ตอนที่ 1 อยากเจอ

บริษัท T.S. Group

“ขอโทษนะคะ คุณทิวสนอยู่ไหมคะ ? ”

ปรายฝนเข้าไปสอบถามเจ้าหน้าที่หน้าห้องของทิวสน

“นัดไว้ไหม ?”

เลขาสาวมองผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าด้วยสายตาที่ดูขยะแขยง รังเกียจ พร้อมเอ่ยถามด้วยเสียงที่ไม่เป็นมิตร

“มะ...ไม่ได้นัดค่ะ”

เสียงของหล่อนเริ่มตะกุกตะกักเมื่อเห็นสายตาเลขาสาว

“ถ้าไม่ได้นัดเอาไว้ ก็เข้าพบไม่ได้ค่ะ เชิญกลับไปได้"

“ขอ...ขอนั่งรอที่นี่ได้ไหมคะ”เธอเอ่ยถามเสียงเบา

“เอ๊ะ ! ก็บอกว่าเข้าพบไม่ได้ฟังไม่เข้าใจภาษาคนหรือไง”

ปรายฝนกดโทรศัพท์เข้าเครื่องเขา ก็ไม่มีคนรับ จึงเดินเลี่ยงออกมาจากหน้าห้อง ลงไปที่ชั้นล่างแทน

“ว๊าย! แต่งตัวยังกับยัยป้าเวลาไปจ่ายตลาด เสื้อยืดเก่า ๆ กางเกงขาก๊วยสมัยพระเจ้าเหา รองเท้าอีแตะ ผมเผ้าก็คงไม่ได้หวีมาเป็นชาติ มาบอกว่าจะมาพบคุณทิวสน”เลขาสาวบ่นตามหลังหญิงสาวอย่างไม่กลัวว่าเธอจะได้ยินสักนิด

"ระดับคุณทิวไม่มีทางไปรู้จักกับยัยเพิ้งอย่างนั้นแน่นอน"

******************************

ปรายฝนเดินเล่นรอบ ๆ บริเวณนั้น เธอเคยเข้ามาที่นี่ครั้งเดียววันที่พี่ทิวมาทำงานที่นี่วันแรก มาส่งเขาที่หน้าอาคารก็กลับ หลังจากวันนั้นเธอก็ไม่ได้เข้ามาที่นี่อีกเลย

สายตาของเธอกวาดมองไปรอบ ๆ เห็นเขากำลังยืนคุยกับลูกค้าที่หน้าอาคาร กำลังเข้ามาข้างใน พี่ทิวเวลาที่ใส่ชุดสูทแล้วดูดีมาก ทั้งหล่อ สมาร์ท

“พี่ทิว ! พี่ทิวคะ”

ปรายฝนร้องเรียกเขา พร้อมวิ่งออกไปที่หน้าอาคารด้วยรอยยิ้ม

ทิวสนหันกลับมาตามเสียงที่เขาได้ยิน พลันใบหน้าหล่อเข้มก็ซีดลง รีบเดินดุ่ม ๆมาที่เธอ คว้ามือบางลากออกไปที่ข้างอาคาร ที่ไม่มีคนเดินผ่านไปมา

“มาที่นี่ทำไม ! ”

น้ำเสียงของเขาเกรี้ยวกราดคนที่อยู่ตรงหน้า

“ปรายมาธนาคารก็เลยแวะมาหาพี่ค่ะ”เธอเอ่ยออกไปเสียงเบาหวิว

“มีธุระอะไร ทำไมไม่รอคุยที่บ้าน”

“เอ่อ...ปรายแค่แวะมาหาพี่ทิวค่ะ ไม่มีธุระอะไร”

“แวะมาหา ! ว่างงานมากนักหรือไง ถึงมาเที่ยวเล่น”

“ปะ ! เปล่า ปรายผ่านมาทางนี้อยู่แล้วก็เลยอยากมาหาพี่ทิวคะ”

“พี่เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่ามาที่บริษัท”

“ทำไมคะ ! ทำไมปรายถึงมาหาพี่ทิวไม่ได้”หญิงสาวมองหน้าเขา สายตาตัดพ้อ

เมื่อเห็นสีหน้าหญิงสาวทิวสนก็เสียงอ่อนลง“ปรายจ๋า...เราสองคนคุยกันแล้วนะ เอาไว้ให้งานของพี่ทิวไปได้ไกลกว่านี้ พี่จะให้ปรายมาหาพี่ได้ทุกเวลา แต่ตอนนี้ ความน่าเชื่อถือของพี่สำคัญที่สุด”

“แต่ปราย...”

“นะ...ปรายกลับบ้านไปก่อน ทำกับข้าวอร่อย ๆเอาไว้รอพี่นะครับ”เสียงทุ่มหวานเอ่ยออกมา

“ก็ได้ค่ะ เย็นนี้พี่ทิวจะกลับดึกไหมคะ”

“ปราย....พี่ทำงานนะ จะมากำหนดเวลาให้กลับบ้านเปะ ๆ คงไม่ได้ เสร็จงานแล้วพี่จะรีบกลับ”เสียงของเขาหงุดหงิดขึ้นมาอีก

“ค่ะ...ปรายกลับบ้านก่อนนะคะ”

หญิงสาวเดินออกมาจากบริษัท มารอขึ้นรถเมล์กลับเข้าบ้าน

วันนี้เธอจะแวะที่ตลาดนัดซื้อของสดเข้าไปไว้ วันนี้พี่ทิวบอกว่าจะกลับไปทานข้าวที่บ้าน จะทำเมนูโปรดของพี่ทิวเอารอเขา หญิงสาวยืนยิ้มหวานอยู่คนเดียวราวกับโลกใบนี้เป็นสีชมพู

******************************

“ใครทิว ? เห็นเดินอยู่ที่ชั้นล่างสักพักแล้ว” สิรภพเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“อ๋อ...คนรู้จักตั้งแต่สมัยผมอยู่ที่ต่างจังหวัดครับ เขามาที่กรุงเทพก็เลยแวะมาหาครับ”

“เหรอ ?”

“ผมว่าเราเข้าไปที่ห้องประชุมกับเถอะป่านนี้ทุกคนรอกันแล้ว”

“อืม...

******************************

ตอนแรกเกริ่นเล็กน้อยก่อนนะคะ