ชายแดนหนานอู่

บริเวณหุบเขาอู๋เหมิ่น ซึ่งมีแม่น้ำอู๋ไหลผ่านกลางหุบเขากำลังเกิดศึกครั้งใหญ่ระหว่างแคว้นหนาน แคว้นของชนเผ่าเล็กๆที่ยึดหลักสันติมาโดยตลอด แต่กับถูกทัพใหญ่ของแคว้นอู่บุกเข้าโจมตีโดยไม่ให้ได้ทันตั้งตัว

บัดนี้...แม่ทัพน้อยหนานหลงเสี่ยวแห่งแคว้นหนานมองเห็นบิดา...ซึ่งเป็นท่านข่านกำลังเพลี่ยงพล้ำให้กับแม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นอู่ ซึ่งเป็นไท่จื่อหนุ่มวัยเพียงสิบแปดปี หนานหลงเสี่ยวจึงกระตุ้นม้าฝ่าทัพเข้าไปช่วยเหลือบิดา

แต่ทว่า...

ฉึก!

เกาทัณฑ์เหล็กพุ่งทะลุไหล่ขวาของหนานหลงเสี่ยวผ่านกำบังเกราะเงิน ขณะหนานหลงเสี่ยวกำลังฟาดฟันดาบสู้ทหารเลวของแคว้นอู่ที่พยายามแทงหอกแทงหลาวใส่ม้าของตน แต่เขาก็สามารถชักม้าหลบหลีกได้อย่างว่องไวทุกครั้ง เพราะเป็นอาชาที่ตนรักใคร่

“เสี่ยวเอ๋อร์!!!” ท่านข่านหนานไห่ตื่นตกใจแทบสิ้นสติเมื่อเห็นบุตรคนเดียวของตนต้องเกาทัณฑ์ ท่านข่านวัยต้นสามสิบรีบร้องตะโกนอย่างกราดเกรี้ยวให้ทหารองครักษ์ของตนคุ้มกันหนานหลงเสี่ยว ที่กัดฟันอดทนกล้ำกลืนความเจ็บปวดรวดร้าว บอกบิดาว่า

“มิเป็นไร ท่านพ่อ ข้ายังไหว!”

“ไม่...เจ้ารีบหนีไปก่อน แล้วพ่อจะตามไปทีหลัง”

หนานหลงเสี่ยวส่ายหน้า “ถ้าไม่ได้ฝ่าวงล้อมไปด้วยกัน ลูกไม่ยินยอม!”

“เสี่ยวเอ๋อร์...ถึงขนาดนี้แล้วเจ้ายังดื้อรั้นต่อพ่ออีกเหรอ?” หนานไห่ต่อว่าอย่างปวดร้าวใจ ขณะฟาดฟันดาบต่อกรกับทวนมากมายนับไม่ถ้วน

เสี่ยวเอ๋อร์หยักยิ้มจาง “ข้ารับปากท่านแม่ไว้แล้วว่าจะต้องพาท่านพ่อกลับไปพบท่านแม่ให้ได้ ไม่ว่าเราจะชนะหรือแพ้!”

หนานไห่กัดฟันดังกรอดๆจนกรามแทบสึก ก่อนเขาจะร้อง “ย่าห์” แล้วบุกตะลุยไม่ยั้งเพื่อตรงมาหาบุตรเพียงคนเดียวของตนที่เริ่มอ่อนแรงลงทุกขณะระหว่างประมือกับไพร่พลเลวของต้าอู่ หนานไห่บุกจนมาถึงม้าของหนานหลงเสี่ยว ช่วยผู้เป็นลูกเข่นฆ่าเหล่าศัตรูอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

ตอนนั้นเอง...ที่หน่วยองครักษ์ของหนานไห่ฝ่าวงล้อมเข้ามาได้ หนานไห่จึงร้องตะโกนสั่งการดังลั่น

“จิ้งเหอ...พาเสี่ยวเอ๋อร์ออกจากสนามรบ ไปหลบยังที่ปลอดภัย แล้วคอยรอข่าวสารจากข้า!!!”

“ขอรับท่านข่าน!” จิ้งเหอ...ราชองครักษ์รับคำ ขณะวาดฟันดาบวงพระจันทร์เป็นวงกว้าง แล้วส่งสัญญาณมือให้องครักษ์คนอื่นๆช่วยกันต้อนม้าของหนานหลงเสี่ยวออกจากวงล้อมของศัตรูจนเป็นผลสำเร็จ แต่หนานหลงเสี่ยวยังดื้อดึงหมายจะกลับเข้าไปช่วยบิดาให้จงได้

จวบจนกระทั่ง...

ฉึก ฉึก ฉึก!

หนานหลงเสี่ยวเห็นบิดาถูกเกาทัณฑ์ยิงใส่ร่างถึงสามดอกต่อหน้าต่อตา ร่างสูงใหญ่ของข่านแห่งแคว้นหนานร่วงลงจากหลังม้าทันที ก่อนจะถูกทวนหลายสิบเล่มทิ่มแทงกระหน่ำลงมาบนร่างไม่ยั้ง กระนั้น...หนานไห่ที่นอนคว่ำหน้า ถูกทวนทิ่มแทงจนกระอักเลือดคำโตครั้งแล้วครั้งเล่ายังฝืนยกมือสั่นๆโบกไล่หนานหลงเสี่ยว ร้องตะโกนสุดเสียงเท่าที่จะทำได้ว่า

“เสี่ยวเอ๋อร์เจ้ารีบหนีไป เจ้าเป็นคนเดียวที่จะสามารถดูแลแม่เจ้าแทนพ่อได้ อั๊ก อั๊ก อั๊ก!”

