เล่มหลัก *** เพ้นท์เป็นความรักของบิว *** “เชรด” ชายหนุ่มอุทาน “ดูนี่เด้ คู่จิ้นคู่ใหม่ของวงเรา” ทีโอและเท่ขยับเข้ามาใกล้ทันที รวมทั้งบิวด้วย ส่วนเพ้นท์นั้นมีท่าทีไม่สนใจ “ไอ้บิว ไปไงมาไงวะ ?” หม่านอี้บุ้ยใบ้ให้เห็นว่าหมายถึงแฮซแท็กในอินเทอร์เน็ต ‘#บิวเพ้นท์’ “...” ชายหนุ่มเห็นแล้วพูดไม่ออก มันไม่น่าอภิรมย์เลยสักนิดที่ถูกแฟนคลับจับคู่กับเพ้นท์ จอมบงการคนนั้น

ผมเคยมีชีวิตที่แสนสุข จนกระทั่ง... เมื่อผู้ชายคนนั้นผ่านเข้ามาในชีวิต... *** น่าแปลกที่ความรู้สึกเช่นนั้นมันมาพลุ่งพล่านกับเด็กหนุ่มตรงหน้านี้ อันที่จริงคิลคิดว่าตนเองก็เป็นผู้ใหญ่มากพอ ไม่ใช่วัยรุ่นที่จะมาพลุ่งพล่านอะไรง่าย ๆ แต่น้ำปั่น ...ก็ดูเหมือนจะทำให้เขาอดใจไว้ไม่ไหวจริง ๆ ชายหนุ่มมองเด็กหนุ่มซึ่งขะมักเขม้นอยู่กับการถูพื้นให้สะอาดดังเดิมโดยที่ไม่ได้สนใจอะไรเลย ‘เด็กดี… น่ารัก… ใสซื่อ และคงจะ ‘บริสุทธิ์’ ’ เป็นอะไรที่ทำให้เลือดในกายชายหนุ่มยิ่งเดือดพล่าน

'ผมรักคุณ' อยากพูดคำนี้ ...ก่อนที่จะสายเกินไป ...ความแค้นไม่ได้ช่วยอะไรเลย *** “จะให้ฉันกราบขอโทษอะไรก็ได้ แต่อย่าย่ำยีฉันแบบนี้ ขอร้องล่ะ !” “...หึ” ชายหนุ่มที่ไม่พูดอะไรออกมาเป็นเวลายาวนานแค่นเสียงขึ้นมา “กราบขอโทษเหรอ ? เพิ่งรู้ตัวหรือเนี่ย” “!!?” “ทำลายซะดีไหมนะ ให้มันย่อยยับไปเลย คนอย่างคุณเนี่ย !” รัฐชาพูด จ้องมองคนที่กำลังจะร้องไห้อย่างแข็งกร้าว “ผมเกลียดคุณ” กันติทัตสะอึกเมื่อได้ยินประโยคนี้ “...เกลียดมากเหลือเกิน เกลียดจนไม่รู้จะทำอย่างไร คุณเป็นพนักงานที่น่าหมั่นไส้ ถือตัวเย่อหยิ่ง คิดว่าตัวเองมีอะไรดีเด่กว่าคนอื่น แถมยังไม่เห็นหัวผู้บริหาร ลำพองว่าตนเองหน้าตาดี ทำงานเก่ง แล้วหลอกลวงผู้หญิงมานับครั้งไม่ถ้วน หึ นี่ผมคงจะไม่อะไรมากหรอกนะถ้าหากที่คุณหลอกลวงมาตลอดหกเดือนไม่ใช่เรนน้องสาวของผม” รัฐชาพูดต่อมาอีกยืดยาว เหมือนหนึ่งต้องการพรูความในใจออกมาทั้งหมด กันติทัตทนฟังต่อไปอีกไม่ไหวแล้วจนต้องร้องไห้ออกมา “ร้องไห้เหรอ ? เป็นผู้ชายอย่ามาร้องไห้หน่อยเลยมันน่าทุเรศ” ยิ่งพูดคำพูดก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้น ๆ รวมทั้งการกระทำด้วย !

