“คุณภวินท์!” “ไปซื้อน้ำที่ซุปเปอร์มาเก็ตมาหรือไง ถึงไปนานขนาดนั้น” “คุณภวินท์ ปละ…ปล่อยพลอยก่อนนะคะ” คนถูกสวมกอดและตอนนี้ก็ถูกปากหยักร้อนไล่จูบบอกเสียงสั่นๆ “ทำไมต้องปล่อย” “ก็…ก็พลอยง่วงแล้ว พลอยขอตัวไปนอนก่อนนะคะ” “แต่ผมยังไม่ง่วง” ภวินท์หอมแก้มนุ่มแล้วก็จับภรรยาหันมาเผชิญหน้า ด้านพันธิภาก็หน้าแดงระเรื่อ เมื่อหันมาเจอสามีอยู่ในสภาพผ้าเช็ดตัวผืนเดียว “เอ่อ…” “ไม่เคยเห็นผู้ชายใส่ผ้าเช็ดตัวหรือไง” เขาถามแล้วก็ยิ้มมุมปาก แววตาแพรวพราวดูไม่น่าไว้ใจ ยิ่งทำให้พันธิภาหวาดหวั่น ที่ใจก็คิดค้านกันไปมา เมื่อใจหนึ่งก็รักเขา แต่อีกใจก็บอกให้ตัดใจแล้วจบเรื่องราวที่ผูกมัดกันด้วยสัญญาเสีย ก่อนที่ทุกอย่างจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ และเธอคงจะถอนตัวถอนใจไปจากอาหนุ่มของเพื่อนรักไม่ได้ “คุณภวินท์ เอ่อ…” หญิงสาวเรียกสามี ขณะที่สามีกำลังจูบหน้าผากของเธอ “มีอะไรก็พูดมา ไม่งั้นผมจะจูบต่อ”

“ปออยากทำงานค่ะ” “ฉันจะเลี้ยงดูเธอเอง ส่วนค่าบ้าน ฉันจะจ่ายให้ทั้งหมด เธอไม่ต้องห่วง ส่วนข้าวของ ถ้าอยากกลับไปเอาอะไรมาเพิ่ม ก็บอกโยธิน เดี๋ยวโยธินจะพาไป” ปณิตาตกใจกับคำบอกกล่าว ‘เลี้ยงดู’ หมายความว่าอย่างไรกัน หรือเขาจะเลี้ยงดูเธอเหมือนที่เพื่อนบางคนของเธอ มีเสี่ยเลี้ยง? “ปอขอบคุณนะคะที่คุณจะจ่ายค่าบ้านให้ปอ แต่ปอไม่ต้องการรับความช่วยเหลือจากคุณค่ะ” หญิงสาวปฏิเสธเมื่อคิดว่าเขาจะเลี้ยงดูเธอในฐานะอะไร “ไปอาบน้ำนอนได้แล้ว อย่าเรื่องมาก!” ภากรดุแล้วหันไปสนใจกับเครื่องดื่ม เขาดื่มราวกับน้ำเปล่า ด้านปณิตาก็ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม “ทำไมยังไม่ไปอาบน้ำนอน” “ก็ปออยากกลับไปอยู่บ้าน” “กลัวที่ต้องอยู่กับฉันหรือไง หรือหน้าตาฉันมันเหมือนพวกหื่นกาม เธอถึงอยากกลับไปอยู่บ้านนัก ทั้งที่เธอก็รู้ว่าที่บ้านมีอันตรายรออยู่” “อยู่กับคุณก็อันตรายเหมือนกัน” ปณิตาแย้งเบาๆ ก่อนจะรีบถอยหลังหนี เมื่อเขาเดินเข้ามาหา “ฉันอันตรายตรงไหน” “เอ่อ…” “ตอบมาสิว่าฉันอันตรายตรงไหน หรือเธอกลัวฉันจะบุกไปขืนใจเธอในห้อง” ภากรยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่อพูดจบ สายตาของเขาก็มองใบหน้าของหญิงสาวนิ่ง

ซีรีส์ชุด พ่ายรักภรรยาสัญญาจ้าง ลำดับที่ 2 (ทุกเรื่องจบในเล่มค่ะ) ++++++++++++++ “ถ้าคุณลำบากใจกับข้อเสนอของผม ผมก็มีอีกข้อเสนอมาให้คุณลองพิจารณาดู ถ้าคุณสนใจ เราก็มาทำสัญญากันได้เลย” “ฉันขอถามได้ไหมว่าข้อเสนอที่สองของคุณคืออะไร” “เป็นนางบำเรอของผม” “คุณ!” “ผมว่าตำแหน่งนี้ก็น่าสนใจมากเลยนะ คุณไม่สนใจบ้างหรือไง” “น่าสนใจตรงไหนเหรอคะ” คริษฐาย้อนถามเสียงขุ่น “ก็น่าสนใจตรงที่ตำแหน่งนางบำเรอไม่ต้องอุ้มท้อง เพราะเราจะเน้นแค่สนุกกันอย่างเดียว” ไบรอันย้ำคำว่าสนุก และมุมปากก็ขยับยิ้มเล็กน้อยเมื่อได้เห็นสีหน้าของเอกสาวเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ

ซีรีส์ชุด พ่ายรักภรรยาสัญญาจ้าง ลำดับที่ 1 (ทุกเรื่องจบในเล่มค่ะ) ++++++++++++++ “คุณหมอ! นี่ดื่มมาด้วยเหรอคะ” พอเข้ามาใกล้ๆ หมอแล้วอรพินท์ถึงกับหน้าเบ้ เพราะกลิ่นเหล้าฉุนมากๆ ไม่รู้หมอดื่มหรืออาบมากันแน่ “ผมดื่มแค่นิดหน่อยครับ แต่ผมไม่ได้ขับรถกลับมาเองนะครับ” “พินเห็นแล้วค่ะ แต่คุณหมอเข้าบ้านก่อนนะคะ เปียกหมดแล้ว” คนพูดก็ช่วยพยุงและกางร่มบังฝน แต่ด้วยร่มที่ไม่ได้ใหญ่มากและฝนก็ตกหนักเลยทำให้เปียกทั้งคนมารับและหมอ “บรรยากาศดีมากเลยว่ามั้ย” “หมอว่าอะไรนะคะ” “เปล่าครับ” บุพกรปฏิเสธแต่ซ่อนรอยยิ้มไว้ ทว่าอีกคนไม่ทันเห็นเพราะหันมาดูของในมือ ด้านอรพินท์ก็คิดว่าตัวเองอาจหูฟาดไป เพราะตอนนี้มีทั้งฝนทั้งฟ้าร้อง เลยไม่ไม่ได้ถามเซ้าซี้ แล้วหันมาสนใจกับร่มในมือ “ว้าย! หมอทำอะไรคะ”

คนหนึ่งก็ดูรั่วๆ เพี้ยนๆ มาเจอคนดีๆ แต่กำลังจะเพี้ยนตามเธอในเร็ววัน เมื่อเจ้าสาวคนสวยนางนี้ก็ขอไปอยู่กับเขาแบบดื้อๆ +++++++++++++++++++ ปราบหาญจ้องหน้าคนบนเตียงแล้วพูดขึ้น “ผมว่าเราเลิกพูดอะไรไม่เข้าท่าดีกว่านะ” “แล้วพูดอะไรดีล่ะ ที่มันเข้าท่า” นรียาย้อนถามตาแป๋ว ด้านคนฟังก็ถึงกับถอนใจออกมาเบาๆ แล้วจ้องหน้าหญิงสาว “ตกลงว่าคุณจะไปเชียงใหม่กับผมจริงๆ ใช่ไหม” “ไปสิ ฉันอยากไป” “แล้วคุณจะไม่บอกกล่าวใครสักคนเลยหรือไง เช่นญาติพี่น้อง” เพราะเขากลัวจะโดนตำรวจแจ้งจับทีหลัง แล้วเขาก็ท่าจะบ้าเหมือนกันนั่นแหละ ที่จะพาหญิงสาวคนนี้ไปอยู่ด้วย พาไปอยู่ ทั้งที่ไม่รู้จักกัน “ฉันจำไม่ได้” นรียาตอบเสียงอ่อยๆ และไม่กล้าสบตาด้วย ปราบหาญถึงกับเครียด เขาจ้องหน้าหญิงสาวอย่างตัดสินใจ(อีกที) “ถ้าคุณจะไปกับผม คุณก็บอกชื่อมาก่อน ผมจะได้เรียกถูก” “จำไม่ได้” นรียาตอบกลับเสียงอ่อยๆ เช่นเดิม และก็ยังไม่กล้าสบตากับเขา เพราะกลัวโดนจับได้ว่ากำลังโกหก “เวรกรรม!” “แค่จำชื่อไม่ได้ถึงกับต้องเวรกรรมเลยเหรอคุณ” “ไม่เวรไม่กรรมก็ได้ แต่ผมจะตั้งชื่อให้ใหม่แล้วกัน” “ชื่ออะไรเหรอ” “ผมจะเรียกคุณว่าบุญทิ้งแล้วกัน” “ตั้งชื่อเหมือนฉันเป็นหมาโดนทิ้งเลยนะคุณ” เจ้าของเสียงทำสีหน้าไม่ค่อยพอใจกับชื่อใหม่

