ปนิตา แต่งงานกับ ธายุกร เป็นสามีภรรยากันเหมือนคู่รักทัวๆ ไป เพียงแต่ ธายุกรเป็นคนไร้ญาติ พ่อแม่ตายหมด เขาอาศัยอยู่สถานสงเคราะห์ จนตัวเขาเป็นครูสอนหนังสือ

และได้พบรักกับปนิตา เป็นครูสอนศิลปะในร.ร.เดียวกัน พวกเขาตกลงปลงใจ แต่งงานกันภายในโรงเรียน งานเลี้ยงไม่ใหญ่อะไรมาก ทำให้ธายุกรต้องย้ายออกจากสถานสงเคราะห์ มาอยู่ภายในบ้านเดียวกับปนิตา...

******

หญิงสาวเพิ่งจะแต่งงานมาใหม่หมาดๆ ชวนสามีมือใหม่เดินทางกลับมาบ้าน เพื่อใช้เวลาคืนแรกด้วยกัน ภายในบ้านของปนิตา ชายหนุ่มค่อนข้างเกรงใจครั้งแรก เพราะตั้งแต่ก้าวแรกที่เข้าไปภายในบ้าน พบ “แม่ของปนิตา” หรือเป็นแม่ยายเขา

เธอชื่อ “ปราณชล” เป็นหญิงสูงอายุที่ยังดูดี สุภาพ เรือนหน้าเมตตา และยิ้มแย้ม ดีใจมากเมื่อลูกสาวคนโตแต่งงานเป็นเรื่องเป็นราว ธายุกรเข้าไปกราบไหว้แม่ยายผู้มีจิตใจเมตตา บนตักโดยสองมือเธอช่างนุ่มนวลและโอบอ้อมอารีนัก

หลังจากนั้น ปนิตาแนะนำให้เขาได้รู้จักกับน้าสาว ซึ่งเป็นน้องสาวคนละพ่อกับแม่ เธอกลายเป็นน้าของธายุกร เธอชื่อ “วราลี” ธายุกรยกมือไหว้สุภาพ เพราะเข้าไปอยู่ในบ้านของภรรยา ต้องนอบน้อมถ่อมตน ต่อทุกๆ คนภายในบ้าน

“ที่บ้านไม่มีผู้ชายเลยรึ?” ธายุกรเริ่มจะสงสัยแล้ว ตั้งแต่เข้ามาภายในบ้านของปนิตา เขาไม่พบใครอื่น นอกจากแม่และน้าของเธอ

“เคยมีน่ะ พ่อกับอา แต่ไปสงครามแล้วไม่มีใครกลับมาเลย” ปนิตาตอบน้ำเสียงปกติ ราวกับทำใจได้เป็นเรื่องปกติ หลังจากค่อยพาเดินขึ้นบันได เจอประตูเงินประตูทองภายในบ้าน เป็นน้องสาวฝาแฝด กำลังเรียนอยู่มัธยมปลาย ด้วยวัยสดใสร่าเริง และยิ้มแย้ม

สีหน้าของธายุกรเริ่มจะหัวเราะออก เพราะเด็กสาวทั้งสอง คงรอรับขวัญ ถุงเงิน ถุงทองจากธายุกรและปนิตา

“ต้องจ่ายเงินก่อนเข้าห้องหอนะคะ” เขม แฝดพี่สาวทักน้ำเสียงสดใส สูงผอมเพรียวบาง ประมาณร้อยหกสิบกว่าๆ ผูกผมหางม้าสูงตัดหน้าม้า ทักพี่สาวก่อนจะยอมปล่อยให้เข้าไป

“นี่มันห้องพี่นะ เขม พี่เพิ่งกลับมาจากโรงเรียนเลิกเล่นได้แล้วนะ”

“ไม่ได้ๆ ชีวิตแต่งงานจะมีความสุข ต้องมีค่าผ่านประตูเงิน ประตูทองก่อนนะคะ พี่นิตา” ขิมทักเสริม เปียปลายหางยาวเกือบกลางหลัง แฝดน้องสาวหน้าหวาน ยิ้มน่ารัก ทำให้ธายุกรเริ่มจะหัวเราะกับความแก่นของแฝดสาวทั้งสอง

“ยัยขิม เลิกเล่นกับเขมได้แล้วนะ ต้องให้พี่ควักเงินจ่ายอีกรึ?” ปนิตาบ่นนอยด์ จะเข้าห้องตัวเองยังต้องจ่ายเงินค่าขนมให้น้องสาวอีก... ธายุกรจึงต้องยอมหยิบกระเป๋าตังค์ออกมา เพื่อดึงเงินห้าร้อยบาทสองใบ มอบให้แก่แฝดสาวทั้งสอง

