บทที่ 1 สุสานเทพเจ้า

ประเทศหลง ภูมิภาคฉู่หนาน

เมืองเอส เขตสิบสาม

พื้นที่อยู่อาศัยเจ็ด อาคารหมายเลขสิบสอง ห้อง 2601

หลี่มู่เชื่อมต่อกับไลต์เบรน

[หลี่มู่ ผลการสอบเข้ามหาวิทยาลัยออกมาแล้ว!]

"นายสอบไปแล้วกี่วิชา? ตื่นเต้นมากเลยเหรอ?"

[คะแนนรวมวิชาทางวิชาการคือ 441 คะแนน ส่วนคะแนนวิชาศิลปะการต่อสู้คือ 573 คะแนน!]

"ขอแสดงความยินดีด้วย ดูเหมือนนายคงไม่มีปัญหาในการเข้าเรียนต่อในมหาวิทยาลัยนักรบที่นายคาดหวังเอาไว้แล้วล่ะ"

[...หลี่มู่ ฉันได้ตรวจสอบคะแนนของนายแล้ว นายอย่าผิดหวังมากเกินไปเลยนะ]

"ไม่เป็นไร บอกมาเถอะ ฉันไม่ใช่คนที่จะรับมือไม่ไหวหรอก"

[คะแนนรวมวิชาทางวิชาการคือ 632 คะแนน ส่วนคะแนนวิชาศิลปะการต่อสู้คือ 343 คะแนน หลี่มู่ อย่าท้อแท้ไปเลย อย่างน้อยคะแนนวิชาการของนายก็ดีมาก! ในอนาคต การเป็นอาจารย์สอนวิชาการก็เป็นเส้นทางที่ไม่เลวเลยทีเดียว]

สำหรับคะแนนเหล่านี้ หลี่มู่คาดการณ์เอาไว้แล้ว เขาเพียงเงียบไปสองถึงสามวินาที ก่อนจะยิ้มพลางกล่าวว่า

"ไม่เป็นไรหรอก อย่างน้อยผลการเรียนนี้ก็เป็นความจริง เอาละ รีบไปบอกพ่อแม่ของนายเถอะ"

…

หลี่มู่ตัดการเชื่อมต่อกับไลต์เบรน ก่อนจะกัดฟันแน่นด้วยความไม่พอใจ

บ้าเอ๊ย!

เป็นเวลาเกือบสิบแปดปีแล้วที่เขามายังโลกใบนี้ นานจนความทรงจำในชาติก่อนเริ่มเลือนรางลงไปบ้าง และจำได้เพียงว่าโลกในอดีตไม่มีนักรบ ไม่มีสัตว์อสูร และการสอบเข้ามหาวิทยาลัยก็ไม่มีการทดสอบวิชาการต่อสู้

แต่โลกในปัจจุบันนี้มีสัตว์อสูรที่น่าสะพรึงกลัวเหมือนในภาพยนตร์มากมาย พวกมันคุกคามมนุษยชาติอย่างร้ายแรง

อีกทั้งโลกใบนี้ก็มีเทคโนโลยีที่ก้าวหน้ามาก

มีคอมพิวเตอร์แบบสวมที่ข้อมือซึ่งเรียกว่าไลต์เบรน รถลอยได้ อาวุธเลเซอร์ ชุดเกราะนาโน… แต่สิ่งเหล่านี้ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับคนธรรมดามากนัก

ชีวิตในประจำวันไม่ได้เป็นนวนิยายวิทยาศาสตร์มากเท่าไหร่

เทคโนโลยีเหล่านั้นเป็นของเล่นของคนรวย และขณะที่เผชิญหน้ากับสัตว์อสูร อาวุธทางวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีกลับดูไร้พลังเป็นอย่างยิ่ง

ด้วยเหตุนี้ ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันจึงมีวิถีแห่งการต่อสู้!

ฝึกฝนการต่อสู้กลายเป็นนักรบ และสังหารสัตว์อสูร!

