เวลาพักครึ่งอีกรอบก่อนเกมสุดท้าย

"ฮ่าฮ่าฮ่า! หน้าบูดทำไม ฉันช่วยเธอนะตัวเล็ก ดูดิ กระโดดดึ๋งๆ เข้าเส้นชัยเฉยเลย ฮ่าฮ่าฮ่า!" เธอยังนั่งหน้าบึ้งอยู่ คอยดูนะจะไม่พูดกับเขาแล้ว

"แหมเกี้ยว ฉันไม่คิดว่าแกจะกระโดดเก่งขนาดนี้นะเนี่ย! กระโดดที ยาวเป็นเมตร!" เสียงยัยก้อย

ยัง ยังจะซ้ำเติมกันอีก! เมื่อกี้ในสนามพอได้ยินเสียงเขา เธอก็กระโดดสุดชีวิต แม้แต่จิงโจ้ยังอายแซงหน้าอีกฝั่งที่วิ่งคู่กันเข้าเส้นชัยก่อน ชนะไปแบบขาดลอย กลายเป็น ‘เกี้ยวฮีโร่วิ่งเปรี้ยวกระสอบปุ๋ย’ทันที แง! เค้าอายนะ!

"โอ๋ๆ อย่าเม้มปากน้อยอกน้อยใจไปเลย"

"ฮือ! ยัยก้อยเลิกพูดได้แล้ว! แง! โซ่อะ หนูจะตีโซ่!" ไม่ได้! เธอต้องระบายแค้นนี้ออกไปให้จงได้ เขามาเรียกเธอว่า 'ก๊อตซิลล่าน้อย' ต่อหน้าคนตั้งมากมายขนาดนี้ได้ยังไง! แต่ยังไม่ทันได้ลงมือ ก็มีคนเข้ามาทักเธอซะก่อน

"เกี้ยวจ๊ะ เราเป็นพี่ชมรมกรีฑานะ"

"คะ!?"

"เมื่อกี้พี่ดูอยู่ เกี้ยวมีพรสวรรค์มากๆ เลยนะรู้ตัวไหม สนใจมาเป็นนักกีฬากระโดดไกลไหมล่ะจ๊ะ" เธอไม่ตอบแต่…

"ฮุ! ฮุ!..."

"ฮ่า! ฮ่า! ฮึ้บ!..." มีคนกำลังกลั้นขำ!

"ไม่ไหวแล้วโว้ย!!! ฮ่าฮ่าฮ่า!ๆ ๆ ๆ” โซ่กับสามสหายหัวเราะดังลั่น

เอ่อ… อันที่จริงหนูอาจจะมีพรสวรรค์อื่นซ่อนอยู่ก็ได้ค่ะพี่ เช่น การสังหารหมู่!

“ประกาศๆ!!! กีฬาพื้นบ้านเกมสุดท้ายจะเริ่มแล้วคร้าบโผม! ครั้งนี้ไม่ธรรมดา เราเปิดโอกาสให้ทุกคน! ย้ำ! เปิดโอกาสให้ทุกคน! ชิงเงินรางวัลหนึ่งหมื่นครับ! หนึ่งหมื่น!!! อัดฉีดโดยผู้ใหญ่ใจดี ท่านผู้ว่าของเราเอง เร่เข้ามาคร้าบพี่น้องคร้าบ!!!"

"ไป"

"ไปไหนโซ่ หนูลงไว้แค่วิ่งเปรี้ยวนะ" เธอบอกเขางงๆ หลังจากไล่ตบตีกะเขาไปเมื่อกี้ เธอก็นั่งพักเหนื่อยอยู่

"อย่าขี้เกียจ! ไหนๆ ก็มาแล้วต้องลงให้หมด" เขาบอกพรางพยายามลากตัวเธอออกไป มีหรือเธอจะยอม

"โซ่หนูเหนื่อยแล้วนะ!"

"แต่ฉันยังไม่เหนื่อย!"

