“เสี่ยก็รู้ว่าฉันกับนังลูกเลี้ยงไม่ถูกกัน แล้ววันนี้มันถึงกับชักมีดมาขู่ฉัน แล้วขู่ว่าจะขายบ้านด้วย ฉันก็เลยรีบมาหาเสี่ยนี้แหละ อยากให้เสี่ยช่วยกำจัดมันไปให้พ้นๆ ชีวิตฉันกับลูก เสี่ยช่วยฉันหน่อยเถอะ ฉันเกลียดนังลูกเลี้ยงคนนี้จริงๆ ไม่อยากอยู่ร่วมบ้านกับมันแล้ว นะเสี่ยนะ ช่วยฉันสักครั้ง” รำไพปั้นหน้าเศร้าเรียกร้องความเห็นใจจากเสี่ย

“ตกลง”

“จริงๆ นะเสี่ย” รำไพดีใจจนเนื้อเต้น

“แล้วถ้าฉันอยากได้หนูบัวมาคืนนี้เลยล่ะ”

“รำไพจะรีบส่งนังบัวมาให้ถึงบ้านเลย แต่รำไพขอ...”

“รู้แล้ว” เสี่ยพงศ์ดักคออย่างรู้ทัน ก่อนจะเปิดลิ้นชักเอาเงินออกมานับ “ฉันจ่ายหนึ่งแสนก่อน ส่วนที่เหลือมาเอาตอนมาส่งหนูบัว”

“ได้จ้ะเสี่ย ถ้างั้นรำไพกลับก่อนนะจ้ะ” รำไพรรวบเงินใส่กระเป๋าสะพายแล้วลุกขึ้นเดินไปหอมแก้มสาก ก่อนจะเดินออกจากบ้านของเสี่ยพงศ์ พอพ้นคนของเสี่ยพงศ์มาแล้วรำไพก็โทรหาลูกสาว

“นังวาด แกอยู่กับไอ้เขมหรือเปล่า”

“เปล่า ฉันมาเดินห้างกับเพื่อน แม่มีอะไรกับไอ้เขมเหรอ”

“ฉันจะให้มันทำงานน่ะสิ แล้วนี่แกโทรบอกมันไว้หรือยัง”

“บอกไปแล้ว แล้วไอ้เขมมันบอกจะให้ทำอะไรก็โทรไปหามันได้เลย แล้วมันจะมากับเพื่อนของมัน”

“งั้นแกโทรไปหามัน แล้วบอกให้ไปดักรอเอาตัวนังบัวที่หน้าปากซอย ตอนนังบัวมันเลิกงาน แล้วไปส่งที่บ้านเสี่ยพงศ์”

“นี่แม่จะเอานังบัวไปให้ไอ้เสี่ยพงศ์เหรอ” แค่นึกถึงนายจ้างที่แม้จะมีเงินแต่รูปร่างอ้วนลงพุง วาดจันทร์ก็ทำหน้าขยะแขยงแล้ว

“เอ่อ! แต่แกอย่าเพิ่งมาถามฉัน ไปโทรบอกไอ้เขมไว้ก่อน วันนี้นังบัวมันคงทำโอทีตามปกติของมัน”

“เดี๋ยวฉันจะรีบโทรบอกไอ้เขมให้ แม่ไม่ต้องห่วงหรอก” วาดจันทร์รับปากแล้วก็ยิ้มดีใจที่กำจัดพี่สาวนอกไส้ไปให้พ้นๆ ได้ซะที