อัสมานและพริซเซียร่าเดินทางถึงประเทศไทยพร้อมด้วยมาติน ที่ค่อยกันท่าอัสมานไม่ให้จู๋จี๋กับพริซเซียร่าซึ่งนั่นทำให้อัสมานหัวเสียเป็นที่สุด แต่ทว่าเขาไม่สามารถแสดงออกว่าไม่พอใจได้ ด้วยเกรงว่าพริซเซียร่าจะเอ็ดเขาเข้าให้

'ไอหมอนี่มันกวนบาทาจริงๆ ' อัสมานอยากจะฮุกหมัดไปที่หน้ากวนๆ นั้นสักทีสองที

"พริซที่รัก...คุณเหนื่อยมั้ย" มาตินเรียกพริซเซียร่าอย่างที่เคยเรียกเสมอ แต่นั้นกลับทำให้อัสมานถึงกับเดือด

"นี่....นายพูดว่าอะไรนะ...ใครที่รักของนาย" อัสมานถามขึ้น

"ผมเรียกพริซแบบนี้ตั้งแต่สามขวบแล้ว" มาตินยียวนกลับ

"ไอ..." / "อัสมานหยุดเดี๋ยวนี้เลย...มาร์คเป็นเพื่อนสนิทพริซนะคะ" พริซเซียร่าเอ็ดขึ้น

"แต่มันไม่ควรเรียกพริซว่าที่รักแล้วนะคุณจะแต่งงานกับผมอยู่วันสองวันนี้แล้วคุณเป็นที่รักของผมคนเดียว" อัสมานโยเยไม่ยอมฟัง

"อัสมาน...คุณงอแงเหมือนเด็กๆ อีกแล้วนะคะ"

"เพราะนายคนเดียวเลย" อัสมานเดินฉุนเฉียวออกไป

"มาร์คคะ...คุณก็อีกคน...แกล้งแหย่อยู่ได้" พริซเซียร่าค้อนขวับเข้าให้วงใหญ่

"ก็แฟนคุณมันน่าแกล้งนี่หึงอะไรนักหนา"

"ถ้าเรื่องขี้หึงยกให้เขาเลยค่ะ"

"ผมว่าพอๆ กันนะพริซ...คุณก็ใช่ย่อย...ใช้วิชามวยไทยกับสาวๆ ของอัสมานไปกี่ศพแล้วล่ะ"

"มาร์คเบาๆ เดี๋ยวอัสมานได้ยิน...นี่เขาไม่รู้เรื่องนะคะ" พริซเซียร่ายกมือขึ้นห้ามเสียงไม่ให้มาตินพูดดังไป

"ทำไมพริซ...กลัวว่าเขารู้กิตติศัพท์ของคุณแล้วจะไม่กล้าแต่งงานด้วยเหรอไง"

"มาร์คเอาใหญ่แล้วนะเดี๋ยวนี้" พริซเซียร่าพูดกลั้วหัวเราะ มาตินรู้ทันเธอเสมอ

อัสมานทำท่างอนตุ๊บป่องเดินนำออกมาแต่ก็แอบชำเลืองมองว่าพริซเซียร่าจะมาง้อเขาหรือเปล่า พอเห็นว่าหล่อนเร่งฝีเท้าเดินตามมาเขาก็แอบลอบยิ้มอย่างคนเหนือกว่า

'ในที่สุดก็มาง้อเรา'

พริซเซรยร่าที่เห็นแค่หูของอัสมานก็รู้ว่าเขายิ้มอยู่จึงเอ่ยแซวออกมา

"ยิ้มอะไรคะอัสมาน"

อัสมานรีบหุบยิ้มในทันที 'รู้ได้ไง' เขาแปลกใจที่ไม่ว่าจะทำอะไรพริซเซียร่ามักรู้ทันเขาเสมอ

