หลังจากอดทนจนกระทั่งคุณชายแปดกับซูเฟยเสร็จกิจแล้วออกไป ชิวเย่หลันกับเจียงหยาซวงซึ่งทรมานจนเหงื่อไหลเสื้อผ้าเปียกโชก เร่งรีบจะคลานออกมา

แต่พอเริ่มคลานทั้งสองก็พบว่า มือเท้าชาไปหมด เพราะขดตัวอยู่ใต้เตียงแคบเป็นเวลานาน

เมื่อเป็นเช่นนี้ จึงได้แต่กอดกันต่อไป พร้อมกับขยับเส้นสาย ตอนนี้แม้แต่คนที่รักษาแบบแผนอย่างเจียงหยาซวงก็ไม่ได้นึกถึงเรื่องชายหญิงหรือชื่อเสียง คิดแต่หาทางทำให้ตนเคลื่อนไหวได้ให้เร็วที่สุด!

ใต้เตียงไม่ได้ปัดกวาดมาหลายปีไม่ใช่ที่สมควรอยู่!

พอออกมาก็จุดตะเกียงส่อง เห็นเสื้อผ้าของอีกฝ่ายหนึ่งไม่เรียบร้อย เนื้อตัวเต็มไปด้วยหยากไย่ มีฝุ่นเต็มหัว สีหน้ายิ่งไม่ต้องพูดถึง

ชิวเย่หลันนึกเสียใจมาก เป็นเพราะกู่เหยียนทำให้นางตัดสินใจมาพึ่งฮองเฮา แต่กลับเห็นหลานแท้ๆ ของฮองเฮาเล่นชู้กับพระสนมคนโปรด และยังถูกหลานอีกคนหนึ่งของฮองเฮามาพบเข้า สวรรค์กลั่นแกล้งนางหรือนี่!

เรื่องใหญ่โตเช่นนี้ ดีว่าเจียงหยาซวงไร้เดียงสาไม่ชั่วร้าย มิเช่นนั้นแม้เขาเพิ่งช่วยนางแก้ปัญหา คงฆ่าปิดปากนางแล้ว!

นิ้วมือที่สั่นเทาของนางปัดผมและเสื้อผ้าจนเรียบร้อย ในใจเหมือนมีสัตว์เทพพุ่งทะยานอยู่!

ส่วนเจียงหยาซวงไม่เสียทีที่เป็นลูกหลานตระกูลของฮองเฮา แม้สีหน้าไม่ดี แต่กิริยายังสงบ เขาปัดผมปัดเสื้อผ้าง่ายๆ แล้วมองมาทางชิวเย่หลัน “ท่านหญิงหนิงอี๋...”

“เมื่อครู่ข้าสังหารองครักษ์วังกานหลี่สองคน เป็นคนของกู่ไทเฮา” ชิวเย่หลันพูดทันที “เติ้งอี้พาองครักษ์สองคนมาสังหารข้ากับคนใช้ที่หอว่างซิ่ง เขาบอกว่า กู่ไทเฮาพาชายโฉดเข้ามาในวัง เตรียมใส่ร้ายเย่ไทเฮา!”

เจียงหยาซวงตะลึง ดวงตาฉายแววอำมหิตแวบหนึ่ง “ชายโฉดหรือ”

“ความจริงแล้วที่ไทเฮาให้ข้าเข้าวังครานี้ ข้างงมาก” ชิวเย่หลันพูดถึงการมาของตนอย่างรวบรัด สีหน้าวิตก “นึกไม่ถึงพอเกิดเรื่องที่หอหลิวชุน เมื่อเข้ามาในวังกานหลี่ก็เกือบเอาชีวิตไม่รอด!”

พูดไม่ทันจบ ขนตายาวก็สั่นไหว น้ำตาร่วงลงมาอย่างเงียบๆ

ชิวเย่หลันก้มหน้าทำท่าน่าสงสาร จึงไม่ได้สังเกตเห็นความรู้สึกกระอักกระอ่วนบนใบหน้าของเจียงหยาซวงแวบหนึ่ง

...ก่อนหน้านี้เจียงหยาซวงแนะองค์หญิงหย่งฝูให้เชิญคังลี่จางเข้าวังมางานเลี้ยง เพื่อใช้ความขัดแย้งระหว่างไทเฮากับฮองเฮา อาศัยไทเฮามาช่วยให้ชีวิตของชิวเย่หลันดีขึ้น

แน่นอนว่าการทำเช่นนี้คังลี่จางต้องพลีชีพ

ทั้งเจียงหยาซวงและองค์หญิงหย่งฝูไม่พอใจคังลี่จางที่แอบอ้างความชอบ จึงไม่ใส่ใจว่านางจะถูกไทเฮาจัดการอย่างไร!

