“เราเลิกกันเถอะต้น” ภัทราวดีกล่าวเสียงเรียบกับคนเคยรักที่อยู่กินกันมาหลายปี แต่ตอนนี้ความรักได้เหือดหายไปจากหัวใจหล่อนหมดแล้ว

“วดี...พูดอะไรออกมารู้ตัวหรือเปล่า” นฤเบศร์ถามเสียงเคร่ง ไม่เคยเลยสักครั้งในชีวิตที่คาดฝันว่าจะมีวันนี้ วันที่ภัทราวดีบอกเลิกกับเขา

“รู้สิคะ วดีรู้ว่าเราไปกันต่อไม่ได้แล้ว”

“วดี เรารักกันนะ จำไม่ได้หรือ เราเคยสัญญากันว่าจะฝ่าฟันไปด้วยกัน ไม่ว่าจะมีปัญหาอะไร ยิ่งใหญ่แค่ไหน”

“แต่ตอนนี้วดีเหนื่อย วดีไม่อยากจะฝ่าฟันอะไรอีกแล้ว ปล่อยให้วดีไปตามทางของวดีเถอะนะคะ”

“แล้วผมล่ะ แล้วความรักของเราล่ะ เวลาหลายปีที่เรามีกันและกัน คุณจะทิ้งไปได้จริง ๆ หรือ”

“ความรักของวดี...มันหมดลงแล้ว”

“วดี...” นฤเบศร์ครางเรียกคนรักเสียงแผ่วจนแทบไม่พ้นริมฝีปาก

ความเจ็บปวดที่กำลังบีบคั้นหัวใจ มาก...เสียจนไม่มีถ้อยคำใด ๆ ในโลกหล้า จะสามารถบรรยายความรู้สึกของเขาออกมาได้

Broken heart…อกหัก...เป็นเช่นนี้เอง หัก แตก แหลกละเอียด ไม่หลงเหลือสิ่งใด...

ไม่มีเลย...