ออม Talk

หลายวันผ่านไป

ช่วงเช้า

ห้องเรียนของคณะนิเทศศาสตร์

เสียงของเขายังดังก้องในหัวฉัน แม้จะผ่านไปหลายวันแล้ว แต่ฉันก็ยังลืมมันไม่ได้ ริมฝีปากยังคงรู้สึกถึงสัมผัสอ่อนโยนแบบไม่ตั้งใจนั้น...

ตายแล้ว! หยุดคิดถึงมันได้แล้วยัยออม!

ฉันสะบัดหัวแรง ๆ พยายามสลัดความคิดบ้า ๆ ทิ้งไป แต่ยิ่งบอกตัวเองว่าอย่าคิด ฉันกลับคิดมากกว่าเดิม

ชานกำลังคิดจะทำอะไรกันแน่?

มันเป็นแค่เรื่องสนุกของเขาหรือเปล่า?

เขาทำแบบนี้กับฉันคนเดียว หรือทำกับทุกคน?

ฉันอดไม่ได้ที่จะตั้งคำถาม ยิ่งช่วงนี้ชานเข้าหาฉันมากขึ้น ดูแลฉันทุกเรื่อง ไปไหนก็ไปด้วยกัน แต่เขาก็ยังเป็นหนุ่มฮอตที่มีคนเข้าหาไม่ขาด ทั้งสาวในคณะนิเทศและคณะอื่น ๆ และเขาไม่เคยปฏิเสธใครออกไปชัดเจนเลยสักคน

หรือนี่เป็นแค่เกมของหนุ่มฮอตที่ชอบหยอกล้อคนอื่น? แล้วฉันล่ะ...เป็นแค่ คนที่ถูกเล่นด้วย ใช่ไหม?

“ออม! แกได้ข่าวหรือยัง?” ฉันสะบัดความคิดทิ้ง ก่อนหันไปหาปีโป้ที่เดินเข้ามาด้วยสีหน้าไม่สู้ดี

“ข่าวอะไร?”

“ข่าวของชานไง!”

“?”

“ตอนนี้คนในคณะลือกันให้แซ่ดเลยนะ ว่าชานกำลังคุย ๆ กับนารา!”

“!” ฉันชะงักทันที ใจมันกระตุกอย่างไม่รู้ตัว

“มะ...หมายถึงนารา ดาวคณะบริหารคนนั้นเหรอ?”

“ใช่! คนสวย ๆ นั่นแหละ!”

นารา...เธอสวยมาก นิสัยก็ดี เรียนเก่ง บ้านก็ฐานะดี เรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบไปหมด แล้วตอนนี้เธอเป็นคนที่ชานกำลังคุยด้วยงั้นเหรอ?

ฉันกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย? ฉันไม่มีสิทธิ์รู้สึกอะไรด้วยซ้ำ!

ถ้างั้นวันที่ฉันเผลอเห็นบางอย่าง มันก็เป็นเรื่องจริงสินะ

วันนั้น ฉันเดินผ่านโรงอาหาร เห็นชานคุยกับนาราอยู่มุมหนึ่ง ท่าทางจริงจัง เธอพูดอะไรบางอย่าง ส่วนเขาก็ตั้งใจฟัง และสิ่งที่ทำฉันแปลกใจคือ เธอเอื้อมมือไปแตะแขนเขา แล้วเขาก็ไม่ปัดออก

ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาคุยอะไรกัน และก็ไม่มีสิทธิ์ไปรู้ แต่ภาพนั้นทำให้ฉันจุกในอกแปลก ๆ

ที่ผ่านมาฉันคงคิดเข้าข้างตัวเองเกินไป จริง ๆ แล้วชานไม่ได้สนใจฉันหรอก ฉันต่างหากที่หลงคิดไปเองว่าทุกอย่างที่เขาทำมีความหมาย ฉันกำมือตัวเองแน่น รู้สึกโง่มาก ๆ

แบบนี้ฉันควรตัดสินใจได้แล้ว ว่าต้องห่างจากชาน และไม่หลงไปกับคำพูดของเขาอีก แต่ว่าทำไม...ทำไมมันถึงเจ็บแบบนี้?

ฉันหลุบตาลงต่ำ มองมือตัวเองที่กำแน่น พยายามกลืนก้อนสะอื้นที่พุ่งขึ้นมาในอกอย่างไม่ทันตั้งตัว

ใช่...ฉันคิดไปเอง...ชานไม่ได้สนใจฉันเลย ฉันต่างหากที่คิดเข้าข้างตัวเอง

ฉันกำลังจะกัดริมฝีปากตัวเองเพื่อบังคับไม่ให้เผลอทำหน้าเศร้า แต่แล้ว...

“ออม” เสียงปีโป้ดังขึ้น พร้อมกับมือของเธอที่วางบนไหล่ฉันเบา ๆ

ฉันเงยหน้าช้า ๆ ก่อนเห็นปีโปและไบร์ทที่เพิ่งเดินเข้ามา มองฉันด้วยสายตาเป็นห่วง

“พวกแก...ทำหน้าแบบนั้นกันทำไม?” ฉันพยายามฝืนยิ้ม

“ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”

“โกหกไม่เนียนเลยแก” ไบร์ทพูดเรียบ ๆ ก่อนจะทิ้งตัวนั่งข้างฉัน

ปีโป้เองก็นั่งลงฝั่งตรงข้าม

“ฉันไม่เป็นไรจริง ๆ นะ” ฉันยืนยัน

“ก็แค่...ตกใจนิดหน่อยที่ได้ยินข่าวนั้น”

“ตกใจ...หรือว่าเสียใจ?” ปีโป้เลิกคิ้วถาม

“...” ฉันเม้มปากแน่น ไม่อยากยอมรับว่าคำพูดของปีโป้แทงใจเข้าเต็ม ๆ

“ฉันจะเสียใจทำไมกัน” ฉันแค่นหัวเราะ

“ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขาสักหน่อย”

“แต่แกชอบเขาใช่ไหม?” ไบร์ทถามทันที

ฉันชะงักไป อ้าปากค้างชั่วขณะ ก่อนส่ายหน้าแรง ๆ

“ไม่...ไม่ใช่แบบนั้น”

“ออม” ปีโป้เรียกด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ไม่ต้องโกหกพวกฉันหรอก”

“...”

