บทที่ 1 ปิดตาด้วยผ้าไหมสีดำ

เดือนสิงหาคมอันร้อนระอุ

จี๊ด จี๊ด จี๊ด——!

เสียงจั๊กจั่นแสบแก้วหูผสานกับเสียงแตรรถที่ดังสลับกันไม่หยุด ก้องกังวานทั่วท้องถนนที่มีผู้คนพลุกพล่าน แสงแดดอันร้อนแรงแผดเผาถนนยางมะตอยสีเทาน้ำตาล คลื่นความร้อนระอุแผ่กระจาย ราวกับถนนทั้งสายกำลังบิดเบี้ยว

ใต้ร่มไม้ที่ประปรายอยู่ริมถนน มีหนุ่มน้อยกำลังยืนคุยกันอยู่เป็นกลุ่ม คาบบุหรี่รอสัญญาณไฟจราจรเปลี่ยนสี

ทันใดนั้น หนุ่มน้อยคนหนึ่งที่กำลังสูบบุหรี่เหมือนจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง เปล่งเสียงอุทานเบา ๆ สายตาจับจ้องไปยังมุมถนนแห่งหนึ่ง

“อาร์โนลด์ นายมองอะไรอยู่น่ะ?” เพื่อนข้าง ๆ ถามขึ้น

หนุ่มน้อยนามว่าอาร์โนลด์จ้องมองไปยังมุมถนนอย่างเหม่อลอย พักใหญ่จึงเอ่ยปาก “นายว่า… คนตาบอดข้ามถนนยังไง?”

เพื่อนชะงักชั่วครู่ ลังเลอยู่พักใหญ่ก่อนจะเอ่ยปาก "โดยทั่วไปแล้ว คนตาบอดออกจากบ้านก็จะมีคนดูแล หรือไม่ก็มีสุนัขนำทาง หากเป็นในเมืองที่ทันสมัย ข้างถนนจะมีเสียงประกาศไฟจราจร ถ้าหากไม่ได้จริง ๆ ก็ต้องอาศัยเสียงและไม้เท้านำทางค่อย ๆ เดินข้ามไปทีละนิด"

อาร์โนลด์ส่ายหน้า “แล้วถ้าไม่มีคนดูแล ไม่มีสุนัขนำทาง ไม่มีเสียงประกาศ แม้แต่ไม้เท้านำทางก็เอาไปหิ้วน้ำมันถั่วลิสงล่ะ?”

“...นายตลกมากเหรอ?”

เพื่อนกลอกตา มองตามสายตาของอาร์โนลด์ เพียงชั่วขณะทั้งตัวกลับแข็งค้างอยู่กับที่

ตรงอีกฟากของถนน มีหนุ่มน้อยคนหนึ่งสวมเสื้อแขนสั้นสีดำกำลังยืนอยู่ ดวงตาทั้งสองข้างถูกพันด้วยผ้าไหมสีดำหนาหลายรอบ มิดชิดจนแสงส่องผ่านเข้าไปไม่ได้

มือซ้ายถือถุงพลาสติกราคาถูกที่เต็มไปด้วยผัก มือขวาจับไม้เท้านำทางที่สะพายไว้บนบ่า เหมือนกับกำลังแบกไม้คาน ที่ปลายไม้เท้านำทางมีถังน้ำมันถั่วสีเหลืองทองขนาดใหญ่เปล่งประกายภายใต้แสงแดด!

ผ้าไหมสีดำปิดตา ไม้เท้าพาดบ่า มือซ้ายถือผัก มือขวาหาบน้ำมัน...

ภาพที่น่าเหลือเชื่อนี้ดึงดูดความสนใจจากผู้คนจำนวนมากที่อยู่โดยรอบ

“เฮ้ย ดูคนนั่นสิ ไม่น่าเชื่อ”

“ตาถูกผ้าพันไว้ขนาดนี้ จะมองเห็นทางได้หรือ?”

“นายไม่เห็นหรือไงว่าเขาถือไม้เท้านำทางอยู่ เขาเป็นคนตาบอดอยู่แล้วไม่ใช่หรือ?”

“ยุคสมัยนี้แล้ว คนตาบอดส่วนใหญ่ใส่แว่นตาดำกันทั้งนั้น ใครจะมาพันผ้าปิดตาตอนอากาศร้อน ๆ แบบนี้ ไม่กลัวอึดอัดหรือไง?”