นึกไม่ถึงว่าคนคำนวณหรือจะสู้ฟ้าลิขิต พอกู่เหยียนลวนลามชิวเย่หลันหน้าหอหลิวชุน เหตุการณ์ก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เจียงหยาซวงวางแผนไว้

ว่าไปแล้วการที่ท่านหญิงตัวเล็กๆ ตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ เป็นเพราะแผนการของเจียงหยาซวง...

เขาปวดหัวจนต้องนวดหน้าผาก เปลี่ยนมาพูดถึงเรื่องเฉพาะหน้า “ขุนพลราชองครักษ์ระดับห้า หลานใกล้ชิดของฝ่าพระบาท เป็นชู้กับซูเฟยพระสนมคนโปรดที่สุดของฝ่าพระบาท เรื่องนี้ท่านหญิงมีความเห็นอย่างไร”

ชิวเย่หลันฟังออกว่าเขาให้โอกาสนาง จึงสบายใจขึ้น พูดอย่างเป็นการเป็นงาน “เรื่องนี้เป็นไปไม่ได้! วังในเข้มงวดกับการเข้าออก เรื่องผิดคุณธรรมเช่นนี้จะเกิดขึ้นได้อย่างไร ถือว่าคนทั้งวังตาบอดอย่างนั้นหรือ ย่อมมีคนอิจฉาตระกูลเจียง อิจฉาฮองเฮา แล้วพูดใส่ร้าย!”

เวลานี้นางยังอ่อนแอ ท่านหญิงอายุเพียงสิบสองปี ไม่มีผู้อาวุโสเป็นที่พึ่ง ไม่มีอำนาจอิทธิพล แต่การอ่อนแอถึงขีดสุดก็เป็นข้อดีอย่างหนึ่ง คือไม่สร้างปัญหาให้ตระกูลเจียง!

โดยเฉพาะตอนทูลตอบที่ตำหนักไท่สือ นางทำให้กู่ไทเฮากริ้วอย่างรุนแรง

ถ้าไม่ได้เข้าฝ่ายฮองเฮาอย่างชัดเจน ตระกูลเจียงไม่จำเป็นต้องแก้แค้น ก็แค่ไม่ใส่ใจนาง ปล่อยให้กู่ไทเฮาแล่เนื้อเถือหนังนางตามใจชอบ!

“ท่านหญิงหลงทางจึงมาที่นี่ใช่หรือไม่” เจียงหยาซวงนิ่งเงียบครู่หนึ่ง แล้วพูดขึ้น “ข้าจะพาเจ้ากลับไป”

ชิวเย่หลันดีใจที่รอดชีวิตมาได้ แต่ในใจยิ่งระแวดระวัง ไม่ใช่เพราะใจแคบ แต่เนื่องจากภพก่อนนางพบเห็นคนยิ้มให้กันแต่แทงข้างหลังกันมากมายหลายแบบ

ยังดีที่เจียงหยาซวงมีคุณธรรม ไม่ถือโอกาสลวนลามนางตอนเผลอ พอดับไฟในโคมแล้ว เขาก็เอ่ยขึ้น “ถ้าท่านหญิงกับข้าไปด้วยกัน คนเห็นคงไม่ดีแน่ ท่านหญิงเดินตามหลังข้าห่างๆ ดีกว่า!”

ตรงกับที่ชิวเย่หลันคิด ใกล้เกินไปนางไม่วางใจจริงๆ เฮ้อ เจียงหยาซวงจะได้ไม่กลัวว่านางถือโอกาสแนบชิดเขา ต่อให้นางเผลอกินยานั่นจริง นางก็อายุแค่สิบสอง จะทำอะไรเขาได้...

ทั้งสองเดินออกจากประตูตำหนัก มุ่งหน้าไปยังห้องที่จัดให้ชิวเย่หลันพัก

ขณะนั้นดวงดาวบนท้องฟ้าเหนือศีรษะบางตาลงมาก ดูแล้วงานเลี้ยงที่ด้านหน้าวังคงใกล้เลิกแล้ว วังในมีหิมะปกคลุมหนา ไม่รู้ว่ากลิ่นดอกเหมยโชยมาจากที่ใด แต่กลิ่นหอมละมุนเย็นชื่นใจ ลอยมาตามสายลม ทำให้สดชื่นขึ้นมาทันที

ชิวเย่หลันมองดูเจียงหยาซวงซึ่งเดินช้าๆ อยู่ด้านหน้าห่างออกไปสิบกว่าก้าว นางวิตกว่าเขาจะปล่อยตนไปจริงหรือ จู่ๆ ก็เห็นเจียงหยาซวงชะงัก

