อารชวินผู้เคยควบคุมทุกอย่างได้ เขาประมาทกับหัวใจตัวมากไป ชายหนุ่มลืมคิดไปว่าก้อนเนื้อแสนอ่อนไหวและซับซ้อนไม่เคยมีใครควบคุมมันได้เลยสักคน เขาต้องรู้ซึ้งกับคำว่าพ่ายแพ้เมื่อไฟรักที่จุดขึ้นมาหวังใช้มันเป็นเครื่องมือแผดเผาใจคนที่ทำลายครอบครัวของเขาจนพัง…แต่วันนี้ไฟรักกลับย้อนเข้าแผดเผาหัวใจตัว เมื่อวันที่รักจนไม่อาจถอนตัวถอนใจขึ้นมาได้ คือวันที่ได้รู้ความจริงว่ารักของเขากับอมลรดานั้นไม่มีทางเดินหน้าต่อไปได้อีกแล้ว…คำว่า “พี่ชาย” และ “น้องสาว” คือเส้นบางๆ ที่ขวางกั้นสัมพันธ์รักฉันท์ชู้สาวให้หยุดลง แล้วเขาจะทำเช่นไร…เมื่อพี่ชายคนนี้นั้นรักน้องสาวของตนไปแล้วจนหมดหัวใจ ดวงใจที่หลุดลอยไปกำลังฆ่าเขาให้ตายทั้งเป็น…

***********************

อมลรดาเพิ่งรู้ซึ้งถึงคำว่า “เจ็บ” ก็เมื่อใจได้เริ่มหัดรัก ทุกอย่างสายเกินแก้เมื่อรักไปแล้วจนไม่อาจถอนใจ เขาคือคนที่สอนให้เธอรู้จักกับความรักอย่างแท้จริง เขาคือคนที่ฉุดเธอขึ้นมาจากหลุมลึกในห้วงแห่งอารมณ์ดำมืด หญิงสาวเชื่อมาตลอดว่าในโลกนี้ไม่มีใครรักเธอแม้กระทั่งผู้ให้กำเนิดชีวิต คนที่รักเธออย่างแท้จริงยืนอยู่ตรงนั้น ยืนอยู่ตรงหน้าแต่ยามนี้แค่การก้าวเข้าไปกอดช่างทำได้ยากยิ่ง เมื่อวันที่รักจนไม่อาจถอนตัวถอนใจขึ้นมาได้ คือวันที่ได้รู้ความจริงว่ารักของเธอกับอารชวินนั้นไม่มีทางเดินหน้าต่อไปได้อีกแล้ว…คำว่า “พี่ชาย” และ “น้องสาว” คือเส้นบางๆ ที่ขวางกั้นสัมพันธ์รักฉันท์ชู้สาวให้หยุดลง แล้วเธอจะทำเช่นไร…เมื่อน้องสาวคนนี้นั้นรักพี่ชายของตนไปแล้วจนหมดหัวใจ ดวงใจที่หลุดลอยไปกำลังฆ่าเธอให้ตายทั้งเป็น…

**********************************

‘คืนนี้แล้วสินะปรายฟ้า…คืนนี้เธอต้องกลายเป็นเมียมัน’

หัวใจของคนมองกำลังค่อยๆ แตกละเอียดจนเกือบจะกลายเป็นผุยผง เมื่อยามที่เจ้าบ่าวกำลังกอบกุมมือนุ่มนิ่มเอาไว้ เพื่อที่จะสวมแหวนไปที่ปลายนิ้วเรียว ชั่ววินาทีนั้นเขาเห็นดวงตากลมโตแสนหม่นเศร้าเหลือบมองมาคล้ายอ้อนวอน แววตาของเธอแดงช้ำราวกับผ่านการร้องไห้มาทั้งคืน ใครจะสังเกตบ้างว่าทั้งสีหน้าและแววตาของเจ้าสาวในยามนี้นั้นไม่มีรอยยิ้มแห่งความยินดีเคลือบฉาบไว้เลยสักนิด ไม่มีใครสังเกตบ้างหรือไรว่าเธอไม่เต็มใจกับการแต่งงาน อารชวินคิดพลางบดกรามเข้าหากันจนเป็นสันนูน เมื่อความเจ็บปวดกำลังถาโถมเข้ามาเล่นงาน สถานะเพียงแค่พี่ชายทำให้เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะรัก ไม่มีสิทธืที่จะแสดงออกถึงความหึงหวง ไม่มีสิทธิ์ที่จะตะโกนก้องบอกใครได้ ว่าใจของเขากำลังร่ำไห้กับการถูกช่วงชิงของรักไป

