แสงแดดยามเช้าส่องระยิบระยับเมื่อกระทบบนผิวน้ำในสระ infinity pool ของโรงแรมเดอะโซลิทูด์ ชั้น 48

เหมือนกับว่าเม็ดเงินทุกบาททุกสตางค์ในวงการธุรกิจอสังหาริมทรัพย์กรุงเทพฯ ถูกหลอมรวมไว้ในม่านน้ำ

ที่ไหลลงสู่ความว่างเปล่า

พิมพ์ใจยืนพิงราวบันไดสเตนเลสโค้งเว้า สายตาเล็งตรงไปยังกลุ่มนักธุรกิจญี่ปุ่นที่กำลังนั่งจิบชาเขียว

ในบูธ VIP ริมขอบสระ ทุกการเคลื่อนไหวของเธอถูกคำนวณมาอย่างดี ตั้งแต่การเลือกชุดเดรสสีครีมตัดเย็บ

จากผ้าไหมไทยเนื้อหนัก ที่พลิวยามเดินราวกับมีลมพัดตามธรรมชาติ ไปจนถึงการจัดวางเอกสารในแฟ้ม

หนังสีแทนที่จงใจเปิดหน้าโปรเจกต์ลับชื่อ "ดาวพระศุกร์" ไว้ให้เห็นเป็นนัย

"ซามะซัง…คิดอย่างไรกับข้อเสนอใหม่จากทางเราคะ?"

เสียง AE สาวของบริษัท PIM Tech กล่าวด้วยภาษาญี่ปุ่นที่ฝึกฝนมาเป็นอย่างดี

ชายวัยกลางคนในชุดสูทผ้าโมแอร์สีเทาก้มตัวลงพิจารณาเอกสารที่ได้มา ท่าทางเคร่งขรึมของเขาทำ

ให้พิมพ์รู้สึกได้ถึงเหงื่อที่เริ่มไหลซึมตามร่องหลัง แม้ภายนอกจะยังคงยิ้มเยือกเย็นเหมือนหน้ากากเวเนเชียน

ที่ปิดล็อกสนิท

"โครงการนี้...มีความเสี่ยงมากเกินไป"

มือที่เต็มไปด้วยริ้วรอยของเขาวางเอกสารลงบนโต๊ะหินอ่อนสีดำ "เราต้องการ partner ที่มั่นคงกว่า"

พิมพ์ก้าวเข้ามาในระยะประชิด กลิ่นน้ำหอมจูโน่สไตล์ญี่ปุ่นจากตัวแทนเจ้าเก่าคลุ้งอยู่ในอากาศ

"ความเสี่ยงคือโอกาสที่แต่งตัวมาในชุดล่องหน..."

เธอตวัดนิ้วไปที่กราฟบนจอแท็บเล็ต "และ PIM Tech คือคนเดียวที่มองเห็นมัน"

จังหวะนั้นเอง เสียงหัวเราะกังวานเหมือนกระดิ่งลมจากทางเดินด้านหลังก็ดังขึ้น ทุกคนในงานหันไป

พบรัญชน์ในชุดกิโมโนผ้าไหมสีแดงเลือดนกลายดอกเบญจมาศทองคำ กำลังเดินส่ายสะโพกเข้ามา

พร้อมพนักงานบริการชายรูปงามสองคนที่แบกกล่องของขวัญห่อผ้าไหมสีเขียวมรกต

"โอ๊ะ...ดูเหมือนฉันจะมาสายไปนิดสำหรับปาร์ตี้สำคัญ" รัญกวาดสายตาไปทั่วบริเวณอย่างช้าๆ

ก่อนหยุดที่ใบหน้าของผู้แทนญี่ปุ่น "ทาคายาม่า ซามะ ไม่น่าเชื่อว่าจะได้เจอกันที่นี่"

พิมพ์กัดริมฝีปากจนเป็นรอยช้ำ เมื่อเห็นชายวัย 50 หน้าตาเคร่งขรึมลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไป

อย่างเห็นได้ชัด

"คุณรัญ...ยินดีที่ได้พบอีกครั้ง" คำพูดของเขาอ่อนโยนผิดปกติ

รัญตวัดพัดยูทาบาตะสีทองปิดหน้าทำท่าอาย

"เมื่อคืนที่ร้านอิซากายะ...คุณทิ้งฉันไปง่ายๆ แบบนั้น หัวใจฉันจะสลายแล้วนะคะ"

