หลี่ซีเหวินนักธุรกิจอัจฉริยะผู้มีทรัพย์สินมูลค่าหลายหมื่นล้าน ต้องจบตำนานในชีวิตเพราะโรคร้าย ด้วยการดึงท่อออกซิเจนออกด้วยตัวเอง เขากลับฟื้นขึ้นในปี 1990 และอยู่ในร่างของชายอีกคนหนึ่งที่ชื่อ แซ่เดียวกัน ทว่าคนคนนี้กลับเป็นเพียงขยะสังคมคนหนึ่งเท่านั้น ในเมื่อสวรรค์ให้โอกาสเขาได้มาเกิดใหม่ เขาจึงตัดสินใจเริ่มต้นชีวิตใหม่และตั้งใจจะดูแลภรรยาและลูกสาวที่น่ารักของเขาให้ดี หลังจากที่ก่อตั้งไซอิ๋วกรุ๊ปและบริษัทต้าถังอิเล็กทรอนิกส์ เขาเจอคลื่นลมทางธุรกิจมากมาย และครั้งนี้กลับมีคนมาวางแผนร้ายกับภรรยาและลูกสาวของเขา เป็นแบบนี้แล้วหลี่ซีเหวินจะจัดการกับคนผู้นั้นอย่างไร ไม่เพียงเท่านั้นยังมีบริษัทร่วมทุนของต่างชาติกับทางภาครัฐที่ต้องการมาแย่งชิงผลประโยชน์จากเขาอีก แล้วคนอย่างหลี่ซีเหวินมีหรือจะยินยอมให้พวกเขาใช้อำนาจจากทางภาครัฐมาบีบบังคับได้ หลี่ซีเหวินจะแก้เกมอย่างไร สามารถติดตามได้ในเล่ม 13 นี้ได้เลยค่ะ

หลี่ซีเหวินนักธุรกิจอัจฉริยะผู้มีทรัพย์สินมูลค่าหลายหมื่นล้าน ต้องจบตำนานในชีวิตเพราะโรคร้าย ด้วยการดึงท่อออกซิเจนออกด้วยตัวเอง เขากลับฟื้นขึ้นในปี 1990 และอยู่ในร่างของชายอีกคนหนึ่งที่ชื่อ แซ่เดียวกัน ทว่าคนคนนี้กลับเป็นเพียงขยะสังคมคนหนึ่งเท่านั้น ในเมื่อสวรรค์ให้โอกาสเขาได้มาเกิดใหม่ เขาจึงตัดสินใจเริ่มต้นชีวิตใหม่และตั้งใจจะดูแลภรรยาและลูกสาวที่น่ารักของเขาให้ดี หลังจากที่ก่อตั้งไซอิ๋วกรุ๊ปและบริษัทต้าถังอิเล็กทรอนิกส์ เขาเจอคลื่นลมทางธุรกิจมากมาย หากพูดถึงเทคโนโลยีต้าถังย่อมทุ่มเทงบประมาณอยู่แล้ว ทว่าหากสามารถได้รับการอนุมัติจากโครงการของรัฐบาลให้สามารถกู้ยืมได้นับพันล้านได้จะดีสักแค่ไหน แน่นอนว่าตัวเลือกของรัฐบาลไม่ได้มีเพียงต้าถังเท่านั้น แต่หลี่ซีเหวินจะสามารถครอบครองได้ไหม ทั้งยังมีเทคโนโลยี VCD ที่เขาสนใจลงทุน เพียงแต่เรื่องนี้ยังจะต้องต่อสู้กับบริษัทยักษ์ใหญ่ทั้งในประเทศและต่างประเทศ เป็นเช่นนี้แล้วกลยุทธ์ที่มีจะเพียงพอที่จะสู้รบหรือไม่ สามารถติดตามได้ในเล่ม 14 นี้ค่ะ

จากมหาเศรษฐีหมื่นล้านผู้เกรียงไกร ปิดตำนานชีวิตด้วยการดึงท่อออกซิเจนออกด้วยตัวเอง กลับตื่นมาในร่างของคนอนาถาในยุค 90 นี่ฉันไม่ได้ปล้นฆ่าใครไปใช่ไหม

คหบดีชายสูงวัยผู้มีโรครุมเร้าใกล้ตาย เข้าไปในป่าเพื่อแก้ไขผลพวงในอดีต หรืออันใด คุณชายตกอับแสวงหาความร่ำรวยที่แอบซ่อนในป่า นายพรานเก็บรักษาความลับของป่า ทั้งหมดล้วนเกี่ยวเนื่องกับดอกไม้งามในป่าใหญ่

