นัยน์ตาสีดอกท้อจ้องมองถุงผ้าที่ดูมีน้ำหนักด้วยความพึงใจ ขณะนั่งจิบน้ำชารสชาติดีที่เพิ่งได้รับแบ่งปันมาจากฮูหยินใหญ่

แต่สุดท้ายเพียงแค่มองด้วยตาเปล่า ก็ไม่ทำให้หญิงสาวรู้สึกสบายใจเท่าใช้มือจับ

หลานซินหยิบถุงผ้านั้นขึ้นมานับดูอีกครั้ง ว่าจำนวนเงินเหรียญด้านใน ครบตามที่ได้ตกลงกันไว้หรือไม่ ก่อนจะคลี่รอยยิ้มด้วยความสุขใจ หลังจากนับเหรียญทั้งหมด

'ซี๊ดดด เสียวสุด ๆ ข้าเสียวไม่ไหวแล้ว'

ไม่ว่าผู้เช่าจะเป็นใคร เสียงครางกระเส่าก็ยังคงแว่วให้ได้ยินเหมือนเช่นทุกครั้ง เพราะผนังห้องนางใช่ว่าจะหนาแน่นพอให้เก็บเสียงรัญจวนนั้นไว้ได้

หลานซินอดไม่ได้ที่จะแนบหูฟังความเร่าร้อนที่เกิดขึ้นภายใน แม้นางจะเป็นเจ้าของห้อง ปล่อยให้บ่าวไพร่ด้วยกันเช่าห้องมานับครั้งไม่ถ้วน แต่เรื่องการเสพสมร่วมรักกันเช่นนี้ หาได้เคยเกิดขึ้นในชีวิตนางสักครั้ง

ตับ ตับ ตับ ตับ ตับ

สะโพกหนาขยับโยกถี่รัวด้วยความกระหายอยาก ตอกย้ำท่อนเอ็นเข้ารูสวาทเล็กอย่างเมามัน ชดเชยกับช่วงเวลาที่ต้องห่างจากคนรัก เพราะต้องติดตามเจ้านายอยู่ตลอดจนไม่มีเวลาว่าง

"อ๊าา อ๊าา อาหาน เสียวสุด ๆ ยอดรัก ใส่แรงมาอีก ซี๊ดด อ่าา"

"อู๊ยย ตอดท่อนข้าอีก รัดท่อนข้าไว้ อะ อ่าาาา" ร่างหนากดท่อนเอ็นเข้าลึกแช่ค้างไว้ในช่องทางนุ่ม พร้อมกระตุกปลดปล่อยน้ำกามอุ่นฝากไว้ในกายคนรักชุดใหญ่

"คิดถึงเจ้าเหลือเกิน ให้ข้าอีกรอบนะ"

"จะกี่รอบก็ได้ เพราะเจ้าเป็นคนจ่ายเงินค่าห้อง" ร่างเล็กพลิกกายคว่ำหน้าลงพื้นเย็น ก่อนจะกระดกก้นกลมกลึงในท่วงท่ายั่วยวน เชิญชวนให้คนรักสอดใส่ท่อนเนื้อที่ชูชั้นนั้นเข้าในกายนาง

ชายหนุ่มที่ยังเต็มไปด้วยไฟราคะเต็มเปี่ยม ไม่รีรอที่กดปลายหัวหยักจมหายเข้าผนังนุ่ม จนน้ำกามที่เขาปลดปล่อยค้างไว้ ล้นทะลักออกมาไหลเหนียวสองขาขาว

ร่างหนายืนย่อกายในท่ามั่นคง ก่อนจะเริ่มขยับโยกสะโพกหนักหน่วงถี่รัวอีกครั้ง ตอกย้ำท่อนเอ็นใหญ่ใส่ช่องทางแคบของคนรัก จนร่างเล็กสั่นไหวอ่อนแรงทิ้งกายลงกับพื้นแข็ง

ตับ ตับ ตับ ตับ ตับ

"ซี๊ดด อ๊าาา อ๊าา เสียวรูสุด ๆ อาหาน ข้าจะเสร็จอีกแล้ว อะ อ๊างงง"

