พงศ์ศูรย์ทอดสายตามองร่างน้อยที่ถูกจับมัดเอาไว้บนเตียง

เธอหนีเขาไป!

กล้าดียังไงมาหนีคนอย่างเขา เขาไม่มีวันปล่อยเธอไปเสวยสุขกับชู้เหมือนพี่สาวเธอแน่นอน

พงศ์ศูรย์จัดการมัดมือเธอเอาไว้ เขาจะทำให้เธอเจ็บปวดอย่างที่สุด ไม่ยอมให้พลาดพลั้งเหมือนตอน เปมิกาอีกแล้ว มีคนมาห้ามมาเตือนเขาเรื่องเปมิกา แต่เขาก็ไม่เคยเชื่อว่าเธอมีชู้ โง่เง่าจนโดนสวมเขาอยู่นาน

เขาตาสว่างก็ตอนที่ลืมของบางอย่างไว้ที่บ้านตอนออกไปทำงาน ต้องกลับมาเอา เขาจึงเห็นคาตาว่าหล่อนขึ้นกระแทกทาบทับอยู่บนร่างชู้คาเตียง

เตียงที่เขากับเธอเคยนอนเสพสุขด้วยกันทุกคืน

พงศ์ศูรย์จัดการถอดเสื้อผ้าของเจ้าหล่อนออกจากกาย สิ่งที่เขาจะทำต่อไปนี้คือความสะใจ ใบหน้าคมเข้มเหี้ยมเกรียมแสแยะยิ้มมองคนที่นอนหลับสนิทไม่ได้สติ

การแก้แค้นคือสิ่งหอมหวานสำหรับคนอย่างเขา ความตายมันเป็นการปรานีสำหรับหล่อน

เขาจะทำให้หล่อนเจ็บเจียนตาย ตอบแทนพี่สาวสารเลวของเธอ

ถ้าเปมิการู้ว่าน้องสาวที่หล่อนทิ้งเอาไว้ต้องทุกข์ทรมานขนาดไหน เขาอยากดูน้ำหน้านังนั่นนัก

ปริมาค่อยๆ ปรือตาตื่น อาการมึนศีรษะไม่เท่าร่างกายท่อนล่างของเธอกำลังถูกล่วงล้ำอย่างรุนแรง

ความเจ็บปวดแสบร้อนเพราะถูกเสียดสีอยู่ตลอดเวลา ทำให้เธอร้องครางประท้วง ดิ้นรนแต่มือโดนมัดเอาไว้

พงศ์ศูรย์ในเวลานี้ หน้าตาดุดัน เขากำลังควบขี่เธออยู่ กระแทกกายอย่างไม่ปรานี ทำให้ปริมากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

เขาตะปบมือปิดปากของเธอเอาไว้ ปริมาส่ายหน้าไปมาอย่างหวาดกลัวยามเห็นสีหน้าสะใจของเขา

เธอหนีเขาไปจริงๆ เพราะทนความทารุณของเขาไม่ไหว แม้จะรักเขาเพียงใดก็ตาม แต่เขามีแต่ความแค้นให้เธอเพียงเท่านั้น เธอแค่คิดอยากหนีไปตั้งหลัก ไม่ใช่จะหนีเขาไปตลอด

ในยามนี้แม้เธอจะทำดีกับเขาเช่นไร แต่เขาไม่เคยรักเธอเลยแม้แต่น้อย

“คิดจะหนีจากฉันไปเหรอนังแพศยา ไม่มีทางเสียหรอก เธอต้องเจ็บเหมือนที่ฉันเจ็บ สันดานเธอนี่มันเหมือนพี่สาวไม่มีผิด”

“พี่พงศ์อย่าทำปริมเลยค่ะ”

“มีความสุขไหมล่ะเมียจ๋า เสียวร่องไหม ร่องแน่นแบบนี้ทำให้ฉันเสียวไปทั้งลำ กระแทกยังไงก็ไม่มีวันเบื่อ”

เขาพูดยียวนกวนประสาท มองเธอด้วยสายตาลุกวาบ

“พะ... พี่พงศ์ ปริมเจ็บ อ่า... อ่ะ!”

เธอเจ็บปวดรวดร้าวไปหมดทั้งร่องรัก

“เจ็บหรือเสียวกันแน่ เธอครางแบบนั้นเสียวมากกว่านะ”

เขาโยกกายหมุนวนจุ่มจ้วงในร่องฉ่ำเยิ้มไม่ยอมล่าถอย

“พอแล้ว อย่าค่ะพี่พงศ์ โอ๊ย!”

“ยังก่อน ฉันจะต้องพาเธอไปลงนรกด้วยกันเสียก่อน ริจะหนีฉัน นัดชู้ตัวไหนเอาไว้ล่ะ ถึงจะหนีไปด้วยกัน อย่าคิดว่าไม่รู้นะ”

“ปริมเปล่านะคะ”

ที่เธอหนีเพราะทนความป่าเถื่อนของเขาไม่ไหว

เขาหัวเราะอย่างชั่วร้าย เธอดิ้นแต่มือบางถูกมัดกับเชือกเอาไว้ที่หัวเตียง

“นึกว่าฉันโง่เป็นควายอย่างนั้นเหรอ เสียใจนะ ฉันไม่โง่รอบสองแน่นอน”

เธอดิ้นแต่ยิ่งดิ้นยิ่งเจ็บ ส่วนล่างเสียดสีรุนแรง มันยิ่งทำให้เธอปวดแสบมากยิ่งขึ้นไปอีก

ความทารุณของเขาคือการกระแทกท่อนเนื้อใหญ่โตเข้ามาในร่องสวาท เธอร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด แต่เขาหาได้ใส่ใจไม่

