เกี้ยวยืนดูสภาพตัวเองในห้องน้ำของที่พัก เขาช่างเป็นคนบาปที่ไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ นี่เขาไม่รู้ตัวเลยรึไง ว่ามือเขาหนักจะตาย ดูเธอตอนนี้สิ! ผิวแดงเป็นจ้ำๆ บางจุดมีรอยนิ้วมือของเขาชัดเจน โดยเฉพาะที่ก้น เขาก็รู้ว่าผิวเธอบาง แต่เขายังลงมือกับเธอได้

"นี่ตัวเล็ก หลับไปแล้วรึไง รีบๆ ออกมา ฉันปวดฉี่"

ยัง! ยังไม่สำนึกอีก! ทำเธออดเล่นน้ำ อดอาบแดด แล้วยังจะตามเธอมาที่พัก มายึดเตียงนอนของเธอประหนึ่งว่า เป็นคนเช่าห้องนี้ซะเอง บางทีคนเอาแต่ใจอย่างเขาต้องโดนดัดนิสัยเสียบ้าง จะได้รู้จักคำว่า 'อดทน อดกลั้น' มันสะกดยังไง!

เธอเลยนุ่งแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว แถมสั้นจนน่าหวาดเสียวออกมาจากห้องน้ำ แล้วเดินเชิดผ่านหน้าเขาเพื่อไปหยิบเสื้อผ้าในกระเป๋า เขามองตามเธอมาตาไม่กระพริบพร้อมกับสูดหายใจเข้าอย่างแรงจนเธอได้ยิน

เชอะ! เชิญมองไปเถอะ มองตามสบายเลย เธอไม่เดือดร้อน คนเดือดร้อนคือ ตัวเขาเองต่างหาก

เธอหยิบชุดชั้นในออกมา แล้วใส่ต่อหน้าเขาซะเลย ถ้าเขาคิดจะเล่นงานเธอ เขาต้องคิดดีๆ ว่าจะต้องรับผลของมันยังไง เพราะเธอคาดโทษเขาเอาไว้แล้ว

โซ่กำลังเดือดร้อน!!!!

'ยัยตัวเล็กกำลังจะฆ่าเขา!'

เขารู้ตัวว่าไม่ควรมองเธอต่อไป แต่การไม่มอง แล้วปล่อยให้จินตนาการทำหน้าที่ของมันเองช่างน่ากลัวกว่าเป็นร้อย เป็นพันเท่า!

ตอนนี้ยัยตัวเล็กนุ่งผ้าเช็ดตัวที่แทบจะปิดอะไรไม่มิดนั่นหาของในกระเป๋าอยู่ เมื่อกี้เธอต้องอาบน้ำอุ่นมาแน่นอน เพราะผิวของเธอมันกลายเป็นสีพีชมันวาว มีหยดน้ำเกาะอยู่นิดหน่อย เขาอยากลองลูบดูว่ามันจะนุ่มนิ่มแบบที่ตาเขาเห็นตอนนี้รึเปล่า...

เวรล่ะ! เขาต้องหยุดคิดเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นเขาได้ทำตัวเองขายหน้าแน่นอน เขาพยายามอดทนอดกลั้นเต็มที่ แต่เหมือนเธอจะไม่ปราณีเขาเลย

ยัยตัวเล็กยืนหันหลัง แล้วหยิบเสื้อในลูกไม้ตัวจ้อยสีขาวมาสวมต่อหน้าต่อตาเขา บ้าชิบ!

ยัง! ยังไม่พอ! เธอยังหยิบแพนตี้สีขาวแบบลูกไม้เหมือนกันขึ้นมาสวมต่อ มือเรียวยาวบอบบางนั้นค่อยๆ ลากแพนตี้เจ้าปัญหาขึ้นมาตามเรียวขาช้าๆ

ไม่ไหวแล้วโว้ย!!! เขารีบเอามือกุมจมูก แล้ววิ่งเข้าห้องน้ำทันที

"คิกๆ ๆ" ยัยตัวเล็กหัวเราะไล่หลังเขามา

ฝากไว้ก่อนเถอะ! วันพระไม่ได้มีหนเดียว ถึงทีเขาขึ้นมา พ่อจะจัดหนักทบต้น ทบดอก ลืมวัน ลืมคืนกันไปเลย

เกี้ยวยืนหัวเราะคิกคักอยู่หน้าห้องน้ำ สมน้ำหน้า เลือดกำเดาไหลไปแล้วหนึ่ง! หื่นดีนัก!

เฮ้อ ทั้งๆ ที่เธอจะได้ใช้เวลาทบทวนเรื่องราวที่ต้องตัดสินใจให้เด็ดขาดแท้ๆ แต่เขาก็ดันตามมาป่วนซะได้

"หิว!"

