ว่านเดินออกจากห้องหญิงสาว

ใจนึกคิด เขาผิดต่อเธอ ผิดต่อคู่หมั้น

เขาจะบอกคู่หมั้นเขายังไง ขณะนี้เขาก็ยังคบเธอ

ชายหนุ่มขับรถจอดร้านเหล้าที่นัดไว้กับต้อม

"มานี่" ต้อมกวักมือเรียกว่านทันทีที่เห็นลงจากรถ

ชายหนุ่มเดินตรงมาหาเพื่อนด้วยสีหน้าคิดหนัก

"เป็นอะไรวะ" ต้อมมองหน้าเพื่อน

"กูไม่สบายใจ" ว่านตอบตรงๆ

"ทำไม ธุระไม่ลงตัวเหรอวะ" ต้อมเทเหล้าใส่แก้วยื่นให้ว่าน

"ไม่ ลงตัวจบดีแต่ ตอนนี้กูกุ้มใจอีกเรื่อง" ว่านคว้าเหล้าดื่มพรวดเดียว

"เรื่องอะไร" ต้อมถามอีกรอบ

"คู่หมั้นกูนะสิ" ว่านตอบ

"คู่หมั้นมึง เธอรู้แล้วเหรอ" ต้อมถามเป็นนัย

"ไม่ ยังไม่รู้ แต่กูก็กลัวเธอรู้ " ว่านนั่งเครียดยกเหล้าดื่ม

"มึงต้องเลือกแล้วแหละ" ต้อมเตือน

"มึงต้องตัดใจจากหนุงหนิงซะ"

"กูห้ามใจไม่ได้ วันนี้กูก็เผลอทำลงไปอีกครั้งมึงก็เห็น" ว่านยกแก้วขึ้นดื่ม

ต้อมตบมือหัวเราะชอบใจ "ใช่ มันมากมันสุดๆ กูแค่เห็นมึงทำกูแทบจะแตกตามมึงด้วยซ้ำ"

"เฮ้ย กูเครียดนะเว้ย" ว่านยกแก้วอีกครั้ง " ถ้าอยู่ใกล้ทุกวันแบบนี้กูทนไม่ไหวแน่"

"กูว่ามึงไม่ต้องห่วง เรื่องคู่หมั้นมึงหรอก" ต้อมปลอบใจ " คิดดูสิ ป่านนี้ยังไม่มีแต่จะโทรหามึงเลย"

"คู่หมั้นอะไรวะ แค่ถามไถ่ยังไม่มี อาทิตย์หนึ่งมึงเจอหน้าเธอกี่รอบวะ" ต้อมพูดให้เพื่อนคลายกังวล

"อาทิตย์หยุด1วันเจอกัน แต่ พรุ่งนี้ วันหยุดแท้ๆ เธอก็เสือกลาพักร้อนไปเที่ยวกับเพื่อนเสียอย่างนั้น" ว่านตอบ

"นี่ไง เขาเรียกว่าความเหงาเข้ามา พอมาเจอคนใกล้ชิด ใจมึงก็เปลี่ยนไป" ต้อมตอบ

"กูว่าคู่หมั้นมึงก็แปลกๆหวะ ทำเหมือนมึงสองคนไม่รักกันอะไรอย่างนั้น" ต้อมสงสัย

"เรื่องนั้นช่างมัน ตอนนี้คือกูกลัวพัทจะรู้ว่ากูมีคู่หมั้นแล้วนี่สิ" ว่านตอบ

"มึงห่วงความรู้สึกของพัทรานี่" ต้อมย้ำ

"มึงคิดเอา มึงจะถลำมากกว่านี้ หรือจะเลือกคู่หมั้นที่ไม่มีแม้แต่จะโทรหามึง" ต้อมพูด

วันนี้ว่านขับรถออกจากร้านเหล้าด้วยความเมาอย่างสุดๆ

แล้วเขาก็เลี้ยวรถเข้ามาจอดในสถานที่หนึ่ง

"อ้าว กูจอดทำไมที่นี่วะ" เขามองรอบๆ

" คอนโดพัทราบ้าไปแล้วกู"

ชายหนุ่มตัดสินใจเดินขึ้นลิฟท์ด้วยความเมา

ชายหนุ่มเดินไปถึงหน้าห้องหญิงสาว

"ก๊อกๆ" ชายหนุ่มตัดสินใจเคาะประตู

หญิงสาวเดินงัวเงียเหมือนเพิ่งตื่น " ใครคะ"

"ผมเอง ว่าน" ชายหนุ่มตอบกลับ

หญิงสาวเปิดประตู ให้ชายหนุ่มเข้ามา

" ตอนนี้มันกี่โมงกี่ยามแล้วคะ ทำไมคุณกินเหล้าซะขนาดนี้"

หญิงสาวพาชายหนุ่มนั่งที่โซฟารับแขกในห้อง

ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนั่งด้วยความเมา

"คุณทำไมไม่กลับบ้านคะ" หญิงสาวมองชายหนุ่ม

"ผมมีเรื่องจะบอกคุณ" ชายหนุ่มตัดสินใจ

"ค่ะ" หญิงสาวตั้งใจฟัง

"ผมมีคู่หมั้นแล้ว" ว่านตัดใจพูดออกไป "ช่วงหลังนี้เราไม่ค่อยได้เจอหน้ากันเลย"

