวาววามมากขึ้น เขากำลังหัวเราะเยาะหลอกล่อล้อเธอเล่นหรือยังไง พริมรสามองแล้วคิดอย่างฉุนๆ “ฉันไม่ใช่พริซซี่” เพราะรอยยิ้มนั้นคลายความตื่นกลัวของเธอลง “ไม่ก็ไม่” เจ้าของร่างใหญ่ยอมรับง่ายๆ ตาสีฟ้ากระจ่างคู่นั้นกลับเหมือนมีมนตร์ตรึงร่างบางให้นอนนิ่งอยู่ที่เดิม แม้ยามที่เขาโน้มตัวลงมาใกล้ เงาทาบลงทำให้พริมรสามองไม่เห็นอะไรนอกจากความดำมืดก่อนจะสะดุ้งเฮือก “จะ...ทำอะไร อย่า...” “ทำ... อย่างที่เราเคยทำ” เสียงนั้นบอกเรียบๆ ไม่เร่งร้อนแต่นิ้วแข็งแกร่งกลับพร่างพรมปลายนิ้วลงบนเรือนกาย มันทั้งชวนผวาและซ่านสยิวแปลกๆ

เพื่อหนีข่าวฉาวแทนคุณจึงหลบไปพักกายพักใจจากข่าวที่ขึ้นหน้าหนึ่งแทบทุกวัน หวังจะไปพักผ่อนให้สบายกายสบายใจ แต่กลับเจอเรื่องยุ่ง เมื่ออยู่ๆ ก็มีสาวสวยถูกฆ่าตายในบ้านพัก! อย่า!