“เด็กคนนั้นเป็นลูกของผม?” ได้แต่พึมพำออกมาอย่างอึ้งๆ “ที่บอกไม่ต้องการเรียกร้องอะไร แต่ลุงอยากให้หลานมีพ่อ ที่เหลือก็ไปตกลงกันเอาเอง ลุงขอตัวไปดูต้นไม้ก่อน” ท่านไม่ได้ตอบคำถามผม แต่ก็คิดว่าท่านต้องได้ยินที่ผมพูดออกไป จนท่านหายลับไปจากสายตาผมแล้ว ส่วนผมนั้นยังมึนและงง เหมือนคนที่ยังจับต้นชนปลายอะไรไม่ถูก นั่งนิ่งอยู่ที่เดิม

<ทำไร> “คิดถึงคนถามอยู่” <หึ…> “อาบน้ำยังเปิดกล้องได้ไหม?” <อาบแล้ว> มีเสียงเตือนให้เปิดกล้อง ฉันกดเปิดกล้อง เห็นเขานั่งอยู่บนเตียงสวมกางเกงตัวเดียว ฉันขยับตัวกึ่งนั่งกึ่ง นอนพิงหัวเตียง ไฟในห้องฉันเปิดแค่สลัวๆ เท่านั้น ทิวก็ขยับตัว นั่งท่าเดียวกับฉัน ดูเหมือนเขาเพิ่งอาบเสร็จ ยังมีผ้าขนหนูคล้องคอเขาอยู่ <ทำไมไม่แต่งตัวดี ๆ> ฉันแสร้งตกใจเอื้อมมือดึงผ้าห่มมาคลุมกายจนถึงคอ ก็ฉันสวมชุดนอนเนื้อผ้าบางเบา ทว่าไม่ได้สวมบรา “จะนอนแล้วก็ต้องใส่ชุดนอนปะ”ฉันยู่หน้าใส่เขา ทีเวลาอยู่ด้วยกันสองคนไม่ใส่ไม่เห็นทำเสียงดุแบบนี้เลย <…>

เขาเป็นรักแรกของฉัน ฉันรู้สึกดีกับเขาตั้งแต่เขามาช่วยฉันจากการถูกแกล้ง ความรู้สึกมันพัฒนามาเรื่อยๆ ลงรากลึกไปแล้วละ ทุกครั้งที่เขาควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าก็ได้แต่คิดว่า เมื่อไหร่จะเป็นฉันสักที ที่โดนเขาเอา… มันจะฟินแค่ไหนกันนะ ไม่งั้นผู้หญิงพวกนั้นคงไม่ตามติดเขาเป็นเงา