“อย่า! อย่ายอมนะปรายฟ้า”

วินาทีนั้นเขาไม่สนอะไรอีกต่อไป เสียงของอาชรวินทำให้ทุกอย่างสะดุดลง เตชินทร์ชะงักมือที่กำลังจะสวมแหวน แล้วมองไปยังคนที่ปราดเข้ามากระชากเจ้าสาวของเขาออกไปจากกลางวงพิธีหน้าตาเฉย ท่ามกลางความตกตะลึงผสานงุนงงของแขกที่มาร่วมงาน

“พี่จะไม่ยอมให้เธอตกเป็นของใครหน้าไหนทั้งนั้น”

เขากระซิบเมื่อยามรั้งเจ้าสาวของคนอื่นเข้ามากอดเอาไว้ราวหวงแหน สัมผัสได้ถึงกายที่สั่นสะท้านไหว สักพักเธอก็หลั่งน้ำตาออกมาอย่างสุดกลั้น มันทั้งหวาดกลัวและดีใจไปพร้อมกัน เธอดีใจเมื่อในที่สุดเขาก็ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ ไม่ทอดทิ้งให้เธอต้องเผชิญกับความเลวร้ายเพียงลำพัง

“ขอบคุณนะคะ ขอบคุณ ฮือๆ”

“นี่มันอะไรกันครับ!”

เตชินทร์ลุกขึ้นยืนอย่างฟึดฟัดหัวเสีย เขาปราดเข้าไปหาคนที่คว้าเจ้าสาวของตนเข้าไปกอดหน้าตาเฉย และเจ้าสาวของเขายังยืนสะอื้นไห้อยู่ในอ้อมกอดนั้น ก่อนที่เขาจะยื้อแย่งเธอออกมา อ้อมแขนแข็งแรงของอารชวินก็รีบตวัดโอบกอดเอาไว้จนแน่นมากขึ้น ไม่ยอมให้เขาได้ยื้อแย่งกลับมา

“ผมจะไม่ยอมให้ปรายฟ้าแต่งงานโดยเด็ดขาด หากการแต่งงานครั้งนี้ไม่ได้มาจากความรัก ทุกคนเห็นไหมว่าเธอกำลังร้องไห้ เคยสนใจกันบ้างมั้ยว่าเธอเจ็บปวดแค่ไหนกับการที่ถูกบังคับให้แต่งงาน ผมขอใช้สิทธิ์พี่ชายของเธอในการไม่อนุญาต ใครกล้าลองดีก็เข้ามา!”

อารชวินประกาศกร้าว ฝ่ามือแกร่งลูบไปที่ศีรษะเล็กเบาๆ แสดงให้ทุกคนในงานเห็นว่าเขารักและหวงน้องสาวคนนี้มากเพียงใด

หากเตชินทร์ยังคงดื้อดึง เขาก็จะพาเจ้าสาวหนีไปเสียให้ไกลสุดขอบโลก ชายหนุ่มคิดจริงจัง

“ลูกชายของคุณทำอะไรลงไป ฮึ! คุณแพรว งานกำลังจะล่มเพราะลูกชายคุณแผลงฤทธิ์ เป็นบ้าอะไรขึ้นมาถึงพังงานแต่งยายฟ้าหักหน้าผมแบบนี้”

คนพูดเข่นเสียงให้ได้ยินกันสองคนด้วยอารมณ์ที่เดือดจนถึงขีดสุด ขณะแพรวพิลาศยืนนิ่งหน้าชา ก็จะให้หล่อนบอกออกไปได้อย่างไร แม้อยากพูดแต่พูดไม่ได้ อยากบอกให้ทุกคนรู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างอารชวินกับอมลรดานั้นเลยเถิดไปถึงขั้นไหนแล้ว…ความผูกพันของสองครอบครัวทางฝั่งสามีและฝั่งเตชินทร์ และเรื่องผลประโยชน์ทางธุรกิจคือสิ่งค้ำคอ ทำให้เธอไม่อาจโพล่งความจริงออกมาได้ แม้จะสงสารอมลรดาอยู่มากก็ตามที