ผมไม่เคยคิดมาก่อนว่าตนเองจะมีความรักกับผู้ชาย จนกระทั่ง... เมื่อความรักนั้นเข้ามาทักทาย ...ทำอย่างไรได้ล่ะครับ... *** “ลำบากใจหรือเปล่า ?” จู่ ๆ อีกฝ่ายก็ถามขึ้น “ฉันดีใจมากที่นายบอกว่าชอบฉัน แต่ถ้าหากมันจะทำให้นายลำบากใจล่ะก็…” “ผมไม่ได้ลำบากใจตรงไหน !” ใจสิงห์สวนขึ้นมาอย่างทันควัน ทำให้กาญจน์รวีอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อว่า “ถ้าอย่างนั้นก็แล้วไป” สีหน้าของกาญจน์รวีกลับมายิ้มแย้มเหมือนเคย ค่อยทำให้ใจสิงห์ใจชื้นขึ้นมานิดหน่อย ชายหนุ่มจึงแตะแขนของอีกฝ่ายเบา ๆ แล้วยิ้มกว้างให้ ใจจริงถ้าอีกฝ่ายเป็นผู้หญิง เขาคงอยากจะกอดเอาไว้แล้ว แต่ในเมื่ออีกฝ่ายเป็นผู้ชาย เขาก็ไม่อยากจะทำอะไรที่ดูเหมือนจะทำให้คำว่า ‘ชอบ’ ที่เอ่ยออกไปนั้นถลำลึกไปสู่ความหมายอื่น ...เพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่าใจจริงของกาญจน์รวี ...คิดกับเขาในแง่ไหน ?

เมื่อเกิดความสนิทมันก็จะเกิดความผูกพันธ์และแน่นอนว่ามันมักจะมีคนหวั่นไหวเสมอ...แต่มันมีคำว่าเพื่อนเข้ามากั้นไว้เนี่ยสิ "มึงเป็นเพื่อนกูนี่..."

เล่มสปินออฟ *** พิชิตมองภาพของเพื่อนร่วมงานที่เมาไม่ได้สติ อันที่จริงตอนแรกเขาเองรู้สึกเซ็งนิด ๆ ที่เมื่ออีกฝ่ายเป็นแบบนี้ ตัวเขาก็ดูเหมือนจะถูกปรารถนาและเขมนิจยัดเยียดความรับผิดชอบมาให้ในฐานะเพื่อนร่วมห้องพักเดียวกัน ชายหนุ่มร่างโย่งนอนแผ่หราลงไปบนเตียงของตนทั้งที่ยังใส่เสื้อผ้าชุดเดิมเต็มยศ ใบหน้าของเขาหันไปทางขวามือของตน ซึ่งเป็นเตียงนอนของฤทธิชัยและมองพิจารณาร่างของคนที่กำลังหลับ... ฤทธิชัยนอนหลับสบาย ผ่อนลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ โดยไม่รู้เลยว่าพิชิตกำลังใช้สายตาแบบไหนมองตน จะเรียกว่ามองอย่างลวนลามหรือเปล่า หากเป็นผู้หญิงคงต้องขอใช้คำนี้ตรง ๆ เรื่องนี้พิชิตเองก็รู้ แต่มันอดไม่ได้จริง ๆ ...หน้าสวยหวานมาก อะไรมันจะขนาดนั้น แถมยังเป็นลูกครึ่ง... ติดอยู่อย่างเดียวคือเป็นผู้ชาย ไม่อย่างนั้นล่ะก็แบบนี้เข้าตำราตรงตามสเปคผู้หญิงในฝันของพิชิตเต็ม ๆ ตัวเขาเองก็ดื่มแอลกอฮอล์เข้าไปเหมือนกัน สุดท้ายพิชิตก็ห้ามใจไม่อยู่... *** + บทส่งท้าย Pour que tu m'aimes encore (อานุภาพ x อิทธิพงษ์) “ฉันแค่อยากจะ ดูแล คนที่ฉันรักให้ดีที่สุด ทำไม... เรื่องแค่นี้ฉันก็ผิดด้วยเหรอ ?” อานุภาพน้ำตาไหลออกมาทันทีที่อีกฝ่ายพูดประโยคนี้ เพราะเขารู้ดี... รู้ดีมาโดยตลอดว่าทุกสิ่งที่อิทธิพงษ์เหมือนจะยัดเยียด แต่ที่จริงแล้วเป็นเพราะชายหนุ่มรักเขามากแค่ไหน

