“เกร็งอะไรขนาดนั้น”

คิมหันต์เอ่ยทักขึ้นมาหลังเห็นว่าคนตัวเล็กตัวแข็งทื่อเป็นหิน

“ป..เปล่าครับ”

ลูกพีชมองที่มือของคิมหันต์ที่ยังคงอยู่บนไหล่ของตนอยู่ ก่อนที่คิมหันต์จะหันมองตามสายตาของลูกพีชเลื่อนมือลงไว้ข้างลำตัว

“เอ่อ.. กลับกับพี่ไหม”

“ไม่เป็นไรครับ ดะ..เดี๋ยวพีชกลับแท็กซี่เอาดีกว่า”

ลูกพีชเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก หัวใจก็เต้นโครมคราม เป็นครั้งแรกที่เขาถูกผู้ชายที่แอบชอบกอด ใกล้กันจนเขาได้กลิ่นกายที่ผสมด้วยกลิ่นเหงื่อของพี่คิมหันต์

“กลับกับพี่นี่แหละ บ้านก็ใกล้กันแค่นี้เอง”

“งั้นพีชรบกวนหน่อยนะครับ”

ลูกพีชก้มหัวลงเล็กน้อยเป็นการขอบคุณอีกครั้ง

“จะมาทำท่าเกรงอะไร” คิมหันต์อมยิ้ม “พีชไปรอพี่ที่รถนะ เดี๋ยวพี่เข้าห้องน้ำแป๊บ”

“ครับพี่คิม”

พีชตอบกลับไป ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เขาไม่กล้าที่จะสบตากับอีกฝ่าย

คิมหันต์แยกตัวออกไป เขายกโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาชื่อที่บันทึกไว้ว่า – ไอ้บอส - รอไม่กี่วินาทีทางปลายสายก็กดรับเหมือนกับว่ารอให้เขาโทรไปอย่างไงอย่างงั้น

[ฮัลโหลไอ้คิม เมื่อไหร่มึงจะมาเนี่ย พวกกูมากันครบแล้วนะ รอมึงคนเดียวเลย วันนี้พวกพี่หยกแม่งอยากแก้แค้นมึงใจจะขาดละ]

“เล่นกันเลยนะ กูไม่ไปแล้ว “แค่นี้แหละ”

คิมหันต์รออีกฝ่ายพูดให้จบแล้วรีบพูดให้จบรวดเดียว ก่อนจะกดวางสายไปเลย

ตู้ดๆ ตู้ดๆ

[ไอ้...]

บอสไม่ทันได้พูดอะไร คิมหันต์ก็ตัดสายไปซะดื้อๆ อุตส่าห์นัดกันไว้ซะดิบดีจะเล่นเกมกันแท้ ๆ อย่าให้รู้นะไอ้คิมว่าหนีไปหาสาวที่ไหนแล้วไม่ชวนอ่ะ ฮึ่ย บอสคิดในใจ

..........................................

ชีวิตของเด็ก ม.2 อย่างพีช วัน ๆ ก็ไม่มีอะไรมากนอกจากไปโรงเรียนและกลับบ้าน

สำหรับเด็กคนอื่นในวัย 14 ก็คงมีนัดไปสยาม เดินเที่ยวเล่นกับเพื่อนที่ห้างกันบ้าง แต่กับลูกพีชแล้วไม่ใช่เลย เขาไม่มีเพื่อนเลยสักคน ไม่ใช่ว่าจะไม่มีใครมาคุยกับเขาเลย มันก็มีบ้างแต่เฉพาะเรื่องเรียน เพราะเขามันเป็นเด็กเนิร์ดนี่นา เรื่องอื่นไม่รู้อะไรเลย แต่ถ้าเรื่องเรียนเขาสามารถตอบได้หมดได้อย่างแน่นอน

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่พีชกำลังทบทวนบทเรียนหลังจากกลับจากโรงเรียน เห็นมีคนเคยบอกว่า การอ่านหนังสือในเวลาเช้ามืดดีที่สุด ไม่จริง! สิ่งนี้พีชขอเถียง เพราะส่วนตัวเขาจะชอบอ่านหนังสือหลังจากกลับจากโรงเรียนตลอด เขาเคยฝึกอ่านตอนเช้ามืด แต่เพราะอาการของคนขี้เซามันเล่นงาน เลยไม่สามารถถ่างลูกกระตาไปอ่านหนังสือได้อย่างมีสมาธิจริง ๆ

“ลูกพีชช~” เสียงแม่ของเขาเรียกขึ้นดังลั่นมาจากชั้นล่าง

“ครับแม่” ลูกพีชตอบทันทีหลังจากได้ยินเสียง

แกร๊ก

เสียงประตูถูกเปิดออก แม่ของเขาเดินขึ้นมาพร้อมกับถาดขนมที่มีขนมไทยตะโก้ถูกราดด้วยน้ำกะทิข้น ๆ ข้างบนตัวตะโก้อย่างน่ากิน

เมื่อพีชเห็นของโปรดตนเองก็ตาลุกวาวขึ้นมาทันที

“แม่เอามาให้พีชเหรอครับ ขะ..”

พีชกำลังจะพูดขอบคุณพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบขนมในถาดมาทาน แต่ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อแม่ถึงถาดขนมหลบมือเขา

“อ้าว แม่ครับบ~”

พีชพองลมเข้าปาก ปากของลูกพีชคว่ำลงเล็กน้อยเป็นการแสดงออกว่าตนกำลังจะงอนเข้าให้แล้ว

“ไม่ได้ อันนี้เป็นของพี่คิมหันต์เขา แม่จะให้เราเอาไปให้พี่เขา ถ้าลูกอยากกินก็ลงไปเอาที่ห้องครัวได้เลยครับ” แม่บอกแล้วสั่งคนทำปากคว่ำว่า “เดี๋ยวพีชเอาตะโก้ไปให้พี่เขานะลูก แม่เห็นว่าพ่อแม่บ้านนั้นไม่อยู่มาสองสามวันแล้ว เหมือนคิมหันต์จะอยู่คนเดียวเลย”

“ค้าบบบ~แม่” ลูกพีชลากเสียงยาวตอบ

เขาลุกขึ้นจากโต๊ะอ่านหนังสือ หยิบถาดในมือของแม่พร้อมกับเดิมลงมาอย่างประหม่า