“อาบน้ำพักผ่อนให้สบายนะครับ ตอนเย็นพี่จะให้คนมาตามไปรับประทานอาหาร”

“ค่ะพี่หาญ” สุทธิดารับคำอย่างมีความสุข พอหาญเดินลับหายไปแล้ว เธอก็เดินไปนั่งในห้องของพี่สาว หลังจากล็อกประตูห้องเรียบร้อยแล้ว

“พี่เห็นไหมล่ะ ว่าพี่หาญให้ความสำคัญกับใครมากกว่า ระหว่างพี่กับฉัน นี่แหละที่เขาว่าคนเราแข่งเรือแข่งพายน่ะแข่งได้ แต่แข่งบุญแข่งวาสนาน่ะมันแข่งกันไม่ได้” น้ำเสียงเยาะเย้ยของน้องสาวทำให้หนึ่งธิดาต้องเดินหนี เธอไม่อยากต่อล้อต่อเถียงเลยเดินไปจัดข้าวของแทน

“พี่หนึ่งนี่น่าสมเพชจริงๆ นะ” คนที่นั่งลอยหน้าลอยตาพูดออกมาอย่างสาแก่ใจ เหยียดปากใส่พี่สาวอย่างสมเพชเวทนา

“เรื่องอะไร” คนถามเหนื่อยหน่ายใจ ไม่อยากต่อความด้วย แต่ก็จำต้องพูด ไม่เช่นนั้นด้วยนิสัยของสุทธิดาก็จะจิกถามอยู่นั่นจนกลายเป็นประเด็นให้ชวนทะเลาะกันใหญ่โต

“ทุกเรื่องเลยค่ะ ถ้าสองเป็นพี่หนึ่งนะ ไปผูกคอตายแล้วละค่ะ” คนพูดหาเรื่องแกล้งว่าให้คนฟังเจ็บแสบหัวใจ

“ทำไมฉันต้องไปผูกคอตายด้วย” หนึ่งธิดาโต้กลับ รำคาญคนที่มีความคิดด้านลบอย่างสุทธิดาเต็มที ชาติที่แล้วเธอคงทำเวรทำกรรมกับสองแม่ลูกเอาไว้มาก เกิดมาชาตินี้ถึงได้มาเจอกัน ในสถานะที่เกลียดกันคอยหาเรื่องกลั่นแกล้งกันขนาดนี้

“อ้าว... พี่จะอยู่ไปทำไม พ่อก็ไม่รัก พี่หาญก็ไม่รัก ผู้ชายที่พี่อุตส่าห์เขียนจดหมายตอบเขาอยู่ตั้งหลายปี สุดท้ายเขาก็จะแต่งงานกับฉัน เขารักฉัน”

“ก็เพราะเธอแอบอ้างหน้าด้าน แย่งเขาไปยังไงล่ะ”

“พี่นั่นแหละแอบอ้างเป็นสอง แย่งเขาไป เขาเป็นของสองตั้งแต่แรกอยู่แล้ว” คนที่อยากได้ของคนอื่นพูดอย่างหน้าด้านๆ ไม่ละอายใจเลยแม้แต่น้อย

“แต่เธอไม่เอาเขาแล้ว”

“สองพูดตอนไหนคะว่าจะไม่เอา ถ้าพี่หาญสร้างเนื้อสร้างตัวได้ตามสัญญาสองก็เอา” สุทธิดาลอยหน้าลอยตาพูดจายียวนกวนประสาท หนึ่งธิดานับหนึ่งถึงร้อยในใจ ก่อนจะหันไปจัดเสื้อผ้าเข้าตู้ต่อ คนอย่างสุทธิดาและปานดาว คุยกันไปก็มีแต่จะเสียสุขภาพจิต

“ห้องเล็กเท่ารูหนู แค่นี้พี่ก็คงเห็นแล้วว่าพี่หาญให้ความสำคัญกับใครมากกว่ากัน ดูเสื้อผ้าพี่สิเฉิ่มเชยเก่าซ่อมซ่อ ผู้ชายที่ไหนจะอยากเข้าใกล้” สุทธิดาดึงเสื้อผ้าที่พี่สาวเก็บเข้าตู้ออกมาเขวี้ยงทิ้งอย่างหมั่นไส้ระคนหาเรื่อง

“นี่หยุดนะ”

“พี่จะทำไม”

