ฟ้าครึ้มจัด เมฆหนาลอยต่ำ ร่างบางที่ยืนอยู่ในป้ายรถเมล์มองท้องฟ้าอย่างกังวลใจ แม้ตนจะมีร่มทว่าฝนตกการจราจรก็จะติดขัด

‘พี่เพิ่งตื่น มาเจอกันเลยก็แล้วกันนะ ไปรับคงยิ่งช้า’

คนรักของเธอส่งข้อความมาอย่างนั้น

พรรษชลถอนหายใจ ช่วงหลายเดือนมานี้อีกฝ่ายเป็นแบบนี้บ่อยครั้ง แม้ไม่ค่อยพอใจแต่เธอเป็นคนพูดน้อย ไม่ค่อยบ่นหรือโกรธง่าย คนรักบอกว่าชื่นชอบเธอในข้อนี้ทำให้บางครั้งก็น้ำท่วมปาก ยากจะพูดสิ่งที่คิดออกไปตรงๆ

ไม่นานรถเมล์ก็มา พรรษชลขึ้นรถครู่หนึ่งฝนก็ตกอย่างหนักกระทั่งมาถึงก็ยังไม่หยุด แม้จะกางร่มหลังลงจากรถก็ทำใจแล้วว่าคงเปียกอยู่บ้างเพราะต้องเดินเข้าห้างสรรพสินค้าอีกไกล ทว่าที่แย่กว่านั้นคือรถที่แล่นผ่านริมถนนกลับปาดน้ำกระเด็นขึ้นมาใส่

“อุ๊ย”

พรรษชลกุ้มมองก็เห็นว่ารองเท้าสีขาวกับกระโปรงของเธอเต็มไปด้วยคราบดำของน้ำ

“โอ๊ย...เลอะหมดเลย ให้ตายสิ”

เจ้าตัวได้เพียงทำเสียงจิ๊กจั๊กบ่นอยู่คนเดียวก่อนเลี้ยวเข้าทางเดินสำหรับเข้าตัวห้าง แล้วตัดสินใจเข้าไปเช็ดคราบเลอะเทอะในห้องน้ำก่อน กว่าจะเรียบร้อยกระโปรงก็เปียกไปเกือบครึ่ง ส่วนรองเท้าแม้เช็ดแล้วก็ยังมีร่องรอยให้เห็น

แต่แล้วมาถึงร้านที่นัดไว้คนรักกลับยังมาไม่ถึงพรรษชลจึงทำได้เพียงส่งข้อความไปถาม

‘ใกล้ถึงแล้ว รอสักครู่นะ’

อีกฝ่ายตอบมาอย่างนั้นเธอจึงนั่งรอทั้งที่ค่อนข้างหิวเพราะกินอาหารเช้าเพียงกล้วยหอมกับนม แต่นี่เลยบ่ายโมงไปแล้ว ไม่อยากสั่งอาหารก่อนคนรักมาถึง พนักงานวนมาถามก็บอกว่าขอรอเพื่อนก่อนสักครู่

ราวครึ่งชั่วโมง ชายหนุ่มมาดเนี้ยบรูปร่างสัดทัดก็ก้าวเข้ามาในร้าน กวาดตามองไปทั่วครู่หนึ่งก่อนตรงมาหาพรรษชล หญิงสาวจึงส่งยิ้มบางให้ไปเป็นสัญญาณว่าไม่มีความขุ่นเคืองใดๆ ทั้งที่ในใจหน่วงเพราะความหิวและอีกฝ่ายยังมาสายบ่อยครั้ง

“ขอโทษนะ หิวแย่เลย น่าจะสั่งอะไรมากินก่อน”

ภูเบศทักพร้อมกับนั่งลงด้วยสีหน้าไม่ค่อยสบายใจ

พรรชลส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้มราวไม่คิดมาก ขณะที่อีกฝ่ายยกมือเรียกพนักงานทันที

“รอกินด้วยกันดีกว่าค่ะ”

ชายหนุ่มเหมือนไม่ได้ยินที่เธอพูดเพราะพนักงานมาถึงและยื่นเมนูให้เขากับเธอ เขาก็เปิดดูแล้วสั่งทันใด

“อ้อ อยากกินอะไรอีกมั้ย สั่งเพิ่มเลย”

เขาสั่งหลายอย่างแล้วและเธอก็ไม่ได้ต้องการอะไรเป็นพิเศษพรรษชลจึงปฏิเสธ

“ว่าแต่พี่เบศจะคุยอะไรกับน้ำฝนคะ เห็นว่าเพิ่งกลับจากทริปดำน้ำกับเพื่อนๆ เมื่อวาน น่าจะพักเพราะพรุ่งนี้ก็ต้องทำงานแล้ว”