เล่มหลัก *** “บอกมา” ผู้เป็นเจ้านายเอ่ยด้วยเสียงเย็นเยียบ น่ากลัว “บอกมาเดี๋ยวนี้... หรือว่าอยากถูกให้ออกจากบริษัทดี” “!!!” ดวงตาสีออกน้ำตาลของชายหนุ่มผู้เป็นลูกน้องเบิกโพลงอย่างกราดเกรี้ยว แค่เรื่องแค่นี้ถึงกับเอาเรื่องจะไล่ออกมาขู่ มันจะมากเกินไปหน่อยแล้ว ! “นี่อยากรู้มากขนาดนั้นเลยเหรอ...” อานุภาพพูดเสียงต่ำ “ใช่” อิทธิพงษ์พยักหน้า “อย่างนั้นเหรอ...” จากตอนแรกที่คิดว่าจะไม่บอกไม่พูด และลืม ๆ ไปเสีย แต่ตอนนี้เขาเริ่มเปลี่ยนใจเสียแล้วสิ “วันที่ผมไปนั่งกินดื่มอยู่คนเดียวเพราะเครียดเรื่องที่โดนคุณตำหนิ จู่ ๆ ธนิตก็เข้ามาทัก และเสนอแผนการให้ผมอย่างหนึ่ง” “แผนการอะไร ?” “หึ วันนั้นน่ะนะผมด่าคุณไปเสียเยอะเลย แล้วธนิตก็บอกว่า...” “???” “ชายเหนือชายเป็นยอดชาย” ใบหน้าของอิทธิพงษ์กระตุกเล็กน้อย “หมายความว่าอย่างไร !?” อานุภาพพูดต่อไปว่า “ก็ไม่หมายความว่าอย่างไร ที่พูดเนี่ยคุณยังไม่เข้าใจอีกเหรอ ธนิตกำลังจะบอกให้ผมจัดการ ‘รวบหัวรวบหาง’ คุณเสียเลย หรือพูดง่าย ๆ ก็เคลมนั่นแหละ ! ทีนี้คุณจะได้ไม่กล้ากับผมอีก” อิทธิพงษ์อ้าปากค้าง เสียงซึ่งแหบแห้งเปล่งออกมาว่า “เลว ! เลวที่สุด ! ฉันไม่คิดเลยนะว่าเธอจะมีความคิดสกปรกแบบนี้ได้”

“ปากดีจังเลยนะ แม่ผมจ้างให้คุณมาเป็นพี่เลี้ยงก็ทำหน้าที่ของคุณไปสิ ไม่ใช่ให้มายืนวิพากษ์วิจารณ์ผมฉอด ๆๆ แบบนี้” “อ๋อ ก็แล้วนายให้ฉันทำไหมล่ะ ไอ้หน้าที่พี่เลี้ยงน่ะ ดีแต่เมินใส่ฉันตลอด เพียงแค่ฉันไม่ใช่พี่เลี้ยงที่เป็นผู้หญิงแบบที่นายอยากได้ ประสาทชัด ๆ” นนส่ายหน้าไปมาอย่างยั่วโมโห แมวยิ้มเย็น ‘นี่ขนาดเป็นคนที่เวลาพูดอะไรกับใครไม่ค่อยสบตานะเนี่ย แต่คำพูดแต่ละคำเหมือนเข็มทิ่มแทง’ บุตรชายเจ้าของบ้านคิด พลางสูดลมหายใจเข้าลึก สุดท้ายก็เป็นแมวเองที่เลือกจะเดินเลี่ยงไปที่อื่น ทิ้งให้นนยืนเม้มปากแน่นอย่างเจ็บใจอยู่อย่างนั้น *** นวนิยายขนาดสั้น อ่านง่าย ราคาย่อมเยา สบายกระเป๋า No.2 "พี่เลี้ยง"