ฐิสา นักแสดงสาวที่กำลังโด่งดังในขณะนี้ เธอคือเหยื่อรายต่อไปของคดีฆาตกรรมต่อเนื่อง ผ่านมาแล้ว 1 เดือนกว่า มีคดีฆาตกรรมเกิดขึ้น ในลักษณะเดียวกันถึง 3 ราย แต่ทางตำรวจก็ยังไม่สามารถจับตัวคนร้ายได้ และตอนนี้เธอถูกคนร้ายจับตามองอยู่ตลอด หญิงสาวจะสามารถรอดพ้นจากเหตุฆาตกรรมในครั้งนี้ได้หรือไม่

สตรีหนึ่งงดงามอ่อนหวาน สตรีสองแก่นแก้วมิยอมใคร สลับเกี้ยวผูกด้ายแดงเกี่ยวพันจิต ป่วนหัวใจบุรุษทมิฬให้สั่นคลอน ................................................... เสด็จขึ้นเตียงมาไว ๆ สิเพคะเสด็จพี่” องค์หญิงชิงอี้แกล้งดัดเสียงหวานหยด พลางเอนตัวลงพิงหมอน ยันศอกขึ้นมองเขาด้วยสายตาหยอกล้อมากกว่ายั่วเย้า “เป็นแผนของเจ้าล่ะสิ ใช้เสด็จแม่เป็นเครื่องมือบีบคั้นข้าให้เข้าเรือนหอด้วย ฝันไปเถอะ” เขากัดฟันพูดเสียงเบา เพราะเกรงว่าฮองเฮาที่อยู่นอกห้องบรรทมจะทรงได้ยิน องค์หญิงชิงอี้หัวเราะคิกคัก พลางตบมือลงบนแท่นบรรทม “ไม่เอาน่าสามี ท่านจะโมโหไปไย ท่านขึ้นมานอนกับข้าให้แม่ของท่านสบายใจเท่านั้นเอง มิได้เรียกให้ท่านมาขึ้นแท่นประหารเสียหน่อย” “เหอะ” องค์ชายรัชทายาทกอดอกเชิดหน้าขึ้น นั่งหลังตรงอยู่ที่ปลายแท่นบรรทม “แน๊ะ... เล่นตัว ท่านมองไปดูที่ประตูสิ ฮองเฮายังคงไม่ไปไหนแน่ ๆ หากว่าท่านไม่ยอมมานอนกับข้าดี ๆ” องค์หญิงชิงอี้ลุกขึ้นมากระซิบยั่วเขา องค์ชายรัชทายาทมองไปที่หน้าประตูเห็นเงาของมารดายังคงไม่เสด็จกลับอย่างที่นางว่า ก็ยอมทิ้งตัวนอนลงนิ่ง ๆ แข็งทื่อราวกับท่อนไม้ องค์หญิงชิงอี้ถึงกับหลุดหัวเราะคิกออกมา “นอนเช่นนั้น ฮองเฮาจะเชื่อได้อย่างไรว่าเราสองคนเข้าหอกันแล้ว” “แล้วจะให้ทำอย่างไรอีก” “ท่านก็ต้องทำเสียงอือ ๆ อา ๆ บ้างสิ” องค์หญิงชิงอี้ตอบหน้าทะเล้น “ไร้ยางอาย !”

คดีหลายคดี ล้วนเกี่ยวข้องกับร้าน Dream Gallery ร้านขายภาพเล็กๆที่มีเจ้าของร้านเป็นหญิงสาวงดงาม อ่อนเยาว์

*เล่มเดียวจบ* 'นาง' เป็นถึงอ๋องหญิงผู้นำทัพพยัคฆ์พิรุณแห่งซีโจวผู้เกรียงไกร ส่วน 'เขา' นั้นเป็นเพียงองค์ชายใกล้ตายผู้หนึ่งของแคว้นข้างเคียงที่กลายเครื่องบรรณาการให้แก่นางในฐานะชายบำเรอ คนหนึ่งถูกส่งมาเพื่อหลอกล่อให้อีกฝ่ายอ่อนแอ ส่วนอีกคนหนึ่งก็จำยอมให้อีกฝ่ายลวงหลอกเพื่อจุดประสงค์บางอย่าง สุดท้ายความสัมพันธ์ทางกายที่พวกเขามีให้แก่กันในทุกค่ำคืน จะสามารถแปรเปลี่ยนเป็นความสัมพันธ์ลึกซึ้งทางใจได้หรือไม่ หรือเมื่อทุกอย่างดำเนินไปถึงปลายทางแล้ว ... ก็จำต้องแยกจากกันไปราวกับลมพัดผ่านเพียงแค่วูบเดียว ***************** “กระหม่อมในตอนนี้เป็นเพียงแค่ชายบำเรอของท่าน” เขากอดตอบนางพร้อมหลับตาลง “องค์ชายใหญ่แห่งไห่ฉีเป็นแค่นามจอมปลอมที่ตายไปนานแล้วพ่ะย่ะค่ะ” “ไม่หรอก” นางค้านด้วยน้ำเสียงมั่นใจ และเฟิ่งหยางเสวียนก็ไม่เห็นว่าตอนนี้มุมปากของนางกำลังผุดยิ้มอย่างไรอยู่ “องค์ชายใหญ่ รัชทายาท หรือฮ่องเต้ จะด้วยตำแหน่งใดก็ตามแต่ หากเจ้าเป็นคนของข้าข้าย่อมคว้ามันมาให้ได้แน่นอน”