ฉัวะ!

ทวนเล่มหนึ่งตวัดลงมาตัดลำคอหนานไห่จนขาดสะบั้น

“ท่านพ่อออออออออ...” หนานหลงเสี่ยวกรีดร้องสุดเสียง หัวใจแทบหยุดเต้น น้ำตาทะลักทลายออกมาราวกับห่าฝน เมื่อเขาเงยหน้ามองเจ้าของทวนเล่มนั้น ก็พบว่าเป็น...อู่หยาง ไท่จื่อแห่งแคว้นอู่ ผู้เป็นแม่ทัพใหญ่ที่กำลังส่งยิ้มเย้ยหยันให้เขาอย่างเลือดเย็น

หนานหลงเสี่ยวกัดฟันดังกรอดๆด้วยความอาฆาตแค้นสุดขีด แต่ยามนี้เขาไม่อาจเข้าถึงตัวไท่จื่อผู้นั้นเพราะต้องรับมือกับไพร่พลที่ดาหน้าเข้ามาอย่างมากมายไม่หยุดยั้งของต้าอู่ ในขณะที่แขนข้างดีที่ใช้เงื้อดาบฟาดฟันก็ถูกเกาทัณฑ์พุ่งทะลุหัวไหล่ไปแล้ว หนานหลงเสี่ยวจึงต้องสะกดกลั้นความเจ็บปวดสุดฤทธิ์ และฝืนฮึดสู้สุดใจขาดดิ้น

จิ้งเหอเห็นสถานการณ์ของพวกตนตกเป็นรอง เพราะไพร่พลต้าหนานสูญเสียขวัญกำลังใจจนหมดและกำลังพากันหนีตายกระเจิดกระเจิง

เขาจึงควบม้าขึ้นไปตีคู่ขนานกับม้าของหนานหลงเสี่ยว แล้วยื่นมือมาคว้าบังเหียนไปจากมือหนานหลงเสี่ยวที่มองการกระทำของเขาอย่างตกตะลึง จิ้งเหอไม่สนใจสายตาดุดันของแม่ทัพน้อย แต่รีบรั้งคอม้าให้หันกลับไปยังทิศทางที่เปิดโล่ง

ยามนี้...หนานหลงเสี่ยวทำอะไรไม่ได้ พอคิดจะตั้งท่ากระโดดลงจากหลังม้าเพื่อวิ่งไปเข่นฆ่าคนที่สังหารบิดาตนอย่างเลือดเย็น กลับถูกจิ้งเหอกระโดดขึ้นมานั่งซ้อนหลังบนม้าตัวเดียวกันอย่างรู้เท่าทัน แล้วรัดเอวหนานหลงเสี่ยวเอาไว้อย่างแน่นหนา

“ท่านแม่ทัพน้อย โปรดสงบสติอารมณ์ ยามนี้เราจำเป็นต้องถอยก่อน โอกาสแก้แค้นยังมีอยู่พ่ะย่ะค่ะ”

สิ้นคำ จิ้งเหอก็ดึงบังเหียน กระทุ้งท้องอาชาชั้นยอดของหนานหลงเสี่ยวให้ควบทะยานตามม้าของเหล่าองครักษ์ที่เหลือซึ่งฟาดฟันกับพวกอู่เปิดทางให้เขากับท่านแม่ทัพน้อยได้หลบหนีอย่างปลอดภัย

แต่ทว่า...หนานหลงเสี่ยวดิ้นรนขัดขืนและกรีดร้องเป็นพัลวันเพราะอยากต่อสู้กับอู่หยางให้รู้ดำรู้แดง ขณะที่เลือดทะลักทลายออกมาจากหัวไหล่ของเขาตลอดเวลา

พอมาถึงแม่น้ำที่ลึกถึงท้องม้า...จิ้งเหอก็จับกุมตัวหนานหลงเสี่ยวที่ดิ้นปัดๆเอาไว้ไม่อยู่อีกต่อไป ร่างที่สูงเพียงห้าฉื่อสามนิ้วก็พลัดตกน้ำที่กำลังไหลเชี่ยวกรากทันที!

“องค์หญิง!!!”

จิ้งเหอร้องตะโกนออกมาดังลั่น เขาหมายจะกระโดดลงน้ำตามไปช่วย แต่ทว่า...พลเกาทัณฑ์ของต้าอู่กลับตามมาถึงอย่างรวดเร็ว

พวกมันระดมยิงเกาทัณฑ์เข้าใส่จิ้งเหอกับองครักษ์ที่ขี่ม้าตามหลังมาติดๆมากมายดั่งห่าฝน

จิ้งเหอจึงต้องยกดาบปัดป้องเกาทัณฑ์ และควบขี่อาชาองค์หญิงหนานหลงเสี่ยวลุยสายน้ำเพื่อหลบหนีพวกอู่ สายตาคมเข้มได้แต่มองร่างบอบบางในชุดเกราะเงินค่อยๆจมน้ำหายไปช้าๆต่อหน้าต่อตาด้วยความปวดร้าวใจ