ห้องผู้บริหาร

คุณอัสดา โอมรยะนันท์

ภายในห้องทำงานของคุณอัสดามีเขาและฉันที่นั่งข้างกัน และคนตรงหน้าก็คือยัยจี๊ดเพื่อนสนิทสมัยเรียนของฉันที่เมืองนอก เราเคยเรียนด้วยกันมาตั้งแต่ช่วงไฮสคูลจนจบตรี แต่มันกลับมาเมืองไทยได้ 2 ปีแล้วไม่คิดเลยว่าจะได้มาเจอมันที่นี่

“คุณจี๊ดครับ..”

“คะ..บอส..?”

ยัยจี๊ดมันเอาแต่เล่นจ้องหน้าฉันไม่ละสายตา แต่ฉันต้องทำเป็นไม่สนใจมันเพราะไม่อย่างงั้นมันต้องจับได้แน่ๆ ว่าฉันไม่ใช่มินตา

“คุณมองภรรยาผม เหมือนคุณเคยรู้จักกันมาก่อน..?”

ฉันหันไปจ้องหน้าเขาตาค้าง แล้วหันมามองหน้ามัน

“ไม่เคยหรอกค่ะ เราจะรู้จักกันได้ยังไงละคะในเมื่อเราเพิ่งเจอกันครั้งแรก..”

“งั้นมั้งคะ..”

“ตั้งแต่ผมแต่งงานกับมินมาผมยังไม่เคยพามินมาที่นี่เลยครับ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมพามินมาที่บริษัท คุณจี๊ดเพิ่งเข้ามาทำงานได้ 6 เดือน คงจะยังไม่เคยเจอมินหรอกครับ..”

“ค่ะ จี๊ดคงจำคนผิดจริงๆ ..”

มันหันมามองหน้าฉันนิ่งๆ

“นี่มินตาครับ ภรรยาของผม..”

“สวัสดีค่ะคุณมินตา จี๊ดอาจจะจำคนผิดเอง ต้องขอโทษคุณมินด้วยนะคะ..”

“ไม่เป็นไรค่ะ มินอาจจะหน้าโหลก็ได้ คุณจี๊ดก็เลยจำผิดคน..”

“ค่ะ..”

สายตาของยัยจี๊ดที่มองมาบ่งบอกว่ามันไม่เชื่อว่าฉันคือมินตาจริงๆ จนมันออกไปจากห้องแล้ว

“คุณจี๊ดเขามองเหมือนรู้จักมินเลย..?”

“หรอคะ..?”

“เมื่อกี้พี่ได้ยินเหมือนคุณจี๊ดเขาเรียกชื่อมินว่าอะไรนะ..พี่ได้ยินไม่ถนัด..”

“มินจำไม่ได้แล้วค่ะ พี่อัสอย่าไปใส่ใจเลยค่ะ ทำงานเถอะ..”

ฉันพยายามบอกให้เขาลืมๆ ไป และก็ให้เขาหันไปสนใจกับงานบนโต๊ะแทน ฉันนั่งเล่นไปเรื่อยๆ จนเริ่มเบื่อๆ จึงขอเขาออกไปเดินเล่นรอบๆ บริษัท

“มุขดา..”

“..”

ฉันเปิดประตูออกมาก็เจอยัยจี๊ดนั่งขวางอยู่หน้าห้อง ฉันหันไปยิ้มให้มันเล็กน้อยแล้วก็กำลังจะเดินผ่านหน้ามันไป แต่มันดันเรียกไว้ก่อนจนฉันต้องชะงักทันที

“ฉันรู้นะว่าแกคือมุขดา..”

“...”

ฉันยืนนิ่งเหงื่อแตกเลย ว่าแล้วต้องหลอกมันไม่ได้ไม่น่าเดินออกมาเลยจริงๆ

“อย่ามาหลอกฉันซะให้ยาก..แล้วถ้าแกจะปฏิเสธฉันก็พิสูจน์ได้..”

“เห่ย..! ”

ยัยจี๊ดคว้าข้อมือฉันขึ้นไปดูเปิดแขนเสื้อฉันขึ้น

“นี่ไง..ขี้แมลงวัน 3 จุดตรงข้อพับ..แกคือมุขดาจริงๆ ..”