*เล่มเดียวจบ* หากให้พูดถึงสตรีที่มีฐานะศักดิ์น่ายำเกรงที่สุดในมู่เป่ยโดยไม่นับฮองเฮา ‘หลิ่วหลีจวิ้นจู่’ คือนามแรกที่ผู้คนต่างพูดขึ้นพร้อมกันโดยมิต้องนัดหมาย นางคือบุตรสาวหัวแก้วหัวแหวนของฉินเหวินกง กับหลี่ซินกู้หลุนกงจู่แห่งอาณาจักรอันยิ่งใหญ่นามไท่หนาน แม้ตอนอยู่มู่เป่ยจะมีฐานะศักดิ์เป็นแค่ท่านหญิง แต่หากอยู่ไท่หนาน นางคือผู้มีฐานะศักดิ์เทียบเท่ากับองค์หญิงที่ประสูติจากสนมขั้นเฟย ทั้งได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้แห่งไท่หนานก็ดี ทั้งพรักพร้อมไปด้วยความงามและความร่ำรวยก็ดี เช่นนั้นแล้วบุรุษใดเล่าจะเหมาะสมกับนางไปมากกว่ารัชทายาทแห่งมู่เป่ย ทว่าช่างน่าขัน ... ทั้งๆ ที่เป็นสตรีสมบูรณ์แบบที่สุด แต่กลับถูกวางตัวให้เป็นแค่ ‘นางร้าย’ ในนิยายพล็อตป่วย ๆ เรื่องหนึ่ง ในอนาคตอันใกล้ ... หลิ่วหลีจวิ้นจู่ผู้นั้นจะกลายเป็นนางหงส์ผู้ถูกเด็ดปีกร่วงหล่นจากฟ้า โดนความรักบังตาทำให้พ่ายแพ้แก่บุตรสาวของตระกูลขุนนางเล็ก ๆ คนหนึ่งที่ถูกวางตัวให้เป็น ‘นางเอก’ ‘อวิ๋นหงเจียว’ หรือคือหลิ่วหลีจวิ้นจู่ผู้นั้นยิ่งคิดก็ยิ่งถอนหายใจแรง ในเมื่อสวรรค์อุตส่าห์ให้นางมองเห็นสิ่งที่เรียกว่า ‘อนาคตที่กำลังจะเกิดขึ้น’ แล้ว เช่นนั้นก็ลองสวมบทนางร้ายตามที่ทุกคนคาดหวัง แล้วไปจัดการยายเด็กหน้าหนากับรัชทายาทไร้สมองกันเถอะ! *************************** - รบกวนอ่านตัวอย่างประกอบการตัดสินใจก่อนซื้อทุกครั้งนะคะ - คุณนักอ่านที่อยากรีวิวติดสปอยล์ รบกวนใส่สปอยล์ให้ไรต์ด้วยน้า - นามปากกา 'อี้ซิน' คือนามปากกาใหม่ของเหม่ยอี้ซินค่ะ คนเขียนคนเดียวกันนะคะ ≧◉◡◉≦ ขอบคุณทุกการสนับสนุนค่ะ รักรัก