“ขอบคุณค่ะ พี่กร ขอให้มีความสุขในคืนแต่งงานนะคะ” ขิมยกมือไหว้รับเงินอย่างสวยงาม ปล่อยเชือกให้เปิดทางแก่เจ้าบ่าวและเจ้าสาวทันที

“ขอบคุณค่ะ พี่กร ขอให้รักกันนานๆ นะคะ” เขมยกมือไหว้อีกคน และดึงมือน้องสาวฝาแฝดออกมาจากบริเวณห้องพี่สาว แอบหัวเราะคิกคัก จูงมือกันออกจากบริเวณห้องนอนพี่สาว ซึ่งตอนนี้กลายเป็นห้องหอ และที่อยู่ใหม่ของธายุกร

“น้องสาวน่ารักทั้งสองคนเลยนะ นิตา” ธายุกรสวมกอดเอวภรรยาอย่างปลาบปลื้มใจ ยิ้มปลอบใจเธอเล็กน้อย เพื่อมิให้งอนใส่น้องสาวตัวเอง

“แกเป็นลูกคุณอาค่ะ หลังจากพ่อเขาไปสงครามกับพ่อของนิตา เขมกับขิมเลยมาอยู่บ้านเราหลายปีตั้งแต่ประถมแล้วค่ะ ตอนนี้ก็ใกล้จะเอนทรานซ์ คงจะต้องเก็บเงินเตรียมตัวไปสมัครต่อมหาวิทยาลัยน่ะ ขอโทษนะ กร” ปนิตาอธิบายเรื่องราวของเขมกับขิมก่อน ว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ธายุกรพยักหน้ารับทราบ

ปล่อยให้เจ้าสาวเข้าไปในห้อง และเจ้าบ่ายเดินตามหลัง มือหนึ่งเขาดึงประตูปิดกดปุ่มล็อคลูกบิด เลื่อนประตูกลอนอีกชั้นหนึ่ง ประตูห้องนอนของปนิตาปิดลง แสงไฟภายในเปิดสว่าง พบกับเตียงนอนขาวใหม่ โปรยด้วยกลีบกุหลาบ วาดรูปหัวใจ และยังมีผ้าใหม่สะอาดพับสวยงามอย่างดี พร้อมกับกล่องกระดาษชิ่ชู่

ธายุกรค่อนข้างเขินอายมาก และปนิตาเช่นกัน พวกเขายังไม่มีอะไรกันเลย น่าจะเป็นครั้งแรกของทั้งคู่ หญิงสาวพยายามแก้อายด้วยการยืนหันหลัง ขอร้องให้ธายุกรปลดชุดแต่งงานให้หน่อย ชายหนุ่มช่วยภรรยาสาวถอดชุด แต่ตัวเขาเองก็รุ่มร้อนตื่นเต้น ไม่เคยได้อยู่กับหญิงสาวตามลำพัง หรือถอดเสื้อผ้าให้ใครอื่น นอกจากตัวเอง

“นิตาขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ เหนียวตัวมาก” หญิงสาวคว้าผ้าขนหนูห่อตัว เดินหนีเข้าไปในห้องน้ำภายในห้องนอนของตัวเอง แยกตัวเป็นเอกเทศกับห้องน้ำรวมภายในบ้าน หลังจากปรับปรุงมาสักระยะก่อนจะแต่งงานกันที่ร.ร.

******

ธายุกรหัวใจเต้นรัว กำลังครุ่นคิดว่า ควรเริ่มจะปลดเสื้อผ้าออก เหลือเพียงอกเปลือยกับผ้าขนหนูผืนเดียว หย่อนก้นตัวเองลงนั่งปลายเตียง เพื่อรอปนิตาออกจากห้องน้ำ และเขาจะได้ไปอาบน้ำบ้าง

ทั้งๆ ที่เป็นผัวเมีย ก็น่าจะอาบน้ำด้วยกันได้ แต่ปนิตาคงจะอายและอยากจะใช้เวลาส่วนตัวอีกสักระยะ ค่อยๆ ปรับตัวในคืนแต่งงานวันแรก ชายหนุ่มเองก็เช่นกัน เพราะมันเป็นครั้งแรกที่เขาอยู่กับครอบครัวของปนิตา ในบ้านเธอ

ถ้าเขามีเงินเก็บมากกว่านี้ มีสวัสดิการมากกว่า... เขาแอบคิดตั้งใจว่า จะไปซื้อบ้านใหม่เล็กๆ สักหลัง เพื่อแยกตัวออกจากบ้านของปนิตา น่าจะดีที่สุด

