Ep 5

เจอ

ผู้แต่ง FeBee

ภูเก็ต

แหลมพรหมเทพ

“เอาค่ะ เป๊ปซี่” เธอทำท่าล้อเลียนพูดชื่อยี่ห้อน้ำอัดลมแล้วทำท่ายิ้มเห็นฟัน

“ยิ้มบ้างก็ได้นะคะ หรือว่ายิ้มไม่เป็น หนูเห็นคุณทำท่าเคร่งขรึมตลอดเวลา ไม่เห็นเหมือนพวกน้องๆของคุณเลย” แล้วเธอก็ชี้ไปยังไปยังสองคนนั้นที่กำลังบริการเป็นตากล้องถ่ายรูปให้คนโน้นทีคนนี้ทีอย่างหน้าชื่นตาบาน

“มาค่ะ พระอาทิตย์จะตกแล้วแสงก็สวยมากด้วย”

แช๊ะ แช๊ะ แช๊ะ

เธอหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายรูปผม

“ยิ้มหน่อยสิค่ะ”

เมื่อเธอเห็นผมยังคงทำหน้าบึ้ง(ก็ปกติหน้าผมก็เป็นแบบนี้)

“นิดหนึ่ง น้า น้า น้า”

แช๊ะ

“อุ้ย! ดูสิค่ะ พอคุณยิ้ม หล่อขึ้นเป็นกองเลย ต่อไปยิ้มบ่อยๆนะคะ หนูชอบ”

“อืม” ผมตอบไปแค่นั้น

“คุณมีไลน์ไหมค่ะ เดี๋ยวหนูส่งรูปให้ค่ะ”

“ไม่ต้องก็ได้” ผมเห็นเธอทำหน้าสลดก็แอบสงสารนิดๆ

“นี่หนูอุตส่าห์ถ่ายให้รูปสวยๆทั้งนั้นเลย เอามาเถอะค่ะ”

ผมรำคาญจึงหยิบโทรศัพท์ปลดล็อคแล้วส่งให้เธอ ท่าทางดีใจมากแล้วก็จัดการแอ๊ดไลน์ส่งรูปเข้ามา

ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง!!!!!!!!!!! แต่ทำไมฟังเสียงแล้วมันดูเยอะจัง ผมเห็นเธอถ่ายไปไม่กี่รูปเอง?

“นี่เธอส่งอะไรมาให้ฉันบ้าง ทำไมมันมากมายขนาดนี้”

“ก็รูปคุณทั้งหมดเลยค่ะ เห็นคุณยังไม่มีรูปถ่ายที่มาเที่ยวสักรูป หนูจึงถ่ายให้ค่ะ”

ผมรับโทรศัพท์คืนจากเธอ แล้วนั่งเปิดรูปดู เป็นรูปผมทั้งหมดนั้นแหละ เธอแอบถ่ายผมตามอิริยาบทต่างๆ นี่เธอเป็นสต๊อก เกอร์รึเปล่า? จะว่าไปเธอก็ถ่ายรูปเก่งเหมือนกัน ได้รูปสวยๆมาหลายรูป รวมๆที่เธอส่งมาให้ผมแล้วเกือบหนึ่งร้อยรูปได้

อย่างน้อยทริปนี้ก็ไม่น่าเบื่อจนเกินไปเพราะผมมีเธอคอยมาคุยเป็นเพื่อน

พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าเรียบร้อยแล้ว แต่กว่าจะออกเดินทางออกจากแหลมพรหมเทพได้ก็ใช้เวลานานพอสมควรเพราะเต็มไปด้วยนักท่องเที่ยวมากมายนี่ผมพึ่งรู้นะว่าคนจีนเดินทางมาเที่ยวไทยกันเยอะมาก ผมเดินอยู่ที่นี่เหมือนอยู่ฮ่องกงไม่มีผิดมีแต่คนจีน จึงทำให้ช่วงเวลาที่ลงมาจากจุดชมวิวรถจึงติดมาก

