“แล้วที่บอกว่ารักฉัน?” แสนดีถามย้ำอีกครั้ง “หลอกให้เธอตายใจไงล่ะ เธอจะมาโทษฉันไม่ได้ต้องโทษพ่อเธอที่เคยทำเลวไว้ในอดีต” “แล้วถ้าฉันจะขอให้นายยกโทษให้พ่อฉันได้ไหม?” “ยกโทษ! เธอเอาอะไรมาพูดกี่ชีวิตที่ต้องตายเพราะมัน” “แล้วที่นายหลอกฉันล่ะ” “เธอมันโง่เอง”

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ คุณกำลังจะทำอะไรของคุณ" ณิชา หรือ ณิชาวดี กำลังมองหน้าผู้ชายตรงหน้า เมื่อเห็นหน้าผู้ชายตรงหน้า ก็ต้องตกใจอย่างมาก เพราะคือ เขา ผู้ชายคนที่ ณิชา ไม่อยากพบเจอเป็นที่สุด นี่สวรรค์กำลังกลั่นแกล้งหล่อนอย่างนั้นหรือ เมื่อได้สติ หญิงสาวจึงรวบรวมความกล้า แย่งเด็กน้อย ลูกชายผู้เป็นดั่งแก้วตาดวงใจของหล่อน ออกมาจากอกของผู้ชายที่หล่อนไม่อยากเจอเขา ไม่อยากแม้แต่เห็นหน้าเขา "โอ๊ยยย" เด็กน้อยร้องตกใจ เมื่อเริ่มรู้สึกแสบแผลที่หกล้มขึ้นมา

ความสิ้นหวัง ความโกรธแค้น ความอยุติธรรมมันทำให้คนเก็บขยะคนหนึ่งกลายเป็น อาชญากร!!!

นัทที ได้รู้รสชาติความเจ็บปวดจากความรักอย่างถ่องแท้ก็เมื่อได้สูญเสียมันไปแล้วจริงๆ มันคงเป็นเหตุผลเดียวกับคนอีกหลายคนที่เป็นเช่นเขาคือ ความรักที่ได้มาง่ายดายจนทำให้กลายเป็นความคุ้นชินจากการเป็นแต่เพียงผู้ได้รับความรักนั้นก็มักจะไม่เห็นค่าไม่รู้จักรักทะนุถนอม แต่เมื่อสูญเสียไปแล้วถึงคิดได้ว่าความรักนั้นมันล้ำค่าเพียงใด และเพราะเขาได้รู้สึกถึงความสูญเสียนี้แล้วจึงเข้าใจว่าความรักของเขมิสาที่เคยมีให้นั้นมีคุณค่ามากมายขนาดไหน เบื้องบนกำลังลงโทษที่เขาเคยทำเลวไว้ใช่หรือไม่ แต่ก็เชิญลงโทษให้สาสมไปเลยเขาน้อมยอมรับด้วยหัวใจ ถ้าจะให้มันเจ็บจนตายแต่ก่อนตายขอให้เขาได้กอดเขมิสาอีกครั้ง แค่นี้จริงๆ....

เสี่ยวเข่อลี่กลับมาอีกครั้ง ในครั้งนี้เธอเองก็เป็นคนย้อนเวลามาเช่นกัน แถมมีพลังแปลกๆ อยู่กับองค์กรชั่วร้ายเพื่อทำการทดลองบางอย่าง ติดตามในเล่ม

ดูเหมือนว่าตัวละครที่มีศักดิ์สูงกว่า ชางกวนโม่จะโผล่ออกมาเพื่อ ช่วยบรรเทาภาวะตึงเครียดระหว่างทั้งสองคน ใครคือ พระเอกตัวจริงกันแน่ ติดตามในเล่ม