ปนิตากำลังยกมือทาบอกอย่างตื่นเต้น ตั้งแต่พ่อไม่กลับบ้าน เธอตั้งใจเรียนและทำงานเป็นครูมาโดยตลอด ไม่เคยทำผิดพลาดใดๆ ในชีวิต เพราะไม่อยากมาเสียใจในภายหลัง มาวันนี้ มันเป็นครั้งแรกในชีวิตเธอ ไม่ได้ใช้ชีวิตเพียงลำพังอีกต่อไป

หลังจากคบหาดูใจกับธายุกรมาปีกว่า ตัดสินใจตกลงปลงใจแต่งงาน และแม่ก็อนุญาต เพราะหวังว่าจะมีใครสักคนดูแล และอยู่เป็นเพื่อนเธอได้อีกคน

ปนิตาสูดลมหายใจลึกๆ หลังจากอาบน้ำสระผมล้างตัวเสร็จแล้ว พันกายผ้าขนหนูออกไป เพื่อไปพบกับธายุกร ซึ่งกำลังเหลือผ้าขนหนูผืนเดียว และแววตาเขาหันมามองเธออย่างชื่นชมความงาม เต็มไปด้วยหยดน้ำทั่วกาย

“ผมจะรีบไปอาบน้ำ และเราจะได้นอนพักผ่อนกันนะ” ธายุกรยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เขาจะได้นอนกอดภรรยาแสนสวยเสียที ปนิตาเอียงอายไม่กล้าตอบ ได้แต่พยักหน้าก้มหน้าหลบสายตาเขา หัวใจยิ่งเต้นหนักถี่รัวเข้าไปอีก...

เสียงสายน้ำ เหมือนนาฬิกาจับเวลา หากหยุดลงและต่อด้วยเสียงเปิดประตู พบเรือนกายของชายหนุ่มเต็มตาครั้งแรก เธอจะรู้สึกยังไง ปนิตาตั้งคำถามในใจ พยายามระงับจิตระงับใจ ด้วยการเปิดมือถือ ปัดไปตามหน้าจอทัชสกรีน

มีแต่คำอวยพรให้เธอกับธายุกรมีความสุข, มันเป็นคืนแต่งงานที่ราบเรียบและสวยงาม, และอื่นๆ อีกมากมายสำหรับปนิตาได้รับทราบทางข่าวโซเชียล

และอีกไม่นาน ความบริสุทธิ์ของเธอจะถูกธายุกร พรากไปในคืนแต่งงานวันแรกนี้....

หยาดหยดน้ำไหลลงออกจากกาย ตามแรงน้ำหนักโลก ชายหนุ่มเดินออกมาจากห้องน้ำที่เต็มไปด้วยแสงสว่าง แต่ปนิตารู้สึกอายที่อยู่กับเขาตามลำพังในห้องเดียวกัน เธอปิดไฟและนอนห่มผ้าคลุมโปรง เพราะใส่ชุดซีทรูซึ่งเป็นของขวัญแต่งงานจากน้าสาว...

ตอนใส่มันก็ช่างดูเซ็กซ์ซี่ แต่ตอนน้าสาวให้มา โดยแซวว่าเป็นชุดนอนไม่ได้นอน ทำให้เธอยิ่งใจเต้นแรงว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นหลังจากนี้ ถ้าหากไม่ใช่แค่กอดและจูบ...

ธายุกรปิดประตูห้องน้ำและปิดไฟ พร้อมปลดผ้าขนหนูภายในความมืด ปนิตายิ่งไม่กล้าเปิดตามองภายในความมืด เพราะมันไม่เห็นอะไรอยู่แล้ว บางอย่างเคลื่อนยวบยาบจากปลายเตียง ค่อยๆ คืบคลานเข้ามาใกล้กายปนิตาใต้ผ้าห่ม

น้ำหนักตัวชายหนุ่มทำให้เตียงนุ่มยุบลง มือหนึ่งดึงผ้าห่มเพื่อเปิดออก เขาได้พบกับภรรยาสาว กำลังนอนอยู่เบื้องหน้า ภายใต้ชุดซีทรูลายลูกไม้สีขาวสะอาด ราวกับนางฟ้าในค่ำคืนที่สวยงามเช่นนี้...

“กร...” ปนิตาสบตาพอดีกับชายหนุ่มมองเธอลงมา กายเขาคลานทาบทับเธอเอาไว้ หญิงสาวยิ่งตื่นกลัวเข้าไปอีก หัวใจเต้นแรงจนเขาได้ยินว่ามันเต้นเร็วและดังเพียงใด

“เราจะผ่านคืนนี้ไปด้วยกันนะ นิตา” ธายุกรโน้มตัวต่ำลง เพื่อจูบปลอบประโลม ให้หญิงสาวคลายความเครียดเกร็ง และพร้อมที่จะเปิดทางยอมรับเขามากกว่านี้...

******