พ่อเลี้ยงหนูเป็นมาเฟีย

ตอน ร้ายเพราะรัก

ตลอดเวลาที่มาเฟียหนุ่มเจ็บป่วยหนูพริ๊งได้คอยดูแลเค้าเสมอมาชนิดที่เรียกได้ว่าตัวติดกัน

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

ท้องฟ้าบนบ้านหรูหลายสิบไร่ฟ้ามืดสลัว ชายฉกรรจ์นับร้อยๆยืนแถวตอนเรียงสองอยู่หน้าประตูบ้าน

ในห้องทำงานมีชายหนุ่มร่างสูงยาวกว่าใครๆกำลังยืนเช็ดปืนสั้นยี่ห้อดีเสิร์ทอีเกิ้ลสีเงินวับ

บนโต๊ะตรงหน้ามีแมกกาซีนบรรจุกระสุนขนาด.50AE เรียงอยู่เป็นตับ

กางเกงสูทดำถูกสวมไว้เพียงห่อหุ้มช่วงล่าง ท่อนบนเปลีอยกล้ามเนื้อแน่นๆซ่อนไว้ใต้เสื้อเกราะกันกระสุนสีดำ

มวลมัดกล้ามที่แขนพองใหญ่เมื่อมาเฟียหนุ่มขยับมือไปมา รอยแผลเป็นที่หน้าท้องและหัวไหล่เผยให้เห็นถึงประสบการณ์แสนโชกโชน

"คุณพ่อไปไหนนะ" เด็กสาวตื่นขึ้นบนเตียงผู้ป่วยในห้องนอนชั้นบน

เท้าเปล่าที่เล็กขาวย่างย่ำลงบันใดวนลายมังกรด้วยความร้อนใจ ดวงตากลมแป๋วเบิกกว้างเมื่อต้องพยายามมองฝ่าความมืด

แสงไฟสลัวในห้องทำงานเรวตะทำให้พริ๊งพันดาววิ่งเข้ามายืนเกาะขอบประตู ใบหน้าเล็กเรียวออกอาการไม่สู้ดี

"จะไปไหนคะ"

หนุ่มใหญ่สะดุ้งและหันใบหน้าอันคมดุมองกลับมา สองมือยังถือปืนสั้นที่สะท้อนแสงโคมไฟระย้าบนเพดานวิบวับ

"ตื่นแล้วเหรอ" มาเฟียหนุ่มถามอย่างเยือกเย็น

"หนูถามว่าจะไปไหนคะ" เด็กสาวตะคอกเสียงดัง

ตุบ! ๆ ๆ เท้าเปล่ากระทืบพื้นหินอ่อนอันหรูหราที่ประดับพื้นบ้าน ร่างเล็กบางอรชรเดินมากอดคุณพ่อจากข้างหลังแน่นหนับ

"ไหนบอกว่าจะแจ้งตำรวจจับพวกมัน รับปากหนูแล้วนี่คะ" เด็กสาวเอ่ยขณะที่แก้มแนบกับเสื้อกันกระสุนจนแดงช้ำ

"คือ ถ้าพวกมันโดนจับก็ต้องถูกปล่อย" น้ำเสียงเย็นชา

"แล้วซักวันมันจะแว้งกลับมาทำพ่อ"

"แต่นั้นไม่ใช่สาเหตุที่จะไปฆ่ามันหรอก"

"ถ้าวันนึงคนพวกนี้ทำอะไรหนู นั่นคือสิ่งที่พ่อรับไม่ได้อย่างที่สุด"

หนุ่มใหญ่วางปืนแล้วแกะมือน้อยที่กอดกุมอยู่ตรงกล้ามท้องซิกแพคที่นูนแน่น

ร่างสูงยาวปราดเปรียวหันมาแล้วแขนท่อนโตก็พาดบนบ่าน้อย ทำเอาเด็กสาวถึงกับยืนคอเอียง

มือใหญ่อีกข้างยกขึ้นมาลูบกระหม่อมน้อยอย่างแผ่วเบา ทว่ากลับรู้สึกอบอุ่นดีเหลือเกิน

"เสียแม่หนูไปแล้ว ถ้าวันใดเสียหนูไปอีกคนพ่อไม่มีทางอยู่ได้"

"แต่หนูไม่อยากให้พ่อติดคุก" เด็กหญิงเงยหน้ามองหนุ่มร่างสูง ดวงตากลมแป๋วนองน้ำใสจนแทบจะปริออกมาอาบแก้ม

