ความผิดพลาดเมื่อห้าปีก่อนทำให้มาเฟียร้ายต้องรับผิดชอบหญิงสาววัยเยาว์ ความบรรลัยก็บังเกิด เขาจะถูกจับข้อหาพรากผู้เยาว์ ทางเดียวที่เขาจะรอดคือต้องจดทะเบียนสมรสกับเธอ “เอ่อ เราหย่ากันมั้ยคะ” หญิงสาวกลั้นใจถามออกไปกลัวชายหนุ่มจะโกรธที่เธอเป็นฝ่ายขอหย่ากันในเมื่อไม่รักกันจะอยู่ด้วยกันทำไม เป็นเธอที่รักเพียงเขาแต่เขาไม่แสดงออกว่ารักบ้างเลยแล้วเขาจะเก็บเธอไว้ทำไม “เธอว่าอะไรน่ะ!” หลี่ไคหยางพูดขึ้นอย่างตกใจนี้เธอกล้าขอเขาหย่างั้นหรอ แสดงว่าเธอมีคนรักอยู่แล้วหรือมีใครในใจอยู่ “เราไม่ได้รักกันนี้คะ หรือคุณรักมิน?” ในเมื่อชายหนุ่มเงียบไม่ยอมปริปากพูดเช่นนั้นก็แสดงว่าเขาไม่เคยคิดอะไรกับเธอ เธอก็แค่ผู้หญิงธรรมดาไม่มีชื่อเสียงไม่มีฐานะเขาก็คงไม่กล้าที่จะเชิดหน้าชูตา เธอก็เหมือนผู้หญิงที่ชายหนุ่มควงไปวันๆเบื่อเมื่อไหร่เธอคงถูกทิ้งไม่ใยดีเหมือนหญิงสาวเหล่านั้นคิดได้ดังนั้นน้ำตาเจ้ากรรมก็พร้อมจะไหลตลอดเวลา “ฉัน…อย่าคาดหวังอะไรจากฉันเลยฉันรักใครไม่เป็น” นี่ปากเขาพูดอะไรออกไป เขาอยากตบปากตัวเองสักร้อยครั้งเมื่อน้ำตาของหญิงสาวทำให้เขายิ่งรู้สึกผิด “นั้นเราก็หย่ากันสิคะ” “ไม่หย่าโว้ยยยยยยยยยยยยยยยย”