"เปล่าผมไม่ได้ยิ้ม" อัสมานหันหน้ามามองพริซเซียร่าด้วยหน้าตาที่พยายามทำท่าบึ้งตึง

พริซเซียร่าตัดสินใจเดินไปจับมือหนาเอาไว้เพื่อยุติความน้อยเนื้อต่ำใจของเขาเสียที

"พอแล้วอัสมานเลิกงอนค่ะ....รีบไปขึ้นรถกันเถอะ" อัสมานเลิกเรียกร้องความสนใจ เขายกแขนขึ้นมาโอบไหล่ของเธอเอาไว้แน่นแล้วหันไปยิ้มเย้ยมาตินที่เดินตามหลังมาเพียงลำพัง

'ดูมันทำเดี๋ยวฉันจะเอาให้ดิ้นเป็นกุ้งเลยคอยดู' มาตินคิดในใจ

บ้านสีขาวหลังใหญ่โตรอบๆ บ้านประดับไปด้วยไม้ดอกและไม้ยืนต้นหลายหลายสายพันธุ์ดูร่มรื่น อัสมานมองไปรอบๆ บริเวณบ้านอย่างหลงใหลเขาคิดว่ามันเป็นบ้านที่น่าอยู่มากเสียจริงๆ

"พริซลูกพ่อ....พ่อคิดถึงลูกจริงๆ " ออสติน อ้าแขนรอรับกอดจากลูกสาวสุดที่รักที่กำลังเปิดประตูรถออกมา

"คุณพ่อ...คิดถึงจังเลยค่ะ" พริซเซียร่าวิ่งเข้าไปกอดชายชราในทันทีที่ลงจากรถ

ออสตินชำเลืองตามองหน้าว่าที่ลูกเขยที่ยืนยิ้มเห็นฟันขาวสามสิบสองซีกอยู่ใกล้ๆ

"นี่คงเป็นเป็นคุณอัสมานใช่มั้ย" ออสตินเอ่ยถามออกมา

"ใช่ครับ...สวัสดีครับผมอัสมานครับ" อัสมานแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ

"อาออสตินสวัสดีครับ" มาตินยกมือขึ้นไหว้ออสตินอย่างไทย

"สวัสดีลูก...กลับมาพร้อมกันเลยเหรอเนี่ยะ...ดี ๆ " ออสตินเหลือบมองหน้าอัสมานนิดก่อนจะเอ่ยขึ้น "ได้ยินแต่ลูกพริซเล่าให้ฟังวันนี้ได้เจอตัวสักทีนะ" ออสตินรู้สึกไม่พอใจนักที่อัสมานไม่ยอมมาสู่ขอ ลูกสาวกับเขาอย่างเป็นทางการเสียก่อน มีแต่พริซเซียร่าที่จู่ๆ ก็โทรมาบอกว่าจะแต่งงาน ซึ่งอัสมานจัดการงานแต่งไว้เสร็จสรรพ เหมือนมัดมือชกว่ายังไงเสียเขาก็ต้องยกลูกสาวให้อยู่ดี ซึ่งในวัฒนธรรมไทยนั้นการทำแบบนี้ถือว่าเป็นการไม่เกียรติเพราะไม่ยอมเข้าตามตรอกออกตามประตู

"ผมเองไม่ค่อยทราบธรรมเนียมของที่นี่หากมีอะไรผิดพลาดไปผมต้องขออภัยด้วยนะครับ" อัสมานพูดออกตัวเอาไว้ก่อน ซึ่งข้อนี้ออสตินก็พยายามจะเข้าใจว่าเขามีวัฒนธรรมไม่เหมือนกัน ซึ่งพริซเซียร่าพยายามอธิบายให้ออสตินเข้าใจก่อนหน้านี้แล้ว แต่คนเป็นพ่อก็อดไม่ได้ที่จะหวงลูกสาว

"เชิญเข้าบ้านเถอะครับ" ออสตินเอ่ยเสียงเรียบออกไป

"คุณแม่ล่ะคะ" พริซเซียร่ากระซิบถามออสตินขึ้นมา

"แม่ลูกไปร้านที่สั่งตัดชุด...เขาไปดูความเรียบร้อยของชุดเจ้าสาวกับชุดเจ้าบ่าว"

"อ๋อไปร้านของยัยพริ้งเหรอคะ...."