หญิงสาวเอ่ยถามถึงจุดประสงค์ที่คนรักนัดระหว่างรออาหาร

ภูเบศเงียบไปเหมือนมีบางอย่างไม่สบายใจและอึกอักที่จะพูด

“กินข้าวก่อนก็แล้วกัน”

ท่าทางของชายหนุ่มทำให้พรรษชลแปลกใจ ภูเบศมีความเป็นผู้นำสูง คิดอย่างไรเขาจะพูดออกมาโดยไม่ปิดบัง นับแต่คบกันมาเธอแทบไม่ต้องคิดอะไรเพราะอีกฝ่ายมีแผนและออกความเห็นอย่างมีเหตุผลดีๆ ให้เสมอ

ทั้งที่ค่อนข้างหิวแต่เธอกลับกินไปน้อยด้วยความผิดปกติของภูเบศเกาะกินจิตใจ

“พี่เบศมีอะไรก็พูดได้เลยนะ คุยไปกินไปก็ได้”

พรรษชลรู้สึกว่าบรรยากาศอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกจึงเป็นฝ่ายเปิดประเด็นชวนคุย

ภูเบศชะงักก่อนจะวางช้อน

“เอ่อ พี่...”

เขาถอนหายใจด้วยสีหน้าเคร่งเครียดก่อนจะตัดสินใจเอ่ย

“พี่คิดว่า เรา...ไปด้วยกันไม่ได้”

พรรษชลชะงักมือที่กำลังตักอาหารเข้าปาก ปล่อยลงวางในจานราวหมดแรง ดวงตาคู่กลมโตจ้องหน้าของคนรักราวไม่แน่ใจกับสิ่งที่ได้ยิน ทว่าอีกฝ่ายกลับย้ำมาอีก

“พี่ขอโทษ”

“แต่ที่ผ่านมาเราไม่เคยทะเลาะกันเลย”

เธอเอ่ยเสียงเบาด้วยความงุนงง

ภูเบศเงียบไปชั่วอึดใจราวลังเล ก่อนจะให้เหตุผลของตน

“ใช่ ระหว่างไม่เคยทะเลาะกันก็จริง แต่มันก็ไม่มีสีสันอะไรเลย”

คิ้วเรียวขมวดกับคำอธิบายของคนรัก

“พี่สบายใจที่คบกับน้ำฝน แต่รู้สึกเหมือนอยู่กับน้องสาว พี่คงไม่ต้องพูดมากว่ามันหมายถึงอะไร”

พรรษชลเริ่มเข้าใจอีกฝ่าย ชายหนุ่มหมายถึงความสัมพันธ์ทางร่างกาย

“เราคบกันมาสามปีแล้ว”

ภูเบศเงียบลงหลังจบประโยคแล้วเมินไปทางอื่น

เขาคงเห็นว่าเธอน้ำตาคลอ พรรษชลขอบตาร้อนอย่างห้ามไม่อยู่ แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไร เธอเกร็งทุกครั้งที่อีกฝ่ายเข้าใกล้หรือกอดจูบ บางครั้งก็ผลักอย่างรุนแรงจนเขาต้องยอมปล่อย แรกๆ ภูเบศไม่มีปัญหาทั้งยังปลอบใจ พักหลังมาเขามักมีอารมณ์หงุดหงิดให้เห็น

“เราจบกันแค่นี้เถอะ”

ชายหนุ่มเอ่ยเป็นครั้งสุดท้ายบ่งบอกว่าตัดสินใจมาดีแล้วก่อนจะขยับตัวแต่ก็ชะงักเล็กน้อย

“ส่วนเรื่องคอนโด หาที่อยู่ใหม่ได้แล้วค่อยย้ายออก อาทิตย์สองอาทิตย์ค่อยคืนกุญแจให้พี่ก็ได้”

อีกฝ่ายพูดโดยไม่มองเธอก่อนจะลุกขึ้นไปคุยกับทางเคาน์เตอร์แคชเชียร์ พรรษชลเพียงมองตามเขาแล้วกะพริบตาถี่สะกดน้ำตาของตน

เธอย้ายมาอยู่คอนโดของภูเบศได้สองปีหลังจากคบหาชายหนุ่ม ทว่าเขาไม่เคยได้พักค้างคืนกับเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว

=========

เปิดตอนแรกของ ‘ฤดูรักที่เฝ้ารอ’ แล้วจ้า

เรื่องนี้เป็นรักแบบอบอุ่นหวานซึ้ง น่ารัก อมยิ้ม แอบดราม่าเล็กน้อยค่ะ

ฝากลุ้นกับรักใกล้ตัวที่ยากจะลงตัวของ ‘น้ำฝน’ ด้วยนะคะ ^-^

เฟซบุ๊กเพจ รสิตา เพียงพิณ มาเมาท์ มาคุยนิยายกันได้จ้า

https://twitter.com/rasitawriter