มีเพียงความสะใจเท่านั้นที่เขาแสดงออกมาอย่างชัดเจน

ไม่มีความปรานี ไม่มีความใจอ่อน ไม่มีความเมตตาสงสารแม้แต่เศษเสี้ยวของจิตใจ

ทุกครั้งที่โดนกระแทกลงมาหา เธอรู้สึกเหมือนโดนกระทำย่ำยีเยี่ยงสัตว์

หยดเลือดติดไปตามลำกายที่สับสะโพกลงมาหาเธอ ความแข็งชันที่เสียดสีเข้าหารุนแรง ทำให้เธอทนรับความป่าเถื่อนนั้นไม่ไหว

เขาครางเสียงหนักด้วยความกระสัน ก่อนจะเร่งจังหวะรักรุนแรงขึ้นตามลำดับ ปลดปล่อยน้ำกามในร่องของเธอจนหมดสิ้นทุกหยาดหยด

“อ่า... โอ้ว...”

เขาครางยาวที่ได้ปลดปล่อย มีความสุขกับความคับแคบที่บีบรัดเขาทุกทิศทาง ในขณะที่เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นแทบขาดใจ อยากหนีแต่หนีเขาไปไม่พ้น อยากเลิกรักเขาแต่เลิกรักไม่ได้

ปริมารู้สึกเกลียดตัวเองจับใจ!

“ปล่อยปริมไปเถอะค่ะ ในเมื่อพี่พงศ์ก็ไม่ได้รักใคร่ไยดีอะไรปริม”

“จะปล่อยไปได้ยังไงล่ะสาวน้อย เธอยังสดๆ ซิงๆ แบบนี้ มัดเอาไว้ก่อน เดี๋ยวฉันค่อยกลับมาเอา... ใหม่อีกหลายๆ รอบ ให้หายอยาก โทษฐานที่เธอทิ้งฉันไปหลายวัน ทำให้ฉันหิวโซ ไม่มีใครกระแทกมันเท่าเธออีกแล้ว”

พงศ์ศูรย์บีบปลายคางสวยเอาไว้ ก่อนจะแสดงสีหน้าที่ทำให้ปริมาแทบกลั้นใจตาย

“พอแล้ว ปริมกลัวพี่พงศ์แล้วค่ะ ถ้าปริมเคยทำอะไรให้พี่พงศ์ไม่พอใจ ปริมขอโทษ แต่ได้โปรดอย่าทำกับปริมแบบนี้เลยนะคะ”

“ฉันบอกแล้วว่าอย่าหนีฉัน ฉันเป็นเจ้าชีวิตของเธอสาวน้อย”

“ปริมจะไม่หนีพี่พงศ์อีก แต่พี่พงศ์อย่าทำรุนแรงกับปริมนะคะ”

ความรุนแรงของเขาทำให้เธอแทบจะขาดใจตายใต้ร่างหนา ยามเขากระแทกหนักหน่วงรุนแรง

“ครั้งก่อนเธอก็เคยสัญญาว่าจะไม่ทิ้งฉันไป จำไม่ได้หรือไง การปล่อยเธอไปมันง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือ แต่การขังเธอเอาไว้ที่นี่มันสนุกยิ่งกว่าอะไร”

เขายิ้มเหี้ยม หัวเราะอย่างดุดัน ก่อนจะเปิดประตูและกระแทกปิดปังใหญ่ ทิ้งให้คนบนเตียงนอนร้องไห้น้ำตาปริ่มไหล

ปริมาสะดุ้งสุดตัวเมื่อประตูกระแทกปิดลง เธอพยายามดึงมือออกจากเชือกที่เขามัดเอาไว้ แต่ยิ่งดึงทึ้งยิ่งเจ็บแสบไปหมด ข้อมือเป็นรอยแดงจากแรงเสียดสี

ปริมากวาดสายตามองรอบกาย มันไม่มีอะไรที่จะสามารถช่วยให้เธอเอาตัวรอดไปจากสถานการณ์ในขณะนี้ได้เลย

ในสมองครุ่นคิดอะไรมากมายจนหลับไป ตื่นขึ้นมาแล้วลำคอแห้งผาก ครั่นเนื้อครั่นตัวไปหมด

ร่องสาวที่โดนกระแทกกระทั้นจากผู้ชายใจร้ายยับเยินเจ็บแปลบจนเธอรู้สึกว่าตัวเองเหมือนจะไม่สบาย

ร่างกายรู้สึกสะบัดร้อนสะบัดหนาวหลังจากนั้นหลายชั่วโมง

คนใจร้ายที่จับเธอมาขังเอาไว้ เข้ามาในห้องอีกครั้งหลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง

เธอปรือตามองด้วยพิษไข้ ริมฝีปากแห้งแตกพยายามเอื้อนเอ่ยแต่ไม่มีเสียง

พงศ์ศูรย์แก้มัดให้เธอ กระชากทีเดียวร่างน้อยร่วงลงไปกองแทบเท้าบนพื้นหน้าเตียง

“สำออย! ลุกขึ้นมา ฉันอยากอาบน้ำ อยากให้เมียถูหลังให้สักหน่อย วันนี้เหนื่อยมาทั้งวัน”

เขากระชากอีก เธอล้มตึงลงไป สติดับวูบในทันทีด้วยพิษไข้

พงศ์ศูรย์สบถอย่างหัวเสีย เขาไม่เชื่อมารยาหญิงร้อยเล่มเกวียนอย่างเธอแน่นอน

มารยาสาไถเหมือนพี่สาวไม่มีผิด!