"กิ้วๆ! น้องเกี้ยวคร้าบ พี่ขอชมน้องจากใจจริง แรงดีไม่มีตก ไม่เหมือนใครบางคนที่ต้องพ่ายแพ้ไปแบบราบคาบ เตะปี๊บอาจจะไม่ดังแล้วด้วย ฮ่าฮ่าฮ่า! ไหวไหมๆ" เป็นพี่ชดที่ตะโกนแซวโซ่จากอีกฝั่ง ดูเหมือนเขากำลังจะลงแข่งด้วย

"ตัวเล็ก! เห็นไหม มันเยาะเย้ยฉัน!"

"โอ๋ๆ นะ"

"โอ๋นงโอ๋นะอะไรล่ะ! ไป! ต้องไปดวลกับมัน เฮ้ย! พวกเอ็งก็มาด้วย!" เขาตะโกนบอกแก๊งสามสหาย

"แพ้เป็นพระ ชนะเป็นมารนะโซ่ ไม่เป็นไรหรอก ว้าก!" ไม่ทันที่เธอจะพูดจบเขาก็หิ้วเธอไปลงสนามทันที

"แง! ก้อย เพื่อนๆ มาด้วยก๊าน!" ถ้าเธอตกนรก เธอก็อยากมีเพื่อนไปด้วย จะได้อบอุ่น ไม่เงียบเหงา

หลังจากนั้นไม่นาน มันคงเป็นกรรมแต่ชาติปางก่อน ที่เธอต้องชดใช้ในชาตินี้!

"ก้อย! เพื่อนๆ! หนีเร็ว!" แง แม่จ๋าช่วยหนูด้วย ก็สนามมัน...

"จา ปาย หนาย กาน" โซ่กับเดอะแก๊งเข้ามาดักหน้าพวกเธอที่กำลังจะวิ่งหนี

"โซ่ พี่ๆ ปล่อยพวกเราไปเถอะ ถือว่าปล่อยนกปล่อยปลา สงสารเด็กตาดำๆ นะนะ" เธอยกมือไหว้แทบจะคุกเข่าลงอ้อนวอนพวกเขา

"ฮิฮิ! ไม่มีทาง" โซ่คนบาป

"โซ่! หนูจะฟ้องแม่ ฟ้องลุงเข้มแน่ ว่าโซ่เอาพวกหนูมาทารุณกรรม"

"ได้จ้ะ เชิญกลับไปฟ้องได้เลย แต่ว่า... " เขาเดินมาล็อคคอเธอ ก่อนจะก้มลงมาพูดต่อ

"เอาชีวิตรอดไปจากตรงนี้ให้ได้ก่อนค่อยว่ากัน"

แง! ใครก็ได้ช่วยด้วย!!!

สิบนาทีก่อน…

“เอาละครับ ฟังกันให้ดีๆ ผู้เล่นจะเป็นใครก็ได้ ขอแค่จับกลุ่มกันให้ได้แปดถึงสิบคน โรงเรียนเดียวกัน หรือต่างโรงเรียนไม่เกี่ยง มีเวลาหาทีมห้านาที จับได้แล้วตามมาครับๆ เรามีเซอร์ไพรส์ สนามแบบพิเศษ! มันหยดติ๊งๆ แน่นอนคร้าบพี่น้องคร้าบ! เร่เข้ามาๆ!!!”

"ไอ้เอ เอ็งนับดิ ครบเปล่าวะ"

"หนึ่ง สอง สาม... สิบ ครบ!"

"ปะ!"

แล้วพวกเธอก็โดนต้อนมาที่สนามเชือด มันคือ บ่อโคลนขนาดเท่าสนามบาสสองสนาม นั่นหมายความว่า วันนี้เธอต้องตายแบบศพไม่สวยอย่างแน่นอนแล้ว

"แง ก้อย เพื่อนๆ เค้าขอโทษที่พาพวกแกมาตกนรกด้วย หากชาติหน้ามีจริง ฉันขอให้เกิดมาเป็นเพื่อนกับพวกแกอีกนะ”