ชิวเย่หลันไม่ต้องคิด รีบเข้าไปหลบหลังเสาทางเดินที่ใกล้ที่สุด

กลางคืนท้องฟ้าปลอดโปร่ง ไม่มีหิมะตก บรรยากาศเงียบสงัดอย่างประหลาด

เสียงพูดของคุณชายแปดตระกูลเจียงดังขึ้น ชิวเย่หลันฟังออกทันที “สิบเก้า เจ้านี่เอง! เมื่อครู่เจ้าหลบอยู่ใต้เตียงใช่หรือไม่ ไปทำอะไรที่นั่น”

ชิวเย่หลันเม้มริมฝีปาก อาศัยแสงสะท้อนจากหิมะ นางมองสภาพโดยรอบอย่างรวดเร็ว หาทางหนีเอาตัวรอด

แต่เจียงหยาซวงไม่ได้ทรยศนาง เขาพูดอย่างราบเรียบ “อาสี่บอกว่าช่วงนี้เจ้ามาทางนี้บ่อยๆ เกรงว่าจะรบกวนเย่ไทเฮา จึงให้ข้าเข้ามาดู”

“ข้าเห็นเจ้าตั้งแต่เล็กจนโต ยังจะหลอกข้าหรือ” คุณชายเจียงแปดยิ้ม พูดด้วยน้ำเสียงไม่สะทกสะท้าน “นางเถาห่วงหลานสาว จึงให้เจ้ามาทำอย่างนี้ใช่หรือไม่ คิดว่าข้าติดใจนางกำนัลสวยๆ ในวังอีกเช่นนั้นหรือ”

“ท่านย่าหวังดีต่อพี่แปด” เจียงหยาซวงถูกจับโกหก แต่ไม่อึดอัด ยังคงพูดอย่างราบเรียบ “สะใภ้แปดเป็นกุลสตรีมีน้ำใจ พี่แปดไม่พอใจท่านย่าแล้วมาระบายกับสะใภ้แปด ไม่มีเหตุผลเลย”

คุณชายเจียงแปดนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งแล้วว่า “ท่านย่า ท่านย่า เจ้าเรียกสนิทปากจริงๆ! ย่าแท้ๆ ของเราตายไปนานแล้ว! นางเถาเป็นคนที่ท่านปู่แต่งงานด้วยเพื่อสร้างสายสัมพันธ์กับตระกูลเถา เวลานี้ตระกูลเจียงรุ่งโรจน์ ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากตระกูลเถาแล้ว เจ้ายังยกย่องพวกนางอีกหรือ ถ้าไม่ใช่เพราะนางเถาน้อยไม่ยั่วยวนเจ้า ข้าคงนึกว่าเจ้าชอบพอนาง...”

คุณชายเจียงแปดหน้าไม่อายจริงๆ เป็นชู้กับพระสนมคนโปรดของอาเขย น้องชายเตือนให้เอาใจใส่เมีย ยังระแวงว่าน้องชายแอบชอบพี่สะใภ้ ชิวเย่หลันอยู่หลังเสา คิดอย่างจนใจ ‘ข้าได้ยินความลับที่ไม่สมควรฟังอีกแล้วหรือ...’

“พี่แปดระวังคำพูดหน่อย” เจียงหยาซวงกลับไม่โกรธไม่ตกใจ น้ำเสียงยังคงราบเรียบ “สะใภ้แปดเป็นคนเรียบร้อย ข้าก็ไม่ใช่คนอกตัญญูไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง...”

“พอแล้ว!” คุณชายเจียงแปดไม่มีความอดทนพอ ไม่รอให้เขาพูดจบรีบพูดแทรก “ข้าล้อเล่นน่า ร้อนใจไปใย ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นคนมีคุณธรรม ไม่สนใจผู้หญิง พูดจริงจังแล้วกัน เจ้าก็เห็นแล้ว คิดจะบอกพวกนางเถาอย่างไร”

เจียงหยาซวงนิ่งคิดครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้น “นี่เป็นเรื่องใหญ่มาก บอกไม่ได้แน่”

“ข้าว่าแล้วยังไงเจ้าก็เป็นน้องชายข้า...” คุณชายเจียงแปดเรียกย่ารองของตนเป็นนางเถาทุกครั้ง แต่พอได้ยินน้ำเสียงเขาอ่อนลง แสดงว่ายังยำเกรงนางเถาอยู่บ้าง

เจียงหยาซวงกลับพูดขึ้น “แต่ข้าจะบอกอาสี่!”

“พูดเหลวไหล!” คุณชายเจียงแปดตวาด “เจ้าบอกอาสี่ อาสี่ทำอะไรข้าไม่ได้ แต่ซูเฟยล่ะ!”

ชิวเย่หลันคิด ‘ชายโฉดผู้นี้ยังมีน้ำใจอยู่บ้าง!’

จากนั้นคุณชายเจียงแปดก็เผยความในใจออกมา “ถ้าเจ้าอยากช่วยอาเขย ขอเวลาอีกสักปีสองปี รอให้ข้าเบื่อซูเฟยก่อน ค่อยไปบอก ตอนนี้ข้ายังชอบนางอยู่ เจ้าคงไม่ตั้งใจหาเรื่องข้าใช่หรือไม่!”

“ซูเฟยมีฐานะสูงกว่านางกำนัล ก่อนหน้านี้พี่แปดเคยยุ่งกับนางกำนัล อาสี่ยังช่วยปกปิดได้ แต่พระสนม...ถ้าเรื่องนี้ถูกเปิดเผย พี่แปดคิดไหมว่าจะเกิดผลอย่างไร” เจียงหยาซวงพูดเสียงราบเรียบ “เรื่องนี้อาจทำให้ตระกูลเจียงย่อยยับ!”

คุณชายเจียงแปดพูดอย่างไม่ใส่ใจ “ข้าจึงเลือกไปวังกานหลี่ ที่นี่ข้าดูแลงานรักษาการณ์ องครักษ์กับมหาดเล็กรู้ใจกัน บอกตามตรง ข้าเคยพาคนมาที่นี่มิใช่แค่ครั้งสองครั้ง เจ้าได้ยินคนร่ำลือหรือไม่”

ชิวเย่หลันรู้แล้วว่าเหตุใดวังกานหลี่จึงเหมือนวังผีสิง...เพราะคุณชายเจียงแปดต้องการให้สะดวกในการลักลอบพบชู้รัก จึงให้คนออกไปหมด...

ได้ยินเสียงคุณชายเจียงแปดหัวเราะขึ้นอีก “ความจริงแล้วเมื่อครู่ข้าเห็นเจ้าซ่อนอยู่ใต้เตียง ห้องนั้นมีที่ซ่อนอยู่ที่เดียว เป็นกับดัก ถ้าไม่ได้กลิ่นน้ำหอมเยว่หลิงที่เจ้าใช้ประจำ ข้าคงจะออกไปเรียกคนมาล้อมเตียงไว้...เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องห่วงน่า!”

‘ข้าเลยรอดตายใช่หรือไม่’ ในใจชิวเย่หลันน้ำตาไหลอาบหน้า ‘ทำไมข้ายิ่งฟังยิ่งรู้สึกว่าเจอเรื่องใหญ่กว่าเดิม เจ้าแปดเจียงคนนี้ ทั้งๆ ที่รู้ว่าน้องชายซ่อนอยู่ใต้เตียง ยังร่วมรักกับซูเฟยอยู่นาน!’

“งานเลี้ยงด้านหน้าคงเลิกแล้ว กลับกันเถิด” คุณชายเจียงแปดพูดเสียงอ่อนลง “เจ้าชอบแมวตัวนั้นมากมิใช่หรือ ลองคิดดู ถ้าข้าฆ่าแมวเจ้าตาย เจ้าจะพอใจหรือไม่ ซูเฟยมีความหมายต่อข้าหมือนแมวมีความหมายต่อเจ้า ถ้าเจ้าจะเล่นงานนางจริง ก็ไม่ยาก แต่ให้พี่สนุกสักระยะก่อนได้หรือไม่”

เมื่อเสียงของทั้งสองห่างออกไป ชิวเย่หลันก็รู้ว่าเจียงหยาซวงนำทางไม่ได้แล้ว นางเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก มองไปโดยรอบ ยังดีที่บริเวณนี้อยู่ห่างจากห้องที่ซูเหอพักไม่ไกล นางเดินหลงทางหลายครา สุดท้ายจึงพบซูเหอซึ่งกำลังหลับสนิทเพราะความกลัวและอ่อนเพลีย!

“ยังดี” ชิวเย่หลันคลำหน้าผากนาง ไม่มีไข้ จึงโล่งอก

นางเดินวนรอบห้องที่สังหารองครักษ์ไปเมื่อครู่ ไม่เห็นร่องรอยคนเข้ามา จึงหอบผ้าห่มกลับไปหาซูเหอ นอนลงข้างฟูก...ขณะที่ถูกปลุกนั้น ดวงอาทิตย์ขึ้นแล้ว

หนีจิ่นเขย่าตัวปลุกนางด้วยสีหน้าประหลาดใจ “ท่านหญิงหนิงอี๋ ทำไมมาอยู่ที่นี่ ถ้ามิใช่เพราะนอกห้องมีน้ำแข็งย้อย คงหาท่านหญิงไม่เจอแน่!”