เพื่อเงิน เธอจึงยอมแต่งงานกับพี่ชายของอดีตคนรัก เขาเองก็ไม่ได้รักใคร่อะไรเธอนัก แต่ที่ยื่นข้อเสนอแต่งงานด้วยก็เพราะอยากจะเด็ดดอกไม้กลีบบางที่แสนเย่อหยิ่งมาขยี้ให้แหลกคามือก็เท่านั้น /// "ฉันน่ะอยากจะเข้าหอกับเธอเสียตั้งแต่ตอนนี้เลย...รอเวลาส่วนตัวแทบจะไม่ไหว" เกษราภรณ์หน้าซีด เมื่อถูกตอกย้ำในเรื่องที่เธอรู้อยู่แก่ใจว่ามันต้องเกิดขึ้น...แต่ไม่ว่าเตรียมใจมาสักเท่าไร มันก็ไม่ง่ายเลยสำหรับเธอ “ไม่ต้องห่วงหรอกนะ ฉันไม่ได้มีรสนิยมวิปริตอะไร ไม่ต้องทำหน้าเหมือนกำลังจะตกนรกแบบนั้นหรอก เพราะที่รอเธออยู่น่ะมันคือสวรรค์...สวรรค์ชั้นเจ็ดเสียด้วย”

ดูเหมือนว่าความเข้าใจผิดของทั้งสองคนจะยิ่งถลำลึก กลายเป็นความไม่ไว้วางใจซึ่งกันและกัน ก่อนที่ทั้งสองจะได้ปรับความเข้าใจ มู่หรงเสวี่ยก็ต้องเข้าแข่งขันซะก่อน ในการแข่งขันมู่หรงเสวี่ยกลายเป็นอัจฉริยะที่ทุกคนต้องหวาดกลัว ดังนั้นเธอจึงครอบครองลำดับที่หนึ่งได้โดยไร้ข้อกังขา

หลังจากเจอเหตุการณ์ลักพาตัวของชางกวนโม่ โม่จื่อเหวินสัญญากับตัวเองว่าเขาจะแข็งแกร่งขึ้นเพื่อปกป้องมู่หรงเสวี่ยให้พ้นเงื้อมมือของนายน้อยไร้หัวใจอย่างชางกวนโม่ให้ได้ มู่หรงเสวี่ยเองก็ไม่ต้องการพบชางกวนโม่เช่นกัน แต่ดูเหมือนว่าชายคนนี้วนเวียนอยู่รอบตัวเธอ ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหน ทำอะไร กลับอยู่ในสายตาเขาตลอด เธอเองยังคิดไม่ออกเลยว่าไปล่วงเกินนายน้อยไร้หัวใจคนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

ในชีวิตก่อนเป็นเพราะเธอโง่งมอยู่ในความรัก เธอจึงถูกชายโฉดที่เธอรักรวมหัวกับหญิงชั่ว ญาติที่เธอรักเหมือนน้องสาว รวมหัวกันวางแผนทำลายชีวิตเธอ ด้วยความแค้นหลังความตาย เธอจึงย้อนกลับมาในร่างของเธอ ตอนอายุ 15 เพื่อให้เธอได้มีโอกาสแก้แค้นคนเหล่านั้น ชาตินี้เธอจะไม่โง่และหลงเชื่อในความรักอีกแล้ว แต่ดูเหมือนความตั้งใจของเธอจะมีมารผจญ ชางกวนโม่นายน้อยไร้หัวใจ “ เธอเป็นผู้หญิงของฉัน เป็นเมียฉันมันไม่ดีตรงไหน?” ชูอี้เสิ่นหนุ่มปริศนาข้างห้อง “เสี่ยวเสวี่ย ผมบาดเจ็บอีกแล้ว ช่วยดูแลผมหน่อย” โม่จื่อเหวินบอดี้การ์ดสุดหล่อ “แม้จะต้องลงนรก ฉันจะปกป้องเธอด้วยชีวิต”

หลังจากถูกพระสวามีทูลขอปลดจากตำแหน่ง ชายาทั้งที่กำลังตั้งครรภ์ ชีวิตของหวางเย่หลิงจะเป็นอย่าง ไรต่อไป? ละครร้ายที่จ้าวฝูหมิงยอมกระทำต่อสตรีที่ตนรักเพื่อวาง เบ็ดจับหม่าจือฉินและพวกจะสำเร็จหรือไม่? จ้าวฝูหมิงจะทำเช่นไรถ้ารู้ว่าเย่หลิงตั้งครรภ์ลูกของเขา แล้ว แต่เขากลับเป็นคนผลักไสนางออกไปด้วยตัวเอง? ใครกันคือศัตรูหัวใจที่จ้าวฝูหมิงชิงชังนัก? แล้วบุรุษผู้นั้น จะช่วงชิงหัวใจของเย่หลิงไปจากเขาได้หรือไม่?

