คาเมเลียค่อยๆ แง้มประตูห้องนอน ชะโงกหน้าออกมาสำรวจความเคลื่อนไหวทางด้านนอก เธอพ่นลมหายใจอย่างโล่งอกเมื่อไม่พบสมาชิกในครอบครัว อย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องตอบคำถามว่าจะออกไปไหนตอนดึกดื่น เธอคว้ารถไฟฟ้า ขับออกไปจากคฤหาสน์โฟลรองต์เพียงลำพัง ตรงดิ่งไปยังพิกัดที่แจ้งเตือนบนหน้าจอแท็บเล็ต

หัวใจของเธอเต้นระรัว ทั้งอับอายและหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน เธอจอดรถอีกฟากของถนน พลางข้ามยังท่าจอดเรือริมแม่น้ำแซน ที่มีเรือบ้าน เรือโดยสารส่วนบุคคลจอดอยู่ เธอเดินผ่านสะพานไม้ที่ทอดยาวออกไปยังแม่น้ำ มีเรือนับสิบผผูกไว้ตามเสาต่างๆ เรือหลายลำมีแสงส่องสว่างชี้ชัดว่ามีผู้คนอาศัยอยู่ภายในนั้น เธอย่างกรายไปตามพิกัดที่ปรากฏบนหน้าจอ นำพาเธอขึ้นไปยังเรือบ้านขนาดกะทัดรัด ระเบียงเรือมีเก้าอี้สนามและโต๊ะเล็กๆ วางอยู่ กระป๋องน้ำอัดลมและก้นบุรี่ที่จุ่มอยู่บนนั้น ยืนยันได้ดีว่าเจ้าของต้องอยู่หลังประตูเรือนี้เป็นแน่

คาเมเลียหยิบอุปกรณ์ช็อตไฟฟ้าออกมาถือติดมือ พลางเคาะประตูเรียก แต่ไม่มีผู้ใดมาเปิด เธอจึงตัดสินใจเปิดเข้าไปด้านใน กวาดสายตามองปราดเดียวก็เก็บทุกรายละเอียดได้ทั้งหมด ที่นี่เล็กเสียยิ่งห้องน้ำในคฤหาสน์โฟลรองต์ ใครบางคนขดตัวนอนอยู่บนเตียงริมหน้าต่าง แต่นั่นไม่ใช่เป้าหมาย เพราะกระเป๋าของเธอวางอยู่บนโต๊ะไม้ที่ขายึดติดกับพื้นเรือ เธอตรงไปหยิบกระเป๋า สำรวจข้าวของภายใน พ่นลมหายใจอย่างโล่งอก ทุกอย่างอยู่ครบ แม้กระทั่งแท่งสีชมพูสุดหวง

เธอตัดสินใจที่จะจากไปอย่างเงียบๆ แทนที่จะเอาเรื่องหัวขโมย การที่หมอนั่นไม่รู้ว่าเธอเป็นใครย่อมดีเสียกว่า เพราะหากเขาทราบว่าเธอคือทายาทโรงพยาบาลโฟลรองต์ เรื่องนี้อาจกลับมาแบล็กเมลเธอได้

คาเมเลียย่องเบา ทรงตัวบนพื้นเรือที่ไม่ได้นิ่งเหมือนพื้นบ้าน ปลายเท้าของเธอสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนตัวของน้ำใต้ท้องเรือ เธอจึงต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ คาเมเลียย่างเท้าก้าวไปได้เพียงไม่กี่ก้าว น้ำเสียงทุ้มที่ดังมาจากทางด้านหลังก็ทำให้ร่างกายของเธอแข็งทื่อราวกับถูกสาปให้กลายเป็นหิน

“นั่นใคร หยุดเดี๋ยวนี้นะ”

ปฏิพัทธิ์พรวดพราดลุกขึ้นจากเตียงนอน สาวเท้ายาวก้าวมาประจันหน้า คาเมเลียที่หลับตาปี๋ ค่อยๆ ตั้งสติและลืมตาขึ้น สิ่งแรกที่เห็นไม่ใช่ใบหน้าของชายหนุ่ม แต่เป็นแผงอกหนั่นแน่นที่กระเพื่อมอยู่ตรงหน้า เหมือนมีเสียงกระซิบจากจิตใต้สำนึกหลอกล่อให้เธองับเม็ดลูกเกดที่แสนยั่วยวนนั่น

“ฉันแค่มาเอากระเป๋าคืน แต่ถ้านายไม่ยอมให้ดีๆ ฉันจะโทรแจ้งตำรวจเดี๋ยวนี้แหละ”

เธอเชิดหน้าสบตากับเขา พลางลอบกลืนน้ำลายให้กับสิ่งที่เห็น ใบหน้าสีน้ำผึ้งมีเสน่ห์ ดวงตาคมคาย จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากยักได้รูป รับกับคางที่บุ๋มลงอย่างมีเสน่ห์ แก้มตอบลึก กรอบหน้าชัดเจน ลำคอกว้างมีเส้นเลือด ทั้งหมดที่อยู่ตรงหน้ากำลังทำให้เธอเสียสมาธิอย่างรุนแรง จนต้องจิกปลายเล็บลงที่อุ้งมือ เพื่อระบายความร้อนรุ่มภายในร่างกาย

“คุณนี่เอง...” ปฏิพัทธิ์ก้มหน้าลงมองหญิงสาวที่สูงเพียงอกของเขาอย่างพินิจพิเคราะห์ แม้จะมีหน้ากากอนามัยและหมวกแก๊ปปกปิดใบหน้า แต่เขาก็จำแววตาของเธอได้ดี

เปิดให้จองสิ้นเดือนนี้นะคะ

ฝากติดตามเรื่องราวน้องสาวคนเล็กกันด้วยนะคะ

ขอคอมเม้นต์ หัวใจ ให้กำลังใจกันด้วยน้า

เรื่องราวของพี่ชายคนโต มิกาเอล โฟลรองต์

ไม่อยากเรียกคุณหมอขอเรียกคุณสามีแล้วกันมัทนีญาwww.mebmarket.comมิกาเอล โฟลรองต์ สูตินรีแพทย์ที่หล่อเหลาและฮอตสุดในปารีส ดีกรีทายาทเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนผู้มั่งคั่ง ทำให้มิกาเอล เป็นที่หมายปองของบรรดาสาวๆ ที่แวะเวีย...Get it now

เรื่องราวของพี่ชายคนรอง เบเนดิกต์ โฟลรองต์

กรมธรรม์ประกันรักมัทนีญาwww.mebmarket.comเบเนดิกต์ โฟลรองต์ หมอหัวใจผู้ถือเวอร์จิ้น ดีกรีทายาทคนรองของโรงพยาบาลเอกชนผู้มั่งคั่ง เขาเป็นผู้ชายรูปหล่อ ดูสะอาดสะอ้าน สุขุม เป็นสุภาพบุรุษ รักไม่ย...Get it now

ฝากกดติดตามแฟนเพจ ไว้อัปเดทข่าวสารของไรท์และนิยายเรื่องใหม่กันด้วยน้าคร้า

Mattaneeya Author