ฉันมองหน้ามันอย่างอึ้งๆ อีบ้าจี๊ดมันจับฉันได้จริงๆ ด้วย ไม่ได้การละถ้าปล่อยไว้แบบนี้เดี๋ยวคนอื่นมาได้ยินเข้าพอดี

“มานี่เลย..”

“แกจะพาฉันไปไหน..?”

ฉันลากมันขึ้นมาบนดาดฟ้าของบริษัทเพื่อที่จะมาคุยกัน 2 คน และฉันก็ยอมสารภาพความจริงกับมันว่าฉันคือมุขดาจริงๆ

“อะไรนะ..แกปลอมตัวเข้ามาเป็นมินตาน้องสาวแกเนี้ยนะ..เพื่ออะไรวะ..?”

“ฉันมีเรื่องบางอย่างจะต้องสืบให้รู้..”

“แล้วแกจะทำแบบนั้นไปทำไม..แล้วมินตาน้องสาวแกละตอนนี้อยู่ที่ไหน..?”

“...”

ฉันพูดไม่ออกได้แต่ยืนนิ่งนึกถึงภาพที่ฉันเห็นมินตาตายไปต่อหน้าต่อตา

“มินเสียแล้ว..”

“อะไรนะ..?”

“มินเสียในวันที่ฉันมาถึงไทยได้แค่ 2 วัน มินตรอมใจได้เป็นอาทิตย์แล้วก่อนที่ฉันจะมาถึงโดยที่ไม่มีใครรู้สาเหตุ มินบอกไม่ต้องการให้ฉันบอกกับพวกนายอัสดา ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมมินต้องไม่ให้ฉันบอกพวกนั้นด้วย แต่ในวันสุดท้ายที่มินเสีย...ฉันเพิ่งได้รู้ความจริงว่ามินกำลังท้อง..”

“ท้องหรอ..?”

“ใช่ มินท้องได้ 3 เดือนแล้วโดยที่มินไม่ได้บอกกับใคร และสุดท้ายมินก็จากไปพร้อมกับลูก.”

ฉันร้องไห้แทบขาดใจเพราะฉันจำได้ดีวันที่มินจากไปวันนั้น ทุกคนเสียใจมากแค่ไหน ยัยจี๊ดเดินเข้ามากอดปลอบฉันจนเวลาผ่านไปสักพักฉันจึงสงบลง

“ฉันจะต้องรู้ให้ได้ว่าใครเป็นต้นเหตุทำให้ยัยมินเป็นแบบนี้..?”

“ฉันเอาใจช่วยนะ..เอ่อ..แล้วเรื่องงานศพ..?”

“ฉันจะต้องรู้ความจริงก่อนที่จะครบ 100 วันของยัยมินให้ได้ก่อน..ฉันมีเวลาไม่มากเพราะฉันต้องพาคนที่ทำให้ยัยมินต้องตายไปกราบศพยัยมินให้ได้..แต่ตอนนี้ฉันยังมืดแปดด้านไปหมดเลย..”

“แกมีอะไรให้ฉันช่วยก็บอกนะ..?”

ฉันหันไปมองหน้ามันก็ยิ้มออก

“แกทำงานที่นี่มา 6 เดือนแล้วใช่ไหม..?”

“อื้ม..”

“ปกตินายอัสดามีผู้หญิงมาหาที่นี่บ้างไหม..?”

“ก็ไม่นะ..”

“แล้วพนักงานสาวๆ ในบริษัทละ นายอัสดามีไปจีบๆ บ้างไหม..?”

“ไม่เคยเห็นบอสจะจีบใครเลยสักคน..”

“นี่ฉันก็ไม่รู้จะเริ่มตรงไหน ฉันไม่รู้จักใครสักคนที่อยู่รอบตัวเขา นี่อีก 5 วันแม่กับน้องเขาก็จะกลับมาแล้ว ไม่รู้ว่า 2 คนนั้นมีพิษสงอะไรกับยัยมินบ้าง..”

“แม่ของบอสนะไม่เท่าไหร่แต่น้องสาวของบอสอะ..ร้ายน่าดูเลยล่ะ.”

“ที่ชื่อญานินใช่ไหม..?”