มีเพียงนักรบชั้นยอดเท่านั้น ที่มีโอกาสเอาชนะเหล่าสัตว์อสูรได้

ภายใต้สภาพแวดล้อมอันยิ่งใหญ่นี้ การต่อสู้กลายเป็นสิ่งสำคัญที่สุดของมนุษยชาติ

สำหรับคนธรรมดา โอกาสเดียวที่จะพลิกชีวิต เปลี่ยนแปลงชะตากรรมของตนเอง และก้าวเข้าสู่ชนชั้นสูงสุดของสังคม คือการเป็นนักรบเท่านั้น

กลายเป็นนักรบผู้ทรงพลัง!

เมื่อข้ามมิติมาถึง เขาย่อมไม่ปรารถนาจะใช้ชีวิตอย่างคนธรรมดา

เขาต้องการจะกลายเป็นนักรบผู้ทรงพลัง!

ทว่าเขาไม่ได้มีพรสวรรค์ที่เหนือธรรมชาติแต่อย่างใด เมืองเอสมีทั้งหมดสิบแปดเขต โดยสามเขตแรกเป็นเขตของนักรบ อีกสามเขตถัดมาเป็นเขตของคนรวย ส่วนสิบสองเขตที่เหลือเป็นเขตของคนธรรมดา

เขาสูญเสียพ่อและแม่ตั้งแต่ยังเด็ก ทั้งสองทิ้งเอาไว้เพียงบ้านหลังหนึ่งและเงินเก็บไม่มากนักให้เขา

โชคดีที่นโยบายสวัสดิการของประเทศหลงทำให้เขาได้เรียนหนังสือ ที่โรงเรียนจะสอนวิชาต่าง ๆ และวิชาการต่อสู้ โดยวิชาการต่อสู้มีความสำคัญมากกว่าวิชาต่าง ๆ เป็นอย่างมาก

ตั้งแต่ชั้นอนุบาล หลี่มู่เรียนวิชาการต่าง ๆ และวิชาการต่อสู้อย่างตั้งใจ

แต่เหมือนสุภาษิตที่ว่า คนจนเรียนหนังสือ คนรวยฝึกวิชาการต่อสู้

หลี่มู่เป็นเด็กกำพร้าที่ไม่มีญาติพี่น้องคอยสนับสนุน จึงไม่สามารถเข้าถึงทรัพยากรใด ๆ ในวิชาการต่อสู้ได้เลย แม้ประเทศหลงจะมีนโยบายให้ทุนสนับสนุน แต่ก็มีข้อกำหนดที่เข้มงวดเกี่ยวกับพรสวรรค์ของผู้รับทุน

และดูเหมือนหลี่มู่จะไม่มีพรสวรรค์ที่โดดเด่นในด้านการต่อสู้ เขาห่างไกลจากมาตรฐานของนโยบายการให้ทุนสนับสนุนของประเทศหลงเป็นอย่างมาก

ดังนั้นแม้จะทุ่มเทความพยายามในการต่อสู้มากกว่าคนทั่วไปถึงสิบหรือร้อยเท่า ผลลัพธ์ด้านการต่อสู้ก็ยังน่าผิดหวัง และขณะนี้การสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้สิ้นสุดลงแล้ว ด้วยคะแนนของหลี่มู่ เขาไม่สามารถเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยนักรบที่มีชื่อเสียงได้เลย

ด้วยคะแนนของหลี่มู่ เขาต้องเลือกระหว่างเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยด้านวิชาการ หรือไม่ก็เข้าเรียนมหาวิทยาลัยนักรบที่ไม่มีคุณภาพ คล้ายกับเป็นมหาวิทยาลัยเถื่อน

"อย่างน้อยคะแนนของฉันก็ยังไม่ถึงขั้นที่ไม่มีมหาวิทยาลัยรับเลย แม้จะเป็นมหาวิทยาลัยนักรบชั้นสาม แต่แล้วอย่างไรล่ะ?"

"หากความพยายามสิบเท่าไม่เพียงพอ ก็ต้องร้อยเท่า หรือไม่ก็พันเท่า ฉันไม่เชื่อหรอกว่าตัวเองจะไม่สามารถกลายเป็นนักรบที่แท้จริงได้"

หลังจากได้ตั้งปณิธานอีกครั้ง หลี่มู่ก็เริ่มฝึกฝนในห้องออกกำลังกายที่จัดเอาไว้ในหอพัก เริ่มต้นด้วยการเคลื่อนไหวร่างกายที่ดูแปลกประหลาดไปบ้าง

