หลายนาทีต่อมา

สาขาการสื่อสารดิจิทัลและสื่อสร้างสรรค์

ที่ผ่านมา ผมรู้ตัวดีว่าเวลาอยู่กับออม ผมไม่เคยทำตัวเหมือนตอนอยู่กับคนอื่น

เพราะเธอ...คือข้อยกเว้นของผม

“ไอ้ชาน! เย็นนี้ไปเล่นบาสกันไหม?” ไอ้คิวเอ่ยชวน

“คืนนี้มีปาร์ตี้ด้วยนะเว้ย สนใจเปล่า?” ก่อนที่ไอ้โนวาจะเสริมต่ออย่างตื่นเต้น

“อืม” ผมตอบสั้น ๆ

เวลาผมอยู่กับเพื่อนหรือคนรอบข้าง ผมเป็นคนพูดน้อย ไม่ได้ปฏิเสธ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรเป็นพิเศษ

แต่เวลาอยู่กับออม...

‘ออมกินอะไรดี?’

‘ตอนนี้อากาศมันร้อน เดี๋ยวชานไปซื้อน้ำมาให้’

‘งานเยอะไหม? ชานช่วยได้นะ’

ผมกลายเป็นคนพูดมากขึ้น อ่อนโยนขึ้น และใส่ใจมากกว่าที่เคย ซึ่งออมเองก็คงเริ่มสังเกตเห็น

เมื่อเดินเข้ามาในห้องเรียน ผมตรงไปนั่งที่โต๊ะตัวเอง แล้วแอบมองออมที่นั่งอยู่โต๊ะเดิมของเธอ ใบหน้าเธอดูเป็นกังวลขณะจ้องกล้องขนาดเล็กในมือ

ออมเป็นคนที่พยายามทำทุกอย่างด้วยตัวเอง ตั้งแต่เรื่องเรียน กิจกรรม ไปจนถึงเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ

แต่ปัญหาคือ เธอเป็นพวกดื้อเงียบด้วย

“ชาน ฉันขอยืมกล้องนายหน่อยได้ไหม?” เธอเดินมาหยุดตรงหน้าผม มือจับสายเป้แน่น สีหน้าดูกังวลบางอย่าง

“ยืมไปทำไม?”

“ฉันต้องไปถ่ายรูปส่งอาจารย์น่ะ แต่กล้องฉันมันไม่ค่อยชัด”

“งั้นเดี๋ยวชานไปด้วย” ผมพูดอย่างง่าย ๆ เพราะวันนี้ก็ไม่มีธุระอะไร

แต่ดูออมจะไม่เห็นด้วยสักนิด

“เฮ้ย! ไม่ต้อง! ฉันแค่ยืมกล้องเฉย ๆ!”

“แต่ออมใช้กล้องของชานเป็นเหรอ?”

“ก็พอได้แหละ!” ผมเลิกคิ้วก่อนกอดอก มองเธอด้วยสายตาที่สื่อความหมายชัดเจน

“พอได้แหละ?”

“ก็...หมายถึง ฉันถ่ายได้ ไม่ถึงกับโปรแต่ก็ไม่แย่”

“อืม แล้วถ้าต้องปรับโฟกัสเองล่ะ?”

“เอ่อ...”

“หรือเจอแสงย้อนแรง ๆ ต้องแก้ยังไง?”

“...” ผมยกยิ้มมุมปาก

“ออม...ใช้กล้องเป็นจริง ๆ หรือแค่พูดให้ดูมั่นใจเฉย ๆ กันแน่ครับ?”

“โอ๊ย! ฉันยอมแล้ว!” สุดท้ายออมก็โพล่งออกมาอย่างหงุดหงิด เธอถอนหายใจก่อนยกมือขึ้นกุมขมับ

“ฉันก็แค่ไม่อยากรบกวนใครเฉย ๆ”

“?” ผมเลิกคิ้วนิดหน่อย ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้เธอ

“ออม”

“อะไรอีกล่ะ?” เธอเงยหน้ามองผมด้วยสีหน้าเหนื่อยจะเถียง

ผมยิ้มก่อนเอื้อมมือไปขยี้หัวเธอเบา ๆ

“อย่าพูดแบบนั้นสิ”

“หะ...”

“มันไม่ได้รบกวนชานเลยนะ”

“...”