"ไม่โดนจับหรอกถ้าไม่มีใครรู้ ทำลายหลักฐานไปเรื่องก็ไม่มีทางถึงตำรวจ"

"อีกอย่างต่อให้พ่อติดคุกอย่างน้อยหนูก็ปลอดภัย"

"ไม่เอา ถ้าออกไปจากบ้านหลังนี้หนูจะฆ่าตัวตาย" เด็กหญิงเอ่ยจบแล้วสะบัดมือใหญ่ออกจากหัว ก้าวเท้ามายืนข้างโต๊ะแล้วยกปืนที่หนักอึ้งมาถือไว้ด้วยสองมือที่สั่นเทา

ฟู่วส์! มาเฟียหนุ่มถอยหายใจแรง ลมร้อนพ่นลงบนเส้นผมสีทองยาวสลวยปลิวไหว

"ให้หนูจัดการเอง"

"ได้ไหมคะ" เด็กหญิงวัยสิบแปดเงยหน้าบอกพ่อเลี้ยงหน้าดุ เค้าถึงกับตกใจหน้าสั่นนิดๆเมื่อได้ยินเรื่องที่คาดไม่ถึง

"มีเงินในบัญชีเยอะไหมคะ โอนมาให้หนู" เด็กหญิงเอ่ยและล้วงมือถือในกางเกงผ้าขาสั้นสีชมพูออกมากด

ปืนสั้นถูกเหน็บที่เอวด้านหลังจนขอบกางเกงยืดร่นลงต่ำ เห็นเนินตูดขาวๆและบั้นเอวที่ขาวโบ๊ะ

"เอ่อ" มาเฟียหนุ่มอ้ำอึ้งด้วยความรู้สึกขัดใจปนกับงงงวย

"ไม่โอนก็เอามือถือมาให้หนูค่ะ" หนูพริ๊งแบมือรอรับมือถือคุณพ่อ

"นายท่านคะ" สองสาวเดินปรี่มายืนหน้าประตูห้องที่เปิดอ้า คนถึงถือปืนกลM4อีกคนถือปืนยาวไรเฟิ้ล

"พวกมันกำลังจะหนีไปขึ้นเรือแล้วค่ะ" หญิงสาวอีกคนเอ่ย

"เอาไว้ก่อน" หนุ่มใหญ่เอ่ยแล้วล้วงมือถือวางบนมือน้อย จากนั้นทรุดกายลงมานั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้ทำงาน

แปะ! ๆ ๆ เด็กหญิงก้มกดมือถือสองอันด้วยสองมือ เท้าเปล่าย่างออกไปจากห้องในสภาพที่กางเกงด้านหลังยืดจนเห็นแก้มก้นขาวๆ

"เกิดอะไรขึ้นคะนายท่าน"

"ถ้าไม่ไปตอนนี้จะไม่ทันแล้วนะคะ"

สองสาวเรียกสติหัวหน้ามาเฟียที่กำลังนั่งแทะเล็บมือตัวเอง

ตั้งแต่เกิดมาเรวตะเด็ดขาดกับทุกเรื่องโดยไม่เคยลังเลมาโดยตลอด ทว่าวันนี้เค้ากลับนั่งกัดเล็บมือตัวเองด้วยความสับสน

หนึ่งชั่วโมงต่อมารถตู้หลายคันมาจอดหน้าบ้าน ทนายความและอาจารย์จากมหาลัยชั้นนำของประเทศวิ่งกรูขึ้นไปยังห้องนอนชั้นบนของเด็กหญิง

แก๊งมาเฟียหน้าบ้านต้องเก็บปืนซ่อนและพากันไปยืนตีกอล์ฟอยู่ที่ทุ่งหญ้าริมทะเลสาบส่วนตัวในบ้านที่กว้างเท่ามหาลัย

เรวตะเดินขึ้นไปยืนฟังอยู่หน้าประตูห้องถึงได้รู้ว่าหนูพริ๊งกำลังจัดตั้งทีมกฎหมายเพื่อเอาผิดคนที่ลอบยิงเค้า

บอดี้การ์ดที่ขับรถและอีกคนติดตามไปท่าเรือในวันก่อนถูกหนูพริ๊งเรียกตัวขึ้นมาฝึกซ้อมให้ปากคำโดยให้โกหกว่าไม่มีคุณพ่ออยู่ในเหตุการณ์ลอบยิง

เรวตะยืนสูบบุหรี่อยู่ที่ราวบันใดลายมังกรหน้าห้องลูกสาวอยู่นานสองนาน เค้าได้ยินแม้กระทั่งการสอนลูกน้องให้โกหกเครื่องจับความเท็จจากอาจารย์มหาลัย

