สองหนุ่มสาวเดินไปด้วยกันจริง ทว่าต่างคนต่างเดิน หลังจากซูเหยียนเยี่ยนถามเส้นทางกับชาวบ้านที่ขายบะหมี่ริมทางเดิน ร่างสูงใหญ่กอดอกก้าวตามร่างอรชรไปเรื่อยๆ ราวคอยคุ้มภัย นานครู่ใหญ่จนสาวน้อยเริ่มปวดเท้า ในที่สุดก็มาถึงหน้าจวนเจ้าเมืองหย่งฉวน

ด้านหน้ามีรถม้าใหญ่กับทหารจำนวนหนึ่ง ชุดของทหารเหล่านี้เหมือนกับไม่กี่วันก่อนที่นางเคยเห็นทางถนน

“นายของท่านมาที่นี่?”

นางหันไปเอ่ยกับคนที่เดินตามตนมาไม่ห่างนัก ทว่าชายหนุ่มยังไม่ทันตอบก็มีทหารนายหนึ่งเข้ามาก้มศีรษะให้เขา

“หัวหน้าจ้าว มาตรวจความเรียบร้อยหรือขอรับ”

ชายหนุ่มพยักหน้าเล็กน้อย

ขณะนั้นเองซูเหยียนเยี่ยนก็นึกขึ้นมาได้ว่าท่านเจ้าเมืองจะเลี้ยงต้อนรับท่านผู้ตรวจการจากเมืองหลวง ซูหงซานจึงตัดเสื้อผ้าชุดใหม่เพื่อใส่ในวันนี้ ทว่านางไม่ได้เอาชุดกลับมาให้ อีกฝ่ายคงโมโหอาละวาดจนแทบจะพังจวนกระมัง

คิดได้หญิงสาวก็รีบเข้าไปข้างในจวนทันทีทันใด ลืมไปเลยว่ายังไม่ได้ขอบคุณผู้ที่ยอมเดินมาส่งตน

ผู้มาส่งมองตามคนตัวเล็กอย่างไม่อยากเชื่อว่าเจ้าตัวจะวิ่งหนีไปเฉยๆ เช่นนี้แล้วถอนหายใจด้วยความระอา ทว่าแววตากลับพราวชั่วแวบ

“ท่านมีธุระด่วนอันใดหรือไม่ขอรับ”

ลูกน้องคนสนิทซึ่งวันนี้รับหน้าที่คุ้มกันผู้ตรวจการแทนตนกระซิบถาม

“ท่านผู้ตรวจการรู้เข้าอาจไม่พอใจ”

“หากจริงใจ เพียงมางานเลี้ยงต้อนรับ ไยต้องกลัวข้าติดตามมา”

เอ่ยกันเพียงไม่กี่คำต่างก็รู้แก่ใจ ด้วยราชองครักษ์ซึ่งทำหน้าที่คุ้มกันผู้ตรวจการเหมือนคอยตามจับตาดูเสียมากกว่า เพราะแท้จริงผู้ตรวจการคือท่านชายรองจ้าวซุ่นจื้อ ไม่เช่นนั้นผู้คุ้มกันย่อมเป็นผู้อื่น หาใช่บุตรชายของอ๋องผู้สำเร็จราชการที่ถือข้างฝ่ายท่านชายใหญ่จ้าวหานจื่อ

แต่ถึงอย่างนั้นทหารองครักษ์ก็มีคนของท่านชายรองอยู่ด้วยเช่นกัน เรียกได้ว่าต่างฝ่ายต่างคอยสอดส่งกันและกันนั่นเอง

“ข้าคิดว่าท่านมีธุระที่อื่นเสียอีก”

คนสนิทเสียงเบาลงไปอีก

“เรื่องนั้นเรียบร้อยแล้ว ข้าเพียงตามมาส่งนาง หากมีคนสงสัยก็บอกไปว่าข้าตามมาตรวจความเรียบร้อย ท่านชายรองไม่พอใจก็ช่าง ข้าจัดการเอง”

“ขอรับ”

ซูเหยียนเยี่ยนรีบวิ่งมาด้านใน เห็นว่าสาวใช้หลายคนลำเลี้ยงเหล้าและอาหารเข้าออกห้องจัดเลี้ยงไม่ขาดสาย

“นี่ งานข้างในมีปัญหาหรือไม่”

นางจึงฉุดแขนคนหนึ่งไว้เพื่อไต่ถาม

“ไม่มีเจ้าค่ะ”

คิ้วเรียวงามขมวดด้วยความแปลกใจ

“คุณหนูใหญ่ล่ะ”

“อยู่ข้างในงานเจ้าค่ะ”

“นางมาได้หรือ”

“ทำไมจะไม่ได้เล่าเจ้าคะ นางเป็นบุตรสาวของท่านเจ้าเมือง”

สาวใช้เริ่มมองมาด้วยสายตาขัดอกขัดใจ

“แล้วนางใส่ชุดอะไร”

“ชุดสีแดง งดงามขับผิว สมกับเป็นผู้ดีมีชาติตระกูลมากเจ้าค่ะ”