“เพราะถ้าเป็นเรื่องของออม...” ผมโน้มตัวเข้าใกล้อีกนิด พูดช้า ๆ

“ชานเต็มใจช่วยเสมอ”

“!” ออมเบิกตากว้าง ใบหน้าขึ้นสีแดงจัด เธอรีบยกมือผลักอกผมเบา ๆ ก่อนจะเบือนหน้าหนี

“บะ...บ้า!”

“หืม?” ผมแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจ

“บ้าอะไรเหรอ?”

“นายมัน...!”

“ว่าไงนะ?”

“โอ๊ย! ไปถ่ายรูปกันเถอะ!” เธอตัดบททันควัน แล้วรีบเดินหนีไปโดยไม่หันกลับมามอง

ผมหัวเราะเบา ๆ ก่อนเดินตามไป แบบนี้แหละที่ผมอยากเห็น

สถานที่ถ่ายรูป

“อืม...ตรงนี้แสงสวยนะ” ผมยืนข้าง ๆ ออมที่กอดอกมองหามุมถ่ายรูปสำหรับส่งอาจารย์ เธอดูตั้งใจมาก

“งั้นลองถ่ายดูไหม?”

“อืม” ออมพยักหน้า หยิบกล้องขึ้นมาถ่ายสองสามรูป แต่หลังจากนั้นสีหน้าของเธอก็เริ่มแปลก ๆ

“ชาน”

“หืม?”

“มัน...มันเบลออ่ะ”

“หือ?” ผมก้มดูรูปที่เธอถ่าย ก็จริงอย่างที่ว่า...เบลอแทบทุกรูปเลย

“ได้ปรับโฟกัสยัง?”

“ก็...” ออมทำหน้าอึกอัก แล้วกดปุ่มมั่ว ๆ ให้ผมดู

ผมหลุดขำเบา ๆ ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้

“เอากล้องมา เดี๋ยวชานช่วยเอง”

“เฮ้ย! ฉันลองเองได้!”

“ถ้าให้เธอลองเอง งานคงไม่เสร็จสักที”

“...” ออมเถียงไม่ออก ทำหน้ามุ่ยก่อนยอมส่งกล้องมาให้แต่โดยดี

หลังจากนั้น ผมก็ช่วยจัดมุม ปรับแสง แล้วถ่ายให้ดู

“นี่ ลองดูรูปนี้” ออมรับกล้องไปดู ตาเป็นประกายทันที

“โอ้โห! สวยมาก!” เธอหันมามองผมด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

เห็นเธอมีความสุขขนาดนี้ ผมก็พอใจแล้วล่ะ

ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา

ห้องปฏิบัติการคอมพิวเตอร์ของมหา’ ลัย

ตอนนี้เราสองคนนั่งอยู่หน้าคอมเครื่องเดียวกัน ออมจ้องโปรแกรมแต่งภาพด้วยสีหน้ามุ่งมั่น พยายามปรับเองโดยไม่ให้ผมช่วย

แต่พอเธอจิ้มมั่วไปสักพัก...

“อ้าว?”

“...”

“เมื่อกี้ฉันกดอะไรไปเนี่ย?” ผมเลิกคิ้ว ขยับเข้าไปดูใกล้ ๆ เห็นว่าเธอทำภาพหายไปจากหน้าจอ

“ออม”

“อะไร?”

“ทำอะไรลงไป?”

“ฉันก็แค่ลองกดเล่นดู...” เล่น? ผมกุมขมับในใจ

“ให้ชานช่วยไหม?”

“ไม่เป็นไร! ฉันทำได้!” เธอพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ ก่อนจะจิ้มโน่นจิ้มนี่ต่อ

สุดท้ายผมก็ทนไม่ไหว เอื้อมมือไปจับเมาส์เพื่อช่วยเธอ

“ลองทำแบบนี้...”

พรึ่บ!

ออมเองก็ขยับเข้ามาใกล้เพื่อดูเหมือนกัน เลยทำให้ใบหน้าเราเข้าใกล้กันโดยไม่ตั้งใจ

“...” แม่ง...โคตรใกล้เลยวะ!

ปลายจมูกของเราจะชนกันอยู่รอมร่อ ออมก็เหมือนรู้ตัว เธอเบิกตากว้างแล้วนิ่งไป

ความเงียบโรยตัวครู่หนึ่ง แต่ปฏิกิริยาหลังจากนั้นทำให้ผมแทบหลุดขำ เพราะแทนที่เธอจะถอยออก เธอกลับหลับตาปี๋

เธอคิดว่าผมจะจูบเธอหรือไง?