มือของเธอแตะเบาๆ ที่หน้าอกกิโมโนที่เปิดเผยร่องทรวงบางส่วน

ทาคายาม่ายิ้มแล้วหัวเราะกึกก้อง เขาอยู่ในอาการพึงพอใจ ที่พิมพ์ไม่เคยได้เห็นหรือสัมผัสมาก่อน

เพราะเขามักทำหน้าจริงจังตลอดเวลาในห้องประชุม

"ผู้หญิงเจ้าเล่ห์แบบคุณ...คงไม่ยอมให้ใครทำร้ายหัวใจง่ายๆ หรอก"

พิมพ์รู้สึกเหมือนถูกทรยศโดยพายุที่เธอไม่เห็นกำลังโถมใส่เข้ามาอย่างไม่ปรานี ภาพเมื่อคืนที่ทุ่มเทเวลา

แก้ไขสเปคโปรเจกต์จนตี 3 กำลังจางหายไปพร้อมกับโอกาสในการเซ็นสัญญา เธอกำมือแน่นจนเล็บจิก

เข้าที่ฝ่ามือ

"ดูเหมือนคุณรัญจะมีแผนมาพร้อมของขวัญด้วย"

รัญส่งยิ้มปริศนามายังพิมพ์ก่อนจะสั่งให้พนักงานเปิดกล่อง ในนั้นคือโมเดลอาคารไม้จิ้มฟันที่ประดิษฐ์ขึ้น

อย่างประณีต ทุกชิ้นส่วนเคลื่อนไหวได้ด้วยระบบแม่เหล็ก

"กลุ่มศรีรัญชน์ขอเสนอเทคโนโลยี Hybrid Kinetic ที่ผสมผสานวัฒนธรรมญี่ปุ่น..."

เธอกดปุ่มเล็กๆ ทำให้โมเดลเปลี่ยนรูปแบบเป็นศาลเจ้าแบบเอโดะ

"โดยไม่ต้องเสียพื้นที่สีเขียวแม้แต่ตารางนิ้วเดียว"

แสงสะท้อนจากโมเดลทองคำทำให้ตาของพิมพ์พร่ามัวชั่วขณะ เธอเห็นทาคายาม่าลุกขึ้นเดินวนเวียน

รอบชิ้นงานด้วยความสนใจ ในจังหวะที่รัญเดินเฉียดมาข้างๆ กลิ่นโอ๊ดวูดหอมกรุ่นผสมกับความร้อนจาก

ร่างกายที่แผ่รัศมีมาถึงระยะเผาขน

"คุณน่าจะรู้ดี..."

รัญกระซิบลงข้างหูพิมพ์ขณะแกล้งเอื้อมมือไปหยิบเอกสาร "ว่าในเกมนี้...ฉันไม่เคยเล่นตามกติกาใคร"

พิมพ์หันหน้าปะทะสายตาอันท้าทาย "และคุณน่าจะรู้ว่า...ฉันไม่ใช่ผู้เล่นที่ยอมรับความพ่ายแพ้"

ทาคายาม่ากลับมาที่โต๊ะด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม "โครงการของคุณรัญน่าสนใจมาก...แต่เราต้องการเวลา

ประชุมกับทีมที่ญี่ปุ่น"

รัญตวัดพัดปิดครึ่งใบหน้า แววตาเหนือขอบพัดเป็นประกายเย้ายวน

"ถ้าเช่นนั้น...ทำไมไม่เริ่มประชุมเดี๋ยวนี้ล่ะคะ?"

เธอสั่งการด้วยภาษาญี่ปุ่นคล่องแคล่วให้พนักงานชายทั้งสองเปิดโปรเจคชัน hologram กลางสระน้ำ

ภาพสามมิติของเมืองเกียวโตยุคเอโดะผุดขึ้นจากน้ำ กระทบแสงแดดจนเกิดรุ้งกินน้ำเหนือศีรษะ

ทุกก้าวเดินของรัญบนทางเดินกระจกเหนือสระทำให้ภาพฮานามิจิ (ทางเดินชมดอกไม้) ปรากฏตามรอยเท้า

"เราจะไม่สร้างแค่ตัวอาคาร...แต่จะสร้างประสบการณ์ที่ทำให้ทุกเซลล์ในร่างกายรำลึกถึงความเป็นญี่ปุ่น"

พิมพ์สังเกตเห็นทาคายาม่ากำลังจดจ่อกับภาพที่ปรากฏอย่างหลงใหล เธอรู้ตัวว่าต้องลงมือทำอะไรสักอย่าง

อย่างเด็ดขาดก่อนจะเสียที...