อีกฝ่ายพูดแล้วก็เหล่มองตน ซึ่งเวลานี้ชุดมอมแมม ผมเผ้ายุ่งเหยิง แทบไม่หลงเหลือสภาพคุณหนูรองของจวน ทว่าซูเหยียนเยี่ยนไม่ใส่ใจ นางก้าวเร็วๆ ไปยังห้องนั้น แต่ไม่เข้าไป

ร่างอรชรแอบมองดูข้างประตู ทุกคนในนั้นต่างยิ้มแย้มแจ่มใส ซูหงซานเองก็ยิ้มหวานมากจนเกินเหตุ ชุดที่นางใส่นั้นเป็นชุดใหม่สีแดง ไม่ใช่ชุดที่ไปเลือกซื้อหลายวันก่อน ดูเหมือนจะเป็นชุดที่ตัดใหม่ เพราะความสวยพอดีตัวส่งให้เจ้าตัวยิ่งดูอ้อนแอ้นอรชรเข้าไปอีก และที่สำคัญ มารดาของนางไม่ได้ร่วมงานเลี้ยงด้วย

ซูเหยียนเยี่ยนถอยออกมาช้าๆ พยายามปะติดปะต่อเรื่องราว แล้วถามกับสาวใช้อีกคนที่เดินผ่าน

“แม่ข้าอยู่ไหน”

“เรือนครัวเจ้าค่ะ”

สาวน้อยวิ่งไปยังเรือนครัว เท้าเล็กหยุดลงแล้วค่อยๆ เดินเข้าไปช้าๆ สายตาจับจ้องที่ร่างบอบบางของมารดาซึ่งกำลังวิ่งวุ่นช่วยแม่ครัวดูอาหารแต่ละชนิด ทั้งยังต้องมาดูความเรียบร้อยสวยงามหลังจัดจานก่อนส่งใส่สำรับยกออกไป

ซูเหยียนเยี่ยนชะงักเท้า มองเหงื่อผุดพรายบนหน้าผากจนไหลย้อยไปปลายคางมารดาอย่างสะท้อนใจ ใบหน้าขาวมีรอยเปื้อน ริมฝีปากอิ่มมีสีซีด นางไม่เคยเห็นมารดาใส่ชุดงดงาม ใบหน้าไร้สีสัน ปากไร้สีชาด ท่านแต่งกายด้วยชุดเรียบง่ายเช่นที่เคยอาศัยอยู่ในป่ากับท่านพ่อ ทว่าสิ่งที่ต่างออกไปคือมารดาดูอายุมากขึ้น ทรุดโทรมลงในทุกๆ ปี

การเป็นฮูหยินรองของท่านเจ้าเมือง เหมือนเป็นทาสรับใช้ดีๆ นี่เอง ครั้งนี้ฮูหยินใหญ่ก็คงสั่งให้มารดาของนางทำงานหน้าเตาในเรือนครัวนั่นเอง แม้คนทั่วไปจะรับรู้ว่าท่านเจ้าเมืองมีภรรยารอง แต่จะมีสักกี่คนได้เคยพบเห็น

ซูเหยียนเยี่ยนไม่รู้ว่า ซูหงซานทำอย่างไรจึงได้ชุดใหม่มาใส่ทั้งที่นางกลับมาช้า แต่ในเมื่อเจ้าตัวไม่อาละวาดหรือมาลงกับมารดาตนก็นับว่าดีแล้ว

‘มารดาเจ้าเป็นฮูหยินก้นครัว เจ้ามันก็คุณหนูก้นครัวเช่นกัน คนทั่วเมืองหย่งฉวน มีใครบ้างรู้ว่าเจ้าคือคุณหนูรองสกุลซู’

ซูหงซานเคยกระแนะกระแหนนางในวัยเยาว์ เพราะเจ้าตัวได้รับคำอวยพรวันเกิดและของขวัญจากบิดารวมถึงผู้อื่น ทว่าวันเกิดของซูเหยียนเยี่ยนมีคนรู้เพียงผู้เป็นมารดา แต่ถึงอย่างนั้นนางก็มีความสุขเพียงได้ทานบะหมี่อายุยืนฝีมือมารดา

ทุกปีในวันเกิดหรือเวลาสำคัญที่มีโอกาสได้ขอพร ซูเหยียนเยี่ยนมักขอให้มารดาตนมีความสุข และไม่ต้องทำงานอย่างเหน็ดเหนื่อยเช่นนี้ แน่นอนว่าไม่ใช่เป็นเพียงคำขอ นางตั้งใจจะทำให้สำเร็จให้จงได้

=====

ฮูหยินใหญ่กับหงซานตั้งใจส่งเหยียนเยี่ยนออกไปให้ถูกจับเรีกยค่าไถ่นี่เอง แต่คนที่ว่าจ้างกลับเอาไปขาย T^T

ไรต์อัปเรื่อยๆ 50-60% ของเรื่อง แล้วจะปิดเหลือเฉพาะตัวอย่างนะคะ

อีบุ๊กมาแล้วจ้า ตามไปฟินในราคาโปรโมชั่นเบาๆ กันค่า

ดาวน์โหลดได้ที่ MEBMARKET ค่ะ

ฝากนามปากกาใหม่ ‘ซูอิน’ ด้วยนะคะ^-^

เฟซบุ๊กเพจ รสิตา เพียงพิณ

https://twitter.com/rasitawriter