“...” ผมยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะจงใจไม่ถอย

“ออม”

“...”

“หลับตาทำไม?”

“!” ออมสะดุ้งโหยง ก่อนลืมตาขึ้น แล้วพบว่าผมยังอยู่ใกล้เหมือนเดิม เธอเลยยิ่งหน้าแดงกว่าเดิม

“ชะ...ชาน!”

“หืม?”

“ถอยไปเลยนะ!”

“ทำไมล่ะ?”

“ก็...” เธอเม้มปากแน่น

“มันใกล้เกินไปไง!”

“งั้นเหรอ?” ผมมองดูท่าทางเธอที่ตกใจจนแทบไปไม่ถูก ก่อนจะค่อย ๆ ขยับออกห่างช้า ๆ แต่ก่อนจะให้เธอเป็นอิสระ ผมแกล้งกระซิบใกล้ ๆ

“ถ้าอยากจูบชาน...ไม่ต้องหลับตารอแบบนี้ก็ได้นะ”

“ชานนนนน!” เสียงร้องลั่นของออมทำให้ผมหลุดหัวเราะ

หลายนาทีต่อมา

“ออม ใช้โปรแกรมนี้เป็นไหม?”

“อืม พอได้อยู่”

“ให้ชานช่วยอีกรอบไหม?”

“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันลองเองก่อน” ตอนนี้ออมพยายามตัดต่อวิดีโอส่งอาจารย์ แต่ดูจะหงุดหงิดที่ทำไม่ได้สักที

“โอ๊ย! ทำไมมันไม่ออกมาอย่างที่คิดเนี่ย!” เธอขยี้หัวตัวเอง ก่อนจะขยับหน้าเข้าไปใกล้หน้าจอ

ผมมองแล้วอดขำไม่ได้ จึงขยับเข้าไปดูใกล้ ๆ บ้าง

“ลองแบบนี้ไหม?” ผมเอื้อมมือไปจับเมาส์ ตั้งใจจะปรับค่าบางอย่าง แต่วินาทีนั้น...

ออมดันหันมาทางผมพอดี

ริมฝีปากของเราจึงแตะกันโดยไม่ตั้งใจ!

“!” ออมเบิกตาโพลง ผมเองก็ตกใจเหมือนกัน เธอค่อย ๆ ถอยหลัง ยกมือแตะริมฝีปากตัวเองเบา ๆ

“ชาน...”

“อืม?”

“เมื่อกี้...” เธอหน้าเริ่มแดงระเรื่อ

ผมกระพริบตาปริบ ๆ มองเธอที่เหมือนช็อกจนพูดไม่ออก และเป็นผมเองที่ทำลายความเงียบ

“ขอโทษ...แต่ชานไม่เสียใจเลยนะ”

เฮ้ย...นี่ผมเผลอพูดอะไรออกไปวะเนี่ย!

“!” ออมหน้าแดงหนักขึ้น เหมือนจะช็อกกับคำพูดผมยิ่งกว่าเดิม แล้วเธอก็อ้าปากค้างไปเลย

————— ꧁༻・ॐ・༺꧂ —————

นิยาย Set 'แค่เพื่อน' มีทั้งหมด 3 เรื่องได้แก่...

เรื่องที่ 1 แค่เพื่อนจะรักได้ไง [รายตอนยังไม่จบ / EBOOK รอก่อนนะคะ] ✅

เรื่องที่ 2 แค่เพื่อนจะอ้อนได้ไง [~ Coming Soon ~] ❌

เรื่องที่ 3 แค่เพื่อนจะยั่วได้ไง [~ Coming Soon ~] ❌

—————— ༻・ॐ・༺ ——————

ปล.หากอ่านแล้วชอบหยกรบกวนนักอ่านที่น่ารักช่วย กดถูกใจ กดเพิ่มเข้าชั้น และพิมพ์คอมเมนต์ ส่งเข้ามาเป็นกำลังให้หยกหน่อยนะคะ

————— ꧁༻・ॐ・༺꧂ —————

ฝากกดติดตามกันด้วยน้า : เพจ Sunisayok - นักเขียนนิยาย

(https://www.facebook.com/SunisayokWriter)

—————— ༻・ॐ・༺ ——————