***เล่มเดียวจบ*** “เขาทั้งโดนคนรักหักหลัง โดนพี่ชายต่างสายเลือดก่อกบฏชิงบัลลังก์ ท้ายที่สุดแว่นแคว้นของราชสกุลเสวี่ยที่มีอารยธรรมร่วมเจ็ดร้อยปีก็ถึงคราวล่มสลาย” ตอนแรกที่ได้ฟังเกริ่นนำประโยคนี้ในคาบเรียนประวัติศาสตร์มัธยมปลายปีสอง สิ่งแรกที่เสวี่ยเซียวหยางให้ความสนใจคือแซ่ที่เหมือนกับเขา สิ่งต่อมาที่สนใจยิ่งกว่าเห็นทีว่าคงเป็นพระนามของฮ่องเต้พระองค์นั้น ที่ซึ่งเหมือนกับชื่อของเขาเป๊ะ ๆ ทุกตัวอักษร ทว่าสิ่งที่เสวี่ยเซียวหยางไม่รู้ ... นั่นคือตอนนี้ ‘สิ่งนั้น’ กำลังตามติดเขาเป็นเงาอยู่ไม่ไกล คาบเรียนประวัติศาสตร์ครั้งแรกเป็นสื่อชักนำ ดึงชายหนุ่มในยุคที่เทคโนโลยีเจริญก้าวหน้าให้ดำดิ่งลงไปสู่ห้วงอดีตชาติอันแสนน่าเวทนา ประวัติศาสตร์ที่ถูกบิดเบือน ... ทุกสิ่งอย่างที่ถูกจารจารึกไว้บนกระดองเต่าส่งผ่านแก่คนรุ่นหลัง แท้จริงแล้วสิ่งใดจริง สิ่งใดเท็จ มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ดี *************************** “...” ฉู่ซานหนิงไม่เชื่อหูตัวเอง ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าคนทั้งคู่ต่างก็เงียบใส่กัน เพราะความตกใจปนสับสนฉู่ซานหนิงจึงยืนตัวแข็งทื่อ พยายามทบทวนคำว่า ‘ชอบนะ’ ที่รัชทายาทตรัสออกมาวนซ้ำเพื่อไม่ให้ในใจรู้สึกเตลิดเปิดโปงไปมากกว่านี้ แค่บอกว่าชอบ ไม่ได้แปลว่าชอบนาง อาจหมายถึงชอบอย่างอื่นก็ได้ อย่างเช่น เอ่อ ... “มะ ... หมายความว่าอย่างไรกันเพคะ?” “ข้าหมายถึง ...” เสวี่ยเซียวหยางเองก็สติหลุดไม่แพ้กันเมื่อหลุดจากภวังค์ความคิด เขายกมือข้างหนึ่งขึ้นมากุมปิดใบหน้าของตนไว้ สูดลมหายใจเข้าปอดลึกวนซ้ำไปมาราวสามรอบก่อนลดมือลง “ข้าหมายถึงเจ้านั่นแหละ”

นักวิจัยหลงยุคอายุสามสิบต้น ผู้ที่ชีวิตนี้มีแต่การวิจัย ไร้เพื่อน ไร้รัก และไร้หลัวสิ้นใจคาห้องวิจัยในยุคปัจจุบัน ได้รับโอกาสมีชีวิตใหม่ในร่างเด็กน้อยทาสในโลกยุคโบราณ ฟื้นขึ้นมาไม่ทันไรก็เก็บเด็กหนุ่มสภาพร่อแร่อายุน้อยกว่าตัวเองครึ่งชีวิตมาได้คนหนึ่งจากกองซากศพ พามาเลี่ยงดู ดูแลรักษาจนหายดี เด็กนั่นซาบซึ้งคิดทดแทนคุณจึงพานางไปอยู่ด้วย มารู้ที่หลังว่าเจ้าเด็กหนุ่มเป็นองค์ชายที่บิดาไม่รัก มารดาที่มีศักดิ์เป็นวิญญาณที่ตายอย่างมีเงื่อนงำอายุพอ ๆ กับนาง ซ้ำร้ายอนาคตยังก้าวไกลเป็นถึงทรราชชื่อก้องแผ่นดิน โหดเหี้ยมอำมหิตจนผู้คนสาปแช่ง นางมองเขาเป็นลูกเป็นหลาน แต่เด็กนั่นกลับคิดไม่ซื่อ วางแผนกรวบหัวกินหางนางมานานหลายปี เป็นเช่นนี้แล้วทฤษฎีความรู้ทางวิทยาศาสตร์จะช่วยให้นางรอดพ้นจากการถูกเด็กกินได้หรือไม่กันนะ

“ผู้นำฮั่นตะวันออก” คำที่เตปูจินใช้เรียกหยางเยว่ซือหนวี่หวงตี้ หลายคนคงยินดีกับคำยกยอนั้นหากแต่ไม่ใช่กับมิสเฉิน เธอชอบคำว่า “ผู้นำฮั่น” มากกว่า และฮั่นในที่นี้เธอไม่มีความตั้งใจจะแบ่งดินแดนใดให้ใครทั้งสิ้น ไม่ว่าจะดินแดนที่เตปูจินได้ไปแล้วอย่างฉางซุน หรือแม้กระทั่งดินแดนที่ถูกหมายตาอยู่อย่างเจียงซูก็ตาม… เจียงซู เมืองบัณฑิตที่ดูเหมือนจะเป็นลูกไก่ในกำมือ เป็นหมากขาตายในกระดาน แต่กลับกลายเป็นหมากที่ดื้อด้านกว่าที่คิดเอาไว้ จนวินาทีสุดท้ายที่ความตายมาเคาะถึงหน้าประตูก็ดูเหมือนว่าบัณฑิตเหล่านี้จะไม่สามารถวาง​​ทิฐิตนเองได้เลย… ‘ถ้าไม่เป็นมิตรก็จงติดหนี้บุญคุณไปเสียเถอะ’ เชื่อได้เลยไม่มีใครชอบการติดหนี้มิสเฉินเป็นแน่