“ถ้าแกไม่รู้สึกอะไร แกจะทำหน้าเศร้าทำไม?” ฉันเม้มปากแน่น รู้สึกเหมือนถูกมองทะลุหมดทุกอย่าง

“ยอมรับเถอะออม” ไบร์ทยิ้ม

“มันไม่ผิดอะไรเลยนะที่แกจะชอบเขา” มันต้องผิดสิ...ผิดที่ฉันดันไปชอบคนที่ไม่มีวันเป็นไปได้

ฉันก้มหน้ากัดริมฝีปากแน่น

“ต่อให้ฉันรู้สึก...แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร? ชานมีคนที่ดีกว่าฉันตั้งเยอะ”

“แกคิดแบบนี้อีกแล้ว” ปีโป้ถอนหายใจเฮือก

“เลิกคิดว่าตัวเองด้อยกว่าคนอื่นสักทีเถอะ”

“แต่มันคือความจริง” ฉันสบตาพวกเธอ

“ฉันสู้ใครไม่ได้เลย”

“ออม”

“ที่ผ่านมาฉันคิดเข้าข้างตัวเอง คิดว่าชานสนใจฉัน คิดว่าฉันสำคัญกับเขา...” ฉันกำมือแน่นขึ้น พยายามสะกดอารมณ์

“แต่สุดท้าย มันก็แค่ความคิดของฉันคนเดียว” บรรยากาศเงียบไปครู่หนึ่ง ปีโป้กับไบร์ทสบตากัน ก่อนที่ปีโป้จะขยับเข้ามาใกล้ฉัน

แล้วจู่ ๆ เธอก็...

“มากอดกันเถอะ!”

“เหวอ!” ฉันร้องลั่นเมื่อจู่ ๆ ปีโป้กระโดดเข้ามากอดฉันแน่น

“เฮ้ย! อะไรเนี่ย!” ฉันดิ้นไปมา แต่ปีโป้ก็รัดแขนแน่นขึ้น

“อย่าดิ้นสิแก! ฉันกำลังปลอบอยู่นะ!”

“นี่มันปลอบตรงไหนกัน!?” ฉันกำลังจะโวย แต่ก็ต้องชะงักเมื่อไบร์ทเข้ามาร่วมวงด้วย

“เออว่ะ งั้นฉันขอกอดด้วย!”

“เดี๋ยวววว!” สุดท้ายฉันก็ตกอยู่ในอ้อมแขนเพื่อนสองคน และขยับไปไหนไม่ได้อีกเลย -*-

“พวกแกเป็นบ้าอะไรกัน! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!”

“ไม่ปล่อย!” ปีโป้หัวเราะ

“แกกำลังเศร้า พวกฉันต้องช่วยบรรเทา!”

“ใช่! พวกฉันไม่ชอบเห็นแกทำหน้าเศร้าแบบนั้น!” ไบร์ทเสริม

“แล้วต้องใช้วิธีนี้ด้วยเหรอวะ!?”

“ใช่!”

“!” โอ๊ย! ใครก็ได้ช่วยฉันที!!!

หลังจากสองคนนั้นกอดฉันจนพอใจ พวกมันก็ยอมปล่อยฉันเป็นอิสระ

“เฮ้อ...เกือบหายใจไม่ออก” ฉันพึมพำ พลางขยับตัวให้เข้าที่

“แกโอเคขึ้นไหม?” ปีโป้ถามพลางยิ้ม

ฉันถอนหายใจ “อืม…ขอบใจนะ”

“ไม่เป็นไรหรอก” ไบร์ทยิ้มกว้าง

“ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่”

“ใช่!” ปีโป้พยักหน้าแรง ๆ

“แล้วถ้ามีอะไรอีก แกห้ามเก็บไว้คนเดียวนะ”

“อืม...” ฉันเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนยิ้มออกมาเล็กน้อย

อย่างน้อย...ฉันก็ยังมีพวกเธออยู่ข้าง ๆ เพราะเลิกเศร้าได้แล้วนะยัยออม!

————— ꧁༻・ॐ・༺꧂ —————

นิยาย Set 'แค่เพื่อน' มีทั้งหมด 3 เรื่องได้แก่...

เรื่องที่ 1 แค่เพื่อนจะรักได้ไง [รายตอนยังไม่จบ / EBOOK รอก่อนนะคะ] ✅

เรื่องที่ 2 แค่เพื่อนจะอ้อนได้ไง [~ Coming Soon ~] ❌

เรื่องที่ 3 แค่เพื่อนจะยั่วได้ไง [~ Coming Soon ~] ❌

—————— ༻・ॐ・༺ ——————

ปล.หากอ่านแล้วชอบหยกรบกวนนักอ่านที่น่ารักช่วย กดถูกใจ กดเพิ่มเข้าชั้น และพิมพ์คอมเมนต์ ส่งเข้ามาเป็นกำลังให้หยกหน่อยนะคะ

————— ꧁༻・ॐ・༺꧂ —————

ฝากกดติดตามกันด้วยน้า : เพจ Sunisayok - นักเขียนนิยาย

(https://www.facebook.com/SunisayokWriter)

—————— ༻・ॐ・༺ ——————