“ มึงเป็นไรวะน้ำค้างแดกจนเมาเละเลยอีห่าห้ามก็ไม่ฟังอยากลืมห่าอะไรของมึงวะ!” เพราะเธอเอาแต่บ่นว่าอยากลืมอะไรสักอย่างตัวเอยเองก็ได้ยินไม่ถนัดเพราะในผับเพลงมันดัง
“ พี่ไปส่งไหม?” เสียงผู้ชายคนนึงเอ่ยถามเธอทำให้เอยต้องหันไปมองเจ้าของเสียง
“ ไม่ต้องอย่ามายุ่ง!”
“ เพื่อเธอเมาปริ้นเลยนะพี่ไปส่งให้ดีกว่า..” ชายหนุ่มเข้ามาดึงตัวน้ำค้างขึ้นมากอดแต่น้ำค้างที่กำลังมึนงงก็ไม่รู้ตัวว่าตอนนี้กำลังเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง เธอเลยปลิวเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดผู้ชายอีกคนตามแรงดึงของเค้าทันที
“ ปล่อยเพื่อนกูนะไอพวกเวร!!” เอยพยายามดึงตัวน้ำค้างกลับแต่เธอก็ถูกผู้ชายอีกคนมาดึงแขนเอาไว้ และคุกคามเธอด้วยการโอบเอวกอดเธอแนบกาย
ทำเหี้ยไรวะ!!
เจ้าของเสียงแสดงใบหน้าดุดันและทำท่าทีไม่พอใจชัดเจน ตาคมจ้องมองผู้หญิงของตัวเองในอ้อมกอดด้วยความรู้สึกหงุดหงิดอย่างแรงและแทบรอตะบันหน้าไอเวรสองตัวที่จะลากผู้หญิงที่เป็นของตัวเองไปไม่ไหว
“ ต่อช่วยน้ำค้างทีมันเมามันไม่รู้เรื่องแล้ว…” เอยสะบัดมือออกแล้ววิ่งมาหาน้ำค้างมาดึงเพื่อนเธอออกจากตัวของผู้ชายแปลกหน้าที่พยายามยุ่งกับเพื่อนเธอแต่อีกฝ่ายก็ไม่ปล่อยง่ายๆ
“ เอยมานี่เดี๋ยวไอต่อมันจัดการเอง!” ครูสพยักหน้าเรียกเอยให้หลบออกมา เอยเห็นอย่างนั้นก็เลยรีบเดินออกมาแล้วพอออกมาไม่ทันจะถึงครูสดีต่อก็เดินเข้าไปกระชากตัวน้ำค้างกลับมาพร้อมยกขาถีบอีกฝ่ายออกจากตัวเธอด้วยจนกระเด็นถลาไป
“ มึงเสือกเหี้ยไรด้วยวะ!!” ผู้ชายที่โดนแย่งเหยื่อออกจากมือตะคอกกลับใส่ต่ออย่างไม่พอใจก่อนจะหันไปมองเพื่อนอีกคนแล้วเรียกเพื่อนมาเพิ่มจนอีกฝ่ายมีคนถึง6คนในขณะที่ต่อมีแค่สี่คนแต่แค่นี้ไม่สะท้านมือสะท้านตีนต่ออยู่แล้ว