ตอน 1 อ๋องวิปลาส

ยุคที่แผ่นดินจีนยังไม่ได้รวมเป็นปึกแผ่น... ปกครองโดยผู้นำแคว้นต่างๆ ขนานนามว่าอ๋อง

แต่ละแคว้นต่างแย่งชิงอำนาจกันไม่หยุดหย่อน ทั้ง 3 แคว้นใหญ่เป็นมหาอำนาจมีกองทัพทหารนับแสนเพียงพอที่จะต่อกรบุกยึดแคว้นอื่นๆ เพื่อตั้งตนเป็นใหญ่ในใต้หล้า

ทว่าความกระหายอำนาจของคน...ทดแทนเท่าไหร่ก็ไม่หมด มีเพียงหย่งชวนอ๋องน้อยเท่านั้น ที่ไม่เคยสนใจอำนาจบาตรใหญ่ จะสนก็เพียงแต่วิชาการรบ แม้เขาจะได้รับความไว้วางใจจากอ๋องผู้ปกครองแคว้น ชูยศให้เป็นอ๋องน้อยดูแลหัวมุมเมือง แต่ตัวก็ยังปลีกวิเวกไปขลุกอยู่ชายแดน แตกต่างจากหลี่วู่ ที่มักใหญ่ใฝ่สูงตั้งแต่เล็ก ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มาซึ่งอำนาจ ไม่เลือกวิธีการ... เพราะความกระหายที่ไม่มีสิ้นสุด ทำให้อ๋องผู้ปกครองแคว้น ที่รักและเอ็นดูหลี่วู่ปานลูกในไส้ ไม่อาจนิ่งนอนใจ ลดทอนถอดยศอ๋องน้อยให้เป็นเพียงปุถุชนคนธรรมดา

หลี่วู่รู้สึกว่าท่านอ๋อง ไม่มีความเป็นธรรม ไม่เหมาะที่จะปกครองแคว้น เขาใช้ความสัมพันธ์พี่น้องเป็นเครื่องมือ เพราะรู้ดีว่าจุดอ่อนของหย่งชวนคืออะไร

ณ ชายแดนรบริมแคว้น

"เฆี่ยนตีมันเข้าไป!! ทรมานให้สิ้นใจ ไอ้พวกเดนคน ทรราชแคว้นเหนือ จะไว้ชีวิตมันไม่ได้!!" หย่งชวนอ๋องผู้ไม่เคยรั้งอยู่จวน เอาแต่ขลุกตัวอยู่ชายแดนรบ ใช้ชีวิตวิปลาส โส-มม เยี่ยงเดรัจฉานบุรุษ เขาออกคำสั่งให้ลงทัณฑ์เชลยศึกชาวแดนเหนือ ที่ลักลอบเข้าเขตแคว้นอย่างเลือดเย็น... เบื้องหน้าเป็นการทรมานคน กลับไม่สะท้านใจแม้แต่น้อย หย่งชวนยกชาร้อนดื่มแก้หนาวมองดูเยี่ยงคนไร้ใจ

"ท่านอ๋องขอรับ คุณชายรองหลี่วู่มารอพบในกระโจม" ทหารรับใช้คุกเข่ารายงานข้างๆ

"หยุดการลงทัณฑ์ เก็บกวาดคนพวกนี้ขังไว้ก่อน... หลี่วู่ไม่ชอบการนองเลือด หากเห็นเข้า น้องข้าต้องผวาแน่" หย่งชวนนับเป็นพี่ที่ใส่ใจรายละเอียดไม่น้อย แค่คำสั่งเดียวเหล่าทหารก็รีบจัดแจงตามคำสั่ง

ณ กระโจมพักรบ

กลิ่นชาดีหอมคลุ้งไปไกลสิบลี้... หลี่วู่ผู้มากแผนการ เพื่อโน้มใจคน เตรียมตัวมาอย่างดี

ทันทีที่เปิดแง้มกระโจมเข้าไป แผ่นหลังของบุรุษที่กำลังชงชา ทำให้เขาใจชื้น หายคิดถึง

" ท่านนี่นะ ยังง่วนอยู่กับเดนคนพวกนั้นเช่นเคย เมื่อไหร่กันพี่ใหญ่ของข้าจะกลับจิ่งโจว ช่วยข้าสะสางเรื่องในราชสำนัก" หลี่วู่ผู้มีแผนการในใจ พูดประโยคที่ชวนให้สงสัย

"ในจิ่งโจวมีเรื่องอันใดรอข้าไปสะสางหรือ บัดนี้ข้าเฝ้ารักษาการศึกที่แนวแดนรบ แม้แต่แมลงสักตัวยังมิกล้าบินผ่าน เรื่องใหญ่ในราชสำนัก คงไม่จำเป็นต้องรอข้ากระมัง" หย่งชวนอ๋องรีบเปลี่ยนชุด สวมให้ดูดีขึ้นหน่อย พลางพูดโต้ตอบกับเขาอยู่ครู่หนึ่ง.... ทว่าจังหวะที่หลี่วู่เอียงหน้ามานั้น หย่งชวนสังเกตเห็นรอยฟกช้ำบนเบ้าตาและข้างแก้ม