"ปลดปล่อยมันออกมา ข้าจะชดเชยช่วงเวลาที่ไม่ได้อยู่กับเจ้าให้มากที่สุด" ชายหนุ่มเว้นจังหวะให้คนรักปลดปล่อยน้ำรักใส ก่อนจะถาโถมเข้าหาอีกครั้ง กดย้ำท่อนเอ็นยาวถี่รัวอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

ความร้อนแรงภายในห้องทำให้หลานซินใบหน้าเห่อร้อน ทั้งสองคนคงโหยหาคิดถึงกันมาก ถึงส่งเสียงเร่าร้อนได้ดุเดือดถึงเพียงนี้ จากเสียงหยาบโลนทั้งหมด ไม่รู้ว่าเหมยซวงจะรองรับอารมณ์หานจีได้นานจนคบเวลาเช่าห้องหรือไม่

"ดึกแล้ว เหตุใดยังไม่เข้าห้องเล่า"

"อะ กรี๊ดดด .. อุ๊บ"

เสียงกระซิบแผ่วเบาพร้อมลมหายที่พัดเป่าเข้ารูหู ทำให้หลานซินตกใจจนหลุดส่งเสียงกรี๊ดออกมา ทว่านางยังไม่ทันได้เปล่งเสียงร้องจนสุดเสียง ริมฝีปากก็ถูกปิดจนเหลือแต่เสียงอู่อี้เสียก่อน

'ทำไม เกิดอันใดขึ้นหลานซิน'

"มะ ไม่มี แค่แมลงเท่านั้น พวกเจ้าเชิญต่อเลย" ฝ่ามือใหญ่ที่ปิดปากหลานซินไว้ ยอมเปิดออกให้นางตอบคำถาม เพื่อไม่ให้คนด้านในเกิดความสงสัย

เมื่อเห็นว่าผู้ใดเป็นคนสร้างความตกใจให้แก่ตน ร่างบางก็พยายามสลัดดิ้นให้หลุดพ้น ให้ถอยออกห่างจากร่างหนามากที่สุด ทว่าไม่ใช่มีเพียงฝ่ามือใหญ่เท่านั้นที่โอบปิดปากนางไว้ เขายังใช้วงแขนแกร่งกอดรัดช่วงเอวนางไว้แน่นอีกด้วย

"ปล่อยบ่าวได้แล้วเจ้าค่ะ"

"จะปล่อยได้อย่างไร หากข้าปล่อย ซินซินมิหนีข้าอีกหรือ" จางเหล่ยกระซิบข้างใบหูขาว พร้อมพ่นลมหายใจร้อน เมื่อเห็นร่างบางพยายามย่นคอถอยหนี เขาก็ยิ่งชอบใจ พ่นลมใส่รูหูนางไม่หยุด ทั้งยังฉวยโอกาสจรดริมฝีปากลงใบหูนิ่มไปพร้อมกันด้วย

เป็นครั้งแรกที่เขาได้ถูกเนื้อจับสัมผัสร่างบาง ไม่คิดว่ากลิ่นกายหอมที่ได้กลิ่นอ่อน ๆ ยามอยู่ใกล้ เมื่อได้แนบชิดจะส่งกลิ่นหอมเย้ายวนมากขึ้นกว่าเดิม จนเขาไม่อยากปล่อยให้สาวน้อยหลุดพ้นจากอ้อมกอดไปได้

การกระทำของชายหนุ่มทำให้หลานซินจำต้องหยุดชะงัก ไม่กล้าออกแรงดิ้นมากเกินไป เพราะนางเริ่มรู้สึกได้ว่า ยิ่งนางดิ้นร้น ริมฝีปากร้อนยิ่งได้สัมผัสเนื้อหนังนางมากยิ่งขึ้น จากตอนแรกที่ดิ้นขรุขระ จึงกลายเป็นหยุดนิ่งเฉย

"ไม่ดิ้นแล้วหรือ อื้มม กลิ่นกายซินซินช่างหอมดีจริง ๆ"

