นางทะลุมิติเข้ามาในโลกแห่งนี้ เข้าร่างหญิงร้ายแห่งแคว้นต้าโจว ที่เป็นชายาเวยอ๋อง นางจะโดนสามีของนางกำจัด หนิงเยียนจำเป็นต้องสวมบทเป็นคนดี เพื่อไม่ให้สามีสังหารนาง

"ท่านเป็นอย่างไรบ้าง" เซียวหยามองหน้าชายคนรักที่โดนพิษยาปลุกกำหนัดในใจก็นึกโกรธเซียวเหยียนขึ้นมาทันที "ข้าร้อนยิ่งนักอยากจะปลดปล่อย" น้ำเสียงกระเซ้าบอกชายคนรัก ในใต้หล้านี้ เสิ่นจ้านไม่ต้องการสตรีแม้แต่คนเดียว เขาต้องการบุรุษอย่างเซียวหยาเท่านั้น

“กรี๊ด!!!” ฉู่ฟางซินลุกขึ้นแล้วกระโดดออกมาอย่างรวดเร็ว เสียงกรีดร้องของเสี่ยวซินดังขึ้น กระนั้นทำให้คนอยู่บนคานไม้ถึงกับกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ เจ้านั่นช่างเอวบางร่างเล็กราวกับสตรีเหลือเกิน มีงูอยู่ในอ่างไม้ได้อย่างไร ชั่วพริบตาเดียวร่างหนากระโดดลงมาจากคานยืนตรงหน้านาง “กลัวราวกับสตรีไป…” เสิ่นจวินเอ่ยยังไม่ทันจบ ดวงตาจ้องมองส่วนบนส่วนล่างของเสี่ยวซิน ทรวงอกสีชมพูไม่เล็ก

“สุราดอกท้อ” หญิงสาวเอ่ยอย่างยิ้มๆ พร้อมกัดน่องไก่อย่างอร่อย กระนั้นนางนั่งข้างๆเขา ไม่ว่าจะนางจะเป็นเจียงซูซูหรือเนี่ยซูซินบุรุษผู้นี้ก็ช่วยเหลือนาง นึกถึงตอนอยู่ในวังหลวง เขาช่วยนางโกหกเรื่องที่นางถีบเนี่ยไห่ถัง “รัชทายาท รู้ไหมว่าท่านหล่อที่สุดในใต้หล้า” รัชทายาทที่กินไก่เพิ่งอิ่มหันมามองนาง ดวงหน้าของนางแดงก่ำเพราะฤทธิ์สุรา นางเมาแล้วกระมัง “เจ้าเมาแล้ว” รัชทายาทแย่งถุงสุราจากมือนาง “ข้ามิได้เมา” นางกินแค่สามอึกเองจะเมาได้อย่างไร

รื่องราวสตรีนางหนึ่งที่เกิดมาพร้อมปานบนใบหน้าข้างหนึ่งซึ่งใครพบเห็นต่างก็หวาดกลัว นางเกิดมาอัปลักษณ์แล้วอย่างไร? ความดีต่างหากที่ตายแล้วเอาไปด้วย หาใช่ความงดงามไม่ นางผู้อัปลักษณ์อยู่ๆ ก็มีราชโองการให้แต่งงานกับรุ่ยอ๋องบุรุษที่หล่อเหลาที่สุดในใต้หล้า บุรุษผู้นี้จำใจแต่งกับนางเพราะราชโองการหาได้รักนาง กระนั้นนางผู้อัปลักษณ์จำต้องทำความดีเพื่อให้เขาหันมามองนางบ้างเอาใจช่วยนางนะคะว่าจะเอาชนะใจรุ่ยอ๋องได้หรือไม่

เป็นเรื่องราวของคนสกุลฉู่ที่ต้องได้รับโทษ ข้อหากบฏ ทำให้คนทั้งตระกูลถูกเนรเทศเป็นทาสบ้าง หรือติดคุกบ้าง แต่ทว่ามีสตรีเพียงหนึ่งเดียวที่หนีจากการจับกุมตัวในครั้งนี้ได้ ซึ่งกระนั้นทำให้ท่านแม่ทัพใหญ่อย่างมู่หรงเยว่ ต้องล่าตัวฉู่หลินซี มาให้ได้ ไม่ว่าจะพลิกแผ่นฟ้าก็ตาม

นางหนีความยากลำบากเข้ามาในเมืองหลวงฉางอัน เพื่อขายตัวเองเป็นสาวใช้ในจวนท่านแม่ทัพ แต่ทว่า ท่านแม่ทัพผู้นี้เมตตาสาวใช้อย่างนางยิ่งนัก จนกระทั่งทำให้ฮูหยินใหญ่ในจวนมิพอใจสาวใช้อย่างนาง จูจูจะทำอย่างไรให้มีชีวิตที่ปลอดภัยในจวนท่านแม่ทัพนี้ ร่วมเป็นกำลังใจให้จูจูนะเจ้าคะ