สงครามเป็นเครื่องหมายของการขยายอำนาจ แต่ในสายตาของผู้นำบางคนแล้วสงครามเป็นเพียงเครื่องมือเพื่อนำมาซึ่งผลประโยชน์เท่านั้น ดินแดนฮั่นถูกแบ่งเป็นตะวันออกตะวันตก ความเชื่อถือในราชสกุลเดิมถูกบั่นทอนลงไป "โอรสสวรรค์" ไร้ซึ่งความสำคัญหากชาวเมืองอยู่ในนรก นรกที่ชื่อว่าสงคราม

"ต้าซียึดครองโลหยางได้แล้ว" เหมือนจะเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย ก็แต่ต้าซีได้อำนาจของโลหยาง แต่แท้จริงแล้วเรื่องนี้ใหญ่กว่าที่คิดเอาไว้ คานอำนาจของฮั่นสะบั้นลงแล้ว เฉียนฉินไม่ใช่ศูนย์กลางอำนาจอีกต่อไป "ไม้เล็กไม่อาจโตใต้ร่มเงาไม้ใหญ่ได้" บางคนกล่าวไว้เช่นนั้น "ก็โค่นไม้ใหญ่ทิ้งเสียสิ" ไม่มีอะไรยากเกินมือของเฉินมี่จวน

เลดี้เฉินเลือกที่จะทิ้งร่างกายใกล้ตายของตัวเองมาเพื่ออาศัยในร่างกายที่ไม่ได้จะมีอายุขัยยืนนานไปกว่ากันนัก เจ็ดปีแล้วอย่างไร ขยายอำนาจได้ก็แล้วกัน น่าจะเพราะเฉินมี่จวนนั้นโตในแผ่นดินจีนโพ้นทะเลกระมังเธอจึงคุ้นชินกับการนิบถือเทพพระเจ้าที่เป็นสตรี จึงไม่ใคร่เห็นปัญหาว่าการเป็นสตรีนั้นมันจะกาลีบ้านกาลีเมืองอย่างไร น่าเสียดายที่เมืองรอบข้างไม่คิดเช่นนั้น "เมืองไหนพร้อมเป็นมิตรเราก็นับเป็นมิตร เมืองไหนต้องการเป็นศัตรูเราก็ไม่ขัดศรัทธา ข้าเป็นคนใจกว้าง"

หลี่จิ้ง ไม่เคยคิดมากก่อนว่า อาถรรพ์เลข 7 จะมีจริง เขาคบกับแฟนเขามาได้เวลาพอควรที่จะแต่งงาน แต่แฟนกลับบอกเลิกในจังหวะที่เขากำลังขอแต่งงาน นี่มันอะไรกันครับเนี่ย ไม่เป็นไร แหวนที่ซื้อไว้เอาไปขาย เอาเงินไว้ให้พ่อแม่ ต่อไปนี้ จะเป็นลูกที่ดี และดูคนให้เป็น แต่เหมือนสวรรค์ไม่อยากให้ผมชดใช้กรรม ออกมาวาดภาพอยู่ดี ๆ แล้วมาอยู่ในร่างนางร้ายแสนงามในยุคโบราณได้ไงละครับเนี่ย แต่ทะลุมิติมาเป็นนางร้าย ใช่ว่าผมต้องเป็นนางร้ายนะ !!!

หลังจากขึ้นเป็นเจ้าเมืองต้าซี อำนาจของเมืองชายขอบนั้นไม่เพียงพอต่อบารมีของเลดี้เฉินอีกต่อไป ความชอบธรรมของเมืองที่ตั้งตัวเป็นราชอาณาจักรใหญ่ทั้งที่ตัวเองไม่มีแม้แต่ขุนนางหรือ ไม่เข้าท่าเอาเสียเลย "ข้าไม่เห็นความจำเป็นที่ต้าซีจะต้องเกรงใจเฉียนฉินอีกต่อไป" ชนวนสงครามเริ่มมาจากเจ้าเมืองโลหยางที่เห็นว่าการเป็นสตรีครองเมืองนั้นจะทำให้เทพเจ้าสาปทั้งแผ่นดิน "ไม่เห็นด้วยกับข้าก็ออกไป นี่เมืองข้าต้องรอให้เจ้ามาอนุญาตตั้งแต่เมื่อใดกัน"

