"หึ..ยินดีต้อนรับสายรหัสคนใหม่นะ แต่ถ้าจะให้พี่รับหนูน้อยเป็นหลานรหัสง่ายๆ แบบนี้มันดูไม่ยุติธรรมกับสายรหัสคนอื่นๆ เลยนะ" วูฟยักยิ้มมุมปากด้วยความชอบใจกับความต่อปากต่อคำของรุ่นน้องสาวตรงหน้า "แล้วนาต้องทำยังไงคะพี่วูฟถึงจะรับนาเป็นหลานรหัส" หนูนาเอียงคอเอ่ยถาม "อยากให้พูดตรงๆ ไหมล่ะ" วูฟยักยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย "ค่ะ"

" ฉันจะทำให้เธอดูว่าจริงๆแล้วฉันเป็นคนยังไง เด็กน้อยเธอไม่น่าเลย ไม่น่าดื้อกับฉันเลยฉันอุตส่าห์เฝ้าทะนุถนอมเธอเป็นอย่างดี แต่เธอทำให้ฉันหมดความอดทนกับเธอ " น้ำเสียงที่เยือกเย็นกับสายตาที่ดุดันยิ่งทำให้เด็กสาวกลัวจับใจ " อึก คุณมันบ้า ไอ้โรคจิต! " เด็กสาวรีบขยับตัวหนีจนแผ่นหลังบางติดกับประตูรถ " เธอตาบอดหรือเธอโง่กันแน่ที่มองไม่ออกว่าแท้จริงแล้วฉันเป็นคนยังไง " มาเฟียหนุ่มขยับเข้ามาใกล้ๆร่างเล็กจนลมหายใจรดต้นคอ " อึก ออกไปนะ " เด็กสาวยกมือเล็กขึ้นมาปิดหน้าตัวเองใว้เมื่อถูกรุกล้ำจนเกินไป

" มึงไม่ใช่เมียกู.. กูจะทำแบบนั้นกับคนที่ไม่ใช่เมียของตัวเองได้ยังไง..จริงมั้ย? " คาวีก้มลงไปพูดข้างๆ ใบหูของหญิงสาวด้วยท่าทางใจเย็น " เมื่อก่อนแกก็มีอะไรกับผู้หญิงไปทั่วมหาวิทยาลัยนิ " น้ำฝนแย้ง " นั้นมันเมื่อก่อนแต่ตอนนี้กูอยากจะเอาแค่คนที่เป็นเมียของกูคนเดียวเท่านั้น..ในเมื่อมึงไม่ใช่เมียกูแล้ว..กูก็ไม่เหี้ยพอที่จะบดขยี้ช่วงล่างของมึง..แม้กูจะอยากทำแบบนั้นก็ตาม " " จะไม่ทำใช่ไหม " " มึงนอนเถอะ..กูจะออกไปกินเหล้าต่อ " คาวียัดกายลุกขึ้นก้มลงหยิบเสื้อผ้าของตนเองมาสวมใส่อย่างใจเย็น " วี " น้ำฝนเรียกคาวีเสียงเบา " เอามันเข้ามาที " น้ำฝนพูดในสิ่งที่ตนเองต้องการด้วยความเขินอายหน้าแดง " หื้อ " คาวีเลิกคิ้วจ้องมองใบหน้าสวยหวานของหญิงสาว " ฉะ..ฉัน..คิดถึงแก " น้ำฝนก้มหน้าพยายามซ่อนพวงแก้มแดงระเรื่อด้วยความเขินอายราวกับสาวน้อยไร้เดียงสาก็ไม่ป่าน " อย่ายั่วให้มันมาก กูไม่มีความอดทนกับช่วงล่างขนาดนั้น แต่ถ้าอยากลอง กูจัดให้ได้นะ "