“ไม่ทำไมหรอก ตบเธอไปก็เสียมือ เดี๋ยวก็กรีดร้องเหมือนชะนีเรียกหาผัว ฟ้องคนอื่นไปทั่วว่าฉันทำร้ายเธออีก ทั้งๆ ที่เธอทุบตีตัวเอง กรีดร้องเหมือนพวกเป็นโรคประสาท ลงไปนอนชักดิ้นชักงอ หาหมอบ้างนะสอง อาการเธอน่าจะหนัก เหมือนพวกประสาทแดกมีปัญหาด้านอารมณ์” หนึ่งธิดาระเบิดอารมณ์ใส่น้องสาว เธอทนมาหลายปีจนมันทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

“นี่พี่หนึ่ง มันจะมากเกินไปแล้วนะ” สุทธิดาเงื้อฝ่ามือจะตบพี่สาว หากไม่ใช่เสียงของหาญที่ดังขึ้นมาเสียก่อน เธอคงฟาดหน้าพี่สาวฉาดใหญ่

“ทำอะไรอยู่จ๊ะสาวๆ” คนเอ่ยถามยิ้มละไม สุทธิดารีบปรับสีหน้าและท่าทางในทันที

“กำลังช่วยพี่หนึ่งจัดของอยู่ค่ะ แต่ตอนนี้ใกล้เสร็จแล้ว พี่หาญพาสองไปส่งห้องหน่อยสิคะ” คนที่กลบเกลื่อนพิรุธของตัวเองรีบเดินเข้าไปควงแขนของเขา ดึงออกไปจากห้องพี่สาวในทันที หนึ่งธิดามองตามไปด้วยสายตาไหววูบ ก่อนจะเดินมาปิดประตู แว็บหนึ่งเธอได้สบประสานสายตาคู่คมนั้น หัวใจมันเต้นแรงจนแทบโลดออกมานอกอก

ผู้ชายที่ครั้งหนึ่งเคยน่ารักแต่ยามนี้เขาดูเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง หาญดูเป็นคนเคร่งขรึมนิ่งเงียบ แม้จะยิ้มบ้างแต่ก็ไม่สนุกสนานหรือตลกขบขันเหมือนแต่ก่อน

หนึ่งธิดาปัดเรื่องของคนทั้งสองออกไปจากสมอง ลงมือทำงานของตัวเองต่อ เธอจัดของเสร็จก็อาบน้ำอาบท่าแต่งตัวออกมาข้างนอก เธอออกมาเดินสูดอากาศบริสุทธิ์ นั่งรถมานานก็รู้สึกเมื่อยแต่ไม่รู้สึกง่วง เลยไม่อยากนอนจมอยู่บนเตียง คิดอะไรฟุ้งซ่านไปคนเดียว

ตลอดการเดินทางหลายวัน หาญพาเข้าพักโรงแรมระหว่างทาง สุทธิดาบ่นไปตลอดทางเรื่องโรงแรมที่หาญเลือก ในขณะที่เธอเฉยๆ เพราะในชีวิตนี้ไม่เคยได้สัมผัสถึงความสุขสบายหลังจากมารดาเสียชีวิต

หนึ่งธิดาเดินออกมาได้ระยะหนึ่งก็เห็นสวนดอกไม้หลังบ้าน เธอตื่นตาตื่นใจกับดอกไม้นานาพันธุ์หลากหลายสีสัน ส่งกลิ่นหอมกรุ่นทำให้รู้สึกสดชื่นไม่น้อย

เธอแตะมือกับกลีบดอกไม้เบาๆ ก่อนจะก้มลงไปดมกลิ่นหอมละมุนนั้น ผีเสื้อโบยบินอยู่ในทุ่งดอกไม้ หนึ่งธิดาเผยยิ้มกว้าง มันเหมือนฝันจริงๆ เพราะไม่คิดว่าจะได้เจอกับบรรยากาศดีๆ แบบนี้

“อุ๊ย!” ต้องอุทานเมื่อมีคนก้มลงมาดมดอกไม้ดอกเดียวกับเธอ แล้วคนคนนั้นก็คือหาญ เขาพาน้องสาวของเธอเข้าห้องไปนี่นา แล้วมาโผล่ที่นี่ได้ยังไงกัน

“ชอบดอกไม้ไหม” เขาเอ่ยถาม สายตามองทัศนียภาพเบื้องหน้าอย่างผ่อนคลาย

“ชอบค่ะ” เธอตอบเสียงนุ่ม มองซีกหน้าหล่อเข้มของเขาไม่วางตา แต่พอเขาหันมาเธอก็เสไปมองดอกไม้ใบหญ้ารวมทั้งหมู่มวลผีเสื้อที่บินไปมาเพื่อดูดกินน้ำหวานจากเกสรดอกไม้เบื้องหน้าแทน