ลำพังบัลลังก์ตัวเองคงลำบากไม่พอจริง ๆ ฟ้าจึงได้ประทานให้หยางเยว่ซือกงจู่ได้รู้จักกับไท่จื่อเซวี่ยแห่งลู่ซุนที่เป็น 'เด็กอ่อนหัด' ที่เก่งสุดในด้านการร้องไห้ ยกบัลลังก์ให้กับหยางเยว่ซือ "ข้ามีบัลลังก์ของข้าอยู่แล้ว" ไหนจะเรื่องของโลหยาง ชนเผ่าที่แยกตัวมาจากพวกกลุ่มมองโกลทางเหนือที่ยึดถือว่าสตรีไม่ควรครองแผ่นดินที่คอยเอาแต่หาเรื่องเธออีก มิสเฉินไม่เข้าใจสักนิดว่าการที่เธอเป็นสตรี ครองแผ่นดินต้าซี มันทำให้ฝนที่โลหยางตกต้องไม่ตามฤดูกาลหรืออย่างไร? "ทำไมถนัดยุ่งเรื่องของเมืองอื่นนัก เมืองตัวเองไม่น่าสนใจหรือ?"

คดีหลายคดี ล้วนเกี่ยวข้องกับร้าน Dream Gallery ร้านขายภาพเล็กๆที่มีเจ้าของร้านเป็นหญิงสาวงดงาม อ่อนเยาว์

เมื่อต้องใช้ชีวิตเป็นหยางเยว่ซือกงจู่ก็ต้องทำให้ดี หลังจากจัดการกับหมู่บ้านกองโจรและลัทธิประหลาดแล้ว หน้าที่ของกงจู่กับการปกครองภายใน ปัญหากลุ่มจอมยุทธ์พเนจรที่ตั้งตัวเป็นใหญ่ที่ต้องจัดการพิสูจน์ตัวเองในอีกไม่ถึงสิบวันที่เหลือนั้นดูเหมือนว่าจะสาหัสไม่พอสำหรับเธอ เง็กเซียนจะต้องชังเฉินมี่จวนเข้าจริง ๆ แน่ จึงได้ส่งทั้งไท่จื่อที่เป็นหุ่นเชิดจากลู่ซุน อีกทั้งพวกรัชทายาทเฉียนฉินเมืองที่เคยยิ่งใหญ่(แต่จะไม่ยิ่งใหญ่อีกต่อไปแล้ว) มารบกวนเธออยู่ได้ "ฉันไม่ว่างมาต้อนรับแขกที่ไม่ได้นัดล่วงหน้า เมืองใหญ่ก็ควรมีมารยาท ยิ่งเป็นคนใหญ่คนโตยิ่งต้องรักษามารยาท"

เฉินมี่จวน เจ้าของอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่แห่งฮ่องกงเสียชีวิตกะทันหันจากผู้ไม่หวังดี แต่ดูเหมือนว่าสมองอันมีค่าของเฉินมี่จวนจะไม่ได้รับการอนุญาตให้หายจากโลกนี้ไปง่ายนัก... ต้าซี ดินแดนที่เรียกได้ว่าเป็นเมืองกันชนของเฉียนฉิน เมืองที่มีกองกำลังทหารที่แข็งแกร่งที่สุดในราชอาณาจักร หากแต่อาภัพอับโชคเรื่องผู้นำไม่น้อย เมื่อราชสกุลหยางผู้ปกครองต้าซีนั้นอายุสั้นอย่างเหลือเชื่อ จนเหลือเชื้อพระวงศ์เพียงพระองค์เดียวนั่งก็คือ หยางเยว่ซือกงจู่ ผู้อ่อนแอและเป็นใบ้ หากแต่ไม่ว่าสวรรค์ชังหรือกรรมบันดาลก็ตาม เฉินมี่จวนดันตื่นขึ้นมาในช่วงที่หยางเยว่ซือกงจู่กำลังถูกลอบสังหารพอดีเสียอย่างนั้น "เมืองน่ะ เขาปกครองกันด้วยสมอง ไม่ใช่ตราหยก"