"พวกเราก็เหมือนกัน แง!!!" แล้วพวกเราหกคนก็กอดคอกันร้องไห้พร้อมสั่งเสียเสียงดังระงม

"นี่เด็กๆ อย่าร้องไห้ไปเลย ชีวิตคนเราต้องสู้นะ" พี่กบ

"ใช่ๆ โตแล้วต้องตั้งใจทำงาน เงินทองไม่ได้หามาได้ง่ายๆ นะ" พี่เท่ง

"อืม ไม่เป็นไรหรอกน่า บ่ตายดอก อย่าอ้าปากก็พอแล้ว เดี๋ยวโคลนเข้าปะ... เฮ้ยๆ! อย่าร้องๆ พี่พูดเล่น" พี่เอ

"แง!!!" พวกเราหกคน

"ไม่ตายหรอกน่า เลิกงอแงแล้วมาช่วยกันทำมาหากินซะ! เขากำลังจะบอกกติกาแล้ว งานนี้ต้องชนะเท่านั้น!" โซ่คนบาป

“เอาล่ะครับผู้เข้าแข่งขันทั้งหลาย ฟังให้ดีๆ กติกาง่ายๆ ไม่ซับซ้อน ทุกคนทำตามคร้าบ! อันดับแรกจับมือกันเป็นวงกลม วงใครวงมัน” พวกเราทำตาม

เธอจับมือโซ่กับก้อย พี่เออยู่ถัดจากก้อยไป แล้วก็พวกที่เหลือ

“ต่อมาให้ใช้เชือกยางยืดผูกเอวของแต่ละคน แล้วเอาด้านปลายมาล็อคกันไว้!”

ตอนนี้พวกเธอสิบคน ได้มีสายใยแห่งรักผูกโยงกันเอาไว้เรียบร้อยแล้ว

“เขยิบเข้ามาใกล้ๆ กันแล้วสั่งเสีย เฮ้ย! วางแผนคร้าบ!”

พวกเธอเขยิบมาใกล้ๆ กัน มือโซ่อยู่บนบ่าเธอ ส่วนมือเธอโอบเอวเขาเอาไว้ ช่างเป็นเกมที่สมานฉันท์กลมเกลียวจริงๆ

“ในบ่อโคลน จะมีตัวอักษรซ่อนไว้อยู่มากมาย แต่เราต้องการแค่ ‘สาม’ ตัว! ย้ำ! แค่สามตัวเท่านั้น! ใครหาเจอก่อน ให้เอาไปไว้ที่บอร์ดทางด้านโน้น!” พวกเรามองตามไป ไกลมาก! บอร์ดอยู่อีกฝั่งของสนาม!

“อักษรสามตัวก็คือ ‘W ดับเบิลยู’ ‘I ไอ’ ‘N เอ็น’ ที่แปลว่า ‘WIN ชนะ’ เริ่มได้” ปรี๊ด!!!

นรก นี่มันยิ่งกว่านรก! ทันทีที่เสียงนกหวีดเป่าเริ่มเกมดังขึ้น ผู้เข้าแข่งขันทุกคนต่างก็กระโจนลงไปในบ่อโคลน ความสมานฉันท์ที่มีในตอนแรกแตกพ่ายยับเยิน!

พวกเธอยังไม่ทันได้ทำใจ ก็ถูกแก๊งโฉดสี่คนฉุดกระชากลากถูไปร่วมชะตากรรมด้วยแล้ว ทุกคนหันหลังให้แก่กัน ต่างคนต่างพยายามวิ่งไปข้างหน้า แต่เชือกสายใยแห่งรักมันไม่ยอมเห็นด้วย มันบอกว่า 'ชาตินี้พวกเราทั้งสิบคนจะไม่มีวันพรากจากกันเด็ดขาด!’

"โอ๊ย! ไอ้กบ! เอ็งอย่านึกอยากจะวิ่ง ก็วิ่งดิวะ ข้าหงายหลังหัวจะปักลงไปในโคลนอยู่แล้วโว้ย!"

"ก้อย! แกอย่าให้โคลนโดนหน้านะ เดี๋ยวสิวขึ้น!"