เธอโยนกุญแจรถให้เขา หลังจากที่เขาเดินออกมาจากห้องน้ำ ส่วนเธอก็เดินออกไปรอข้างหน้าห้อง ป้าเจ้าของที่พักเขารับดูดวงไหมนะ แม่นยังกับตาเห็น เธอได้ใช้รถที่ป้าแกแถมเป็นออฟชั่นเสริมจนได้

เธอรอจนเขาสตาร์ทรถเสร็จค่อยเดินไปมุดแขนเขา แล้วปีนขึ้นไปนั่งข้างหน้า เขาหรี่ตามองเธอ เธอเลิกคิ้วข้างหนึ่งท้าทายกลับไป

'ทำแมะ เธอจะนั่งข้างหน้า นี่รถเธอ ไม่พอใจก็อยู่รอที่พักไปสิ เดี๋ยวเธอโบกรถสองแถวไปเองก็ได้'

แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ยกนี้เธอชนะ!

ว่าแต่... ทำไมเขาขับเร็วอย่างนี้! รถคันนี้ก็แค่มอไซค์ธรรมดาทั่วๆ ไปนะ ไม่ใช่รถแข่งของเขาสักหน่อย สิ่งที่เรียกว่า 'เบรก' น่ะ รู้จักไหม!

และด้วยความตีนผีของเขา แป๊บเดียวก็ถึงร้านอาหาร เราเลือกร้านที่ดูมีของสดๆ เยอะหน่อย ราคาดีงามมากเลย ไม่เอารัดเอาเปรียบผู้บริโภค

พอกินข้าวเสร็จ เราก็พากันกลับห้องไม่ได้ไปไหนต่อ และคืนนี้เธอก็คงต้องนอนห้องเดียวกับเขาอย่างไม่มีทางเลือก อันที่จริง… เธอเองก็ชอบที่มีเขาอยู่ด้วย มันรู้สึกปลอดภัย ยกเว้นเวลาที่เขาแสดงบทคนบาป แต่เรื่องนี้เธอไม่มีทางบอกให้เขารู้หรอก เดี๋ยวได้ใจ

“ประกาศจากศูนย์เตือนภัยพิบัติทางทะเลเกาะเอส!!! ขณะนี้เราได้รับรายงานว่ามีแรงสั่นสะเทือนขนาด 6.1 ริกเตอร์ ห่างจากเกาะเอสไปประมาณ 400 กิโลเมตร และอาจจะมีอาฟเตอร์ช็อคเป็นคลื่นสึนามิขนาดใหญ่ตามมา จึงขอแจ้งให้ทุกคนทำการอพยพไปยังศูนย์หลบภัยของทางเกาะโดยด่วน!!! ประกาศอีกครั้ง...!!!'

พอเธอกับเขาได้ยินก็รีบลงมือเก็บของสำคัญทันที บรรดาแขกที่อยู่ในที่พักเปิดปิดประตูดังโครมคราม มีเสียงถกเถียงร้องเรียกกันดังลั่น

"ตัวเล็กเสร็จยัง"

"เสร็จแล้ว"

"ไป!"

พอเขาสตาร์ทรถ เธอก็กระโดดขึ้นทันทีแบบไม่มีการลีลาใดๆ ข้อสำคัญของเหตุไม่คาดฝันแบบนี้คือ สติ เราต้องมีสติให้มากที่สุด

ระหว่างทางมีคนยืนรอขอความช่วยเหลือเต็มไปหมด เพราะศูนย์อพยพอยู่ในจุดที่สูงกว่าระดับน้ำทะเลหลายเมตร

"โซ่ พวกเขา..."

"เราต้องรอดก่อน แล้วค่อยหาทางช่วยเหลือ คงมีเวลาเตรียมตัวอีกหนึ่งชั่วโมง คนบนเกาะมีไม่มาก อพยพทันแน่"

"อื้ม!"

ระหว่างทางเธอจอดรับเด็กเล็กๆ มาด้วยสองคน ตอนนี้ทำได้เท่านี้ก่อน

พอถึงศูนย์อพยพเธอก็รีบลงจากรถ แล้วส่งเด็กให้กับเจ้าหน้าที่ช่วยเหลือคนอื่นต่อ ตอนนี้ในศูนย์เริ่มมีคนมาถึงบ้างแล้ว แต่ก็ยังบางตา

"โซ่ เอาไงดี"

"ตัวเล็กเธอเข้าไปรอข้างในนะ เดี๋ยวฉันมา"

เธออยากรั้งเขาไว้ แต่ก็ไม่ได้ทำ เขาจะเป็นประโยชน์กับคนที่ต้องการความช่วยเหลือมากกว่าในตอนนี้

ไม่นานหลังจากนั้น เด็ก ผู้หญิงมีครรภ์ คนชรา ผู้พิการ ก็ถูกอพยพมาก่อนเป็นอันดับแรก โชคดีที่บนเกาะไม่มีผู้ป่วยหนัก จึงอพยพได้เรียบร้อยแล้วเหมือนกัน มีประกาศให้หยุดใช้รถโดยสารขนาดใหญ่ เนื่องจากจะทำให้การจราจรติดขัด และประกาศเพิ่มเติมถึงพายุที่กำลังก่อตัวในเขตใกล้เคียง มันมีแนวโน้มจะพัดขึ้นฝั่งที่เกาะเอสในคืนนี้ด้วยเช่นกัน ช่างเคราะห์ซ้ำ กรรมซัดสุดๆ

ตอนนี้โซ่คงตระเวนขับรถรับส่งผู้คนที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้มาที่ศูนย์หลบภัยอยู่ เธอไม่รู้จะทำตัวเองให้เป็นประโยชน์ได้ยังไงบ้าง จึงไปช่วยเขาเดินแจกน้ำ แจกยาดม

เวลาผ่านไปแค่ยี่สิบนาทีเท่านั้น ศูนย์อพยพขนาดใหญ่นี้ ก็เต็มไปด้วยผู้คน ส่วนเจ้าหน้าที่ก็ยังประกาศอย่างต่อเนื่องให้ทุกคนอยู่ในความสงบ

ศูนย์นี้จุคนได้ประมาณเจ็ดพันคน ประชากรที่อาศัยบนเกาะมีสามพันกว่าคน ส่วนนักท่องเที่ยวถึงจะเป็นช่วงวันหยุดยาว แต่ก็มีไม่เกินหนึ่งพันคน รองรับคนได้เพียงพอแน่นอน

ส่วนตอนนี้ผู้คนก็อพยพได้เกือบเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว หลังจากนั้นอีกสิบนาที ก็มีเสียงประกาศตามมาอีก

“คลื่นสูงราว 10-15 เมตร กำลังเคลื่อนที่มาทางเกาะด้วยความเร็ว 300 กิโลเมตรต่อชั่วโมง แต่โปรดวางใจ ตอนนี้การอพยพดำเนินไปได้ด้วยดีถึงเก้าสิบเปอร์เซ็นแล้ว...”

ด้วยความเร็วขนาดนั้น อีกสามสิบนาที มันต้องซัดขึ้นฝั่งแน่

เธอมือไม้สั่นไปหมด เอาแต่มองไปที่ประตูทางเข้าหน้าศูนย์ และยังไม่เห็นเขา คนที่เธออยากเห็นมากที่สุดในตอนนี้ เธอตัดสินใจได้แล้ว อดีตก็คืออดีต เธอไม่ลืม แต่จะไม่เก็บมันมาใส่ใจอีก เธอรู้ตัวดีมาตลอด ว่ายังรักเขาอยู่ และถ้าเขาก็คิดเหมือนกัน ไม่ว่าเรื่องอะไร เธอจะสู้ยิบตาแน่นอน ต่อให้คนๆ นั้นจะเป็นพี่สาวต่างพ่อ เธอก็จะไม่ยอม ไม่หนีอีกต่อไปแล้ว

ขณะที่เธอตัดสินใจได้เด็ดขาด ก็มีเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของสามีภรรยาคู่หนึ่งดังขึ้น

"ฮือๆ ๆ โฮ!! ลูกสาวฉันหายไปค่ะ แกพลัดหลงกับฉันตอนทางขึ้นเมื่อสักครู่ ฮือๆ ๆ ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย!! โฮ!!!"

"ช่วยด้วยครับ!!! ช่วยพวกเราด้วย!" ทั้งคู่ร้องไห้ปานจะขาดใจ เจ้าหน้าที่พยายามปลอบ แต่ก็ดูเหมือนจะไร้ประโยชน์

นาทีต่อมาเสียงประกาศจากทางศูนย์ก็บอกว่า เห็นแนวคลื่นแล้ว มันจะพัดขึ้นฝั่งแน่นอน ส่วนพายุก็กำลังจะไล่บี้ตามมาติดๆ

“ขอประกาศให้ทราบโดยทั่วกัน!!! จากโดรนบินสำรวจ และเจ้าหน้าที่ภาคพื้นดิน ตอนนี้ไม่มีผู้ตกค้างตามบ้านเรือนแล้ว ประตูศูนย์กำลังจะปิดในอีกห้านาที การอพยพสำเร็จร้อยเปอร์เซ็นต์!!!'