+ เล่มเดียวจบ + หลังจากข้ามภพมาอยู่ในร่างองค์หญิงอมโรคที่ป่วยตายตอนอายุห้าปี ‘เจียวเหยียนซี’ ตั้งใจใช้ชีวิตต่อไปในร่างขององค์หญิงที่ถูกลืมอย่าง ‘กู้เหยียนซี’ อย่างมีความสุขอยู่ในตำหนักร้างของวังหลวงตราบสิ้นชีพ เดิมทุกอย่างควรจะดำเนินไปอย่างราบรื่นตามคิด หากไม่ติดว่าจู่ ๆ กลับมีราชโองการสั่งจากเบื้องสูงลงมา ให้นางได้สมรสตบแต่งเป็นฮูหยินเอกของ ‘จื่อหวงกงซื่อจื่อ’ ซึ่งงานมงคลนั้นใครต่อใครต่างก็อยากให้มันเป็นขององค์หญิงใหญ่! ใต้หล้าพากันส่ายศีรษะ ... ฮ่องเต้ผู้นี้ใครก็ดูออกว่าเกรงกลัวอำนาจของจื่อหวงกงจึงได้กลั่นแกล้งกันเช่นนี้ ตัวกู้เหยียนซีเองยิ่งแล้วไปใหญ่ อุตส่าห์หลบซ่อนตัวอยู่ในวังมาได้ตั้งสิบกว่าปี เพียงพริบตากลับถูกดึงเข้าไปยืนตรงกลางระหว่างสองขั้วอำนาจใหญ่อย่างไร้ทางเลี่ยง ภายใต้เกลียวคลื่นซัดโถม กระแสลมหมุนแปรในราชสำนักที่คาดเดาทิศทางไม่ได้อันมาพร้อมกับภัยอันตรายรอบด้าน กู้เหยียนซีไม่ทราบเลย ... ว่าแท้จริงแล้วจะมีที่ใดให้นางอยู่ได้อย่างสงบสุขกันแน่ ********************************* “ข้าจะสืบหาต้นตอเองว่าผู้ใดกลั่นแกล้งเจ้า” “ไม่รบกวนท่านรองแม่ทัพเซี่ย” ครานี้นางยียวน แสร้งพูดถึงยศศักดิ์ขุนนางเต็ม ๆ ของเขา “ทั้งจวนตระกูลเซี่ยแห่งนี้ ทุกคนล้วนอยากเห็นองค์หญิงใหญ่แต่งเข้ามาเป็นสะใภ้หาใช่ข้า แน่นอน นั่นอาจหมายรวมถึงท่าน” นางยิ้มมุมปาก เงยหน้าสบประสานสายตากับคนตัวสูงกว่าอย่างไม่นึกหวาดกลัว “เช่นนั้นแล้วหากท่านสืบไปจะทำอะไรได้ หันไปทางไหนก็เจอแต่ญาติมิตรตัวเองทั้งนั้น ซื่อจื่อไม่ลองให้ข้าจัดการเอง แล้วจะได้รู้กันว่าข้าเหมาะสมกับซื่อจื่อมากเพียงใด” “เช่นนั้นข้าคงต้องขอถาม” ชายหนุ่มหยันยิ้มตาม ก้มหน้าลงต่ำเล็กน้อยจนจมูกทั้งสองคนเกือบชนกัน “คำว่า ‘เหมาะสม’ ในนิยามของฮูหยินนั้นหมายถึงอันใด?” “ร้ายกาจ มากเล่ห์ ศีลเสมอไม่มีฝ่ายใดต่ำกว่า” ********************************* - อย่าลืมรบกวนโหลดตัวอย่างประกอบการตัดสินใจก่อนซื้อทุกครั้งนะคะ คุณนักอ่านถ้าอยากรีวิวเนื้อหาที่ติดส่วนสปอยล์ รบกวนใส่สปอยล์ให้ไรท์หน่อยน้าา - อนึ่ง นิยายเรื่องนี้อยู่ในจักรวาลและเวลาเดียวกับ #ฮูหยินน้อยจวนเว่ยอู่โหวช่างใจกว้างกว่าผู้ใด มีตัวละครจากเรื่องเว่ยอู่โหวฯ โผล่เข้ามาแจมเล็กน้อย แต่ก็มีการดำเนินเรื่องต่างกัน เนื้อเรื่องไม่มีความเกี่ยวข้องกันแต่อย่างใดค่ะ