"ไอ้เอ เขาให้หาตัวอะไรนะ โอ๊ยๆ ไอ้โซ่เอ็งอย่าเพิ่งวิ่งดิวะ!"

"ตัวเล็ก! นั่งพนมมืออะไรอยู่ หาเร็ว!"

"นั่น! ตัว ‘N เอ็น’ ใช่ไหม!? ไอ้เท่ง เร็ว!"

ว้าก! ตุ๊บ! ตั๊บ! กรี๊ด!!! เฮ้!!!

"เยี่ยมมากไอ้เท่ง! หน้าปักโคลนแลกกะตัว ‘N เอ็น’ มาได้ ข้าภูมิใจในตัวเอ็งมาก!"

"ไอ้กบ! เอ็งเลิกเพ้อเจ้อ แล้วหาเร็ว! ไอ้ชดมันได้ตัว ‘I ไอ’ แล้ว"

"เกี้ยว! อย่ากินโคลนเล่น!"

"แง!"

"เจอแล้ว! กรี๊ด! ไม่ให้ เอามานะ!" ก้อยไปตะลุมบอนแย่งตัว ‘I ไอ’ จากฝั่งตรงข้ามมาได้

"น้องก้อย! พ่อแม่จะต้องภูมิใจในตัวหนู ว้าก! ใครปาโคลนมาวะ!”

"ข้าจะแก้แค้นให้เอ็งเอง นี่แน่ะ! รู้จักนักปาบอล เอ บ้านสิงห์น้อยไปแล้วว้อย!"

"เกี้ยว! โคลนนี้ใช้พอกหน้าไม่ได้นะ!"

"ขาด ‘W ดับเบิลยู’ ตัวเดียว เร็ว! เฮ้ย! ไอ้เอ! นี่เอ็งจะปาหัวศัตรูหรือหัวข้ากันแน่วะ!"

นาทีนี้ต่างคนต่างก็พยามจกโคลนเพื่อหาตัว ‘W ดับเบิลยู’ สุดชีวิต อีกฝั่งก็ใกล้แล้ว หลายทีมขาดแค่ตัว ‘W ดับเบิลยู’ เหมือนกัน แต่ทันใดนั้น!

"เจอแล้ว! ว้าก!! อย่าแย่ง!!!"

ตุ๊บ!!! ตั๊บ!!! ผลัก!!! ผัวะ!!!

"อยากได้นักใช่ไหม เอาไปเลย!"

"วะ ฮ่า ฮ่า! โดนหลอกแล้วคร้าบ นั่มมันตัว ‘M เอ็ม’ ต่างหาก!"

"ไอ้เท่ง! เลิกเล่น หาเร็ว!"

"เกี้ยว! ก้อย! อย่าเพิ่งนอน ลุกเร็ว!!!"

แม่แก้วจ๋า! ชาตินี้เกี้ยวกรรมหนักเหลือเกิน เธอค่อยๆ คลานไปบนพื้นโคลน มือก็จกหาตัว ‘W ดับเบิลยู’ ไปด้วย เธอกลิ้งในโคลนมาสิบกว่ารอบแล้ว ช่างเหอะ! ไม่ยืนแล้วก็ได้ เธอคลานไปเรื่อยๆ แต่แล้วไม่รู้ว่าฝีมือใครที่ปาโคลนมาโดนแก้มเธออย่างแรง ผัวะ! เธอหน้าหันทันที แล้วก็...

เฮือก! ขอบคุณสวรรค์ที่เมตตาลูกช้าง เธอเห็นแล้ว! มันอยู่ตรงนั้น! เธอไถลตัวพุ่งตรงไปข้างหน้าแล้วตะปบมือลงไปทันที

ปับ! อืม...

"ตะ... ตัวเล็ก มะ... มือ"

"โซ่ นิ่งๆ นะ! หนูกำลังคลำๆ อยู่"

"ระ... รู้แล้ว แต่ว่ามะ... มือ ปะ..."