“ท่านก็รู้ ข้าบอกแล้วข้ามิอาจสามารถหลีกเลี่ยงการแต่งงานได้ การแต่งงานเป็นหน้าที่ของบิดามารดาจัดหามาให้” “แต่เจ้าเป็นเมียข้าแล้ว” “เป็นเมียแล้วอย่างไร ท่านมิพูด ข้ามิพูด ใครจะล่วงรู้” วาจาของนางที่เอ่ยออกมา ราวกับมีดนับพันทิ่มแทงหัวใจเขา

“ปล่อยข้านะ” เขากอดนางไว้แน่น “ไม่ปล่อย” กลิ่นกายนางช่างหอมเสียจริง “บุรุษหน้าวอก ปล่อยนะ” ใบหน้างามเงยหน้าขึ้นแล้วมองใบหน้าขาววอกภายใต้แสงจันทร์นวลกระจ่าง ดวงตาดอกท้อจดจ่อที่ริมฝีปากอวบอิ่มคู่นั้นของนาง เขาคิดอะไรกันแน่ นางด่าเขาว่าบุรุษหน้าวอกอย่างนั้นรึ ดีเลย เขาจะจัดการนางบัดเดี๋ยวนี้

เรื่องราวของหญิงสาวนามว่า ซูหนี่ว์ สาวมหาวิทยาลัย ผู้ชื่นชอบการอ่านนิยายเป็นชีวิตจิตใจ แต่ทว่าวันหนึ่ง เธอได้ไปซื้อนิยาย เรื่องเรือนราคะมาอ่าน ในหอพัก จากนั้นพอลืมตาขึ้นมาพบว่าเธอนั้นได้เข้ามาอยู่ในโลกนิยายแห่งนี้แล้ว โดยเข้าสิงร่างหลี่ซูหนี่ว์นางเอกของเรื่อง มันไม่จบเพียงแค่นี้สิคะ มันมีต่อไปอีก พบว่าพ่อสามีของหลี่ซูหนี่ว์เคี่ยวรำนางทุกคืน จนทำให้ซูหนี่ว์อยากจะออกไปจากโลกนิยายแห่งนี้ ร่วมเป็นกำลังใจให้ซูหนี่ว์หนีออกจากโลกนิยายแห่งนี้กันนะเจ้าคะ นางจะสามารถออกจากโลกแห่งนี้ได้อย่างไร

เทพสาวผู้เผาดินแดนบุปผาวอดวาย จึงได้ถูกลงโทษให้มาทำความดีในโลกมนนุษย์โดยการเข้าร่างองค์หญิงสิบสองผู้ที่กระทำแต่ความชั่วมาตลอด..... นางต้องทำความดีเพื่อจะกลับไปเป็นเทพบนดวงจันทร์ ในระหว่างนั้นก็ได้พระราชทานสมรสกับคังหยางกวางคนสนิทรัชทายาท เอาละที่นี้ นางจะเลือกระหว่าง กลับไปเป็นเทพหรือใช้ชีวิตเฉดเช่นมนุษย์............................................................. “องค์หญิงก่อนที่องค์หญิงจะสังหารกระหม่อม กระหม่อมขอสังหารองค์หญิงก่อนแล้วกัน” เยว่เล่อไม่ทันระวังตัวถูกเขากระโจนใส่อาภรณ์ขาดหมด เขาทำรุนแรงกับนางอีกแล้ว นางเพิ่งจะหายดี สายสายลมโบกสะบัดไปมาอย่างรุนแรงไม่นานฝนห่าใหญ่ก็ตกลงมาเสียงครวญครางอย่าทรมานไม่มีใครได้ยินเสียงคราง เพราะเสียงฝนได้กลบเกลื่อนไปหมดแล้ว

“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” ใบหน้าหล่อเหลาเอ่ยถามว่าที่พระชายา “ข้าขอบคุณท่านยิ่งนัก ท่านช่วยข้าไว้ครั้งนี้ ครั้งที่สามแล้ว” หลี่อวี้หลันพลันยิ้มให้กับเขา แต่ทว่าเมื่อหวนคิดถึงว่าตนได้เป็นพระชายาขององค์รัชทายาท รอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้างามพลันหุบยิ้มทันที “คุณหนูรองเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ” เสี่ยวฉีที่หลบอยู่มุมเสารีบวิ่งเข้ามาหาเจ้านายทันที หลี่อวี้หลันรีบหันมาบอกสาวใช้ “ข้าไม่เป็นอะไรมาก” แต่ทว่าเมื่อนางหันกลับมาเขาก็ไปเสียแล้ว “เมื่อกี้คุณหนูรองคุยกับใครเจ้าคะ”