รถทัวร์เคลื่อนมาหยุดที่สถานที่แห่งหนึ่งที่ผมรอคอยมาทั้งวัน บ.เปา เปา เนส คัมพานี ในที่สุดก็มาถึงที่นี่ อาเฟยมันเดินมาข้างๆผม

“เฮียครับ เราถึงแล้วครับ”

“อืม กูรู้แล้ว มึงจะไปเดินดูอะไรก็ไป ไม่ต้องมาเดินตามกู”

“ครับ เฮีย”

ที่นี่ดูโอ่โถงและใหญ่โตไม่เบาเลยทีเดียว นักท่องเที่ยวจากจีนเข้ามาเป็นพันคนต่อวันดูจากจำนวนรถทัวร์นักท่องเที่ยวที่จอดเรียงราย มันมาเสวยสุขอยู่ที่นี่!!!!! ผมทำเป็นเดินดูสินค้าปะปนกับนักท่องเที่ยวที่เดินฝักใฝ่ไปมาจนถึงตอนนี้ผมยังไม่เห็นคนที่ผมอยากจะเจอ

ผมรู้สึกเซ็งๆ จึงเดินออกไปสูบบุหรี่สักพักก่อนที่จะเดินกลับเข้ามา

“เธอๆ นั้นเฮียใหญ่มา อย่ามัวแต่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่” เสียงพนักงานเรียกเพื่อนร่วมงาน

ผมจึงกวาดสายตามองไปยังจุดที่พนักงานคนนั้นพยักหน้าไปให้เพื่อนร่วมงานรับรู้

หน้าตาที่ผมไม่อาจจะลืมได้ชั่วชีวิตนี้ ถึงมันจะดูแก่ไปบ้างแล้วแต่ผมก็ยังคงจำได้ดี มันหนีมาอยู่ที่นี่ ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ดูแล้วมันน่าจะสุขสบายกว่าเมื่อก่อนเป็นร้อยเท่าพันเท่าตลอดทางที่มันเดินผ่านพนักงานทำความเคารพทักทายมองดูแล้วมันน่าสะอิดสะเอียน คนอย่างมันไม่สมควรได้รับความนับถือจากใคร

หยางหลงมองภาพนั้นด้วยสายตาเคียดแค้น

“สักวันกูจะทำให้มึงได้รับบทเรียนอย่างสาสม” แล้วหยางหลงก็เดินตามสังเกตการณ์ไปเรื่อยๆ จนกระทั่งกรุ๊ปทัวร์เรียกทุกคนขึ้นรถ

“เฮียซัน เฮียซัน”

เสียงใครเรียกผม หันไปก็เจอแสนดีวิ่งมาหา”

“เธอรู้จักชื่อฉันได้อย่างไร?”

“ในไลน์มันก็บอกชื่ออยู่นิค่ะ” อืมก็จริง ผมลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท

“พรุ่งนี้ว่างไหมค่ะ”

“อืม”

“แสนดีจะพาไปเที่ยว”

“นี่เธอ เป็นสาวเป็นนางมาชวนผู้ชายที่พึ่งรู้จักกันไปเที่ยว ไม่กลัวถูกล่อลวงไปข่มขืนรึไง”

“ก็ดูแล้ว เฮียซันไม่น่าจะเป็นคนอย่างนั้นนิค่ะ”

“เธอปัญญาอ่อนรึเปล่า หรือเธอต้องการอ่อยฉัน”

“ป่าวค่ะ ก็แค่อยากพาไปเที่ยวแค่นั้น” แสนดีชักฉุนเมื่อถูกกล่าวหาว่ามาอ่อย!

ติ้ง!!! *0*

“นี่เบอร์ฉัน” ไลน์จากหยางหลง

“โอเคค่ะ หนูไปก่อนค่ะ งั้นเราค่อยคุยกันนะคะ” แล้วเธอก็วิ่งโบกมือลาไป