"นิ่งๆ!!!" เธอตัดบทเขา แล้วตั้งใจควานต่อไป

อืม... อันนี้ไม่น่าใช่ รูปทรงมันแปลกๆ ไม่เหมือนตัว ‘W ดับเบิลยู’ เท่าไหร่ มันคล้ายตัวที่พวกเธอมีแล้วมากกว่า อืม... เจอแล้ว! เธอควักมันออกมาใส่มือโซ่ที่นั่งหน้าแดงหูแดงอยู่ เขาเป็นอะไร!? ไม่ได้นะ! มีสติหน่อย ทางพ้นทุกข์ของเธออยู่ในมือเขาแล้ว เธอยกมือตบแก้มเขาเบาๆ แล้วสั่ง

"โซ่! วิ่ง!!!"

เขาก้มลงมองมือตัวเอง แล้วเหมือนได้สติ ลุกขึ้นออกวิ่งสุดชีวิต

"เฮ้ย! ไอ้โซ่มันเจอแล้ว รีบไปสกัดมันเดี๋ยวนี้!!!"

"ไอ้ชด! ไม่ง่ายๆ ข้ามศพพวกข้าไปก่อนเถอะ! พวกเราลุย!!!"

ทุกอย่างต่อจากนั้นก็คือ ภัยพิบัติขนาดย่อมๆ เธอถูกกระชากไปซ้าย ลากไปขวา กลิ้งไปกลิ้งมา จบงานนี้เธออาจจะไปลองสแกนสมองดูสักหน่อย ว่ามันยังโอเคดีอยู่ไหม

ปรี๊ด!!! เฮ้!!! กรี๊ด!!! ฮิ้ว!!!

“ได้ผู้ชนะละคร้าบ!!! เขากลับมาแล้ว กลับมาผงาดทวงบัลลังก์คืน ขอเสียงปรมมือให้กับ ชายผู้หล่อล้มควายโซ่บ้านสิงห์แอนด์เดอะแก๊ง!!!”

"เฮ้ๆ ๆ ๆ!!!" พวกเราสิบคนกระโดดกอดกันตัวกลมพร้อมร้องไห้น้ำตาไหลพราก พวกโซ่ดีใจที่ชนะจนได้ ส่วนพวกเธอหกคนดีใจด้วยเหตุผลอื่น เฮ้อ... หมดเวรหมดกรรมสักที!

พิธีมอบรางวัลก็ต่อจากนั้นเลย นี่อาจจะเป็นภาพการรับรางวัลที่น่าเศร้าและน่าสยดสยองที่สุดในประวัติศาตร์เลยก็ว่าได้ เพราะสภาพแต่ละคนดูไม่จืด เละตุ้มเป๊ะ! เสื้อสีขาวของเธอตอนนี้ได้กลายเป็นสีน้ำตาล เสื้อของคนอื่นก็กลายเป็นสีเดียวกัน มองไม่เห็นลวดลายด้วยซ้ำ!

'ก้อยกับสหายชาวกอสซิป' โคลนกำลังทำหน้าที่พอกหน้าให้อยู่แบบไม่ต้องกลัวเปลือง มันลามไปบำรุงให้ถึงเส้นผมด้วยแล้ว ส่วน 'สี่สหายจอมโฉด' ผู้ชอบสร้างเวรสร้างกรรมกับคนอื่น พวกเขาไม่ใส่เสื้อ แต่โคลนปกปิดไว้หมดเหลือแต่ลูกกะตา! พี่กบหนักสุด โคลนพอกไปยังฟันพี่แกเลยทีเดียว เธอก็ยังไม่กล้านึกถึงสภาพของตัวเองในตอนนี้เลย มันคงจะน่าอเนจอนาถมากแน่ๆ

“ยินดีด้วยครับกับผู้ชนะของเรา!!!”