เซียวหรูอวี้กับโอวหยางหลิงหลง เรื่องข้ามภพข้ามชาติมาเป็นชายาอ๋อง เรื่องข้าอยากเป็นภรรยาเจ้า เป็นเรื่องบุตรสาวของเซียวหรูอวี้ คือท่านหญิงเปยเปยกับอวครักษ์จาง เรื่องราวระหว่างท่านหญิงกับองครักษ์ที่มีความรักให้กัน คนทั้งคู่จะได้มีวาสนาได้ครองรักกันหรือไม่? ................................................................................................................................................................ ใต้น้ำ ชายหนุ่มกอดหญิงสาวไว้ ริมฝีปากรีบประกบปากนาง ทั้งคู่มองหน้ากันแม้จะอยู่ใต้น้ำ เขาต้องต่อลมหายใจให้นาง ถ้าขืนโผล่หน้าขึ้นไปพวกมันอาจซุ่มอยู่ก็เป็นได้ การประกบริมฝีปากอยู่ใต้น้ำช่างเนิ่นนานเหลือเกิน พรึ่บ! ในที่สุดทั้งคู่ก็โผล่หัวออกมาจากใต้น้ำ หญิงสาวหายใจเฮือกใหญ่ “ข้าหนาว พาข้าขึ้นฝั่งที” ชายหนุ่มไม่รอช้า เขาพานางขึ้นฝั่ง เขาพานางขึ้นฝั่งแล้วเข้าไปในถ้ำ โชคดีในถ้ำเหมือนจะมีคนเคยมาพักที่นี่ ทิ้งฟืนไว้จำนวนมาก หญิงสาวนั่งตัวสั่น นางหนาวเหลือเกิน “เจ้าถอดเสื้อผ้าออกเถอะ” ชายหนุ่มหันไปบอกหญิงสาว แต่ในมือยังคงก่อไฟ เป่ยเป่ยได้ยินดังนั้นก็ปลดอาภรณ์สีแดงเพลิงออกเหลือเพียงแค่เอี๊ยมสีชมพู หญิงสาวนั่งผิงไฟอย่างเขินอาย

“เด็กๆ ตบนางต่อ” เซียวเผยหลานเอ่ยขึ้น สาวใช้ทั้งสองนางรีบจับตัวเซียวหรูอวี้ทันที อะไรกันรังแกเกินไปแล้วนะ รู้จักหรูอวี้น้อยไปแล้ว หญิงสาวสะบัดสาวใช้ทั้งสองคนออกแล้วถีบจนกระเด็นไปคนละทิศคนละทาง “เข้ามา ถ้าพวกเจ้ามิอยากตาย” ชาติก่อนนางอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าต้องปากกัดตีนถีบสู้กับเด็กเหลือขอพวกนั้น นางก็มิให้ใครรังแกนางง่ายเช่นกัน เซียวหรูอวี้ตั้งท่ารับมือ เซียวเผยหลานและเซียวรั่วเสวียตกใจกับภาพที่เห็นมองสาวใช้กระเด็นคนละทิศคนละทาง เซียวหรูอวี้มองสตรีสองนาง ข้ามเวลามามิทันไรก็สั่งให้คนรังแกนางเสียแล้ว แบบนี้ต้องสั่งสอนเสียหน่อย “พี่หญิงใหญ่จะทำอะไร” เซียวเผยหลานตกใจกลัวจนหน้าซีด “ทำอะไรน่ะหรือ เจ้าเป็นคนสั่งให้พวกนางตบข้า ข้าจะสนองคืนเจ้าเอง” เซียวหรูอวี้กระชากศีรษะเซียวเผยหลาน “กรี๊ด! ช่วยด้วย ช่วยด้วย” เซียวเผยหลานร้องอย่างเจ็บปวด เซียวหรูอวี้จิกผมเซียวเผยหลานจนมิเป็นทรง ศีรษะที่ประดับด้วยปิ่นงดงามยุ่งเหยิง ปิ่นงามร่วงหล่นลงกับพื้น เซียวรั่วเสวียตกใจจนทำอะไรมิถูก ตุบ! ร่างงามถูกถีบไปกระแทกกับกะละมังซักผ้า “เจ้า!” เซียวหรูอวี้ชี้หน้าเซียวรั่วเสวีย “พี่หญิงใหญ่ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับข้า เป็นพี่หญิงรองต่างหากที่กลั่นแกล้งท่าน” เมื่อกี้เซียวรั่วเสวียยังพูดจาถากถางนางจะปล่อยไปมิได้ “กรี๊ด! ช่วยด้วย” เซียวรั่วเสวียตกใจเป็นอย่างยิ่ง นางมิเคยเห็นพี่หญิงใหญ่เป็นเยี่ยงนี้มาก่อน มวยผมที่สวยงามราวกับเทพเซียนได้พังลงในพริบตา เซียวหรูอวี้กระชากผมเซียวรั่วเสวียอย่างแรง หญิงสาวมิรู้ว่านางได้เข้ามาอยู่ในร่างใคร แต่ใครคิดรังแกนางก่อนนางก็จะสนองคืนแบบนี้ล่ะ