“คุณหนูของพี่โตแล้วนะเจ้าค่ะ” “โตแล้วอย่างไรเล่าพี่ฮุ่ยเจียง” “คุณหนูก็สมควรออกเรือนได้แล้วอย่างไรเจ้าค่ะ แล้วคุณชายลู่ก็ดูสนใจคุณหนู คุณหนูชอบคุณชายลู่หรือไม่เจ้าคะ” “พี่ฮุ่ยเจียง ท่านห้ามถามข้าเช่นนี้อีก” “ทำไมหรือเจ้าคะ เอ๊ะ! หรือคุณหนูไม่มีใจให้คุณชายลู่” “ข้าน่ะหรือมีใจให้คุณชายลู่” “ก็...” “ก็อะไรพี่ฮุ่ยเจียง” “ก็ถ้าคุณหนูสึกเขินอาย เวลาเจอคุณชายไงเจ้าคะ อย่างที่พี่เคยเป็นสมัยสาวๆ เมื่อพี่เจอคนที่ชอบ ผิวหน้าของพี่จะร้อนราวกับมีใครเอาไฟมาอังที่หน้าเลยนะเจ้าค่ะ” “ขนาดนั้นเลยหรือพี่ฮุ่ยเจียง” “ใช่เจ้าค่ะ หรือคุณหนูไม่รู้สึกอะไรเลยเวลาเจอคุณชายลู่” “ข้าเฉยๆ” “เช่นนั้นคุณหนูคงมิได้มีใจให้คุณชายลู่” หมิงฮวานึกถึงคำพูดของพี่เลี้ยงสาว ที่มักจะชวนพูดคุยเรื่องรักใคร่ให้ฟังบ่อยๆ นับตั้งแต่นางอายุครบสิบแปดปี แต่พี่ฮุ่ยเจียงโชคร้ายไม่ได้สมหวังกับชายที่รัก เมื่อชายที่รักถูกฆ่าตาย ‘ถ้าเช่นนั้น อาการที่ข้าเป็นก็หมายความว่าข้ามีใจให้...’ “หมิงฮวา!”

เมื่อเรื่องร้ายกำลังจะเกิดขึ้นกับชีวิต ทำให้เธอตัดสินใจละทิ้งศักดิ์ศรีที่กินก็ไม่ได้ รักษาชีวิตไว้ก็ไม่ได้ บากหน้าไปเสนอตัวเป็นเมียนายหัวหนุ่ม เพื่อหวังให้เขาช่วยปกป้องเธอให้พ้นภัย +++++++++++++++++++ “ปาสิตา!!” เสียงห้วนกระด้างที่ร้องเรียกนั่นทำให้ใจของปาสิตาหล่นไปอยู่ตาตุ่ม แข้งขาที่สั่นอยู่แล้วก็ยิ่งสั่นเข้าไปใหญ่ “บัว บัวกำลังไปค่ะ” ปาสิตาก้าวขาสั่นๆ ของตัวไปตามขั้นบันได กว่าจะผ่านขึ้นมาได้แต่ละขั้น ก็ชั่งใช้เวลายาวนานมากๆ สำหรับนายหัวหนุ่ม ที่ตอนนี้เปิดประตูอ้าซ่ารออยู่ “ถ้ามาแล้ว ก็เข้ามาเร็วๆ” คนพูดยื่นหันหลังให้ประตู หน้าแดงจัดเมื่อถูกไฟราคะครอบงำมากขึ้นเรื่อยๆ แต่คนจะช่วยดับไฟกลับชักช้าไม่ทันใจเอาซะเลย “มาแล้วค่ะ” ปาสิตาส่งเสียงบอก แต่ตัวยังเดินไม่ถึงประตูห้องที่เปิดอ้าซ่าเลย เพราะขามันสั่นจนแทบก้าวไม่ได้ แล้วที่สั่นก็เพราะคำว่าดูตัวของเขา เขาจะดูประมาณไหน ‘คงไม่ถึงขนาดแก้ผ้าหรอกนะ’ “ปาสิตา! เธอเข้ามาหรือยัง ถ้ามาแล้วก็ปิดประตูด้วย” นายหัวหนุ่มเอ่ยเตือนอีกครั้ง แล้วหันมาทางลูกหนี้สาว ร่างกายที่ไร้เสื้อผ้าปกปิดจึงอวดสายตาคู่สวย “นายหัว!!” ปาสิตาหน้าแดงจัด เมื่อสายตาปะทะกับบางอย่างที่ตั้งโด่ เธออยากหนีไปให้พ้นๆ ห้องนี้ แต่สองเท้ากลับไม่ขยับสักนิด ราวกับโดนใครมาดึงเอาไว้ “ปาสิตา เธออย่าเอาเปรียบ รีบถอดเสื้อผ้าออก จะได้ดูตัวกัน” นายหัวหนุ่มบอกเสียงแหบพร่า เขาต้องการร่างกายลูกหนี้สาว!