คิดว่าแผนของพระองค์ล้ำเลิศนักใช่หรือไม่?! แล้วเราจะได้เห็นดีกัน หม่อมฉันจะทำให้เห็นเองว่าแท้จริงแล้วหมากกระดานนี้เป็นของผู้ใด เล่ม 1:จุดเริ่มต้น

เพียงเพราะการเลือกเทียบชื่ออย่างส่งๆเมื่อถูกขอร้องแกมบังคับจากฮ่องเต้และฮองเฮาผู้เป็นพระบิดาและพระมารดา อ๋องเจ็ดจ้าวฝูหมิงจึงต้องเข้าพิธีสมรสพระราชทานกับหวางเย่หลิง..บุตรีของนายอำเภอเล็กๆในเมืองชายแดนแห่งหนึ่งที่แสนจะห่างไกลความเจริญ ที่จ้าวฝูหมิงมีต่อนางจึงมีเพียงความรู้สึกดูแคลนและหลายครั้งที่ถึงขั้นชิงชังเป็นที่สุด! เพราะถ้าไม่มีนาง..เขาก็คงไม่ถูกใครต่อใครแอบหัวเราะเยาะลับหลังว่ามีชายาเป็นเพียงสตรีบ้านนอกไร้อารยะเช่นนี้! สมรสพระราชทานที่เกิดจากการหยิบป้ายชื่อสุ่มๆ... สมรสพระราชทานที่สร้างแต่รอยน้ำตาให้หวางเย่หลิงนับตั้งแต่วันแรกที่พบหน้ากัน... สมรสนี้จะเปลี่ยนเป็นรักแท้ได้จริงหรือ?

นับดาวพยายามทำตัวให้เบาที่สุด เพื่อตั้งใจจะลงจากเตียงไม่ให้เขารู้สึกตัว ตอนนี้เธอสับสนไปหมดแล้ว ขอเวลาตั้งสติก่อน ควับ! แต่นับดาวไม่อาจทำได้อย่างที่คิด เมื่อเอวเธอถูกรั้งไว้ อุ้ย! นับดาวล้มตัวลงนอนบนที่นอนอีกครั้ง “คุณหื่นทุกครั้งที่เมาแบบนี้มั้ย” !!!! เสียงแหบพร่าฝ่าความมืดพร้อมลมหายใจอุ่นร้อนผ่าวที่เป่าอยู่ที่ซอกคอข้างแก้ม ขนอ่อนทุกเส้นบนร่างกายสาวลุกชันพร้อมเพรียงกันอย่างไม่รีรอ “คุณพูดอะไร” “ผมพูดอะไร นี่คุณอย่าบอกนะว่าก่อนหน้านี้คุณจำอะไรไม่ได้เลย” นับดาวตื่นตระหนกลนลานจนแทบสิ้นสติ “คุณบุกเข้าห้องผม ผู้หญิงตัวเล็กๆ ใครจะคิดว่าแรงจะเยอะจนน่ากลัว คุณจู่โจมผมทุกอย่าง ผมไม่ใช่พระอิฐพระปูน.../...อย่านะ!!! อย่าพูดต่อนะ” นับดาวทนฟังต่อไม่ได้ เธอยกมือขึ้นปิดปากเขาพร้อมออกแรงโถมกายใส่เขา ทิวาหยุดเอ่ยนอนนิ่งให้ท่อนบนเปลือยของเธอทาบทับแผ่นอกเขาไว้ แม้จะมองไม่ค่อยเห็น แต่ระยะใกล้มากกับสายตาที่ปรับเข้ากับความมืดได้แล้วของทั้งสอง ทำให้ต่างก็มองเห็นดวงตาของกันและกัน ทิวาไม่ได้เอ่ยอะไรต่อ ในทางตรงข้ามเขากลับยั่วยวนเธอ แลบลิ้นเลียฝ่ามือเธอ ควับ! นับดาวสะดุ้งตกใจชักมือกลับ เซถลาจนตัวเองกลับเป็นฝ่ายไปนอนและทิวาก็ขยับเป็ยฝ่ายทาบทับร่างเธอไว้ “คุณแม่จะรับผิดชอบผมยังไง ที่นำพาผมลงสู่นรกไปพร้อมกับคุณแม่ครับ” “ไม่จริง...” นับดาวร้องออกมา น้ำตาที่ไม่ได้ไหลออกมาในตอนแรก ตอนนี้มันหลั่งออกมาจนเธอดูน่าสงสารมาก พรึ่บ! ทิวายิ้มหยัน รอยยิ้มนี้ของเขาแน่นอนว่านับดาวไม่มีทางได้เห็น เขาผละออกจากร่างเธอ และทอดกายนอนหลับตาลงเข้าสู่นิทราไปอย่างง่ายดาย ไม่มีการปลอบโยนใดๆ เขาลงแรงไปตั้งเยอะกับแผนนี้ ‘นับดาว นี้แค่บทเรียนแรกของเธอ ฉันอยากรู้นักว่าเธอจะทนไปได้สักแค่ไหน กับความอัปยศครั้งนี้’