“ก็ใช่ แล้วนายเคยเห็นคนตาบอดที่ไม่ใช้ไม้เท้าเดิน แต่กลับเอามาหิ้วของแทนบ้าง?”

“วัยรุ่นสมัยนี้ขี้เล่นจริง ๆ”

“...”

แม้แต่เสียงจักจั่นในฤดูร้อนก็ไม่อาจกลบเสียงซุบซิบจากผู้คนสัญจรได้ พวกเขาจ้องมองเด็กหนุ่มด้วยความสงสัย กระซิบกันว่าเขาตาบอดจริงหรือแกล้งทำ ในขณะเดียวกันก็มองไฟแดงที่กะพริบอยู่ด้วยความคาดหวัง

ยามนั้นเอง เสียงใสกังวานก็ดังขึ้นจากข้าง ๆ ตัวเด็กหนุ่ม

“พี่ชาย ให้หนูพาข้ามถนนมั้ยคะ?”

เด็กผู้หญิงตัวเล็กในชุดนักเรียน อายุราวสิบสองสิบสามปี บนแก้มมีหยดเหงื่อใสวาว ดวงตากลมโตสีดำขลับจ้องมองเด็กหนุ่มด้วยความเป็นห่วง ช่างบริสุทธิ์และไร้เดียงสา

เด็กหนุ่มชะงักงัน เอียงหน้ามองเด็กผู้หญิง มุมปากคลี่ยิ้มน้อย ๆ

“อืม”

เขาเอาถุงผักที่ถือไว้ไปคล้องที่มือขวา ยกมือซ้ายเช็ดเหงื่อตรงชายเสื้อ แล้วกุมมือเด็กผู้หญิงแผ่วเบา

ติ๊ด——!

ไฟเขียวสว่างวาบ

เด็กหนุ่มก้าวเท้า เดินพร้อมกับเด็กหญิงตัวน้อยข้ามถนนไปอีกฝั่ง

เด็กหญิงตัวน้อยพลันตื่นเต้น มองซ้ายแลขวาระวังรถยนต์ทั้งสองฝั่ง ก้าวเดินอย่างระมัดระวังและขลาดกลัว

ส่วนเด็กหนุ่มคนนั้น… เขาเพียงเดินต่อไปอย่างมั่นคง

ในสายตาของผู้คน ภาพนี้ไม่เหมือนเด็กหญิงใจดีจูงคนตาบอดข้ามถนน กลับดูเหมือนพี่ชายพาน้องสาวข้ามถนนมากกว่า

ถนนไม่กว้างมาก ใช้เวลาเพียงสิบกว่าวินาที ทั้งสองก็มาถึงอีกฝั่งของถนนแล้ว เด็กหนุ่มพูดขอบคุณเด็กหญิงตัวน้อย แล้วเดินจากไปตามตรอกเล็ก ๆ โดยไม่หันหลังกลับ

“เขาไม่ใช่คนตาบอด” อาร์โนลด์เห็นภาพนี้แล้วพูดอย่างมั่นใจ “เขาต้องมองเห็นแน่ ๆ”

เด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านหลังอาร์โนลด์เอามือท้าวคาง ครุ่นคิดสักพัก แล้วเหมือนนึกอะไรออก ตระหนักได้ทันทีว่า

“ฉันรู้แล้ว เขากำลังคอสเพลย์*[1] เป็นนักพรตตาบอด!”

เพียะ——!

ฝ่ามือใหญ่ตบท้ายทอยของเขาอย่างแรง อาร์โนลด์ด่าว่าอย่างโมโห “ไร้ค่า มัวแต่เล่นเกมทั้งวัน ใครจะบ้าไปคอสเพลย์เป็นนักพรตตาบอดกลางถนนล่ะ อยากตายหรือไง?”

เพียงชั่วยาม อาร์โนลด์พึมพำเสริมอีกประโยคว่า “อีกอย่าง… ผ้าปิดตาของนักพรตตาบอดเป็นสีแดง คอสเพลย์แบบนี้คงไม่เหมือนสักเท่าไหร่”

“อาร์โนลด์ นายยังจะมาว่าฉันอีก…”

“หุบปาก”

“เออ”

ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังโต้เถียงกันอยู่นั้น เด็กหนุ่มที่ยืนเงียบอยู่ข้าง ๆ มองตามร่างของผู้ที่กำลังเดินจากไปพร้อมขมวดคิ้ว

“มีอะไรหรือ?” อาร์โนลด์สังเกตเห็นแววตาเขา

“ฉันรู้จักเขา”

“รู้จักเขา?”

