“ มึงเป็นไรวะน้ำค้างแดกจนเมาเละเลยอีห่าห้ามก็ไม่ฟังอยากลืมห่าอะไรของมึงวะ!” เพราะเธอเอาแต่บ่นว่าอยากลืมอะไรสักอย่างตัวเอยเองก็ได้ยินไม่ถนัดเพราะในผับเพลงมันดัง “ พี่ไปส่งไหม?” เสียงผู้ชายคนนึงเอ่ยถามเธอทำให้เอยต้องหันไปมองเจ้าของเสียง “ ไม่ต้องอย่ามายุ่ง!” “ เพื่อเธอเมาปริ้นเลยนะพี่ไปส่งให้ดีกว่า..” ชายหนุ่มเข้ามาดึงตัวน้ำค้างขึ้นมากอดแต่น้ำค้างที่กำลังมึนงงก็ไม่รู้ตัวว่าตอนนี้กำลังเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง เธอเลยปลิวเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดผู้ชายอีกคนตามแรงดึงของเค้าทันที “ ปล่อยเพื่อนกูนะไอพวกเวร!!” เอยพยายามดึงตัวน้ำค้างกลับแต่เธอก็ถูกผู้ชายอีกคนมาดึงแขนเอาไว้ และคุกคามเธอด้วยการโอบเอวกอดเธอแนบกาย ทำเหี้ยไรวะ!! เจ้าของเสียงแสดงใบหน้าดุดันและทำท่าทีไม่พอใจชัดเจน ตาคมจ้องมองผู้หญิงของตัวเองในอ้อมกอดด้วยความรู้สึกหงุดหงิดอย่างแรงและแทบรอตะบันหน้าไอเวรสองตัวที่จะลากผู้หญิงที่เป็นของตัวเองไปไม่ไหว “ ต่อช่วยน้ำค้างทีมันเมามันไม่รู้เรื่องแล้ว…” เอยสะบัดมือออกแล้ววิ่งมาหาน้ำค้างมาดึงเพื่อนเธอออกจากตัวของผู้ชายแปลกหน้าที่พยายามยุ่งกับเพื่อนเธอแต่อีกฝ่ายก็ไม่ปล่อยง่ายๆ “ เอยมานี่เดี๋ยวไอต่อมันจัดการเอง!” ครูสพยักหน้าเรียกเอยให้หลบออกมา เอยเห็นอย่างนั้นก็เลยรีบเดินออกมาแล้วพอออกมาไม่ทันจะถึงครูสดีต่อก็เดินเข้าไปกระชากตัวน้ำค้างกลับมาพร้อมยกขาถีบอีกฝ่ายออกจากตัวเธอด้วยจนกระเด็นถลาไป “ มึงเสือกเหี้ยไรด้วยวะ!!” ผู้ชายที่โดนแย่งเหยื่อออกจากมือตะคอกกลับใส่ต่ออย่างไม่พอใจก่อนจะหันไปมองเพื่อนอีกคนแล้วเรียกเพื่อนมาเพิ่มจนอีกฝ่ายมีคนถึง6คนในขณะที่ต่อมีแค่สี่คนแต่แค่นี้ไม่สะท้านมือสะท้านตีนต่ออยู่แล้ว

“ ใส่ชุดน่ารักๆสวยๆให้เกียรติกันหน่อยไม่ได้รึไง!”ยัยเด็กคนนี้กางเกงยีนส์ขาสั้นเสื้อยืดตัวโคล่งมันก็ใส่มาให้ตายเถอะผมจะบ้าตายจากจะไปร้านหรูๆคงไปได้แค่ร้านลาบ “ แค่กินข้าวไม่ใช่ไงแค่นี้ก็สวยแล้ว...หรือว่าหนูไม่สวยคะพี่เหนือภพ!” “ หึ! ” ยัยบ๊องนี่มันชอบท้าทายจริงๆยื่นหน้าเข้ามาใกล้ทำตาปริบๆล้อเลียน แบบนี้ต้องสั่งสอนซะหน่อยคงลืมไปแล้วมั้งว่า เวลาท้าทายอะไรผมมากๆผมมักจะทนไม่ได้ทุกครั้ง “ เดี๋ยวๆพี่เหนืออย่าเพิ่ง!” ร้องเสียงหลงเลยพอโดนรวบตัวเล็กๆข้ามมานั่งคร่อมบนตัวแบบนี้ ไอกลิ่นน้ำหอมที่เคยคุ้นมันแตะจมูกจริงๆขนาดห่างหายไปนานยังรู้สึกเหมือนมันวนเวียนอยู่ข้างตัวมาตลอด