“เป็นไงเจ้าลูกชาย”
“ตื่นเต้นรึเปล่า?” ศาตราจารย์อนาวินถามลูกชายที่นั่งรอว่าที่คู่หมั้นของตัวเองอยู่ต้องที่ทำพิธีแล้ว
“ไม่ครับ” อาทิตย์ตอบผู้เป็นพ่อด้วยท่าทีนิ่งเรียบผิดกับคนเป็นน้องที่ดูจะตื่นเต้นเสียมากกว่า .
“แต่ดูลูกสาวของพ่อสิฮะ ทำตัวอย่างกับเป็นคนหมั้นเอง” อาทิตย์หันไปมองจันทร์เจ้าน้องสาวที่ชะเง้อมองหาว่าที่พี่สะใภ้ของตัวเองจนจะนั่งไม่ติดอยู่แล้ว
“ชิ ก็เจ้าดีใจนี่คะที่ได้เพื่อนสนิทมาเป็นพี่สะใภ้ตัวเอง”
“ถ้าเป็นคนอื่นเราคงเข้ากันไม่ได้แน่ๆ” จันทร์เจ้าบอก
ใช่แล้วล่ะ! เธอกับลินินเป็นเพื่อนสนิทกันและกำลังจะมาเป็นพี่สะใภ้ของตนเร็วๆ นี้ หากไม่มีอะไรผิดคาด ลินินเรียนจบเมื่อไหร่ ผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายก็จะให้แต่งงานกันเมื่อนั้นเลย
“คงกลัวไม่มีเพื่อนไปช้อปปิ้งด้วยน่ะสิเรา” คุณหญิงเบญรู้ทันลูกสาว
“กลัวจะไม่มีแนวร่วมไปก่อวีรกรรมด้วยมากกว่าน่ะสิครับ”
แต่ทว่าผู้เป็นพี่กลับรู้ทันยิ่งกว่าเพราะอยู่ที่โรงเรียนนั้น ลินินกับจันทร์เจ้าถือว่าเป็นหัวโจกให้พวกครูต้องปวดหัวอยู่ตลอดด้วยความซุกซนของทั้งคู่ แต่ยังดีหน่อยว่าถึงจะแสบยังไงแต่เด็กสองคนนี้ก็ยังเป็นเด็กเรียน ผลัดกันสอบได้ที่หนึ่งของชั้นเรียนในทุกๆ ปีอยู่เสมอ
“ชิ”
จันทร์เจ้าทำหน้ามุ่ยใส่พี่ชายเมื่อถูกจับได้ ทุกครั้งที่ตนกับลินินวางแผนจะทำเรื่องป่วนๆ ในโรงเรียนเพื่อหาความครื้นเครงให้ทุกคนในโรงเรียนผ่อนคลายจากการเรียนซะหน่อยก็มักจะถูกพี่อาทิตย์จับได้ก่อนอยู่เสมอ .
“นี่ถ้าเจ้ามีคนมาขอหมั้นบ้าง พ่อกับแม่จะตื่นเต้นแบบนี้กันมั้ยคะ” จันทร์เจ้าถามเพราะดูแล้วพวกท่านอยากได้ลินินเพื่อนของเธอมาเป็นสะใภ้มากจริงๆ
“แกจะหมั้นกับใคร?!” จันทร์เจ้าพูดจบ อาทิตย์ก็หันมาถามทันทีและค่อนข้างจะเอาเรื่องอยู่ไม่น้อย
“นั่นสิ เด็กผู้ชายคนไหนจะมาขอเรา”
ผู้เป็นพ่อก็เริ่มหันมาซักถามจันทร์เจ้าเหมือนกัน เห็นได้ชัดเลยว่าทั้งทั้งพ่อและพี่ชายหวงลูกสาวคนเล็กของบ้านหนักแค่ไหน แต่ทว่าจันทร์เจ้ากลับยักไหล่ใส่ไม่ยอมตอบ
“ใคร?”
อาทิตย์ยังคงเค้นคำตอบจากปากของน้องสาว แต่จันทร์เจ้าก็ยังคงทำหน้ากวนประสาทไม่ยอมบอกเสียทีจนคนเป็นพ่อต้องพ่นลมหายใจออกมา
“พอๆ จะใครก็ช่างก่อนเถอะน่า” คุณหญิงเบญปรามขึ้นหลังฟังอยู่นาน
“อย่างน้อยวันนี้ก็ได้รู้แล้วว่าลูกสาวเราน่ะขายออกสักที” นางหันไปพูดกับผู้เป็นสามี.
“ส่วนเราน่ะอาทิตย์ ทำหน้าให้มันดีๆ หน่อย”
“เดี๋ยวคุณอาทั้งสองจะคิดว่าเราไม่เต็มใจหมั้นลูกสาวเขาหรอก”
นางหันไปดุลูกชาย ความจริงนางกับสามีและพ่อแม่ของลินินนั้นตั้งใจจะหมั้นหมายทั้งคู่หลังลูกชายกลับมาจากอเมริกาแล้ว นั่นเพื่อให้เวลาแก่เด็กทั้งสองมากขึ้นเพราะลินินเองก็ยังเด็กเกินไป แต่ลูกชายตัวดีก็ดันมาก่อเรื่องเสียก่อน
สี่คนพ่อแม่ลูกคุยกันต่ออีกสองสามประโยคจนกระทั่ง ดร.แดเนียล พ่อของลินินพร้อมกับผู้ใหญ่ฝ่ายหญิงเดินมานั่ง
“เอ๊ะ ทำไมป่านนี้แล้วคุณหญิงแคทยังไม่มาอีก?”