เสียงเล็กแจ๋วที่ทะลุออกมาจากห้องนอนทำหนุ่มใหญ่สับสนในหัวไปหมด

วันก่อนเด็กหญิงที่ยังเรียนไม่จบม.6ลุกขึ้นมาเป็นแม่ครัวทำอาหารฝรั่ง

อาทิตย์ถัดมาเธอคนเดียวกันจัดตั้งทีมกฎหมาย

เรื่องแบบนี้ทำเอาหัวใจที่แกร่งเป็นหินและเย็นดั่งน้ำทะเลหวั่นไหว ขณะสูดควันร้อนเข้าปอดนั้นมาเฟียหนุ่มรู้สึกราวกับกำลังยืนอยู่บนเส้นเชือกท่ามกลางหุบเหว

เสียงการวางแผนในห้องนอนช่างยาวนานจนเค้าต้องออกไปตีกอล์ฟกับลูกน้องที่สนามหญ้ากว้าง

ไม่มีใครคนใดกล้าถามถึงเหตุผลที่หัวหน้ามาเฟียยอมหยุดการล้างเค้น ทุกคนเก็บปากสงบคำขณะที่ตีกอล์ฟอย่างสนุกสนาน

บรืนน! ๆ ๆ ช่วงบ่ายรถตู้สองคันขับออกไปจากบ้านพร้อมกับลูกน้องทั้งสองคนที่รถตกเหวในวันก่อน

ช่วงบ่ายวแก่ๆข่าวการลอบยิงก็ดังไปทุกช่องทีวีและโลกออนไลน์ พร้อมกับพาดหัวข่าวดังกระฉ่อน

ระทึก! แก๊งขนยาไล่ยิงคู่รักชายใจบุญที่เหมาสนามเด็กเล่น

ด่วน ขี้ยาตามปล้นคู่รักLGBT รถตกเขา

ตอนเย็นสี่หนุ่มมาที่ลอบยิงเรวตะก็โดนรวบตัวอยู่ที่ชายฝั่งอีกประเทศเพื่อนบ้าน

รุ่งเช้ามีข่าวฆ่าตัวตายในห้องขังพร้อมกันสี่คน

"เมื่อคืนที่ผ่านมาเกิดเหตุแก๊งยาคลั่งซดยาพิษหนีความผิดค่ะ ในคดีไล่ยิงคู่รักชาย" เสียงข่าวดังในมือถือหนุ่มใหญ่ที่กำลังวิ่งขึ้นบันใดวน

ก๊อก! ๆ ๆ กำปั้นใหญ่รัวทุบประตูห้องนอนเด็กสาว

"หนูพริ๊ง ๆ"

อืออ! สาวน้อยนอนบิดตัวและครางตอบอยู่บนที่นอนอันอ่อนนุ่ม

"เรื่องเมื่อคืนน่ะ หนูทำรึเปล่า" เสียงดุๆสั่นเครือชนิดที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน

"เรื่องอะไรคะ"

"หนูจ้างใคร เอ้ยหนูทำยังไงให้พวกมันยอมกินยาพิษ"

"เรื่องอะไรเนี่ยพ่อ" เสียงเล็กแหลมดังทะลุประตูห้องนอน

"ถ้าหนูไม่รู้ก็คงหมายความว่าหนูคงไม่ได้ทำแหละมั๊งค่ะ"

ตุ๊บ! หนุ่มใหญ่พลิกตัวยืนพิงหลังกับประตูห้อง มือล้วงซิการ์ในเสื้อสูทออกมาคาบไว้ที่ริมฝีปากทรงครุฑ คิ้วมังกรขมวดชนกัน

หนุ่มใหญ่ค่อยๆทรุดลงนั่งพิงประตู มือใหญ่ถือไฟแช็คจุดซิการ์สูบ

ฟู่วส์! ควันขาวฟุ้งกลบใบหน้าคมคายดุดันจนมองไม่เห็น

หัวใจที่แกร่งกร้าวสั่นระรัว เลือดสูบฉีดขึ้นหัวแรงขณะที่สมองครุ่นคิดสุดกำลัง

ตลอดเวลาที่ผ่านมาชายหนุ่มเข้าใจอะไรบางอย่างผิดเพี้ยนมาโดยตลอด

เด็กหญิงที่อ่อนแอคนเดียวกันสามารถแสดงความร้ายกาจได้อย่างที่สุด

กลับกันความอ่อนโยนของเธอก็สามารถฆ่าคนได้โดยไม่ต้องใช้กำลังใด