เพราะตระกูลเพิ่งสูญเสียเสาหลักสำคัญ น้องชายเพียงผู้เดียวก็ยังไม่โตมากพอที่จะรับตำแหน่งแม่ทัพต่อจากท่านปู่ ลู่อวี้หรันจึงตอบตกลงที่จะแต่งเข้าเป็นฮองเฮาให้แก่หวังเสวียนเฉิน ผู้ที่เป็นสหายที่เติบโตมาด้วยกันในวัยเยาว์ และเป็นถึงรัชทายาทที่จะสืบราชสมบัติในเร็ววันนี้ โดยลืมนึกไปเลยว่าวังหลังนั้นเต็มไปด้วยบุปผางามมากพิษ ที่พร้อมจะฟาดฟันเชือดเฉือนกันได้ทุกเมื่อเพื่อให้ตนเป็นที่โปรดปราน แม้เป้าหมายของลู่อวี้หรันจะมีเพียงแค่อยู่เฉย ๆ คอยค้ำตระกูลให้จากวังหลัง แต่ดูเหมือนสนมนางอื่นจะไม่อยากเห็นนางมีชีวิตอย่างสุขสบายบนบัลลังก์หงส์ แต่ละวันจึงหาเรื่องชวนปวดหัวมาให้นางแก้ไม่เว้น ... เพ่ยเถิด! ไหนบอกว่าอาชีพฮองเฮานี้ง่ายดาย เพียงแค่กินกับนอนก็พอ ฝ่าบาทท่านหลอกข้าแล้วกระมัง! ++++++++++++++++++++ “เรามีเรื่องมากมายอยากบอกกับเจ้า ข้อแรก เราไม่ได้ชอบเว่ยกุ้ยเฟย เมื่อคืนเราก็ไม่ได้มีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับนางเลยแม้แต่น้อย” “เอ่อ ...” ลู่อวี้หรันเกาหัว “แล้วท่านจะบอกข้าไปด้วยเหตุใด?” “เพราะข้อที่สองที่เจ้าต้องรู้ คือเรารักเจ้ามาก” ++++++++++++++++++++ -ผู้ใช้ ios หากซื้อผ่าน safari จะได้ราคาที่ถูกกว่าค่ะ -อย่าลืมโหลดตัวอย่างอ่านประกอบการตัดสินใจซื้อทุกครั้งนะคะ ≧◠‿◠≦

ดั่งจันทร์ชาดพาดเหมันต์ ดุจตะวันโผล่ทิศตก --------------------------------------------------------- ยามอยู่ในวังหลวง ซวีซีหยวนคือองค์หญิงสามผู้มีสติปัญญาด้อย แต่ยามหยิบหน้ากากเงินครึ่งซีกขึ้นมาสวมใส่ นางจะกลายเป็น 'หัวหน้าหน่วยหลิ่ว' แห่งหน่วยจันทราแดงผู้เลื่องชื่อด้านการสังหารคนตาไม่กะพริบ นางมีเหตุผลในการปลอมแปลงฐานะ และเป็นเหตุผลที่ไม่สามารถบอกกับ 'เว่ยหานเซวียน' ได้แม้แต่ครึ่งคำ เพราะยามที่เว่ยหานเซวียนอยู่ต่อหน้านางในฐานะองค์หญิงสาม เขาคือบุรุษอบอุ่นไม่ต่างจากอาทิตย์ยามวสันต์ แต่พออยู่ต่อหน้านางในฐานะหัวหน้าหน่วยหลิ่ว เขากลับกลายเป็นคนเย็นชาดุจมีดน้ำแข็งที่ถูกกลบฝังอยู่ใต้ฤดูเหมันต์ เขาเอ็นดู 'องค์หญิงสาม' แต่กลับตั้งตนเป็นปรปักษ์กับ 'หัวหน้าหน่วยหลิ่ว' โดยชัดเจน แล้วทีนี้นางจะบอกเขาได้อย่างไร ... บอกได้อย่างไรว่าคนที่เขาชังมาตลอด คือคนเดียวกับผู้ที่เรียกเขาว่า 'พี่ชายเว่ย' มานานนับหลายปี --------------------------------------------------------- “หัวหน้าหน่วยหลิ่วเจ็บที่ใด ... ข้าต้องทำเช่นไรเจ้าถึงจะหายเจ็บ?” เว่ยหานเซวียนก้าวเท้าเข้าไปใกล้นางกว่าเก่า ปลายนิ้วโป้งเกลี่ยคราบน้ำตาบนแก้มเนียนขาวนั้นออกอย่างแผ่วมือ “เจ็บตรงนี้” นางชี้ไปที่แขนข้างซ้าย ก่อนจะค่อย ๆ เลื่อนขึ้นมาชี้อกตน “ตรงนี้ด้วย” “...” --------------------------------------------------------- นิยายขนาดสั้น สุขนิยม มีการเล่าเรื่องค่อนข้างรวบรัด รบกวนอ่านตัวอย่างประกอบการตัดสินใจก่อนซื้อทุกครั้งนะคะ ถ้าอ่านแล้วชอบอย่าลืมกดหัวใจเป็นกำลังใจให้ด้วยน้า <3 ถ้ารีวิวมีเนื้อหาสปอยล์ รบกวนใส่สปอยล์ให้ไรท์ด้วยนะคะ เลิฟ ปล.ผู้ใช้ ios กดซื้อผ่าน safari จะได้ราคาที่ถูกกว่าค่ะ