บางท่าคล้ายกับโยคะ แต่บางท่าก็ดูเกินจริงกว่าโยคะ ในขณะที่บางท่าดูแข็งทื่อเป็นพิเศษ

นี่คือ ‘การเสริมสร้างร่างกายขั้นพื้นฐาน’ ที่สอนในการต่อสู้ของโรงเรียน เพื่อเพิ่มความแข็งแกร่ง ความยืดหยุ่น และการตอบสนองของร่างกาย

หลังจากฝึกฝนร่างกายเป็นเวลาเกือบหนึ่งชั่วโมง หลี่มู่ก็เริ่มฝึกยกน้ำหนักต่อ จนกระทั่งหมดเรี่ยวแรงหลี่มู่จึงหยุดพัก

เมื่อพักผ่อนสักครู่และฟื้นฟูพละกำลังได้บ้าง หลี่มู่ก็อาบน้ำอย่างลวก ๆ แล้วล้มตัวลงนอนบนเตียง

"ตราบใดที่ฉันมีความมุ่งมั่นและพยายามเพียงพอย่อมมีความหวังเสมอ..." หลี่มู่ที่เหน็ดเหนื่อยเกินไปเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างรวดเร็ว

...

ผืนดินสีน้ำตาลแตกระแหง ท้องฟ้าสีขาวซีด

"นี่คือ..."

หลี่มู่ชะงักงัน

ฝันไปเหรอ?

แต่ทำไมความฝันถึงสมจริงขนาดนี้ล่ะ?

หลี่มู่ยืนอยู่กับที่ สายตาทอดมองไปยังสถานที่ไกลห่าง

ท้องฟ้าสีขาวกว้างไกลสุดสายตา ไร้เมฆหมอก ไร้ดวงอาทิตย์ ผืนแผ่นดินอันกว้างใหญ่ไม่มีแม้แต่หญ้าสักต้นงอกขึ้นมา

ระหว่างท้องฟ้าและผืนดินเงียบสงัดไร้สรรพเสียง

"นั่นคือ..."

หัวใจของเขาเต้นรัวแรง

ณ สถานที่ห่างไกล... บนผืนดินอันรกร้างว่างเปล่าและทอดยาวไม่สิ้นสุด มีสุสานมากมายนับไม่ถ้วน!!!

แต่มันไม่ได้เป็นเพียงสุสานธรรมดา ๆ เท่านั้น

เพียงแค่มองออกไปก็สัมผัสได้ถึงความยิ่งใหญ่

ในความรู้สึกคลุมเครือนั้น เขาสามารถรับรู้ได้ถึงสุสานที่แตกต่างกัน แต่ละแห่งแผ่กลิ่นอายที่ไม่เหมือนกันออกมา

ดวงตาของเขาไม่อาจห้ามความรู้สึกตื่นตะลึงที่ผุดขึ้นมาได้

สุสานเหล่านี้ตั้งอยู่เรียงราย ราวกับถูกแบ่งออกเป็นหลายพื้นที่อย่างคลุมเครือ ยิ่งทางด้านหลัง สุสานเหล่านั้นก็ยิ่งใหญ่โตมากขึ้นเรื่อย ๆ

ณ จุดสุดลับตาในพื้นที่ห่างไกล มีสุสานขนาดใหญ่อยู่สองถึงสามแห่ง มันใหญ่โตราวกับภูเขาสูงตระหง่าน พวกมันตั้งอยู่ห่างไกลกันราวกับต่างครอบครองอาณาเขตของตนเอง

ยิ่งมองแววตาตื่นตะลึงของหลี่มู่ก็ยิ่งเข้มข้นขึ้นเรื่อย ๆ

ผู้คนต่างพูดถึงภูเขาหมื่นลูก แต่สถานที่แห่งนี้กลับเป็นดั่ง ‘หมื่นสุสาน!’

ภาพเช่นนี้จะไม่ทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัวได้อย่างไร!