ใบหน้าอ่อนวัยของหมิวเป็นสิ่งที่ตาตั้นชอบมองมาโดยตลอด ...จะให้พูดอย่างไร… ตาตั้นไม่อาจพูดออกมาได้ว่าเมื่อตอนเด็กเขารักหมิวแบบอาก็จริง แต่พอโตขึ้น… ความใกล้ชิด และความเอาใจใส่ที่มากจนล้น มันทำให้ตาตั้นแอบคิดไปมากกว่านั้นแล้ว เขาและอาหมิวไม่ได้เกี่ยวข้องกันทางสายเลือดเลยแม้แต่น้อย เพราะฉะนั้นความคิดในส่วนลึกมันถึงได้เริ่ม ‘เปลี่ยนรูป’ ไป ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้... *** นวนิยายขนาดสั้น อ่านง่าย ราคาย่อมเยา สบายกระเป๋า No.1 "อาและหลานชาย"

“ใส่เสื้อผ้าแล้วก็ไปได้แล้วไป ! นายคงไม่คิดจะให้พ่อแม่ ‘เรา’ กลับมาเห็นภาพแบบนี้หรอกนะ” หมี่หยกรู้ว่าเขาแกล้งเน้นคำว่า ‘เรา’ เสียงหวานเลยเอ่ยกลับไป “พ่อแม่เราหรือ หึ นายยอมรับครอบครัวฉันเป็นครอบครัวของนายตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ยักรู้ นึกว่าจะอยากไปให้พ้น ๆ จากพวกเราเสียอีก !” สมายด์ยิ้มยียวน “ไม่นึกว่านายจะน่ารักน่า ‘ใคร่’ ขนาดนี้ ฉันไม่เคยรู้เลยนะเนี่ย”

“ใจร้ายว่ะ ต้องพูดขนาดนี้เลยหรือเปล่า ถ้าไม่อยากให้ยุ่งตั้งแต่แรกนะ ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้สักสิบยี่สิบปี มาบอกอะไรเอาป่านนี้วะ” เจอร์รี่งง “ทำไมพี่ต้องโมโหขนาดนี้ด้วย แล้วพี่เข้าใจผมบ้างหรือเปล่า เวลาเพื่อนมาบ้าน แม่งมาล้อว่าพี่เป็นเมียผมอยู่ได้ พี่คิดบ้างสิว่าผมรู้สึกอย่างไร !” “แล้วเราไม่คิดบ้างหรือว่าพี่รู้สึกอย่างไร !!” “พี่เซ่ ?” “แล้วถ้าสมมติพี่เป็นเมียเราขึ้นมาจริง ๆ เราจะรังเกียจขนาดนั้นเลยหรือ”

รวมเรื่องรัก 3 เรื่อง 3 รส "ผู้เป็นที่รัก" *** #1 Be Blind ใช้ใจมอง ถึงตามองไม่เห็นก็ไม่เป็นไร พี่ขอให้น้องใช้ใจ... มองก็พอ #2 Garden of Love สวนรัก เรื่องราวความรักระหว่างนักจัดสวนกับเจ้าของบ้านตัวน้อย #3 Please Remember Me โปรดอย่าลืมฉัน นี่ข้าวฟ่างไง... จะใครล่ะ นายจำฉันไม่ได้หรือ ?