“ใช่แล้ว” เด็กหนุ่มพยักหน้า “ตอนที่ลูกพี่ลูกน้องยังเรียนอยู่ชั้นประถม เคยได้ยินมาว่าโรงเรียนของพวกเขามีนักเรียนคนหนึ่งประสบอุบัติเหตุ ตาเขาจึงมีปัญหา ต้องใช้ผ้าไหมสีดำปิดไว้ และยังมีปัญหาทางจิตใจอีกด้วย…”

“ปัญหาทางจิตใจ?” อาร์โนลด์ตกตะลึง พยายามนึกถึงสถานการณ์เมื่อครู่ “ฉันว่าเหมือนจะไม่มีปัญหาอะไรนะ”

“นั่นเป็นเรื่องเมื่อสิบปีก่อนแล้ว ใครจะไปรู้ว่าเขาอาจจะหายดีแล้วก็ได้ แต่ตอนนั้นเรื่องนี้ดูเหมือนจะเป็นข่าวใหญ่ ไม่กี่วันต่อมานักเรียนคนนั้นก็ลาออกจากโรงเรียน ได้ยินมาว่าเขาย้ายไปโรงเรียนพิเศษสำหรับคนตาบอด”

ในตอนนั้น อีกคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยความตื่นเต้น “ว่าแต่มันเป็นอุบัติเหตุอะไร? ทำไมถึงทำให้ตาบอดและมีปัญหาทางจิตได้ คงไม่ใช่เรื่องผีสางอะไรใช่ไหม?”

“ไม่รู้สิ” เขาหยุดสักพัก “แต่...ได้ยินว่ามันเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อยิ่งกว่านั้น”

“เป็นคนที่ชีวิตขมขื่นจริง ๆ” อาร์โนลด์ถอนหายใจ “เขาชื่ออะไรน่ะ?”

“เหมือนจะชื่อ หลิน… หลิน… หลินชีเยี่ย?”

...

ยามตะวันยอแสง หลินชีเยี่ยผลักประตูเปิดออก

กลิ่นหอมอาหารภายในบ้านโชยเข้าโพรงจมูก เขาสูดดมกลิ่นพลางกลืนน้ำลาย ถือของเดินเข้าไปข้างใน

แกร๊ก——!

ประตูบ้านเก่า ๆ ส่งเสียงแหลมเสียดแทงหู กลบเสียงผัดผักจากในครัว หญิงวัยกลางคนเปิดประตูครัวออกมา เห็นหลินชีเยี่ยถือของเต็มมือ จึงร้องอุทานแล้วรีบเดินเข้าไปหา

“เสี่ยวชี ทำไมนายถือของกลับมาเยอะแยะอีกแล้วล่ะ?” หญิงสาวเช็ดมือบนผ้ากันเปื้อน พลางช่วยหลินชีเยี่ยรับของ เอ่ยพึมพำ

“ทำไมถังน้ำมันถั่วถึงใหญ่ขนาดนี้? เจ้าเด็กนี่ใช้เงินอุดหนุนของรัฐบาลผิด ๆ อีกแล้วใช่ไหม?”

“คุณป้า เงินอุดหนุนที่รัฐบาลให้คนพิการก็ใช้เพื่อการดำรงชีวิต ผมเอามาซื้อน้ำมันก็ถือว่าใช้ให้เกิดประโยชน์สูงสุดแล้ว” หลินชีเยี่ยหัวเราะ

“พูดจาเหลวไหล เงินนี่เก็บไว้ให้นายเรียนมหาวิทยาลัย จะใช้ผิด ๆ ได้ยังไง ฉันบอกแล้วนะ เงินที่ป้าทำงานหาได้จริง ๆ ก็พอเลี้ยงพวกเราสามคนแล้ว นายอย่าควักเงินเองสุ่มสี่สุ่มห้าล่ะ”

ป้าใช้มือเช็ดถังน้ำมันอย่างระมัดระวัง สีหน้าเจ็บปวดเล็กน้อย พึมพำเบา ๆ “ถังน้ำมันใหญ่ขนาดนี้ ยังเป็นยี่ห้อดังด้วย… คงแพงมากเลยใช่ไหมล่ะ?”

