“อ้าปากสิ...” อดัมพูดพร้อมกับตักโจ๊กพอดีคำเป่าความร้อนของโจ๊กให้เบาบางลงยื่นไปจ่อที่ปากอิ่มนั้น น้ำฟ้ายอมทำตามเพราะเธอหิวมากเกินกว่าที่จะมีทิฐิ อดัมป้อนหญิงสาวคำแล้วคำเล่าจนถึงคำสุดท้าย

“กินข้าวเขา นอนเตียงเขา...จะไม่ยอมพูดอะไรออกมาสักคำเลย เหรอ” อดัมดูออกว่าหญิงสาวคนนี้มีการศึกษาและไม่ใช่แค่การศึกษา เธอมีผิวพรรณหน้าตาของเธอเกลี้ยงเกลาสะอาดสะอ้านบ่งบอกถึงการได้รับการเลี้ยงดูที่ดีแน่นอน และตลอดเวลาเขาสื่อสารกับเธอเป็นภาษาอังกฤษ ถึงแม้เธอจะไม่เคยโต้ตอบกับเขาเป็นภาษาพูดเลยสักครั้งแต่เธอก็เข้าใจ เพราะภาษากายของเธอแสดงออกมาอย่างชัดเจน

“……..” เมื่อไร้ซึ่งเสียงสัญญาณตอบรับจากหญิงสาว อดัมเริ่มชักไม่พอใจเพราะเธอคงไม่รู้ว่าเขาเป็นใครถึงมีกริยาแบบนี้กับเขา แต่อดัมก็ต้องบอกให้ตัวเองใจเย็นให้มากๆ เพราะนี้คงจะเป็นอีกเรื่องที่ตัวเขาเองไม่อยากเชื่อว่าจะเกิดขึ้น ถ้าเป็นผู้ชายเขาถามแล้วไม่ตอบป่านนี้คงเลือดกลบปากไม่ก็ลูกตะกั่วคงฝังตัวในร่างกายไม่ที่ใดก็ที่หนึ่ง แต่นี้เขาต้องย้ำตัวเองไว้และไม่สนใจจะเซ้าซี้เธอต่อ เพราะนั้นไม่ใช่นิสัยเขาครั้งนี้เขาจะปล่อยผ่านไปแต่เขาจะกลับมาคิดบัญชีกับเธอย้อนหลังแน่นอน

อดัมส่งแก้วน้ำพร้อมยาให้ หญิงสาวรับมาและกินอย่างว่าง่ายและเมื่อผู้ชายตรงหน้าออกจากห้องไปอีกครั้ง น้ำฟ้าก็ปิดเปลือกตาลงและนั่งหลับตาอยู่แบบนั้น เพราะเธอพึ่งทานอาหารไปจะให้นอนลงไปเลยมันจะไม่ดีต่อสุขภาพ แค่คิดแบบนี้เธอก็อดขำตัวเองที่จะมาห่วงสุขภาพเอาตอนนี้ พอท้องอิ่มสติก็กลับมาอีกครั้งแต่เธอยังไม่ทันได้คิดอะไรต่อ ทั้งสาเหตุของการ กระทำที่ไม่น่าให้อภัยของตัวเองและผู้ชายที่ขโมยจูบแรกและช่วยชีวิตเธอถึงสองครั้งโดยที่ไม่ได้ร้องขอ เสียงประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“ผลั้วะ” อดัมเดินกลับเข้าอีกครั้งแต่ไม่ได้เดินเข้าไปหาหญิงสาวโดยตรง เขาเดินเลยไปที่หน้ากระจก และหยิบบางอย่างติดมือไปด้วยและเดินขึ้นเตียง

“อุ้ย!...” น้ำฟ้าตกใจเล็กน้อยเมื่อผู้ชายที่อยู่ในความคิดเธอ จับไหล่เธอตรึงไว้กับหัวเตียงและหวีผมดำสลวยประบ่าให้เธอ น้ำฟ้าเลือกที่จะนิ่งแต่สองมือของเธอกระชับผ้าห่มและดึงมาถึงคอ

อดัมแอบยิ้มขำในท่าทางตื่นกลัวของเธอ ให้ตายเถอะเธอคงจะสติไม่เต็มร้อยแน่นอน เพราะตั้งแต่เกิดมาเธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่เขาได้พบเจอและหวงเนื้อหวงตัวกับเขา อดัมคิดอย่างยโสและมั่นใจในตัวเองเป็นที่สุด เขาค่อยๆหวีผมที่นุ่มสลวยอย่างแผ่วเบาน้ำฟ้าได้แต่แอบชำเลืองมองแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนเพราะเธอไม่ได้อยู่ในสภาพที่จะทำอะไรได้มากมาย

อดัมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา น้ำฟ้าเห็นว่าเขากำลังจะทำอะไรเธอเตรียมขยับจะหนี แต่อดัมตรึงไหล่เธอไว้และทำตาดุใส่เธอ เป็นการบอกให้เธออยู่นิ่งๆ น้ำฟ้ามองตานั้นแล้วต้องกลืนน้ำลายลงคอ เพราะจู่ๆชายตรงหน้าแววตาเขาเปลี่ยนไปได้น่ากลัวนัก อดัมกดถ่ายภาพเธอครั้งแล้วครั้งเล่าแต่เขาก็ยังไม่พอใจ เพราะสีหน้าเธอยังกับคนกำลังจะร้องไห้ แต่เขาก็ไม่อาจตัดใจลบภาพนั้นทิ้งเขาเลือกที่เก็บภาพนั้นไว้

“ยิ้มหน่อยสิ” อดัมสั่งออกไปด้วยเสียงที่แผ่วเบา น้ำฟ้าก็ยังไม่ทำตามคำสั่งนั้น แต่เลือกที่จะหลบสายตานั้นแทน

“หน้าดูซีดๆไปหน่อยนะ...แก้มใสๆนี้น่าจะมีเลือดฟาดแบบธรรมชาติสักหน่อย”

“อุ้ย!” น้ำฟ้าร้องออกมาด้วยความตกใจและหันกลับมามองหน้าชายที่กระทำการอุกอาจ เพราะเมื่ออดัมพูดจบเขาก็ก้มไปหอมแก้มใสๆนั้นอย่างเต็มที่ และเป็นไปตามที่เขาพูดไว้เพราะตอนนี้หน้าเธอแดงทำให้ใบหน้าเธอดูมีสีสันขึ้นเยอะ อดัมแกะมือเธอออกมาและถ่ายภาพเธออีกสองสามภาพและเขาก็กดส่งให้เจอาร์มือขวาคนสำคัญของเขา ซึ่งความจริงเขาไม่จำเป็นต้องเพิ่มเลือดฟาดใดๆบนใบหน้าของน้ำฟ้าเลย มันเป็นเพียงข้ออ้างที่อดัมอยากทำตามความต้องการส่วนลึกในใจ เมื่อได้เห็นตากลมโตจ้องมองเขาอย่างตื่นกลัว ทำให้เขาเกิดความหมั่นเขี้ยวอยากสัมผัสเธอก็เท่านั้น

“ถึงเวลาที่เราต้องคุยกันหน่อย” น้ำฟ้าเมื่อได้ยินแบบนั้นเธอหลบสายตาของอดัมทันที เพราะเธอไม่อยากตอบและคุยกับใครทั้งนั้น อดัมมองท่าทางเธอแล้วเขาก็เดาได้ไม่ยากว่าเธอไม่อยากคุย และเขาก็ไม่อยากเร่งรัดเธอเรื่องนี้ และนี้ก็เป็นเรื่องที่แปลกอีกอย่างคือคนอย่างเขายอมที่จะ ‘รอ’ กับสิ่งที่เขาต้องการ อดัมขมวดคิ้วทันทีและผลุนผลันลงจากเตียงและเดินออกจากห้องไปทันที น้ำฟ้าที่มองตามแผ่นหลังนั้นอย่างไม่อาจเข้าใจชายนัยน์ตาเขียวมรกตเพราะเขาดูเหมือนไม่พอใจ อารมณ์ขึ้นๆลงๆอยู่ตลอดเวลา

“บ้าจริง!” อดัมสบถกับตัวเองทันทีเมื่อเดินออกจากห้องมา เขาไม่เข้าใจและไม่พอใจกับการกระทำของตัวเอง แค่ผู้หญิงที่เขาเจอแค่วันเดียว เธอกำลังจะทำให้เขาสูญเสียความเป็นตัวเอง อดัมหันไปมองประตูห้อง แต่เลือกจะเดินจากมาและไปหยุดที่บาร์เครื่องดื่มหยิบเครื่องดื่มสีอำพันรสชาติละมุนแต่ก็บาดคอและสรรพคุณของมันทำให้คนที่ลิ้มลองขาดสติการยับยั้งชั่งใจและนั้นเป็นสิ่งที่อดัมต้องการให้มันเกิดขึ้น เพื่อที่เขาจะได้กลับไปเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง