ปาลิดาสะดุ้ง เจ้าของใบหน้าคมเข้มลืมตาขึ้นแล้วยิ้มให้ หญิงสาวขยับตัวถอยห่างให้เขาลุกขึ้นนั่ง มือใหญ่เสยผมตัวเองก่อนจะส่งยิ้มเขินอายให้ผู้หญิงตรงหน้า

“ฉันอาบน้ำนานไปหรือคะ”

“เปล่าครับ” รสินส่ายหน้าไปมา “ผมเพลียๆ ว่าจะเอนหลังสักเดี๋ยว หลับไปตอนไหนไม่รู้”

“ฉันเลยทำให้คุณตื่นเลย”

“เป็นผมที่เสียมารยาทต่างหาก” เขาตบเบาะที่ว่างข้างๆเหมือนจะเรียกให้เธอมานั่งด้วย ปาลิดาลุกขึ้นไปนั่งใกล้ๆ แล้วส่งยิ้มให้

“คุณย่าอาการเป็นยังไงบ้างคะ”

“หมอให้อยู่ดูอาการ ถ้าไม่มีอะไรอีกสองสามวันก็กลับบ้านได้แล้วครับ”

“แล้วทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดีค่ะ” ปาลิดาวางมือของเธอบนหลังมือของเขา เหมือนจะให้กำลังใจ

“ขอบคุณครับ”

“หน้าตาฉันตอนไม่มีเครื่องสำอางเป็นไงคะ” หญิงสาวชวนคุยหัวเราะขึ้นมา

“แบบนี้ผมก็ชอบนะ” เขายิ้มดูผ่อนคลายขึ้นมาก

“ทำไมชอบฉันละคะ คนอย่างคุณไม่น่าจะขี้เหงาขนาดต้องพึ่งบริการของฉันเลย” เธอถามอย่างประหลาดใจ

รสินเอนหลังพิงพนักโซฟา แล้วผ่อนลมหายใจเบาๆ ก่อนจะเอียงหน้ามองเสี้ยวหน้าของอีกฝ่าย ยื่นมือไปลูบผมยาวของเธออย่างเบามือ แต่สายตาอ้อยอิ่งที่ริมฝีปากอิ่มของเธอ

“คุณเคยอยากคุยกับใครสักคนโดยไม่ต้องรู้จักบ้างไหม? แค่ระบายออกไปโดยไม่ต้องกังวลว่าสิ่งที่พูดไปมันจะย้อนมาทำลายเราเอง”

ปาลิดาพยักหน้ารับ เธอไม่ได้รับสายเซ็กส์โฟนอย่างเดียว หลายต่อหลายครั้งที่แฟนคลับมักโทรมาและพูดคุยเรื่องอื่นๆ ชีวิตคู่ที่เหือดแห้ง ลูกชายที่ดื้อรั้น ลูกสาวที่ไม่ได้ดังใจ ภรรยาที่สามีละเลยหน้าที่ มากต่อมากนักที่เธอเป็นฝ่ายรับฟัง

“น้ำเสียงคุณ ทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลาย” รสินยอมรับด้วยใจจริง เขาเคยใช้ชีวิตต่างประเทศการใช้บริการเซ็กส์โฟนไม่เป็นเรื่องผิดปกติอะไร แต่ไม่คิดว่าตัวเองจะจริงจังกับคนที่คุยโดยไม่เคยเห็นหน้าจนกระทั้งจ้างนักสืบตามสืบประวัติของหญิงสาว

“ผมไม่ใช่พวกโรคจิตนะ” เขาหัวเราะออกมา

“ฉันเข้าใจ แค่คิดว่าคุณไม่จำเป็นต้องทุมเงินให้ฉันมากขนาดนั้นก็ได้”

“แค่นั้นไม่เท่าไหร่หรอก” เขายักไหล่

“มันมากสำหรับฉัน” เธอเบ้ปาก

“ก็คุณต้องใช้เงินนี่”

“คุณรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับฉันบ้างล่ะ” ปาลิดาขมวดคิ้ว

“ก็นิดหน่อย” ไม่อยากบอกว่าจ้างนักสืบสืบประวัติเธอมากแล้ว “ผมอยากช่วยคุณนะ”

“ตกลงคุณรู้เรื่องอะไรบ้าง”

“เรื่องนั้นอย่าไปสนใจเลย ผมว่าเราเริ่มต้นรู้จักกันตอนนี้ใหม่ก็แล้วกันนะ” ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่อง “ผมรสินครับ”

“ปาลิดาค่ะ ชื่อเล่นกอหญ้า ชื่อในวงการก็กอหญ้านี่แหละค่ะ”

เอาเถอะ เธอยอมเล่นเกมส์กับเขาก็ได้ ปาลิดาย้ายสายตากวาดตามองไปรอบตัว ห้องพักสุดหรูเทียบกับห้องรังหนูของเธอไม่ได้เลย

“ดูเหมือนคุณไม่เดือดร้อนเรื่องเงินๆทองๆ จริงๆสินะ” เธอพูดขึ้นอย่างไม่เกรงเรื่องมารยาท

“คุณอยากให้ผมช่วยอะไรหรือเปล่า” เขาถาม

“ใจดีกับทุกคนแบบนี้หรือเปล่าคะ” ปาลิดาหัวเราะเสียงใส ทำให้ รสินหัวเราะตามไปด้วย

“ลูกน้องผมนินทาว่าผมเข้มงวดเกินไป” เขาโคลงศีรษะไปมา

“คุณเป็นหัวหน้าหรือคะ”

“เป็นเจ้าของบริษัทครับ” เขายิ้มพูดด้วยน้ำเสียงธรรมดาไม่เหมือนโอ้อวดแต่อย่างใด

“ถ้าอย่างนั้น...คุณพอจะฝากงานให้ฉันได้ไหมคะ”

“ฝากงาน?”

“หรือคุณคิดว่าฉันจะทำงานแบบนี้ไปทั้งชีวิต” ปาลิดาย่นจมูกใส่เขา “ฉันเรียนคณะบริหารค่ะ ถ้าคุณอยากดูวุฒิการศึกษาของฉันก็ได้”

รสินต้องยอมรับว่าแปลกใจกับคำ ‘ขอร้อง’ ของปาลิดา เธอไม่ขอ ‘เงิน’ แต่กลับ ‘ของาน’ จากเขา

การนิ่งเงียบของเขาทำให้ปาลิดาถอนหายใจเบาๆ แล้วฝืนยิ้มออกมา

“ถือว่าฉันไม่เคยพูดอะไรแบบนั้นออกมาก็แล้วกันค่ะ”

“เปล่าครับ ไม่ใช่อย่างนั้น แค่ผมคิดอยู่ว่าตอนนี้เลขาของผมลาคลอด ผมกำลังต้องการคนช่วยงานชั่วคราว คุณลองมาทำดูก่อนไหม ถ้าเลขาคนเก่าผมกลับมาทำงานตามเดิม ค่อยดูตำแหน่งที่เหมาะกับคุณ”

“คุณ...จะช่วยฉันหรือคะ”

“คุณเคยช่วยผม ผมก็ช่วยคุณบ้าง” เขายักไหล่

“งั้น...”

“ถ้าคุณสะดวกวันไหนก็นัดเวลาเข้าออฟฟิศได้ครับ จริงๆผมดูบริษัทอยู่หลายที่ งานของครอบครัว คุณเป็นเลขาผมอาจจะต้องเดินทางไปไหนมาไหนกับผมบ่อยหน่อย เอ่อ..แฟนคุณคงเข้าใจเรื่องพวกนี้นะครับ”

“ฉันไม่มีแฟนค่ะ” เธอยิ้มกว้างอย่างดีใจ “ไม่นับแฟนคลับนะคะ”

“ครับ” รสินหัวเราะอารมณ์ดี เขาไม่ได้หัวเราะแบบนี้มานานแล้ว

“คุณอยากให้ผมไปส่งบ้านตอนนี้เลยไหม” เขาถามอย่างเพิ่งนึกได้

หญิงสาวนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดในสิ่งที่ตัวเองไม่เคยคิดว่าจะพูด พูดออกไป

“ฉันยังไม่อยากกลับบ้านค่ะ จะว่าอะไรไหม ถ้าคืนนี้...”

“ยินดีครับ” เขารีบพูดขึ้นพร้อมยิ้มกว้าง “คุณนอนเตียงผมได้นะ”

“แล้วคุณไปนอนไหนล่ะคะ”

รสินตบโซฟา แทนคำตอบ

“ไปส่งหน่อยสิคะ”

ปาลิดาพูดออกมาอย่างแปลกใจตัวเอง เธอไม่คิดว่าตัวเองจะกล้าพูดอะไรแบบนี้ เห็นสีหน้าของเขานิ่งไปนิดแต่ก็ยิ้มออกมาแล้วพาเธอเดินไปอีกฝั่งของห้อง มีเตียงขนาดใหญ่ตั้งอยู่ ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ จะให้ทำอย่างไร เธอไม่เคยประสีประสาเรื่องพวกนี้จริงๆ สักที

“เตียงก็ออกกว้าง คุณจะไปนอนโซฟาทำไมละ”

คำพูดเชิญชวนแต่ท่าทีเขินอายมันแสนจะขัดกันเหลือเกิน รสินยิ้มเกือบจะเป็นหัวเราะ เอียงคอมองหญิงสาวอย่างช่างใจ

“ถ้างั้นผมไปอาบน้ำก่อน คุณนอนก่อนก็ได้”

“ค่ะ”

ปาลิดามองร่างสูงที่เดินหายไปทางห้องน้ำ เธอมองเตียงกว้างขนาดใหญ่แล้วปีนขึ้นไปนอน หยิบผ้าห่มคลี่คลุมแล้วคิดถึงสิ่งที่ตัวเองกำลังอยู่

เธอจะไม่เสียใจใจใช่ไหม กอหญ้า?

เพราะจิตใจผ่อนคลายทำให้เธอผล็อยหลับไปบนเตียงหนานุ่ม

รสินใช้เวลาในห้องอาบน้ำนานกว่าปกติ

คนเรามีชะตากรรมที่ต่างกัน สำหรับคนอื่นอาจมองเขาร่ำรวย แต่ในหัวใจของเขามันแห้งผาก คนที่เข้ามามักหวังผลประโยขน์แม้กระทั่งกับคนที่เขาเรียกว่าเพื่อนก็ตาม และไม่ว่าอะไรก็ตามที่นำพาให้เขาได้พบกับเธอ เขาก็อยากจะใช้เวลารู้จักกับผู้หญิงคนนี้มากกว่าในแฟ้มรายงานที่เขาจ้างนักสืบสืบประวัติปาลิดา คิดถึงเรื่องนี้แล้ว รสินขมวดคิ้วยุ่งเหยิง ถ้าปาลิดารู้ว่าเขาสืบประวัติเธอ เธอคงโกรธเขามากทีเดียว หรือเห็นเขาเป็นพวกโรคจิตก็ได้

แม้รู้ว่าหญิงสาวทำงานอะไรมาก่อน แต่รสินไม่ได้คิดจะฉวยจังหวะตอนที่หญิงสาวกำลังว้าเหว่ เขาไม่ใช่สุภาพบุรุษอะไรนัก แต่รู้ว่าเธอเหนื่อยล้ากับชีวิตไม่ต่างจากเขา

ชายหนุ่มหยิบผ้าขนหนูซับน้ำออกจากร่างกายแล้วสวมชุดนอนของตัวเองเรียบร้อยแล้วจึงเดินออกมาจากห้องน้ำ บนเตียงกว้างของเขามีคนที่เขาไม่คิดว่าจะได้ใกล้ชิดขนาดนี้หลับใหลอยู่ เธอซุกตัวในผ้าห่มและท่าทางหลับสบาย เขาเดินไปนั่งข้างเตียง ยื่นมือไปเกลี่ยเส้นผมที่เคลียแก้มอย่างเบามือ แต่ท่าทางเขินอายตอนที่เธอเอ่ยชวนนอนบนเตียงเดียวกันนั้น ดูเย้ายวนจนเขาเองก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองจะทำตัวเป็นสุภาพบุรุษได้แค่ไหน เขาเคยเห็นเรือนร่างเธอ แม้จะไม่เปลือยเปล่า แต่ชุดเซ็กส์ซี่ที่เธอสวยมันก็ทำให้เขาหวั่นไหวและชวนคลั่งได้ไม่น้อย และเพราะแบบนี้ เขารู้ว่าคงนอนเตียงเดียวกับเธอไม่ได้แน่ ยิ่งเห็นเธอหลับตาพริ้มราวเด็กน้อยก็ยิ่งอ่อนใจ

เสียงถอนหายใจดังขึ้นก่อนที่เขาจะเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบหมอนสำรองออกมาแล้วเดินออไปนอกห้อง โดยไม่ลืมปิดไฟให้เธอ

เขาหยุดที่หน้าประตูแล้วเอ่ยในความมืด

“ฝันดีนะครับ หวังว่าในฝันของคุณจะมีผมอยู่ด้วยนะ กอหญ้า”

...............