หลินชีเยี่ยยังไม่ทันกล่าวอะไร ป้าพลันนึกขึ้นได้

“ไม่สิ… ของเยอะขนาดนี้ นายเอากลับมาได้ยังไง?”

“อ้อ ระหว่างทางเจอคนใจดีหลายคน ช่วยผมเอากลับมา” หลินชีเยี่ยเอ่ยอย่างใจเย็น

“ดี ดีมาก ดูเหมือนในสังคมยังมีคนดีเยอะอยู่นะ… นายได้ขอบคุณพวกเขาดี ๆ หรือเปล่า?”

“ขอบคุณแล้วครับ” หลินชีเยี่ยเปลี่ยนเรื่อง “คุณป้า อาจิ้นล่ะ?”

“เขากำลังทำการบ้านอยู่ที่ระเบียง… จริงสิ หมอจากโรงพยาบาลจิตเวชที่มาตรวจประจำปีมาถึงแล้ว กำลังพักอยู่ในห้อง นายไปให้หมอตรวจหน่อย ป้าจะไปทำกับข้าวก่อน พร้อมแล้วจะไปเรียกนะ”

หลินชีเยี่ยหยุดชะงักลงชั่วครู่ ขานรับว่า ‘อ้อ’ แล้วหันกลับไปทางห้องนอน

...

“สวัสดีครับ ผมแซ่หลี่ เป็นหมอจากโรงพยาบาลจิตเวชหยางกวงครับ”

เมื่อหลินชีเยี่ยเปิดประตูเข้ามา ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเล็กในห้องนอนก็ผุดลุกขึ้น เอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ใบหน้าของเขาสวมแว่นตากรอบดำขนาดใหญ่ ดูเหมือนจะเป็นคนสุภาพเรียบร้อย

หลินชีเยี่ยเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ “ปกติไม่ใช่หมอหันเหรอ?”

“หมอหันเลื่อนตำแหน่งเป็นรองผู้อำนวยการตั้งแต่ปีที่แล้วครับ” หมอหลี่ยกยิ้มเล็ก แววตาเผยความอิจฉาเล็กน้อย

หลินชีเยี่ยพยักหน้าเบา ๆ กล่าวรับคำ

หมอหันอายุมากแล้ว ทักษะการรักษานั้นเยี่ยมยอด การเลื่อนขั้นเป็นรองผู้อำนวยการไม่ได้ทำให้เขาแปลกใจ การเปลี่ยนหมอหนุ่มมาตรวจให้ตัวเองเป็นประจำก็เป็นเรื่องปกติ

เมื่อเห็นหลินชีเยี่ยนั่งลง หมอหลี่จึงกระแอมเบา ๆ หยิบแฟ้มประวัติผู้ป่วยออกมาจากกระเป๋า

“ขอโทษนะครับ เนื่องจากผมเพิ่งมา จึงไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์ของคุณเท่าไหร่ ผมขอทำความเข้าใจคร่าว ๆ ก่อนนะครับ” หมอหลี่เอ่ยขออภัย

หลินชีเยี่ยพยักหน้า

“ชื่อ… หลินชีเยี่ยใช่ไหมครับ?”

“ใช่ครับ”

“ปีนี้อายุ 17 ปี”

“ใช่ครับ”

“อืม… ตามประวัติผู้ป่วยระบุว่า คุณตาบอดทั้งสองข้างเมื่อสิบปีก่อน และถูกส่งตัวมาที่โรงพยาบาลของเราด้วยเหตุผลบางประการใช่ไหม?”

“ใช่ครับ”

หมอหลี่ครุ่นคิดครู่หนึ่ง “คุณเคยเปลี่ยนชื่อหรือเปล่า?”