“ตกลงว่าฉัน... เป็นเพื่อนกับนายได้ไหม ?” เสียงห้าวเอ่ย “เหมือนที่นายบอกแม่นายเมื่อกี้” “เราเคยเป็น ‘เพื่อน’ กันด้วยหรือ ?” หนูว่านตอบเบา ๆ เท่านั้นแหละสไปรท์รู้ว่าหนูว่านหมายความอย่างไร ใช่แล้ว... เขากับหนูว่านไม่เคยเป็นเพื่อนกันหรอก จากคนไม่ถูกกันวันหนึ่งก็กลายเป็น... ผัวเมีย...

เล่มหลัก *** “เรื่องคนอื่นที่ไหน นี่เรื่องของกู เพราะกูกับเรน่าเอ็นดูไอ้เสือเหมือนน้องแท้ ๆ ไม่เหมือนมึง ที่ไม่เคยเห็นว่ามันเป็นน้อง” สนุกเกอร์ตวาด “ใช่ ! ฉันไม่เคยเห็นว่าจีราวัชร์เป็นน้อง เพราะฉันเห็นเป็นอย่างอื่นไง เห็นเป็นอย่างอื่น พอใจหรือยังวะอนุชิต” นุอ้าปากค้าง แต่ก็ยังอึ้งไม่เท่าแอร์ที่แอบฟังอยู่ แอร์ยังไม่ได้กลับบ้าน แต่ทำทีเหมือนกลับ “จีราวัชร์ไม่ใช่รุ่นน้องของฉัน ฉันไม่เคยคิดว่าเขาเป็นน้อง ไม่เคยเลยสักครั้ง” “ไอ้นุกเก้อ อย่าบอกนะว่า...” “โอ๋กันเข้าไป... โอ๋กันเข้าไปสิ น่าหมั่นไส้เป็นบ้า”

“ฉันก็รัก” กฤษติกาจูบจริงใจอีกครั้ง “ผมไม่เคยคิดว่าเจ้าชายอย่างพี่... คุณหนูแกรนท์... จะมาสนใจเด็กบ้าน ๆ อย่างผม ไม่เคยคิด” “ความรักที่แท้จริง ไม่พ่ายแพ้ต่ออะไรทั้งสิ้นจริงใจ คนที่รักกันเพียงแค่รูปร่างหน้าตา นั่นไม่ใช่ความรักที่แท้จริงหรอก” *** + บทส่งท้าย Because You Loved Me กฤษติกาแกล้งส่งเสียงในลำคอแล้วมองอย่างดุ ๆ จนจริงใจได้แต่ทำหน้ามุ่ยแล้วเสมองทางอื่น เสียงแหบเอ่ยออกมาว่า “ผมไปใช้ห้องน้ำก่อนนะ” ผู้ฟัง ๆ แล้วถอนหายใจ เสียงหวานพูดออกมาอย่างอ่อนโยน “จะใช้ห้องน้ำทำไม ใช้ฉันไม่ดีกว่าหรือ”

“ผมบอกแล้วไงว่าผมเปลี่ยนใจแล้ว ดูซิ ชื่อตรีทิพ ชื่อหว๊านหวานเนอะ แต่ผมชอบว่ะ คุณตรีทิพคนสวย ดูซิจะหวานไปทั้งตัวหรือเปล่า” (ยิ้มร้าย) “หยุดนะ อย่ามาพูดจาลามกแบบนี้ อาชิ ! ฉันเป็นหัวหน้านายนะ” “หัวหน้าแล้วอย่างไร ? ก็เป็นเมียผมได้เหมือนกันล่ะน่า”