หลังเวลาผ่านไปครู่ใหญ่ หลี่มู่พลันได้สติกลับคืนมา เขากลืนน้ำลายหลายอึกลงไปในลำคอ แล้วเดินไปข้างหน้าอย่างห้ามใจไม่ไหว

แถวหน้าสุดเป็นแนวสุสานที่เรียงรายอย่างเป็นระเบียบ เมื่อเทียบกับสุสานที่อยู่ถัดไป สุสานเหล่านี้ดูมีขนาดปกติกว่ามาก

ขณะที่หลี่มู่เดินเข้าใกล้สุสานแรกในแถวหน้า ทันใดนั้นบรรยากาศดุเดือดราวกับอยู่ในสนามรบที่เต็มไปด้วยเสียงอาวุธกระทบกันและม้าศึก ก็กระแทกเข้าใส่เขาอย่างรุนแรง

หลี่มู่ชะงักฝีเท้าทันที เขาถูกบรรยากาศกดทับจนแทบจะหายใจไม่ออก

เขาเห็นเพียงสุสานตรงหน้าและป้ายสุสาน

ตัวอักษรบนป้ายดูเหมือนจะเป็นตัวอักษรแบบดั้งเดิม หลี่มู่ไม่รู้จักตัวอักษรแบบนี้ แต่กลับเข้าใจความหมายได้อย่างประหลาด

[สุสานของหลงเฉี่ย]

[หลงเฉี่ย : เกิดในปี 341 เสียชีวิตในปี 399 นักรบระดับสิบห้า]

[ตลอดชีวิตได้สังหารอสูรร้ายสามตน ราชาอสูรสิบแปดตน และตัดหัวสัตว์อสูรนับแสนตัว]

[ในศึกสุดท้าย เขาสิ้นชีพจากการถูกสี่จักรพรรดิอสูรล้อมโจมตีจนร่างกายแหลกสลาย ไร้ชิ้นส่วนที่สมบูรณ์ จึงได้สร้างสุสานเสื้อเกราะขึ้นแทนศพ โดยใช้หอกประจำกาย ‘หอกมังกรทะยานฟ้า’ เป็นสัญลักษณ์แทนตัวเขา]

[หลงเฉี่ย? แม่ทัพอันดับหนึ่งของเซี่ยงอวี่?]

หลี่มู่หรี่ตาลงเล็กน้อย

ทว่าสิ่งที่ทำให้หลี่มู่ประหลาดใจยิ่งกว่านั้นไม่ใช่ชื่อของหลงเฉี่ย แต่เป็น ‘นักรบระดับสิบห้า!’

นักรบสิบสามระดับ

คือระบบพลังที่ได้รับการยอมรับทั่วโลก

ระดับ 1 ถึง 3 คือ นักรบ

ระดับ 4 ถึง 6 คือ แม่ทัพ

ระดับ 7 ถึง 9 คือ ราชาแห่งนักรบ

ระดับ 10 ถึง 12 คือ ผู้กล้าแห่งการต่อสู้!

ส่วนผู้แข็งแกร่งระดับสิบสาม แปดคนที่แข็งแกร่งที่สุดในประเทศหลงได้รับการยกย่องว่าเป็น ‘แปดเทพแห่งการต่อสู้!’

‘เทพแห่งธนู’

‘เทพแห่งหมัด’

‘เทพแห่งดาบ’

...

เขาเคยเห็นภาพการต่อสู้ของ ‘เทพแห่งดาบ’ และ ‘เทพแห่งหอก’ บนเครือข่ายมาก่อน

หนึ่งดาบตัดแม่น้ำ!

หนึ่งหอกทะลวงภูเขา!

…

ยิ่งระดับของนักรบสูงขึ้น ช่องว่างระหว่างแต่ละระดับก็ยิ่งห่างกันมากขึ้น

และหลังจากระดับสิบสามก็ยังมีหนทางข้างหน้าอีก!

หากข่าวนี้แพร่ออกไป เกรงว่าทั้งโลกจะต้องตกตะลึง!

สิบสามระดับก็เกือบจะเป็นเทพเจ้าแล้ว ทว่านักรบระดับสิบห้า...

หลี่มู่แทบไม่กล้าจินตนาการแล้ว

นี่คือโอกาสอันยิ่งใหญ่ที่เขาได้พบ!

หัวใจของหลี่มู่เต้นรัวอย่างรุนแรง!

เขามีนิสัยสงบเสงี่ยม แต่เมื่อเผชิญกับโอกาสเช่นนี้ อย่าว่าแต่เขาเลย

แม้แต่เทพแห่งการต่อสู้มาเจอก็ต้องเป็นเช่นนี้เหมือนกัน!