“...ไม่เคยครับ ทำไมถึงถามแบบนั้นล่ะ?” หลินชีเยี่ยงุนงง

หมอหลี่เกาหัวด้วยความเขินอาย “เอ่อ… ดูเหมือนผมจะคิดมากไปเอง”

เขาเอื้อมมือชี้ไปที่อายุบนแฟ้มประวัติผู้ป่วย แล้วชี้คำว่า ‘สิบปีก่อน’ อีกครั้ง “คุณดูสิ คุณตาบอดเมื่อสิบปีก่อน ตอนนั้นคุณอายุเจ็ดขวบพอดี แล้วชื่อของคุณก็เป็น ‘หลินชีเยี่ย’*[2] ด้วย ผมเลยคิดว่าคุณอาจเปลี่ยนชื่อหลังจากตาบอด…”

หลินชีเยี่ยเงียบไปนาน แล้วส่ายหน้า “ไม่… ผมไม่เคยเปลี่ยนชื่อเลย ก่อนที่ผมจะเกิด พ่อแม่ตั้งชื่อผมว่าหลินชีเยี่ยแล้ว”

“งั้นมันก็… เอ่อ” หมอหลี่พูดได้เพียงครึ่งประโยค พลันตระหนักได้ว่านั่นไม่ค่อยสุภาพ จึงรีบปิดปากทันที

“บังเอิญ” หลินชีเยี่ยเอ่ยเสียงเรียบ “บังเอิญจริง ๆ”

หมอหลี่รู้สึกอึดอัด เขาจึงรีบเปลี่ยนหัวข้อทันที “อืม… ดูเหมือนในประวัติจะไม่ได้ระบุรายละเอียดของอุบัติเหตุที่ทำให้คุณตาบอดและเสียสติ ถ้าหากสะดวก คุณช่วยเล่าให้ผมฟังได้ไหมครับ?”

หลินชีเยี่ยยังไม่ทันได้เอ่ยปาก หมอหลี่ก็รีบเสริม “ไม่ได้ตั้งใจจะล่วงเกิน แต่ยิ่งเข้าใจผู้ป่วยมากเท่าไหร่ ก็จะยิ่งรักษาได้ดีขึ้นเท่านั้น แต่ถ้าคุณไม่อยากพูด ผมก็จะไม่บังคับครับ”

หลินชีเยี่ยนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น ภายใต้ผ้าพันตาสีดำ ดวงตาคู่นั้นเหมือนจ้องมองหมอหลี่อยู่

หลังผ่านไปครู่ใหญ่ เขาจึงค่อย ๆ เอ่ยขึ้น

“ไม่มีอะไรที่พูดไม่ได้หรอก… แต่คุณอาจจะไม่เชื่อ หรืออาจจะจับผมกลับไปที่โรงพยาบาลจิตเวชอีกก็ได้”

“ไม่ ๆๆ อย่ามองความสัมพันธ์ของเราเป็นแค่หมอกับคนไข้สิ นี่เป็นเพียงการคุยกันปกติระหว่างเพื่อน คงไม่ถึงขั้นนั้นหรอก” หมอหลี่พูดติดตลก “ต่อให้คุณบอกผมว่าคุณถูกไท่ซ่างเหล่าจวิน*[3] ลากเข้าไปในเตาหลอมโอสถ ผมก็จะเชื่อ”

หลินชีเยี่ยนิ่งงันสักพัก แล้วพยักหน้าเบา ๆ

“ในสมัยเด็ก ผมชอบดาราศาสตร์”

“ครับ แล้วยังไงต่อ?”

“คืนนั้น ผมนอนอยู่บนหลังคาบ้านเก่าแล้วมองดูพระจันทร์”

“คุณเห็นอะไร? กระต่ายบนดวงจันทร์หรือ?” หมอหลี่หัวเราะ

หลินชีเยี่ยส่ายหน้า วาทะถัดมาทำให้รอยยิ้มของหมอหลี่แข็งค้างฉับพลัน

“ไม่ใช่ ผมเห็นทูตสวรรค์” หลินชีเยี่ยกล่าวจริงจัง ยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาทำท่าประกอบ

“ทูตสวรรค์เซราฟผู้โอบล้อมด้วยรัศมีทองคำ มีปีกสีขาวหกปีก”

[1] คอสเพลย์ เป็นการแต่งกายเลียนแบบตัวละครในเกม การ์ตูน หรือละคร

[2] หลินชีเยี่ย คำว่า ‘ชี’ (七) ในชื่อของหลินชีเยี่ยหมายถึงเลขเจ็ด

[3] ไท่ซ่างเหล่าจวิน คือ หนึ่งในสามเทพเจ้าสูงสุดของลัทธิเต๋าตามความเชื่อของชาวจีน