คำโปรย...

ดงขันอาสามาเป็นครูสอนเพลงดาบให้กับพวกหนุ่มสาวในหมู่บ้านสามโคก ทำเอาสาวน้อยสาวใหญ่ต่างพากันกระดี๊กระด๊า มีกำลังใจจะมาเรียนกันเนืองแน่น เพราะไม่เพียงแต่มีดงเป็นครูสอนยังมีทั้งทองก้อนและมิ่งแก้วสลับหมุนเวียนกันมาสอนอีกด้วย...

มะเฟืองจัดแจงแต่งตัวมาเรียนเพลงดาบกับเขาด้วยคน เรื่องนี้นายทองสุขไม่กล้าขัดลูกสาว อยากให้มะเฟืองมันร่ำเรียนมีวิชาฟันดาบติดตัวไว้เหมือนกัน เขาเองนับวันก็ยิ่งแก่เฒ่าไม่รู้จะอยู่คุ้มครองลูกเมียได้นานสักกี่ปี

มะเฟืองเล็งในวันที่ดงเป็นครูมาสอนเพลงดาบ ก่อนมาทุกครั้งก็ไม่ลืมเข้าครัวทำอาหารใส่ปิ่นโตมาฝากคนสอน ดงไม่ต้องการทำให้สาวๆในสามโคกเข้าใจเขาผิดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างเขากับมะเฟือง ดงจึงเลือกจะไม่รับปิ่นโต ปฏิเสธไปอย่างไม่ไว้หน้าก็มี

มะเฟืองก็หาได้จดจำใส่หัวสมอง ครั้งต่อมาเธอก็หิ้วปิ่นโตยิ้มหน้าระรื่น ยื่นส่งให้เขาอีกตามเคย

“พี่ดง...วันนี้ฉันทำผัดเผ็ดหมูป่าของชอบมาฝากจ้ะ”

นวลแก้มผ่องขยายออกตามรอยยิ้มกว้าง หางตาของดงเหมือนจะเห็นส้มแป้นเดินกระหนาบข้างมากับรำเพย ปิ่นโตตรงหน้าจึงถูกปัดทิ้งชนิดไร้เยื่อใย เสียงของหล่นกระทบพื้นดิน กับกลิ่นแกงในเถาปิ่นโตหกกระจายเรี่ยราดเรียกสายตาหนุ่มสาวทั่วบริเวณลานฝึกซ้อมต่างจับจ้องมาเป็นตาเดียวกัน

ดงรีบเดินหนีมาทางหลังเรือนนายบ้านทัพทอง ปล่อยให้มะเฟืองยืนอ้าปากค้างกับสิ่งที่เกิดขึ้น พี่ดงทำเกินไปหรือไม่?มะเฟืองไม่มีเวลาคิด ครั้นพอหูได้ยินเสียงหัวเราะขบขันจากเพื่อนบ้าน เจ้าตัวก็รีบก้มลงเก็บเถาปิ่นโต น้ำตาไหลกบตาแล้ววิ่งหนีเตลิดหลบสายตาขบขันของเหล่าเพื่อนบ้านกลับเรือนตัวเองด้วยหัวใจบอบช้ำอีกตามเคย...

--------------------------------------------

ดงกำลังยืนผ่าดุ้นฝืนตุนไว้ใช้ก่อนฤดูฝนจะมาเยือน...อากาศช่วงนี้ร้อนจัดทำให้เหงื่อออกค่อนข้างมาก ดงยกมือปาดเหงื่อทิ้งแต่แล้วจู่ๆก็มีผ้าขาวม้าผืนเล็กยื่นส่งมาด้านข้าง ดงหันขวับไปมอง ใบหน้ากลมดิกลอยเด่นขึ้นมาทันที

“ผ้าเอาไว้เช็ดเหงื่อจ้ะ...”

ดงมองเมินเบี่ยงตัวหลบร่างอ้วนที่เบียดกายเข้ามากระแซะจนน่ายันให้สักโครม เขายกขวานในมือขึ้นสูง ฟันลงฉับบนท่อนไม้ฟืน จนมันกระเด็นตกเกือบถูกขาของมะเฟือง

หญิงสาวร้องว๊าย! ถูกซีกไม้ฝืนกระเด็นบาดโดนขาจนเลือดออก สาวร่างอ้วนหน้าเสียก้มมองเลือดที่ไหลเพราะปากแผลลึกพอสมควร ผ้าขาวม้าในมือถูกกำเอาไว้แน่น ความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจผุดผายเข้ามา ถ้าเป็นอีสาวคนอื่นพี่ดงคงไม่ทำกิริยาเช่นนี้ ดูอย่างตอนสอนเพลงดาบให้อีพวกสาวๆหน้าตาน่าเอ็นดูพวกนั้นปะไร พี่ดงมีแต่คอยเอาอกเอาใจ ใช้น้ำเสียงนุ่มนวลอ่อนโยนในยามสอน ต่างจากตอนสอนเธอลิบลับ ใบหน้าเขาบูดบึ้ง ไหนจะน้ำเสียงคำพูดทั้งแข็งกร้าวทั้งตวาดลั่นจนเธอหน้าเสียจนต้องรีบวิ่งกลับเรือน

อารมณ์เสียใจถาโถมจนไม่รู้สึกเจ็บ

“บอกให้ฉันหลบดีๆก็ได้นะพี่...” น้ำเสียงสั่นเครือ กระบอกตาร้อนผ่าว ไม่รู้กันบ้างเหรอไง...คนไม่สวยมันก็มีหัวใจเจ็บเป็นเหมือนกันนะ มะเฟืองไม่ตอแยเดินปรี่ออกห่างมาตักน้ำในตุ่มข้างกระท่อมเทราดไปบนปากแผลที่ถูกท่อนไม้บาดจนเกิดเลือดซึม

ดงขมวดคิ้วเข้ม เอี้ยวตัวมองตามคนเดินขากะเผลกไปนู่น โกรธเขาหรือ? เออ...ขอให้มันโกรธเขาให้มากๆ จะได้รีบไปให้ไกลๆจากเขาซะที

ต่อให้ในใจคิดไม่ดีแต่ก็ต้องยอมรับเมื่อกี้เขาเองก็รู้สึกตกใจไม่น้อย เห็นซีกไม้ฝืนบาดเข้าเนื้อของมะเฟือง ถึงขั้นเลือดตกยางออกใจเขามันก็รู้สึกไม่ดี

มะเฟืองล้างแผลจนสะอาด เอาผ้าขาวม้าในมือกดเลือดให้หยุดไหล

เธอพาตัวเองมาทรุดนั่งตรงขอนไม้ หนนี้ดูเหมือนมะเฟืองเริ่มโกรธดงขึ้นมาบ้างแล้วจริงๆ สองตามะเฟืองจึงไม่แลขึ้นมอง เพราะแทนที่เขาจะเดินมาถามไถ่อาการกันบ้าง เขากลับหันหลัง ตั้งหน้าตั้งตาผ่าฟืนต่ออย่างสบายใจเฉิบ

-------------------------------------------------------

*นิยายหนึ่งใน set พระเอกคลั่งรัก*

1.ฉกาของทัพทอง

2.หอมกลิ่นรำเพย

3.มะเฟืองรสหวาน