"หลี่วู่!! บอกข้า!! ผู้ใดกล้าทำกับเจ้า!! ไอ้ระยำตนใดบังอาจไม่ไว้หน้า" หย่งอ๋องโมโหหนัก เข้ากระชากตัวน้องรอง

"ท่านอ๋องใหญ่...เป็นผู้ลงมือกับข้า..." หลี่วู่มองก้มต่ำ แสร้งทำทีไม่กล้าสู้หน้า หลบเลี่ยงสายตา

"ตอนนี้ท่านอ๋องใหญ่มิใช่คนเดิม เขาวิปลาสไปแล้ว" หลี่วู่การละครแกล้งบีบน้ำตาพูด ขอความเห็นใจ หารู้ไม่...ว่ารอยบวมทั้งหมดเป็นเขาสร้างมันขึ้นมาเอง

"ไร้คุณธรรม! คลั่งอำนาจ! ไม่เหมาะอยู่เหนือหัวคน !!! แม้แต่น้องข้ายังกระทำเยี่ยงทาส" หย่งชวนยอมไม่ได้ เดิมทีเขาไม่ได้มีใจแยแสผู้ใด รู้เพียงแต่ว่าร้ายมา กูก็จะร้ายตอบ

"หลี่วู่... ข้าต้องทำสิ่งใด เพื่อบรรเทา โปรดบอกข้า" หย่งชวนเห็นน้องรองมีน้ำตา ในฐานะที่เป็นพี่ใหญ่ไม่อาจนิ่งเฉยอยู่ได้

"พี่ใหญ่...หากข้าบอกว่าต้องการปลดอ๋องใหญ่ลงจากอำนาจ... ท่านจะช่วยข้าช่วงชิงหรือไม่" หลี่วู่พูดตรงไปตรงมา จ้องเข้าไปในตาอย่างแน้วแน่

คำขอนั้นทำเอาหย่งชวนถึงขั้นเงียบไปพักหนึ่ง....

"ข้าคิดไว้อยู่แล้ว ว่าท่านต้องเลือกภักดี "

"ข้าหลี่วู่ไร้ที่พึ่งพิง ช่างน่าเวทนานัก ต้องอยู่เยี่ยงมดปลวก มิหนำซ้ำยังถูกถอดขั้นยศ " หลี่วู่หัวใส บีบให้หย่งชวนตัดสินใจง่ายขึ้น ด้วยการทำตัวน่าสงสาร....

"หลี่วู่!!! ข้าจะยอมให้คนนอกมาข่มเหงเจ้าได้อย่างไร!!" ด้วยความใจอ่อนของหย่งชวน มองถูกเป็นการผิด เห็นดีเป็นชั่ว ขุ่นเคืองในใจ เพื่อคนในสกุลเขาย่อมต้องให้ความสำคัญกว่า

"อ๋องใหญ่ก็อ๋องใหญ่สิวะ!! รังแกน้องรองของข้าย่อมต้องชดใช้ !!!" หย่งชวนกำมือแน่น

ทว่าการจะยึดอำนาจนั้นมิใช่เรื่องยาก หย่งชวนเชี่ยวชาญการรบ ฝึกฝนอย่างหนักตั้งแต่ยังเยาว์ อีกทั้งนิสัยดิบเถื่อนทำให้มิมีใครกล้าต่อกร..... บุกจิ่งโจวมิจำเป็นต้องใช้เวลานาน ทหารในมือมีพร้อมสำหรับสังหารคน เพียงหลี่วู่พูดคำเดียวเท่านั้น ผู้เป็นพี่เชื่อสนิทใจ ....นำกองทัพเพียงพันคน บุกสังหารเงียบ เชือดคออย่างเหี้ยมโหด คนล้มตายเป็นเบือ เพียงไม่กี่แนวด่าน หย่งชวนสามารถบุกประชิดถึงตัวอ๋องใหญ่ สังหารในดาบเดียว

"ฟังข้าให้ดี ต่อไปนี้สกุลสุ่นเป็นใหญ่ ข้าสุ่นหย่งชวน ขอประกาศศักดา ยึดอำนาจแคว้นจิ่งโจว "

"หากผู้ใดขัดแย้ง สังหารไม่เลือกหน้า!!"