“ใช่...ขี้วีน ขี้เหวี่ยงเป็นที่สุด..”

“จริงหรอ..?”

“อื้ม..ไม่พอใจอะไรก็กรี๊ดแล้วก็ทำลายข้าวของ ส่วนคนเป็นแม่นะก็ตามใจลูกสาวทุกอย่าง ใครผิดใครถูกไม่สน สนแต่ลูกตัวเองต้องถูกอยู่เสมอ..”

“งั้นแปลว่ายัยมินก็คงเจอ 2 แม่ลูกนี้เล่นงานเหมือนกันแน่ๆ ..”

“ก็คงจะจริง..”

“แต่ทำไมนายนั่นไม่รู้จักปกป้องเมียตัวเอง..ปล่อยให้แม่กับน้องมารังแกเมียตัวเองอยู่ได้..”

“แต่ที่ฉันรู้มานะ 2 คนนั้นไม่ใช่แม่แล้วก็น้องสาวแท้ๆ ของบอสนะ..”

“อะไรนะ..?”

“ก็พ่อของบอสแต่งงานใหม่กับผู้หญิงที่มีลูกติดนะ แต่บอสก็รักแม่เลี้ยงเหมือนแม่แท้ๆ แล้วก็รักน้องสาวที่ติดแม่มากด้วยนะ..”

“...”

“แต่คนในบริษัทเขาลือกันนะว่าน้องสาวแท้ๆ ของบอสแอบรักพี่ชายตัวเอง ทั้งที่ตัวเองก็ยังมีคู่หมั้นอยู่แล้ว..”

“คุณพีรพลนะหรอ..?”

“ใช่..แกรู้จักเขาด้วยหรอ..?”

“เปล่า..ฉันเคยได้ยินแม่บ้านเล่าให้ฟังนะ..”

“คุณพีรพลเป็นเพื่อนสนิทมากๆ ของบอสเลยนะ เขาเป็นคู่หมั้นกับน้องสาวของบอสมา 2 ปีแล้วแต่ยังไม่แต่งงานกันสักที..”

“นี่แกมาทำงานได้ 6 เดือนนี่รู้ไปหมดทุกเรื่องเลยนะ..?”

ฉันอดแซวมันไม่ได้ มันยังเหมือนเดิมจริงๆ ตั้งแต่สมัยเรียนทันโลกทันเหตุการณ์ไปหมด

“แต่ที่ฉันยังไม่รู้คือ...บอสคิดอะไรกับน้องสาวตัวเองหรือเปล่านี่ซิ..?”

“...”

ฉันคิดตามที่มันพูดหรือว่าอาจจะจริง พวกเขา 2 คนอาจจะชอบกันก็ได้นะ แต่เพราะเป็นพี่น้องกันเพราะพ่อแม่แต่งงานกัน แล้วเพื่อนสนิทเขาก็ดันเป็นคู่หมั้นกับเธออีก เขาอาจจะแต่งงานกับยัยมินเพื่อบังหน้าและตบตาเพื่อนตัวเองอยู่ก็ได้

“2 คนนั้นจะต้องมีอะไรที่ลึกซึ้งมากกว่าพี่น้องแน่ๆ ฉันจะต้องรู้ให้ได้ว่าจริงไหม..?”

“มันอาจจะไม่ใช่อย่างที่แกคิดก็ได้นะ..?”

“ฉันคิดว่าต้องใช่แน่ๆ ยัยมินอาจจะรู้ความจริงเรื่องนี้แล้วก็ได้ก็เลยหนีไปแบบนั้น..ถ้าฉันเจอกับ 2 คนนั้นฉันจะต้องทำให้พวกเขาเข้าใจว่าฉันไม่รู้อะไรเลย..และจำเรื่องทุกอย่างไม่ได้..”

“แกจะทำอะไร..?”

ฉันมองหน้ายัยจี๊ดนิ่งๆ แล้วยิ้มอย่างมีแผนการ และตัดสินใจเดินไปที่ลิฟต์แล้ววิ่งออกไปที่หน้าบริษัทเพื่อให้ทันรถที่กำลังจะวิ่งมา

โครม>>>

“ว๊าย...คุณมินโดนรถชนค่ะ..”