มีเสียงปรบมือ เสียงโห่ร้อง เสียงกรี๊ด สาบานได้เธอได้ยินเสียงหัวเราะด้วย! มันดังกึกก้องไปทั้งสนาม เราสิบคนชูป้ายรางวัลหนึ่งหมื่นขึ้น พวกโซ่ร้องเฮ้ดังมาก แล้วสารภาพความในใจออกมา ซึ่งมันทำให้เธอกับสหายชาวกอสซิปถึงกับหลั่งน้ำตา

"เราทำสำเร็จแล้ว! ดีจังได้ตังค์ด้วย!" พี่เอ

"ใช่! มีเงินร้องคาราโอเกะแล้ว!" พี่เท่ง

"ข้าอยากกินหมูกระทะ!" พี่กบ

"วะ ฮ่า ฮ่า! สมน้ำหน้าไอ้ชดมัน เล่นกะใครไม่เล่น! ดันมาเล่นกะโซ่คนจริง จงกินดินไปซะ!” โซ่

เขาไม่ใช่คนจริงหรอก เขามันคนบาป!

พอเธอกลับถึงบ้าน แม่แก้วถึงกับเข่าทรุด น้ำตานองหน้าทันทีที่เห็นสภาพลูกสาว ส่วนโซ่ นู่น! วิ่งแจ้นกลับบ้านไปละ สงสัยกลัวเธอจะฟ้องแม่ตามที่เคยขู่เขาเอาไว้

"ก้อย เพื่อนๆ พรุ่งนี้เราจะเต็มที่กันนะ!" เธอโทรหาเพื่อนหลังจากจัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อยแล้ว พรุ่งนี้พวกเธอจะทำการใหญ่!

"ได้! กรี๊ด!!! ตื่นเต้นมาก!!!" ทุกคนบอกพร้อมกัน ตอนนี้เรากำลังประชุมสายกันอยู่

"อืมพักผ่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน”

"ได้!" เธอกดวางสาย กำลังจะเข้านอนโทรศัพท์เธอก็มีสายโทรเข้ามาอีก

"ฮัลโหลโซ่ หนูเอง"

"รู้แล้วน่า โทรหาเธอคนอื่นจะรับได้ไงวู่!"

"รีบกลับทำไม กลัวหนูฟ้องแม่ละสิ"

"เปล๊า แค่จะโทรมาถาม พรุ่งนี้จะให้ไปรับกี่โมง" เขารีบเปลี่ยนเรื่อง

"พรุ่งนี้หนูจะไปเอง หนูบอกโซ่แล้วนะ"

"ม่าย อาว เดี๋ยวไปรับ ฉันว่าง"

"โซ่ดื้อ!"

"เธอแหละดื้อ! สรุปพรุ่งนี้มีความลับอะไรกันแน่! พวกเธอแก๊งลูกเป็ดน้อยรวมหัวกันทำอะไรอยู่"

"คิกๆ พรุ่งนี้หนูจะเป็นนางร้าย! หนูจะกระชากคนลงจากบัลลังก์ โซ่กลัวไหม"

"บางที"

"บางทีก็กลัวหนูเหรอ"

"บางทีก็คิดว่าเธอสติไม่ค่อยดีแล้ว"

"แง!"

"เอาน่าตัวเล็ก บางทีมันอาจเป็นผลข้างเคียงของบอลลูกนั้นเมื่อตอนเด็ก"

"โซ่หยุดพูดนะ!"

"ฮ่าฮ่าฮ่า! อย่าดื้อน่า เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปรับ"

"เฮ้อ ก็ได้ แต่อย่าสายนะ!"

"ได้ ทีนี้บอกฝันดีฉันก่อนเร็ว"

"อือ โซ่หลับฝันดีนะ หนูจะนอนแล้ว"

แล้วยัยตัวเล็กก็วางสายไป โซ่มีสีหน้าครุ่นคิด เฮ้อ... ยัยลักยิ้มมีอะไรบางอย่างปิดบังเขา! เธอไม่ยอมบอก! เธอกล้ามีความลับกับฉันเรอะ! พรุ่งนี้ต้องรู้ให้ได้เลย!

By HoneyToastHT.

อย่าลืมกดถูกใจเป็นกำลังใจให้ไรต์ด้วยน้า ^ ^ รักมากๆ เลย