“แล้วชอบที่นี่ไหม” ประโยคของเขาทำคนถูกถามหันไปมองด้วยสายตาเป็นคำถาม เธอชอบหรือไม่ชอบมันสำคัญกับเขาด้วยหรือไร

“หนึ่งจะชอบหรือไม่ชอบ มันมีความสำคัญด้วยหรือคะ” เธอมองเขาด้วยสายตาที่เป็นคำถามระคนอยากได้คำตอบ

“สำคัญสิ” เขาค่อยๆ ยื่นมือไปไล้ใบหน้าของเธอเบาๆ

“มันสำคัญยังไงเหรอคะ” เธอแทบกลั้นหายใจขณะเอ่ยถาม สบตาเขาอย่างค้นคว้า ใบหน้าของเขายังนิ่งเฉย แต่สายตาของเขานี่สิ ทำไมมองสบด้วยแล้วทำเอาเธอสะท้านหวั่นไหวถึงเพียงนี้

“ทำอะไรกันอยู่คะ” เสียงของสุทธิดาทำเอาคนทั้งสองต้องผละออกจากกัน

“พี่หาญน่ะ ไหนบอกว่าจะรอสองอาบน้ำ”

“น้องสองไม่นอนพักเหรอครับ”

“สองไม่ง่วงค่ะ อาบน้ำแล้วสดชื่น อยากให้พี่หาญพาไปเที่ยวในไร่น่ะค่ะ”

“ได้สิครับ”

“เราจะไปเที่ยวไร่กันยังไงคะ” เธอนึกจินตนาการไปว่าเขาจะพาขี่ม้าหรือขับรถไปเที่ยวไร่ แบบนั้นคงโรแมนติกน่าดู

“ปั่นจักรยานไปครับ”

“คะ? ปั่นจักรยาน!” เธอทวนประโยคคำตอบเขาเสียงหลง จะให้ปั่นจักรยานไปเนี้ยะนะ! เขาคิดอะไรอยู่ เหนื่อยจะตายชัก หาญปัญญาอ่อนหรือไงกัน จะให้ลูกคุณหนูอย่างเธอนี่นะปั่นจักรยาน เหอะ! เธอร้องด่าเขาในใจ เม้มปากเข้าหากันอย่างไม่สบอารมณ์

“ครับ ปั่นจักรยานไป ตกใจอะไรเหรอครับ” คนถามยิ้มละไม สุทธิดาเม้มปากอย่างขัดใจ ก่อนจะคลายออก ยิ้มให้เขาเพื่อกลบเกลื่อน

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ปั่นจักรยานก็ปั่นจักรยาน” คนตอบแทบจะกัดฟัน แต่ก็ต้องยิ้มกลบเกลื่อน ไม่อยากหน้าแตกต่อหน้าพี่สาวของตัวเอง

“หนึ่ง... ไปเที่ยวกันครับ เดี๋ยวพี่ไปเอาจักรยานมาให้” หาญหันไปชวนหญิงสาวอีกคนที่ทำท่าจะเดินหนี เธอเลยจำต้องชะงัก ใจหนึ่งไม่อยากไป แต่อีกใจก็อยากไป สุดท้ายก็ตบปากรับคำจนได้ ในขณะที่สุทธิดามองพี่สาวเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ แต่เธอทำเป็นมองไม่เห็น

หนึ่งธิดาปั่นจักรยานมาชมทัศนียภาพยามเย็นอย่างสบายใจ ในขณะที่สุทธิดาเริ่มบ่นไปตลอดทางว่าเหนื่อย

ด้านหน้าเป็นท้องทุ่งเขียวขจี เธอจำได้ว่าในจดหมายเขาเขียนไปว่าทำการเกษตรครบวงจร หาญจึงปลูกข้าวด้วย

“พี่ปลูกข้าวแค่สองพันธุ์เองครับ เน้นสุขภาพเป็นหลัก ไม่มีสารเคมี กินแล้วรับรองว่าสุขภาพดีไม่ป่วยแน่นอน” เขาบอกสองสาว หนึ่งธิดาเผลอมองสบตาเขาก่อนจะหลบวูบ หญิงสาวรู้สึกว่าเขาตั้งใจจะบอกเธอเพียงคนเดียว

“มีข้าวพันธุ์อะไรบ้างคะ” สุทธิดาเอ่ยถามอย่างเหนื่อยๆ ใช้มือโบกไปมาตรงหน้าด้วยความร้อนที่ทำเอาเหงื่อตก กลับไปคงต้องไปทาครีมกันยกใหญ่ ให้มาปั่นจักรยานตากแดดตากลมแบบนี้ ผิวเสียแห้งกร้านกันพอดี