"คุณชายสวี่ท่านเข้ามาในจวนยามนี้ได้อย่างไรเจ้าค่ะ" นี่เข้ายามไฮ่แล้ว แม้แต่เจ้านายในจวนยังปิดไฟเข้านอนแล้ว เหตุใดเขาที่เป็นคนนอกถึงมาเผ่นพ่านอยู่ที่นี้ได้อีกเล่า

"แล้วเจ้าเล่า ยามนี้แล้วเหตุใดยังไม่นอน เป็นเจ้าของห้องแต่กลับมาอยู่นอกห้อง ทั้งเสียงด้านในก็ยังน่าสนใจยิ่งนัก"

"อื้ออ" หลานซินอดจะส่งเสียงครางแปลก ๆ ออกมาไม่ได้ เพราะด้วยไม่อยากให้ผู้อื่นได้ยิน นางจึงเลือกคุยเสียงเบาค่อนไปทางกระซิบกับอีกฝ่าย ทำให้เขาก็ทำตามโดยการกระซิบตอบกลับนางด้วยเช่นกัน

ทว่าทุกลมหายใจ ทุกคำพูดของคนด้านหลัง เสมือนจงใจพ่นลมร้อนใส่รูหูนาง ทำให้ทั้งกายรู้สึกวูบไหวแปลกประหลาดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

มุมปากจางเหล่ยยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ชายหนุ่มชอบใจในปฏิกิริยาตอบรับของหญิงสาว ที่แท้จุดอ่อนไหวของร่างบางก็อยู่ที่ใบหูขาว เขาจึงไม่คิดปล่อยโอกาสดีเช่นนี้ให้หลุดลอย อ้าปากขบกัดติ่งหูนิ่มจนร่างบางอ่อนยวบอยู่ในอ้อมกอดเขาในทันที

ทั้งชายหนุ่มยังไม่ยอมหยุดแค่เพียงใบหูขาว ริมฝีปากร้อนเริ่มไล่เลียชิมลงมาถึงลำคอระหง ดูดเม้มด้วยความชำนาญจนรอบคอสองฝั่งร่างบาง ขึ้นรอยกุหลาบสีแดงช้ำให้เห็นเด่นชัด

"อืมม ไม่ คุณชายสวี่ หยุดนะ" ร่างกายหลานซินคล้ายไม่ใช่ของนางอีกต่อไป แม้ถูกมือใหญ่จับพลิกหันกลับไปหาเขา นางก็ยังอ่อนโอนตามอย่างว่าง่าย

แต่ในท้ายที่สุด นางจำต้องรวบรวมพลังกายทั้งหมดให้กลับมา ออกแรงพลักร่างหนาให้ได้หลุดพ้นออกจากการโอบรัด เมื่อริมฝีปากร้อนกับฝ่ามือใหญ่ของเขา เริ่มลุกล้ำยุ่งย่ามกับปทุมถันนาง

"ท่านจะรังแกกันเกินไปแล้ว"

"หลานซินเกิดอะไรขึ้น"

เสียงดังจากด้านนอก ทำให้กิจกามทั้งหมดของคนทั้งสองต้องหยุดชะงัก เหมยจีรีบคว้าชุดแต่งกายลวก ๆ เพื่อมาเปิดประตูถามเจ้าของห้องว่าเกิดสิ่งใดขึ้นกันแน่ หากมีคนอื่นหรือบรรดาเจ้านายมาพวกนางได้เตรียมตัวหนีได้ทัน

ทว่าหลังจากเปิดประตูมา ด้านหน้าห้องกลับพบแต่ความว่างเปล่า แม้แต่หลานซินที่ต้องนั่งเฝ้าดูต้นทางให้อย่างทุกครั้ง ก็ไม่พบ มีเพียงชุดน้ำชาที่หลงเหลือควันลอยคลุ้งขึ้นจากถ้วยเท่านั้น แต่ไม่เห็นผู้คนเลยสักคนเดียว

*********************************

** 1 ชั่วยาม = 2 ชั่วโมง

ยามไฮ่ (亥：hài) คือ 21.00 – 22.59 น.