"ต่อไป อ๋องผู้เป็นใหญ่ในแคว้น คือสุ่นหลี่วู่น้องข้า จงหมาบคำนับแด่นายคนใหม่ของพวกเจ้า!!" หย่งชวนผู้ร่างโชนเลือด ยกยอให้น้องรองเป็นใหญ่ .....เขาผู้ไม่สนอำนาจ ขอปลีกตัวประจำชายแดนรบเช่นเคย ...ทว่าสุ่นหลี่วู่กลับไม่คิดเช่นนั้น เขาเพิ่งได้ครองอำนาจ กลับหวาดหวั่นในใจ กลัวหย่งชวนจะตลบหลังกลับมายึดอำนาจสักวัน จะบอกว่าหลี่วู่ไม่สามารถกุมอำนาจไว้มือได้อย่างสำราญใจก็ไม่ผิด เพราะความเก่งกาจของหย่งชวนเป็นดั่งหนามแหลมคอยแทงอก

"หย่งชวน... ท่านสังหารอ๋องใหญ่ได้ในคืนเดียว ภายภาคหน้า วันใดท่านต้องการอำนาจขึ้นมา การสังหารข้ามิใช่ง่ายราวปอกกล้วยหรอกหรือ " หลี่วู่พึมพำตลอดเวลา กินไม่ได้นอนไม่หลับ กระทั่งยามรุ่งเช้าต้องออกคำสั่งกะทันหัน ที่ไม่ว่าใครก็ไม่คาดคิดว่าจะเกิดขึ้น หลี่วู่สั่งไล่ล่าตัว จับกุมสุ่นหย่งชวน พี่ชายร่วมไส้ มาสังหาร ด้วยการเฉือดเนื้อพันชิ้น

หย่งชวนที่ประจำอยู่แนวชายแดนอันกันดาร ย่อมไม่ทราบข่าวคราวล่วงหน้า เป็นเรื่องง่ายดายนักที่เขาจะถูกคุมตัว

"ข้าสมควรให้พวกด้อยค่า อย่างพวกเจ้ามาจับกุมตั้งแต่เมื่อไร หากต้องการนัก ข้าก็จะไปด้วยตนเองถามไถ่ให้รู้แล้วรู้รอด ว่าเหตุใดต้องการชีวิตข้านัก" หย่งชวนผู้มาดล้นฟ้า มีหรือจะยอมไปเยี่ยงนักโทษ เขาควบอาชาขาวมุ่งหน้าเข้าเขตแคว้นกับทวนใหญ่คู่ใจ ประกาศก้องที่หน้าจวน แม้ทหารนับพันจะแยงชี้หอกพร้อมแทงรอบกายตลอดก็ไม่หวั่น

"สุ่นหลี่วู่!!! ออกมาพบข้า" เสียงที่ดุดันตะเบงเรียกหน้าจวนอ๋องใหญ่

หลี่วู่ออกมาพร้อมผู้คุ้มกันนับสิบกำบังกาย

"จะรออะไรอยู่ล่ะ สังหารเขาซะ!!" คำสั่งของอ๋องใหญ่ถือเป็นที่สุด

เมื่อได้ยินกับหู ได้เห็นกับตา เพียงเท่านั้นหย่งชวนก็รู้แล้วว่าตนคิดผิดมหันต์ที่ชิงอำนาจให้ ทว่าพี่ใหญ่ก็ยังเป็นพี่ใหญ่เสมอ ไม่คิดชวงชิงอะไร เขาเพียงหันหัวม้ากลับ ทำเมินเฉยต่อเหตุการณ์นี้

"เร็วเข้า!! อย่าปล่อยให้เขาหนีไปได้แม้แต่ก้าวเดียว " คำสั่งที่ไม่อาจขัด ทหารนับพันพุ่งหอกยาวมุ่งเป้าสังหารคน...แม้หย่งชวนจะเก่งกาจเหนือคน ทว่าทหารนับพันบุกโจมตีพร้อมเพรียง ต่อให้เป็นมหาเทพก็ไม่อาจหนีรอด หย่งชวนสู้สุดใจ กระทั่งจนตรอก ถูกสอยลงจากอานม้า ทหารคลั่งยึดทวนใหญ่ หวังบั่นกลางหัวให้แบะ

หย่งชวนไร้อาวุธ ไหนเลยจะสู้ได้ เขาหลับตารอความตาย เยี่ยงคนไร้ประโยชน์

"ย๊ะ!!! ย๊าาาาาาา!!! " เสียงกระแทกลั่น ฝีเท้าม้ากระทบฝุ่น มหาบุรุษนิรนามควบอาชาฝ่าวงล้อม สังหารผู้ขวางหน้า ชิงตัวหย่งชวนขึ้นอาชา หนีออกนอกแคว้น

เพราะเสียเลือดมาก หย่งชวนยังไม่ทันได้ถามไถ่ "ใต้หน้ากากจอมอสูรนั่นเป็นผู้ใดกัน" เขาพึมพำออกมาอู้อี้แผ่วเบา หมดสติไปขณะควบม้า