"ยังไม่ครบ!!! ลูกฉัน!!! ลูก!!! ฮือๆ ๆ ๆ" แทนที่ทุกคนจะดีใจ แต่กลับเงียบกริบ

เธอเองก็รู้ตัวดี ว่ายังไม่ครบเหมือนกัน

"ยังค่ะ!!! ยังไม่ครบ! แฟนของฉันก็ยังไม่มาเหมือนกัน อย่างน้อยช่วยรออีกสิบนาทีค่อยปิดประตูได้ไหมคะ" เธอคว้าโทรโข่งจากเจ้าหน้าที่ที่อยู่ด้านข้างขึ้นมาตะโกนบอกเจ้าหน้าที่ที่ดูแลประตู

"เอ่อ คุณกำลังทำให้พวกเราลำบากใจนะคะ" เจ้าหน้าที่ประกาศใส่โทรโข่งตอบกลับมา ทุกคนในศูนย์ต่างก็เงียบฟังการโต้ตอบนี้

"คลื่นยังต้องใช้เวลาอีกนานเท่าไหร่ถึงจะพัดขึ้นฝั่งคะ"

"เอ่อ จากการคำนวณก็อีกสิบนาทีค่ะ"

"งั้นฉันขอแปดนาที" เธอบอกแล้วเดินไปข้างหน้า

"เราคงทำไม่ได้ คุณคงต้องเห็นแก่ประโยชน์ส่วนรวมเป็นหลัก"

"ฉันเข้าใจค่ะ แต่คุณยืนยันว่าอีกสิบนาทีคลื่นถึงจะพัดเข้าฝั่ง และศูนย์นี้ก็อยู่สูงกว่าระดับคลื่นที่มีความสูง 10-15 เมตร ตามประกาศมาก ส่วนการที่เอาประตูลง คงเป็นเพราะต้องการป้องกันพายุที่จะเข้าคืนนี้มากกว่า ดังนั้น แปดนาที สำหรับชีวิตคนสองคน ฉันว่ามันคุ้มค่า ได้โปรดเถอะค่ะ"

เจ้าหน้าที่เงียบไป แต่มีอีกเสียงหนึ่งดังขึ้นแทน

"ผมเห็นด้วย!" ผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้น ตามด้วยผู้หญิงมีครรภ์อีกคน

"ผู้ชายคนนั้นช่วยขับมอไซค์พาเรามาส่ง เขาควรจะอยู่ที่นี่เป็นคนแรกๆ ด้วยซ้ำ ฉันเห็นด้วยค่ะ!"คนที่เหลือยกมือขึ้นแสดงความเห็นด้วย เธอมองพวกเขาอย่างซาบซึ้งใจ

เจ้าหน้าที่ปรึกษากัน และเห็นว่าสิ่งนี้ประนีประนอมได้ เธอยกมือไหว้ขอบคุณที่พวกเขายอมฟัง

ยิ่งเวลาผ่านไป หัวใจเธอก็บีบเกร็งแน่น ตอนนี้เหลือเวลาอีกแค่สองนาทีเท่านั้น ศูนย์ทั้งศูนย์เงียบกริบ ทุกคนต่างเฝ้ารอปาฏิหารย์...

บรื้นๆ ๆ!

เสียงมอไซค์! ไม่ผิดแน่! ขอให้เป็นเขาด้วยเถอะ!

"เตรียมเอาประตูลง!!!"

เธอหลับตาภาวนาต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ต่อเทพสมุทร ขอให้ปกปักษ์รักษาเขา เขาเคยได้รับคำอวยพรในคืนแห่งการจุมพิตพระจันทร์มาแล้ว เขาต้องปลอดภัยแน่!

ในเสี้ยววินาทีที่ประตูกำลังจะปิดลง มอไซค์คันหนึ่งก็พุ่งตัวเข้ามาอย่างรวดเร็ว ด้านหน้าของเขามีเด็กน้อยอยู่คนหนึ่งด้วย

"ลูก!!! ลูกแม่!!! ฮื่อๆ ๆ ขอบคุณค่ะ!!! ขอบคุณมาก!!!" สามีภรรยาคู่นั้นรีบถลาไปรับเด็กน้อยมากอดทันที

พอเขาดับเครื่องแล้วก้าวลงจากรถ เธอก็วิ่งไปกระโดดกอดให้เขาอุ้มทั้งตัวทันทีเหมือนกัน ฮือ! เธอรักผู้ชายคนนี้มากเหลือเกิน

"ตัวเล็ก? เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม"

"ฮึก! ฮือๆ ๆ"

แปะ! แปะ!!!ๆ ๆ ๆ เสียงตบมือทยอยดังลั่นทั่วห้องโถง เธอขอยืมโทรโข่งจากเจ้าหน้าที่ด้านข้างมาตะโกนบอกทุกคนอีกรอบ

"ขอบคุณค่ะ!!! ขอบคุณทุกคนจริงๆ"

เสียงตบมือยังคงดังต่อไปอีกสักพักใหญ่ๆ ก่อนหยุดลง

To be continued...