"พริซ...เจ้าบ่าวของลูกนี่มันหน้าจะบึ้งไปไหนฮึ" ออสตินที่เดินโอบเอวพริซเซียร่าเพื่อระหว่างเดินเข้าบ้านกระซิบเบาๆ ที่ข้างหูของลูกสาว

"เขาหึงพริซกับมาร์คค่ะคุณพ่อ..." พริซเซียร่ากระซิบเบาเช่นกัน

"หน้ายิ่งคมเข้ม....มาทำหน้าบึ้งเข้าไปอีกมันยิ่งดูดุไปใหญ่...ลูกเตือนเข้าด้วยนะ...ไม่ใช่ในงานทำหน้าบอกบุญไม่รับแบบนี้แขกเหรื่อในงานนินทาแย่เลย นี่เมืองไทยเมืองยิ้มนะลูก" ออสตินเอ่ยเตือน

"คะ....พริซจะบอกเขาเอง...นี่แหละค่ะสิ่งที่พริซกังวลที่สุด"

'คุยอะไรกันนะ...ทำไมรู้สึกเหมือนโดนนินทายังไงไม่รู้' อัสมานขมวดคิ้วหนา ๆ อย่างสงสัย

เมื่อเข้ามาถึงภายในตัวบ้าน ออสตินออกเสียงให้ดังขึ้นนิดหน่อย "แจ่ม....แจ่ม....เอาน้ำมาให้แขกหน่อย"

"ค่ะ ๆ คุณออสติน" ป้าแจ่มตะโกนออกมาจากในครัวก่อนจะเดินถือถาดใส่น้ำเดินออกมา

"เอาไปวางไว้ที่โต๊ะรับแขกก่อนก็ได้แจ่ม" ออสตินผายมือไปทางโต๊ะรับแขกอีกด้านหนึ่งขอห้อง

"อ่าาาาาา" เสียงแสบแก้วหูดังขึ้น "คุณพริซกลับมาแล้วเย้ ๆ ๆ ๆ ๆ " เสียงขอหนูนานั่นเองทันทีที่เห็นพริซเซียร่าหนูนาก็วิ่งร่อนเป็นเฮลิคอปเตอร์ออกมาหาในทันที

"ไง...หนูนา" พริซเซียร่าลูบหัวเอ็นดู เธอเองก็คิดถึงคนที่บ้านนี้เช่นกัน

"....อุ้ย....คนหล่อ.....เขินจัง" หนูนาเหลือบมองหน้าอัสมานที่ยืนสูงตระหง่านอยู่ก็บิดม้วนเขินอายขึ้นมา

"นี่หนูนาคะอัสมาน....เด็กในบ้าน...แก่ไม่ค่อยดีน่ะค่ะ" พริซเซียร่าอธิบาย อัสมานยิ้มให้หนูนาก่อนจะพูดขึ้นมาประโยคหนึ่ง

"ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคนสวย"

"........เขาพูดอะไรอ่ะ" หนูนามีสีหน้าเป็นกังวลเพราะเธอฟังภาษาอังกฤษไม่รู้เรื่องนั่นเอง

"อัสมานคุณต้องไปหัดพูดไทยแล้วล่ะค่ะ หนูนาฟังคุณไม่รู้เรื่องหรอก"

"นั่นสินะ....เวลามีใครนินทาผมจะได้เข้าใจด้วย" อัสมานทำตาเป็นประกายใส่พริซเซียร่า

"อะไรกัน...นี่พริซชี้โพรงให้กระรอกหรือนี่" มาตินที่ยืนฟังอยู่นานเอ่ยพูดขึ้นเป็นภาษาไทย

"นั่นสิค่ะ"

"เอาหล่ะ ๆ เชิญนั่งกันก่อนเถอะนะ" ออสตินเห็นว่าทุกคนไม่ยอมหาที่นั่งกันเสียทีมัวแต่ยืนคุยกันจนเขาเมื่อยขึ้นมาแล้วเนื่องจากอายุที่มากทำให้ขาแข้งไม่ค่อยจะดี