นิยายเรื่องนี้ เป็นเพียงเรื่องที่ผู้แต่งสมมุติขึ้นเท่านั้น ชื่อตัวละคร ชื่อสถานที่และเนื้อหาไม่ได้มีเจตนาพาดพิงถึงบุคคลใด ผู้เขียนตั้งใจจัดทำหนังสือเล่มนี้ขึ้นเพื่อสร้างความสุขและความบันเทิงให้กับผู้อ่าน และผู้เขียนก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่าหนังสือเล่มนี้จะสามารถสร้างความสุขให้กับท่านผู้อ่านได้ หากเนื้อหาของนิยายมีข้อผิดพลาดประการใด ผู้เขียนต้องกราบขออภัยท่านผู้อ่านล่วงหน้าไว้ ณ โอกาสนี้ด้วย เนื้อหาของนิยาย เป็นนิยายแนววาย แฟนตาซี สยองขวัญปนฮา ตลก ขำขันและรักโรแมนติก นวนิยายเรื่องแวมไพร์หลงยุค ในขณะนี้มีทั้งหมดสี่เล่มและได้เผยแพร่ไปแล้วทั้งสี่เล่ม แวมไพร์หลงยุค มีพระเอกเป็นแวมไพร์หนุ่มอายุหลายร้อยปี มีเวทมนต์สามารถเสกสิ่งของได้ และที่พิเศษกว่านั้น พระเอกยังสามารถงอกแขนขาได้ด้วย แวมไพร์หลงยุค จะนำเสนอเรื่องราวความรักของแวมไพร์หนุ่มรูปงาม อายุสามร้อยปีที่มาตกหลุมรักนักศึกษาแพทย์ผู้ไร้เดียงสา และเมื่อแวมไพร์เกิดหลงรักกับมนุษย์เข้า เรื่องวุ่น ๆ จึงเกิดขึ้น เพราะแวมไพร์ต้องดื่มเลือด เพื่อหล่อเลี้ยงชวิตกับมนุษย์ที่ต้องทานข้าว เพื่อประทังชีวิต แล้วพวกเขาจะทำอย่างไร เมื่อต้องมาอาศัยอยู่ด้วยกัน แวมไพร์จะสามารถครองรักกับมนุษย์ได้หรือไม่ พวกเขาจะอยู่ด้วยกันได้อย่างไร เชิญนักอ่านเข้าไปเสพความสยองขวัญปนฮาต่อในเรื่องได้เลย...

นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่ผู้แต่งสมมุติขึ้นเท่านั้น ชื่อตัวละคร ชื่อสถานที่และเนื้อหาไม่ได้มีเจตนาพาดพิงถึงบุคคลใด ผู้เขียนตั้งใจจัดทำหนังสือเล่มนี้ขึ้นมาเพื่อสร้างความสุขและความบันเทิงให้กับผู้อ่าน และผู้เขียนก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่า...หนังสือเล่มนี้จะสามารถสร้างความสุขให้กับท่านผู้อ่านได้ หากเนื้อหาของนิยายมีข้อผิดพลาดประการใด ผู้เขียนต้องกราบขออภัย ท่านผู้อ่านล่วงหน้าไว้ ณ โอกาสนี้ด้วย การบรรยาเนื้อหาจะบรรยายโดยตัวละครเล่าเรื่องของตัวเอง เนื้อหาของนวนิยายเรื่องนี้ จะนำเสนอเรื่องราวความรักระหว่างเจ้าพ่อผู้มีอิทธิพลกับหนุ่มน้อยที่ชื่อวายุ วายุโดนจับในข้อหาขับรถด้วยความประมาทจนเป็นเหตุให้ผู้อื่นถึงแก่ความตาย แต่พ่อแม่ของวายุได้ต่อสู้คดี จนวายุได้รับการประกันตัวออกมา แต่เรื่องนี้สร้างความไม่พอใจให้กับเควินมาก เพราะเควินคิดว่าวายุควรได้รับโทษมากกว่านี้ เควินจึงส่งลูกน้องไปดักฉุดวายุที่หน้าโรงเรียน แล้วพาวายุมากักขังระบายอารมณ์เพื่อความสะใจของตนเอง เควินตั้งใจที่จะหลอกให้วายุหลงรักตัวเองมาก ๆ แล้วเควินก็จะบอกเลิกวายุ เพื่อให้วายุเจ็บปวดเหมือนกับตายทั้งเป็น แต่พอวันนั้นมาถึงจริง ๆ เควินกลับหลงรักวายุเข้าจริง ๆ จนไม่อาจถอนตัวได้ เควินได้ขุดหลุมรักที่ตัวเองสร้างขึ้นอย่างลึกซึ้งเพื่อหลอกล่อให้วายุมาติดกับดัก แต่สุดท้ายกลับกลายเป็นว่าเควินได้ขุดหลุมรักฝังหัวใจตัวเองเสียแล้ว นวนิยายเรื่องนี้เหมาะกับผู้อ่านวัยผู้ใหญ่ที่ชอบนิยายแนวรักหวาน ๆ สดใสไร้เดียงสา ชีวิตรันทด รักดราม่า มีฉากติทเรทและมีคำพูดหยาบคายเล็กน้อย เพื่อให้เนื้อหาเกิดความสมเหตุสมผลตามโครงเรื่อง... หากท่านเป็นนักอ่านนิยายคอดราม่า โปรดอย่าลังเลนาน เพราะนิยายเรื่องนี้คือนิยายที่ได้รับกระแสตอบรับอย่างท่วมท้นเลยทีเดียว และยังเป็นผลงานชิ้นโบว์แดงของผู้เขียนที่ผู้เขียนเองก็รู้สึกภูมิใจกับผลงานชุดนี้ที่สุดและยังรักมาก ๆ อีกด้วย...

เมื่อมีความจำเป็นต้องมาอยู่บ้านเดียวกันกับน้องชายที่ชอบแต่เขาเกลียดผมยิ่งกว่าอะไรซะอีก เพราะฉะนั้นผมจะอ่อยเขาให้หลงผมจนโงหัวไม่ขึ้นเลยคอยดูสิ!! แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่ผมทนไม่ไหวผมจะเป็นฝ่ายไปเอง...

Author:  薇诺拉，book: 无情物 --------------------------- คนของทางการ จากเด็กกำพร้าหิวโหยใกล้สิ้นใจ ก้าวขึ้นสู่องครักษ์หลวงที่ยิ่งใหญ่คับฟ้า เย่เชียนหลาง... ชื่อนี้หากปรากฏกายขึ้นที่ใด ต่อให้เป็นฉางเอ๋อมาจุติ หรือไซซีกลับชาติมาเกิดก็อาจไม่มีเสน่ห์ได้สักครึ่งหนึ่งของเขา ทว่าน่าเสียดายนัก... ผู้บัญชาการเย่เจ้าของวิชา ‘ห้าหยินเผาใจ’ หัวใจกลับโดนแผดเผาจนไม่เหลือที่ว่างให้ใครก้าวเข้ามา ไม่ว่าหญิงหรือชาย สหายหรือผู้มีพระคุณ หากเป็นหน้าที่เขาสังหารได้ทั้งสิ้น ตำนานของแผ่นดิน ป้ายนำจับถูกติดไปทั่วแคว้น ผู้ที่เหล่ามือปราบต้องการตัวมากที่สุดคือจอมโจรในตำนานเจ้าของฉายา ‘หนึ่งดาบค่าอนันต์’ โค่วเปียนเฉิง...แข็งแกร่ง ร้อนแรง แต่ไร้ตัวตน เกรงว่าในรอบพันปีจะมีเพียงเขาที่ทางการไม่อาจรับมือได้ หากเย่เชียนหลางเปรียบดังเกล็ดหิมะ เขาผู้นี้ก็คือเปลวไฟ เมื่อผู้รักษากฏหมาย เจอกับคนนอกกฎหมาย ใครกันแน่ที่จะถูกล่า!