"ผมจึง ผมจึง" ว่านไม่กล้าพูดออกไป

"เพราะคุณเหงา คุณก็เลยมาลงที่ฉันใช่ไหม" หนุงหนิงลุกขึ้น

ชายหนุ่มรีบคว้าแขนเธอไว้ ดึงเธอเข้ามากอด

"แต่ผมต้องการคุณ" ว่านกอดเธอแน่น

หญิงสาวพยายามผลักชายหนุ่มแต่ไม่ได้ผล

เขาจัดการจูบปากเธออย่างแรงจนเธอเจ็บหมดทั้งริมฝีปาก

เขาถอดชุดนอนผ้าแพรผืนบางของเธอออกอย่างง่ายดาย

เขาอุ้มเธอไปที่เตียงนอน

หญิงสาวดิ้นรนแต่ก็เหมือนเขาไม่สะทกสะท้านกับแรงผลักของเธอเลย

ร่างของเธออยู่ภายใต้แผ่นอกกำยำของชายหนุ่ม มือหยาบหนากดแขนของเธอไว้แน่น

เขาทั้งดูดคลึงเลียบีบเค้นหน้าอกเธอจนเธอระบมไปหมด

ถึงตอนนี้เขาทำแรงกับเธอ แต่เธอก็ยอมเขาเพราะเธอก็ยังต้องการเขา

เธอปล่อยเขาทำกับเธอ ด้วยความป่าเถื่อนเพราะฤทธิ์เหล้า

ร่างบอบบางถูกกระทำกระหน่ำซ้ำแล้วซ้ำเล่าจากความดุดันแข็งแกร่งของความเป็นชาย

จนเขาพอใจ แล้วเผลอหลับไป

ร่างเธออยู่ในอ้อมกอดเขาจนเช้า

"นี่เช้าแล้วเหรอ" หญิงสาวเจ็บไปหมดทั้งตัว ค่อยๆขยับร่างออกจากอ้อมแขนชายหนุ่ม

ตอนนี้เธอตัดสินใจแล้วว่าจากนี้ต้องทำอย่างไรต่อไป

เธอค่อยๆขยับตัวช้าๆ ออกจากอ้อมแขนหนาของเขา

เธอมองกระจก ดูความบอบช้ำทั่วร่างบาง เธออาบน้ำเสร็จแต่งตัว วันนี้สภาพนี้เธอคงออกห้องไม่ได้แน่แท้

เธอหันมองชายหนุ่มที่ยังหลับอยู่เพราะฤทธิ์เหล้า

ดีที่ วันนี้เป็นวันหยุด เธอจะได้รักษารอยช้ำอยู่ที่ห้อง รอ พรุ่งนี้คงจางลงบ้างแล้ว

เธอเปิดตู้เย็นนำเนื้อหมูออกมาสับทำโจ๊กเช้านี้

ชายหนุ่มสะดุ้งตื่น หันมองรอบๆด้วยสมองที่ยังมึนงง

เขาหันมองตามเสียงสับหมู

เธอทำกับข้าวอยู่

เมื่อคืนเขาทำอะไรเธอไปบ้าง

ชายหนุ่มลุกขึ้นหยิบผ้าเช็ดตัวคลุมท่อนล่าง แล้วเดินตรงไป กอดด้านหลังหญิงสาว

หญิงสาวหยุดมือยืนเงียบ

"ผมขอโทษ" ชายหนุ่มรู้สึกผิดอีกครั้ง

"ที่ผมทำอะไรคุณไป เพราะ" เขาพูดยังไม่จบ

"เพราะคุณเมา"หญิงสาวพูดตัด

"คุณไปอาบน้ำก่อนเถอะเดี๋ยวจะได้กินข้าว เสื้อผ้าคุณฉันซักให้หมดแล้วนะ รอบ่ายคงแห้งดี"

ชายหนุ่มเดินเข้าห้องน้ำ

โจ๊กถ้วยของเขาถูกวางรอไว้อีกฝั่ง ตรงข้ามกับที่หญิงสาวนั่ง

เขานั่งลงมองโจ๊กในถ้วย

"น่ากิน" เขายิ้ม มองใบหน้าหญิงสาว

เขาตกใจเห็นรอยช้ำเป็นจ้ำๆตั้งแต่คอลงไหล่และคงจะมีด้านในเสื้ออีกเป็นแน่แท้

"นี่ผมทำคุณขนาดนี้เลยเหรอ ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ" ชายหนุ่มทำหน้าสำนึกผิด

"ไม่เป็นไรค่ะ คุณเมา" หญิงสาวตักโจ๊กใส่ปาก " คุญรีบกินเถอะเดี๋ยวเย็นจะไม่อร่อย"

เขาทำตามแต่โดนดี

"ทานโจ๊กเสร็จเดี๋ยวผมทายาให้คุณเอง" เขาบอกเธอ

"ได้สิ ทาดีๆล่ะ ดีที่ วันนี้ไม่ได้ทำงาน พรุ่งนี้ไม่รู้จะหายทันไหม" หญิงสาวทำตัวปกติ

ชายหนุ่มใจชื้นขึ้น "ตั้งแต่ พรุ่งนี้ผมจะมารับคุณไปทำงานด้วยกันนะ"

ฟ้าใกล้มืดค่ำแล้วแต่เขายังไม่ยอมกลับ

"นี่คุณ กลับเถอะ ฉันขี้เกียจเลี้ยงข้าวคุณละ" หญิงสาวพูดเชิงล้อ

"ไม่คืนนี้ผมจะเอาก่อนกลับอีกรอบ"