นั้นคือสิ่งที่เธอคิดจะทำมาตั้งแต่ต้น แต่ตอนนี้... เมื่อทุกอย่างเป็นไปตามแผน เธอกลับรู้สึกลังเลขึ้นมาซะงั้น เพราะอะไรนะเหรอ... เพราะการกระทำอันอ่อนโยน เป็นสุภาพบุรุษและแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความจริงใจของเขา มันหลอมรวมกันให้เธอเชื่อได้ว่านั้นคือความรักอันบริสุทธิ์จากเขา หรือว่ามันเป็นเพราะเธอใจร้ายได้ไม่เท่าเขากันแน่

อิศรา พิทยรักษ์ นายแพทย์หนุ่มที่เพิ่งจบใหม่ต้องจำใจแต่งงานกับกอบัว ตามคำสัญญาระหว่างตระกูล เขาให้เธอรักษาคำมั่นว่าหนึ่งปีจะยอมหย่า ให้เพื่อที่เขาจะได้กลับไปหาคนที่เขารัก แต่เมื่อถึงเวลาเรื่องกลับไม่ง่ายอย่างที่คิดเมื่อกอบัวตั้งครรภ์

ลูกบัวเพิ่งค้นพบว่าชีวิตของตัวเองกำลังล้มเหลวขั้นสุด เธอไม่มีงาน ไม่มีเงิน มีสามีก็เหมือนไม่มี ถ้าถามว่าความสุขหน้าตาเป็นแบบไหนเหรอ ไปถามคนอื่นเถอะ… นี่ถ้าสามารถย้อนอดีตกลับไปแก้ไขอะไรๆได้ ก็คงจะดีไม่น้อยเลย *มีภาคต่อค่ะ*

นิทานคำสาปรักจะกล่าวถึง... ฮ่องเต้ผู้โง่เขลา ด้วยโทสะ ลั่นวาจาคิดจะสังหารคนรัก ดวงใจของนางแตกสลาย จึงจำเอ่ยคำสาปแช่งออกไป

การจากไปของทิวา ได้สร้างความเจ็บปวดให้กับพิชญาอย่างแสนสาหัสและเป็นจุดเริ่มต้นของความเจ็บปวดทั้งหมด หลังจากธาวิน น้องชายของทิวากลับมาจากอังกฤษ เพื่อดำรงค์ตำแหน่งประธานบริษัท ทุกอย่างวุ่นวายปั่นป่วนไปหมด เพราะเขาเข้าใจว่า "เธอ" คือสาเหตุการตายของพี่ชาย การจากไปของทิวานั้น ช่วยสะกิดแผลเก่าในอดีตขึ้นมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ พิชญาคือหญิงสาวที่ทิวาหลงรักมาตั้งแต่เด็ก เฝ้าทะนุถนอมปกป้องดูแลเธอเสมือนไข่ในหิน เธอเปรียบเสมือนนางฟ้าตัวน้อยของพี่ชายมาตลอด “พี่วาทำอะไรครับ” เด็กชายธาวินเดินถือหุ่นยนต์ ตรงมาหาพี่ชายที่กำลังง่วนอยู่กับบางอย่าง รอบๆ มีเชือกและแผ่นไม้วางไว้ระเกะระกะ “ผูกชิงช้า” ทิวาตอบธาวินด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ก่อนเด็กชายตัวเล็ก จะเดินไปจับแผ่นไม้พลิกไปมา “พี่วาอยากได้ชิงช้าไปทำไม เล่นหุ่นยนต์กับวินดีกว่า” พี่ชายหันมาส่งยิ้มให้กับความซื่อของน้องตัวเล็ก ที่กำลังทำตาแป๋วอยู่ “พี่ทำให้น้องพิชญ์” เด็กชายธาวินชะงักไม่ถามอะไรต่อ ดวงตากลมใสแจ๋วเลื่อนมองดูสิ่งของเงียบๆ ก่อนย่อตัวนั่งมองพี่ชาย ที่พยายามผูกชิงช้าด้วยความยากลำบาก ยอมสละเวลาทำเพื่อใครคนหนึ่ง เพียงเพราะรอยยิ้มของเธอ “พี่วา คุณพ่อเรียกไปกินขนมค่ะ” ไม่นานนักเด็กหญิงตัวเล็กผิวขาว ผมยาวพลิ้ว วิ่งเข้ามาหาพี่ชายของเขาพร้อมกับรอยยิ้ม ดวงตากลมใสมองทิวาด้วยความไว้ใจ ก่อนเผลอหันมาสบตากับธาวิน รอยยิ้มแสนสวยที่เด็กชายตัวเล็กแอบมองอยู่เมื่อครู่อันตรธานหายไปในพริบตา เด็กหญิงค่อยๆ เดินไปแอบหลังทิวาพลางมองมายังธาวินอย่างไม่ไว้ใจ “น้องพิชญ์ มาพอดีเลย ลองขึ้นนั่งดู พี่จะไกวให้” ทิวาอุ้มเด็กสาวขึ้นนั่งชิงช้าที่เขาพึ่งทำเสร็จพอดี พลางออกแรงไกวชิงช้าทีละนิด รอยยิ้มแสนสวยเผยออกมาเมื่อแรงไกวมากขึ้น ธาวินเผลอมองไม่ละสายตา รอยยิ้มแสนสดใสนั้น ได้ประทับอยู่ในความทรงจำเขาเรียบร้อยแล้วจนถึงตอนนี้