"ค่ะ ๆ คุณพ่อ" พริซเซียร่ารีบประคองออสตินให้มานั่ง

"หนูนาช่วยเอากระเป๋าของฉันกับอัสมานไปเก็บที่ห้องทีนะจ๊ะ"

"ค่ะคุณพริซ" หนูนารับคำอย่างว่าง่าย

"มาร์คลูกจะกลับเลยหรือว่าจะรออยู่กินข้าวเย็นกันก่อน" ออสตินเอ่ยถามมาตินขึ้น

เขาเหลือบมองหน้าอัสมานนิดก่อนจะตอบออกไป "จริง ๆ ผมอยากจะอยู่ต่อนะครับแต่เอาว่าผมกลับก่อนจะดีกว่า เดี๋ยวจะมีใครอกแตกตายไปซะก่อนครับ"

"เอ๊ะ....ลูกหมายความว่ายังไงกัน....เอาะ...อ๋อ....อืม....อืม...งั้นก็กลับเถอะลูก...เดินทางปลอดภัยนะ" ออสตินรับรู้สัญญาณจากสายตาของมาตินที่ขยับขยิบส่งซิกให้

"งั้นผมลาละครับ....ขออนุญาตให้ลุงแช่มไปส่งหน่อยนะครับ" มาตินยกมือขึ้นไหว้เพื่อขอตัวกลับก่อน อัสมานที่ไม่เข้าใจว่าเขาพูดอะไรกันแต่พอเห็นมาตินทำท่าจะกลับเขาก็อมยิ้มขึ้นมาอย่างดีใจ

'รีบกลับ ๆ ไปซะได้ก็ดี ฉันจะได้มีเวลาพูดคุยธุระอะไรบ้าง'

เมื่อมาตินกลับไปแล้วอัสมานก็เริ่มการพูดคุยอย่างเป็นทางการกับออสติน เพื่อสู่ขอพริซเซียร่าอย่างเป็นทางการ เขาถึงกับศึกษาวัฒนธรรมของไทยเลยทีเดียว ซึ่งเมื่อพอได้ศึกษาจริง ๆ แล้วปรากฏว่าเขาทำผิดประเพณีไปเสียทุกสิ่งทุกอย่างเลย

"ก่อนอื่นผมต้องขอโทษคุณออสตินเรื่องงานแต่งด้วยนะครับ...ผมไม่ทราบว่าธรรมเนียมของที่นี่จะต้องมาพูดคุยกับพ่อแม่เจ้าสาวก่อน"

"ที่จริงผมโกรธคุณมากเลยนะคุณอัสมาน แต่เอาเถอะในเมื่อคุณไม่รู้ก็ไม่เป็นไร ยังไงเสียคุณก็ต้องแต่งงานกับพริซอยู่แล้ว"

"แล้วถ้าผมจะทำการสู่ขอนี่เขาทำกันยังไงละครับ"

"ถ้าหากว่าเป็นเรื่องนั้นก็สบายใจได้ ไม่ต้องแห่ขันหมากมากพิธีอะไร สำหรับที่บ้านผมแค่จัดงานที่โบสถ์ก็พอแล้วเพราะเราเป็นคริสเตียนเหมือนกัน"

"อ๋อ...แต่ที่ผมดูในยูทูปเขามีแห่ต้นไม้แล้วก็ตะโกนกันด้วยนะครับ"

"อันนั้นพิธีแบบไทยแท้ครับ บ้านเราเป็นลูกครึ่งหรือกึ่ง ๆ ชาวต่างชาติก็ใช้พิธีแบบสากล"

"ค่อยยังชั่ว....ผมคิดว่าผมต้องใส่ชุดเลื่อม ๆ กับเขาด้วย" อัสมานคิดไปถึงภาพชุดไทยของเจ้าบ่าวที่เขาเสิร์ชข้อมูลดู