“เอ๊ะ!” นางกำนัลอีกคนพยายามปลุกซูเหอ เมื่อเห็นรอยเขียวช้ำที่คอของซูเหอก็ตกใจ “เป็นอะไรไปหรือ!”

นางกำนัลทั้งสองมองหน้ากัน ไม่ถามต่อว่าทำไมทั้งสองจึงย้ายห้อง ก่อนยกน้ำเข้ามาให้ชิวเย่หลันกับซูเหอ “ท่านทั้งสองรีบล้างหน้า ฮองเฮาทรงมีเวลาว่าง ถ้าพลาดไป จะเสียโอกาส!”

วันนี้เป็นวันที่หนึ่งเดือนอ้าย ฮองเฮาทรงมีเวลาให้มิใช่เรื่องง่าย แต่ฮองเฮารีบเร่งให้เข้าเฝ้า ทำให้ชิวเย่หลันอดสงสัยไม่ได้ว่าเกิดเหตุอันใดขึ้น

อย่างเช่น ความจริงแล้วข้าเป็นลูกแท้ๆ ของเจียงฮองเฮา แต่เนื่องจากกู่ไทเฮาโหดเหี้ยมอำมหิต ข้าจึงถูกนำไปเลี้ยงนอกวัง! เด็กสาวผู้สูงศักดิ์จึงตกอยู่ในเงื้อมมือของฮูหยินลู่ผู้เป็นเมียน้อยของปู่ เวลานี้เจียงฮองเฮาคงจะแอบร้องไห้อยู่เงียบๆ ถ้าข้าเข้าไปควรจะร้องไห้หรือไม่...

ชิวเย่หลันสลัดจินตนาการที่ไม่เข้าท่าออกไป แอบยินดีกับตัวเองและซูเหอที่มีคนมาพบในห้องนี้ ไม่เช่นนั้นนางคงอธิบายให้นางกำนัลฟังเรื่องหยากไย่ฝุ่นละอองจากใต้เตียงที่ปัดไม่หมดเมื่อคืน...

แต่นางกำนัลไม่ถาม อยู่ในห้องที่ไม่ได้เก็บกวาด มีฝุ่นติดหัวติดหน้าคงเป็นเรื่องธรรมดา

หลังจากล้างหน้าแต่งตัวเสร็จ ออกจากประตู ก็เห็นเกี้ยวอ่อนรออยู่

วังกานหลี่ตั้งอยู่ห่างไกล ส่วนวังจื่อเซินที่ฮองเฮาประทับตั้งอยู่ใจกลางส่วนในของวัง ระยะทางระหว่างวังทั้งสองห่างกันมาก

เมื่อชิวเย่หลันไปถึงก็ถูกปลุกให้ตื่นอีกครั้ง ขณะก้าวขึ้นบันไดหน้าวังจื่อเซิน นางเกือบสะดุดล้ม

“ท่านหญิงระวัง!” ซูเหอใช้ผ้าเช็ดหน้าพันคอปกปิดรอยช้ำ แม้ตนจะเดินโซเซ แต่ยังมีความภักดีเข้ามาประคอง ชิวเย่หลันจึงพ้นจากการหกล้มต่อหน้าธารกำนัล

แต่เสียงร้องของซูเหอทำให้คนรอบข้างหันมามองทันที ในนั้นมีเด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาในชุดสง่างาม อายุสิบแปดสิบเก้า สวมรัดเกล้าประดับหยก ท่วงท่าองอาจ ล้อมรอบด้วยนางกำนัล กำลังก้าวลงมา เขาเห็นชิวเย่หลันไม่คุ้นตา จึงถามอย่างประหลาดใจ “นั่นคือ...”

“บ่าวจะไปถามให้” บ่าวรับใช้เองก็ไม่รู้ จึงรีบเดินไปสอบถาม “พี่หนีจิ่น ท่านผู้นี้เป็นใคร”

“เป็นท่านหญิงหนิงอี๋แห่งจวนซีเหออ๋อง” นางกำนัลชื่อหนีจิ่นพยักหน้าให้นาง แล้วกระซิบเตือนชิวเย่หลันซึ่งอยู่ไม่ไกล “ท่านหญิง ท่านผู้นั้นคือเยียนอ๋อง!