**ซีรีส์สามบุพเพสกุลซือทั้งสามเรื่องสามารถอ่านแยกกันได้** เรื่องนี้คือเรื่องของซือหยวนซาหรือคุณชายสามค่ะ ข้าจะไม่คิดแค้น... ข้าจะไม่โกรธเคือง... สิ่งที่ท่านทำ ข้าจะไม่เก็บมาเป็นเพลิงสุมใจ ขอให้ระหว่างเรา ท่านกับข้าเป็นเพียงคนแปลกหน้าที่ไม่เคยรู้จักกันนับจากนี้... และตลอดไป... . . . . . . แต่คำว่าตลอดไป... ไม่เคยมีอยู่จริง!

พลินใจหายวาบเมื่อตื่นมาแล้วเห็นคราบเลือดบนที่นอน สิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่แค่การเข้าใจผิด เธอกับว่าที่พี่เขยมีความสัมพันธ์ทางกายกันเมื่อคืนนี้อย่างนั้นหรือ! ###### “หยุดนะ คนหื่นกาม!” บารมีผงะออกไม่ใช่เพราะถูกผลักแต่เพราะใบหน้าตื่นกลัวนั่น พร้อมคำกล่าวหาที่อีกฝ่ายเอ่ยออกมาต่างหาก ก่อนตวาดกลับเสียงดุดัน “คิดว่าตัวเองน่าพิศวาสมากหรือไงพลิน” พลินเม้มปากแน่น เพราะไม่เคยเห็นเขาพูดจาแบบนี้กับใครมาก่อน “ถ้าไม่ได้พิศวาส คุณก็อย่ามาแตะตัวพลินสิ” ว่าออกไปด้วยเสียงสั่นๆ ตัวก็สั่นไปด้วยตามแรงอารมณ์ที่ถาโถมเข้ามา ดวงตาแดงกล่ำน้ำตาเอ่อคลอไหลพรากอาบแก้มราวกับทำนบกั้นเขื่อนแตก เพราะเจ็บใจ บารมีเห็นแบบนั้นก็ผุดยิ้มร้ายกาจก่อนหยามต่อด้วยการขุดเรื่องในอดีตขึ้นมาถาม “อะไรกันแค่จับๆจูบๆแค่นี้เองทำไมต้องร้องไห้ด้วย ทีเมื่อสี่ปีก่อนทำมากกว่านี้ ยังไม่เห็นจะร้องซักแอะ” “ตอนนั้นพลินเมา คุณเองก็เมา ถึงได้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าตอนนั้นพลินไม่ร้อง” ตาคมดุจมีดคู่นั่นมองเธอราวกับจะเฉือนเนื้อออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ปรากฏแววไหววูบในนั้นครู่เดียวก่อนพ่นคำออกมาหมิ่นอีกฝ่ายต่อราวกับรอเวลามาเนิ่นนาน “แล้วเธอล่ะแน่ใจหรือเปล่าว่าคืนนั้นน่ะเธอเมาจริง ไม่ใช่ว่าที่ดื่มไปสี่ห้าแก้วนั่นเป็นการดื่มย้อมใจเพื่อที่จะได้กล้านอนแบให้ผู้ชายที่ไม่รู้จักเอา แลกกับเงินสามล้านบาทนั่นน่ะ!” *** มีเนื้อหาบางช่วงไม่เหมาะสำหรับบุคคลอายุต่ำกว่า 18 ปี ***

สังคมประณามไม่เท่าไหร่หรอก เพราะสังคมไม่มีวันเข้าใจ ฉันเป็นคนเทา ๆ แต่บางคนว่าไม่เทาแล้ว แต่ถึงขั้นดำเลยละ หัวใจฉันทำด้วยอะไร จริง ๆ ก็เป็นหัวใจแบบเดียวกับคนอื่น ตัวตนของฉันเป็นอย่างไร ฉันเป็นผู้หญิงที่น่ากลัวหรือ ไม่รู้สิคะ ฉันก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่พยายามดูแลตัวเอง รักตัวเอง จนอาจลืมไปว่า ครั้งหนึ่ง ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้ ฉันเปลี่ยนไปจนแม้แต่ฉันเองก็เริ่มจะกลัวตัวเอง ฉันยังกล้าที่จะมองแววตาของตัวเองจากกระจกเงาหรือเปล่านะ ไม่รู้สิ ตอนนี้ฉันเศร้า ไม่หรอกนะ ไม่ใช่เศร้า แต่มันคือความเคว้งคว้าง ความเคว้งโดดเดี่ยว และกำลังดิ่งลง ฉันหวังเพียงแค่ว่า มันจะไม่ได้เป็นอย่างนี้อีกนานเท่าไรนัก เพราะถึงอย่างไร ฉันต้องอยู่ต่อ ชีวิตต้องก้าวต่อไป

มันคือ เกม !!! เกมสงครามระหว่างลูกน้องกับหัวหน้า ไม่ว่าจะกี่พันปี หัวหน้าก็ต้องชนะลูกน้องเสมอ! แต่! เกมนี้ “นิญาดา” เป็นผู้เล่น มันจะไม่จบแบบเดิมแน่ ๆ เมื่อ นิญาดา สาวสวยแสนเก่งต้องฟาดฟันกับหัวหน้าสำนักงาน เธอจึงหลอกเขา “เตชิน” อาจารย์หนุ่มหล่อคณะวิศวกรรมศาสตร์ เพื่อเป็นเครื่องมือในการแก้แค้น โดยหารู้ไม่ว่า “เขา คือ คราสโนวาตัวพ่อ!” เขาจะถูกเธอใช้เป็นอาวุธในการห้ำหั่นกับหัวหน้า หรือเธอกันแน่ที่จะถูกเขาจับกิน!

หากพรหมลิขิตทำให้เราพบกัน ได้โปรดทำให้ฉันรักเขาได้เต็มหัวใจ +++ เพราะไม่แน่ใจความเป็นชายของคู่หมั้น “ศิศิรา” จึงต้องพิสูจน์ เธอวางแผนยั่วยวน แต่กลับกลายเป็นจุดเริ่มต้นแห่งความสูญเสียที่เธอไม่อยากให้เกิดขึ้น “ปรมะ" นักเขียนและจิตกรหนุ่ม ปลีกวิเวกมาหาโลเคชั่นเขียนนิยายอยู่ชายทะเล ด้วยเนื้อเรื่องที่ปลุกเร้าอารมณ์ทำให้เขาออกมานั่งดื่มอยู่เพียงลำพัง โชคดีเมื่อสวรรค์ส่งนางฟ้าแสนบริสุทธิ์ผุดผ่องมาให้ ทว่า “นางฟ้าคืนเดียว” กลับจากไปก่อนรุ่งสาง ทิ้งไว้เพียงความรู้สึกผิดที่เกิดขึ้นในใจ ปรมะต้องหาเธอให้พบ เบาะแสเดียวมีเพียงชื่อของเธอ "น้ำค้าง" เขาจดจำได้ไม่มีวันลืม