"แต่ระหว่างที่คุณอยู่ที่นี่ก่อนถึงงานแต่งห้ามคุณกับลูกพริซอยู่ห้องเดียวกันนะ...เพราะว่าผมถือยังไงก็ต้องคืนเข้าหอเท่านั้น"

"ห๊ะ....อ้าวแล้วผมจะนอนคนเดียวได้ยังไงละครับ" อัสมานท้วงติงขึ้นก็เขานอนห้องเดียวกับพริซเซียร่าจนเคยชินเสียแล้ว และยิ่งมาต่างถิ่นแบบนี้จะให้เขานอนคนเดียวได้อย่างไร

"ถ้าคุณนอนคนเดียวไม่ได้ก็มานอนกับผมดีมั้ยคุณอัสมาน" ออสตินกล่าวออกไปน้ำเสียงตำหนิ

ทำให้อัสมาสลดลง "ครับ...ผมนอนคนเดียวได้ครับ"

"เอ่อ...คุณพ่อค่ะ พริซว่าอัสมานเขา...."พริซเซียร่าพยายามอธิบายแทน

"ไม่ต้องเลยพริซ...ลูกจะตามใจเขาแบบนี้ไม่ได้" ออสตินหันไปเอ็ดลูกสาวที่ดูจะตามใจสามีมากเกินไป

"ค่ะ...คุณพ่อ" พริซเซียร่าก้มหน้างุดไม่สามารถเถียงอะไรต่อได้

"ผมจะขอถามเรื่องค่าสินสอดด้วยครับ" อัสมานเสี่ยงที่จะถามคำถามต่อไป

"เรื่องนั้นผมไม่ซีเรียสอะไรเพียงแค่ขอให้คุณรักและดูแลพริซเซียร่าให้ดีแค่นั้นอีกอย่าง บริษัทอัสเบรนพริซก็ถือว่าเป็นของขวัญให้กับคุณและพริซเซียร่าร่วมกันบริหารต่อไปแล้วกัน"

"ขอบคุณมากครับคุณออสติน"

"คุณควรเรียกผมว่าคุณพ่อนะอัสมาน"

"เอ่อ...ครับคุณพ่อ" อัสมานยิ้มอาย ๆ เขาไม่ชินที่จะเรียกคนอื่นว่าพ่อสักเท่าไร

"ยินดีต้อนรับเข้ามาเป็นสมาชิกในครอบครัวของเรานะลูก" ออสตินส่งน้ำเสียงอบอุ่นให้กับอัสมานแม้ว่าเขาจะไม่ค่อยชอบตอนอัสมานทำสีหน้าบึ้งสักเท่าไร แต่เมื่ออัสมานยิ้มขึ้นมาก็ทำให้เขารู้สึกว่าอัสมานเป็นมิตรได้กับทุกคนยกเว้นมาตินนั่นเอง

มาราตรีนอนร้องไห้อยู่ในห้องนอนคับแคบของตัวเอง มือที่จิกทึ้งผ้าปูที่นอนด้วยความเจ็บแค้นใจระคนเจ็บปวด เธอรู้ดีว่าอัสมานกำลังจะแต่งงานไปกับพริซเซียร่าแม้รู้ทั้งรู้ว่าไม่ควร แต่เธอก็อดคิดไปเสียไม่ได้ว่าผู้หญิงคนที่จะได้สวมชุดเจ้าสาวควรเป็นเธอ ตลอดเวลา 4 ปีที่ผ่านมาตั้งแต่เธอยังเป็นแค่เด็กสาวคนหนึ่งเธอเฝ้ามองอัสมานอยู่ไกล ๆ เขาเองที่ไม่แม้แต่จะมองมาที่เธอสักนิดแต่เธอก็ยังคงหวังอยู่ในใจลึก ๆ ว่าหากวันหนึ่งที่เธอเติบโตขึ้นเขาอาจจะมองเธอบ้าง แต่ก็เปล่าเขายังคงมองเธอเป็นสาวใช้ธรรมดา ๆ คนหนึ่ง มาราตรีอยากจะมอบความบริสุทธิ์นี้ให้กับอัสมานเพียงคนเดียว เธอเก็บรักษามันเอาไว้เป็นอย่างดี แม้จะมีโอมานคนขับรถคอยตามจีบมาแสนนานแต่เธอก็ไม่มีทีท่าจะรู้สึกชอบเขาสักนิด ไม่ใช่ว่าอัสมานหล่อรวยแล้วเธอจึงชอบแต่เป็นเพราะว่าเขาคือจูบแรกของเธอ เธอจำได้ดีว่าหลายปีก่อนที่เธอจมน้ำแล้วทันทีที่ฟื้นเธอก็เห็นอัสมานประคองเธออยู่ในอ้อมกอดแล้ว

