บทที่ 17 คิดถึงตลอดเวลา (อาการรัก)

รถยนต์คันหรูขับเข้ามาจอดหน้าบ้านของครอบครัว อติกันต์โอบประคองคนเจ็บลงจากรถอย่างทนุถนอม เดินตรงพาเข้าบ้านอย่างช้าไม่รีบร้อน ก็เห็นสมาชิกในครอบครัวเขานั่งรอกันอยู่ครบในห้องโถงรับแขก

“สวัสดีค่ะคุณลุง ป้าฮันนี่ พี่โรส”

นรีกานต์เมื่อเห็นเจ้าของบ้านก็เอ่ยทักทายทุกคนอย่างสดใสร่าเริงดังเดิม ถ้าไม่เผือกอยู่ที่แขนเรียวก็ไม่รู้ว่าตอนนี้กระดูกแขนของเธอยังร้าวอยู่

ทั้งสามคนส่งยิ้มตอบรับหญิงสาวอย่างอบอุ่น โดยที่อติกันต์ช่วยประคองให้ร่างบางนั่งลงบนโซฟาใกล้ๆที่ทุกคนนั่งอยู่ ก่อนที่เขาจะทรุดตัวลงนั่งขนาบข้างเธอบนโซฟาตัวเดียวกัน

“หนูรีนอนห้องเดียวกับพี่นะ ”

อติกานต์เอ่ยชวนหญิงสาวที่นั่งอยู่ใกล้กันด้วยเสียงหวาน

“ค่ะพี่โรส” คนเจ็บตอบรับอย่างเข้าใจคำพูดของอติกานต์ ทุกคนคงเลือกให้เธอพักฟื้นที่นี้เพราะความเป็นห่วงเธอเข้าใจดี แต่ก็รู้สึกเศร้าอย่างไม่รู้ตัวที่จะไม่ได้เจอพี่โรมทุกวันเหมือนเดิม

อติกันต์ส่งยิ้มให้กับนรีกานต์เมื่อเธอหันกลับมามองเขา ก่อนจะอธิบายให้เธอฟังว่าเขาเลือกที่จะพาเธอกลับมาอยู่ที่บ้านแทนการอยู่คอนโดจนกว่าเธอจะหายดี เพราะก่อนหน้านี้เขายังคงครุ่นคิดเรื่องของญาณาอยู่เลยยังไม่ได้พูดคุยต้องลงกับเธอ

“เราจะกลับมาอยู่บ้านกันนะครับหนูรี”

“พี่โรมก็กลับมาพักที่บ้านด้วยเหรอคะ” เธอถามกลับด้วยความดีใจเมื่อรู้ว่าเขาจะกลับมาพักที่นี้ด้วยกัน

“ครับ พี่ไม่อย่างให้หนูรีอยู่คนเดียวเวลาพี่ไปทำงาน พี่เป็นห่วงอยู่ที่นี้หนูรีมีคนดูแลตลอดเวลาและได้อยู่เป็นเพื่อนมัมด้วย หนูรีเข้าใจพี่ใช่ไหมครับ”

อติกันต์ตอบคำถามเธอก่อน แล้วก็พูดอธิบายความตั้งใจของเขาให้หญิงสาวรู้เพราะไม่ได้คุยกันไว้ก่อนเขากลัวว่าเธอจะคิดว่าเขาบังคับหรือคิดแทนนานไปจะกลายเป็นความอึดอัด ก่อนที่จะถามเธอด้วยน้ำเสียงนุ่มกึ่งออดอ้อนในตอนท้าย

“เข้าใจค่ะหนูรีอยู่ที่ไหนก็ได้ค่ะ”

นรีกานต์เอ่ยตอบอติกันต์อย่างเข้าใจเพราะรู้อยู่แล้วว่าเขาและทุกคนเป็นห่วงเธอ

คุณรอนด้าเดินเข้ามาหานรีกานต์ที่นั่งเล่นอยู่ข้างๆสระว่ายน้ำก็เห็นใบหน้านวลคิ้วขมวดเหมือนครุ่นคิดหนักด้วยความเหม่อลอย ก็เอ่ยถามเสียงนุ่มด้วยความเป็นห่วง

“หนูรีปวดแขนหรือไม่สบายตรงไหนหรือเปล่าลูก”

นรีกานต์สะดุ้งหลุดจากภวังค์ความคิดเมื่อคุณป้าของเธอนั่งบนเก้าอี้ใกล้ๆที่เธอนั่งอยู่ ก่อนจะถามกลับเพราะเมื่อกี้เธอไม่ได้ยินว่าท่านถามอะไร

“ป้าฮันนี้ถามว่าอะไรนะคะ”’

“หนูรีปวดแขนหรือไม่สบายตรงไหนหรือเปล่าลูก” เสียงนุ่มเอ่ยถามอีกครั้ง

“หนูรีสบายดีค่ะ” เธอตอบ

“ถ้ามีเรื่องอะไรไม่สบายใจพูดกับป้าได้นะ” นายหญิงของบ้านพูดพร้อมกับยกมือขี้นลูบศีรษะของหลานสาวเบาๆอย่างเอ็นดูมากกว่าเดิม เพราะตลอดหนึ่งเดือนที่นรีกานต์มาพักอยู่กับครอบครัวของนางทำให้รู้ว่าที่ผ่านมานั้นหลานสาวต้องผ่านช่วงชีวิตในวัยเด็กมาอย่างไม่สวยงามมากหนัก

เด็กสาวต้องดูแลยายที่ป่วยติดเตียงและน้องชายที่ยังเด็กแทนแม่กับลุงที่ต้องออกไปทำงานนอกบ้านจนไม่เคยได้ใช้ชีวิตเที่ยวเล่นในวัยเด็กเลย และทั้งจากป้าสะใภ้กับลูกติดที่ทั้งเรื่องกลั่นแกล้งต่างๆนานา ลับหลังแม่และลุง และด้วยความรักแม่เด็กสาวเลยเก็บทุกอย่างไว้เองมาตลอดจนกลายเป็นนิสัย มีอะไรก็ไม่พูดบอกใครเก็บไว้คนเดียวแก้ปัญหาเองหาทางออกเอง และทั้งยังปิดตัวเองจากโลกภายนอกเพราะกลัวว่าจะทำเรื่องให้มารดาเดือดร้อน เสียใจหรือต้องทำงานหนักเพราะเธออีก

ด้วยเหตุการณ์ต่างที่ผ่านมาทำให้หญิงสาวมีโลกแคบๆอยู่แค่ครอบครัวตัวเองเท่านั้น และเพราะแบบนี้ลูกชายของเธอถึงได้พึมพำอยู่ทุกวัน ‘ผมอยากแต่งงาน เมื่อไหร่หนูรีจะรู้จักความรักครับมัม’

“หนูรีไม่มีเรื่องอะไรไม่สบายใจค่ะป้าฮันนี่” นรีกานต์ตอบด้วยรอยยิ้มหวาน

“ถ้าหนูรีสบายดีงั้นป้าไปดูแม่ครัวทำอาหารในครัวก่อนนะจ๊ะ”

“คะ”

นรีกานต์มองตามหลังคุณป้าของเธอที่เดินเข้าบ้านไปช้าจนลับตา ก็พึมพำออกมาเบาๆ

“หนูรีแค่สงสัยว่าทำไมตอนนี้หนูรีถึงคิดถึงแต่พี่โรมตลอดเวลาเลยนะ”

ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะคะ

ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่เข้ามาอ่านกันนะคะ

ขอบคุณค่ะ ขอบคุณ