“คุณหนูดูนั่นเจ้าค่ะ” ดวงตาอาเซิงแทบถลนออกมา หญิงสาวกำลังจะกินข้าวหันไปมองหน้าประตู “ไอ้หยา!” นางอุทานอย่างตกใจตะเกียบในมือก็ร่วงหล่น เขาเป็นบ้ารึกระไรมิใส่กางเกงดีนะที่เสื้อยาว “พี่สาวเป็นอะไร” ชายหนุ่มเดินโทงๆมาหานาง อาเซิงรีบเอามือปิดตาทันที “เจ้า…ไปใส่กางเกงบัดเดียวนี้” ก่อนที่นางจะออกมานางวางเสื้อผ้าใหม่ให้เขาครบ ตายๆๆๆ เจ้าบ้านี่! เจ้าบ้านี่ต้องทำให้นางต้องเป็นตากุ้งยิ่งแน่! “พี่สาวไปใส่ให้ข้าหน่อย” เขาเข่ยาแขนนาง

ในอ่างไม้นั้น พรึบ! บุรุษร่างสูงโปร่งโผล่ขึ้นจากอ่างไม้ “เจ้าเป็นใคร” ดวงหน้าหล่อเหลาเอ่ยถามบุรุษที่ไร้มารยาทเข้ามาในห้องของเขา เซียวหมิงเหลือบมองเรือนร่างอันสวยงามถึงกลับกลืนน้ำลายลงคอ “ข้า…ขออภัยขอรับ เข้าผิดห้อง” เซียวหมิงกล่าวจบร่างบางหันหลังกลับไปแต่ทว่าก้าวไปได้เพียงก้าวเดียว พรึ่บ! นางได้อยู่ในอ่างไม้กับบุรุษผู้นั้นเรียบร้อยแล้ว หนวดปลอมเมื่อโดนน้ำถึงกับหลุดออกมาทั้งยังเส้นผมยามสลวยสยายลงมาหลังหมวกหล่น นางเป็นสตรี!

นางเอกต้องข้ามภพมาหาเนื้อคู่เจ้าค่ะ จะฮาปาน .......................................................................................................... ลมหายใจนางถี่กระชันชิด นางเหมือนกับคนใจจะขาดตายอยู่แล้วเวลาผ่านไปสองก้านธูปมือหนาใหญ่ยังคงหยอกเย้ากับบุปผาด้านล่างอย่างสนุกสนาน ใบหน้าหล่อเหล่ซุกเข้าไปที่ลำคองามระหง กลิ่นกายสตรีช่างปลุกเร้าอารมณ์ยิ่งนัก

“ปล่อยข้านะ ข้าจะไปจากที่นี่” มือหนาใหญ่กุมมือของนางไว้ ไม่ เขาปล่อยนางไปเด็ดขาด เขารักนางตั้งแต่วันแรกเจอ นางพยายามสะบัดมือเขาออก มันไม่ออกเสียที เขากลับกุมมือนางแน่นกว่าเดิม นางจะไม่ยอมเป็นเหยื่อของเขาเป็นอันขาด ขืนอยู่กับเขาต่อไป นางต้องเป็นอาหารของเขาแน่ “ไม่! ข้าไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เจ้ามันปีศาจ” ชายหนุ่มได้ยินคำสบถด่าของนาง ดวงตาเขาจากสีฟ้า มันเปลี่ยนสีเป็นสีแดงทันที เขาปล่อยมือนาง เวยหลันหลันรีบลุกออกจากเตียง “เจ้าโกหกข้า บอกว่ารักข้า ที่แท้เจ้าจะกินข้า ข้าไม่อยู่ให้เจ้ากินหรอก” ชายหนุ่มหัวใจห่อเหี่ยวเมื่อได้ยินคำพูดของนาง เขาเจ็บปวดใจเหลือเกิน นางวิ่งออกไปจากห้องแล้ว นางจะไปไหน นางกลัวเขา “หลันเอ๋อร์กลับมาก่อน”