ดร.แดเนียลมองหาภรรยาของตนอยู่พักใหญ่จนกระทั่งผู้เป็นภรรยามาลินินเข้ามาทำพิธี
“โห วันนี้ลินินสวยจัง!”
จันทร์เจ้าอุทานขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนสาว ในขณะที่สายตาของอาทิตย์กำลังจับจ้องว่าที่คู่หมั้นของตัวเองอยู่อย่างไม่วางตา
“แฮ่ม!” ศาตราจารย์อนาวินแสร้งไอขึ้นเมื่อเห็นลูกชายนั่งมองว่าที่คู่หมั้นของตัวเองที่กำลังเดินมาจนตาค้าง
“อาทิตย์! ไปพาน้องมานั่งสิลูก”
คุณชายเบญญาดากระซิบบอกลูกชาย อาทิตย์จึงได้สติแล้วเดินไปหาว่าที่คู่หมั้นของตัวเอง
ในขณะที่ลินินที่จำใจต้องกลับเข้ามาในงานก็เกิดรู้สึกประหม่าขึ้นมาเมื่อเห็นสายตาของทุกคนที่จับจ้องมายังเธอโดยเฉพาะสายตาของพี่อาทิตย์ที่เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าและสบตากัน
“ผู้ใหญ่ให้มารับเธอน่ะ” พี่อาทิตย์เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ
“ค่ะ”
ลินินพยักหน้าแล้วเดินผ่านหน้าเขาไปนั่งรอตรงพิธีโดยมีผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายนั่งเป็นสักพยานอยู่บนโซฟา
“สวมแหวนให้น้องสิอาทิตย์”
คุณหญิงเบญบอกลูกชายเมื่อถึงฤกษ์ยามสำคัญ อาทิตย์จึงเปิดกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินเข้ม แล้วหยิบแหวนประจำตระกูลที่ประดับไปด้วยพลอยน้ำดีออกมา ในขณะที่ลินินยังคงนั่งนิ่งอยู่
“ลินิน ส่งมือให้พี่เขาสิลูก”
คุณหญิงแคทเธอรีนสะกิดลูกสาว ลินินจึงส่งมือให้เขา แต่ทว่ามันกลับเป็นมือข้างขวา
“ลินิน!” คุณหญิงแคทเธอรีนดุลูกสาว
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณแคท หนูลินินคงจะไม่รู้จริงๆนะคะ”
คุณหญิงเบญญาดารีบพูดเมื่อว่าที่สะใภ้ของนางถูกผู้เป็นแม่ดุ เธอยังเด็กและไร้เดียงสามาก แต่ทว่าคุณหญิงแคทเธอรีนนั้นรู้ดีว่าลินินจงใจต่างหาก ลูกสาวตัวดีรู้อยู่เต็มออกแล้วว่ายังไงก็ต้องหมั้น ลินินก็ยังคงหาวิธีต่อต้านได้เล็กๆ น้อยๆ ก็ยังเอา .
“ส่งมือซ้ายให้พี่เขาสิลูก”
คุณหญิงเบญญาบอกว่าที่สะใภ้ ในขณะที่อาทิตย์กำลังสบตาลินินด้วยสายตาที่เรียบนิ่งราวกับจะบอกหญิงสาวว่าเขาไม่รู้สึกอะไรกับการกระทำของเธอ
ใช่! เขารู้ว่าลินินไม่อยากหมั้นกับตนเอง
“ลินิน”
คุณหญิงแคทเธอรีนต้องสะกิดลูกสาวอีกครั้ง ลินินจึงจำใจต้องส่งมือซ้ายให้เขา อาทิตย์จึงบรรจงสวมแหวนนิ้วนางข้างซ้ายให้เธอในขณะที่ลินินกำลังนึกถึงตอนนั้น….เมื่อหลายอาทิตย์ก่อนที่เธอจะถูกจับให้หมั้นกับเขา

“พี่อาทิตย์คะ!”
ในขณะที่พี่อาทิตย์กำลังจะเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าหลังแข่งบาสเกตบอลเสร็จ ซึ่งเป็นกีฬาสีภายในโรงเรียนอยู่ในขณะนั้น ลินินที่ตั้งใจมายืนรอเขาแต่แรกก็โผล่มาจากมุมหนึ่ง
“มีอะไรหรอ?” นั่นจึงทำให้เท้าที่กำลังก้าวอยู่ชะงัก แล้วหยุดหันมามองเธอ
“คือ….” ลินินมองหน้าเขาแล้วหยุดไปครู่หนึ่งท่ามกลางความสงสัยของคนตรงหน้า

………………….
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายรุ่นลูกต่อจากเรื่อง ‘วิบากรัก’ ค่ะ ไรท์ขอฝากนิยายเรื่องใหม่ ช่วยกดติดตามและกดถูกใจเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