"อัสมาน....ทำไม...ทำไมไม่เป็นฉันที่คุณจะรัก....ฮือออออ.....ฮือออออออ"

ก๊อก! ก๊อก! เสียงประตูห้องดังขึ้นทำให้มาราตรีรีบปาดน้ำตาลวก ๆ ก่อนจะเดินไปเปิด

"มาราตี...ผมซื้อนี่มาฝาก" โอมานยื่นกำไลเงินให้เธอ

"ให้ฉันทำไม..."

"ก็ผมอยากให้แค่นั้นเอง...คุณรับไว้ด้วยเถอะนะครับ"

"ฉันไม่เอา...." มาราตรีขว้างกำไลนั้นทิ้งไปอย่างไม่ไยดี

"ทำไมคุณทำแบบนี้ล่ะ...ผมเก็บเงินตั้งหลายเดือนกว่าจะซื้อได้"

"ฉันไม่ได้บอกให้แกซื้อให้ฉันนี่" มาราตรีกระแทกเสียงใส่

"ใช่สิ...ผมมันแค่คนขับรถกระจอก ๆ จะไปเทียบอะไรได้กับคุณอัสมาน"

"แกอย่าบังอาจเอาตัวเองไปเปรียบกับคุณอัสมาน"

"ผมก็ไม่กล้าเปรียบเทียบกับเขาหรอก...แต่คุณนั่นแหละ....คุณหวังสูงเกินไปมาราตรี"

"หยุด....โอมาน แกไม่มีสิทธิ์มาวิจารณ์ฉัน"

"ผมพูดจริง...ผมรู้นะคุณน่ะหวังว่าจะได้เป็นเมียคุณอัสมาน...ผมจะบอกอะไรให้นะ...มันไม่มีทางที่คุณจะสมหวัง...เขามีเมียแล้วและเมียเขาก็สวยมาก"

ผั่วะ!! หน้าโอมานสะบัดไปตามแรงตบของมาราตรี

"รับความจริงไม่ได้งั้นสิ"

"หยุด! ฉันไม่อยากฟัง" มาราตรีเอามือขึ้นมาปิดหูทั้งสองข้างเอาไว้

"อย่างคุณมันคู่ควรกับผมมากกว่า" โอมานทำท่ายิ้มเย้ยในที

"อย่าหวังว่าฉันจะมองคนอย่างแกโอมาน...ชาตินี้ขาอ่อนฉันแกไม่มีวันได้เห็น...ไอคนไม่มีน้ำยา" มาราตรีถึงกับเลือดขึ้นหน้าจึงได้พูดจาดูแคลนโอมานออกไปโดยไม่ทันได้คิด

"ไม่มีน้ำยางั้นเหรอมาราตรี....ได้...ผมจะทำให้คุณรู้ว่าผมจะเห็นมากกว่าขาอ่อนคุณเสียอีก" โอมานผลักประตูออกกว้างแล้วรีบพุ่งตัวเข้ามาภายในห้องนอนของมาราตรีก่อนจะกดล็อกประตูห้องเอาไว้ สายตาคมหันมองมาราตรีด้วยแววตามาดร้าย

"แกจะทำอะไร....ออกไป....ออกไปเดี๋ยวนี้....ไอบ้าโอมาน....ออกไป" มาราตรีถอยกรูออกมาจนแผ่นหลังติดชิดกำแพงห้อง