บทที่ 23 จ่ายเงินแทนเธอไม่ได้

“นักเรียนซ่งเจี๋ย ครูเห็นใจเธอนะ แต่ถึงอย่างนั้นจะมาให้เพื่อนนักเรียนคนอื่นจ่ายเงินแทนเธอเพราะความน่าสงสารของตัวเองไม่ได้” ครูเฉินกล่าวด้วยความลำบากใจ

เขาก็ไม่อยากเห็นนักเรียนคนไหนต้องออกจากโรงเรียน ถึงยังไงเขาก็ดูแลเด็ก ๆ มานานเกือบสองปีแล้ว ต่อให้ทำผิดพลาดเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่การพลาดโอกาสการเรียนแบบนี้ เขาเองก็รู้สึกเสียดายแทน

“ครูคะ หนูขอร้องเถอะค่ะ หนูยังอยากมาโรงเรียนอยู่ ตอนนี้ก็ใกล้จะเรียนจบแล้วด้วย หนูยังมีความรู้บางอย่างที่ยังไม่ได้ค้นคว้าอย่างละเอียด หนูสนุกกับการเรียนรู้มากจริง ๆ!” ซ่งเจี๋ยถือว่าสัมผัสถูกจุดของคุณครูได้อย่างง่ายดาย พอเริ่มพูดคุยเกี่ยวกับการเรียนรู้ แน่นอนว่าสีหน้าของคุณครูเฉินเริ่มผ่อนคลายลง

เสิ่นทิงหงมองเห็นลูกไม้ตื้น ๆ ของซ่งเจี๋ย แต่ก็ไม่ได้พูดออกมาอย่างชัดเจน เพียงแค่เฝ้าดูอย่างเงียบ ๆ เท่านั้น

เสิ่นทิงหงนั้นตรงกันข้ามกับซ่งเจี๋ยที่ร้องไห้ฟูมฟาย ในห้องทำงานยังมีครูคนอื่น ๆ อยู่ด้วย แม้ว่าจะค่อนข้างเห็นใจซ่งเจี๋ย แต่ก็รู้สึกว่าเสิ่นทิงหงนิสัยดีมาก

ทั้ง ๆ ที่ตัวเองจะได้รับความอยุติธรรม แต่ก็ไม่โวยวายเลย

ความจริงเสิ่นทิงหงไม่ใช่ไม่โวยวาย แต่เพราะได้โวยวายเรียบร้อยแล้ว และครูใหญ่ก็เห็นแล้ว หากยังคงทำตัวก้าวร้าวแบบนั้นในห้องพักครูอีก อาจจะทำให้เกิดความไม่พอใจได้ง่าย ๆ

ในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม คุณครูเฉินเป็นครูที่มีความรับผิดชอบสูง และเคยดูแลเจ้าของร่างเดิมเป็นอย่างดี เสิ่นทิงหงไม่อยากทำให้เขาลำบากใจ

“เสิ่นทิงหง เรื่องนี้เธอมีความคิดเห็นยังไงบ้าง?” คุณครูเฉินมองไปทางเสิ่นทิงหง

ยังไงซะเรื่องนี้เสิ่นทิงหงก็คือผู้ที่ได้รับความเสียหาย แม้ว่าเขาจะเป็นครูก็ไม่สามารถสูญเสียความยุติธรรมเพียงเพราะเห็นใจนักเรียนคนหนึ่งได้

“ครูคะ ไม่ใช่ว่าหนูกัดเรื่องนี้ไม่ปล่อยนะ แต่กระติกน้ำร้อนใบนี้พ่อแม่เก็บตั๋วตั้งนานกว่าจะซื้อให้หนูได้ หากพวกเขารู้ว่ามันพังคงต้องเสียใจมากแน่ ๆ พวกเขาเป็นแค่ชาวนาธรรมดา ๆ จะซื้อกระติกน้ำร้อนอีกใบก็เป็นเรื่องที่ยากมาก”

เสิ่นทิงหงแสดงสีหน้าเศร้าหมองเช่นกัน ซ่งเจี๋ยชอบเสแสร้ง งั้นตนก็จะใช้เล่ห์กลเพื่อเอาชนะเล่ห์กลเช่นกัน

ผู้หญิงคนนี้เป็นคนเจ้าเล่ห์อยู่แล้ว ถ้าตั้งใจเรียนจริง ๆ ก็ไม่จำเป็นต้องมายั่วยุเธอ ทั้ง ๆ ที่ทั้งสองไม่สนิทกันมาก่อนเลยด้วยซ้ำ

เรื่องนี้อีกฝ่ายเป็นคนยั่วโมโหขึ้นมาก่อน ตอนนี้กลับมาใช้วิธีนี้เพื่อให้ได้รับความเห็นอกเห็นใจ เพราะงั้นจะไม่ปล่อยเธอไปเพียงเพราะความสงสารหรอกนะ!

โดยเฉพาะการแพร่ข่าวลือเรื่องตน เสิ่นชิงชิง รวมถึงฟางจั๋วด้วย เพราะเธอจะไม่ยอมปล่อยให้หล่อนทำสำเร็จ ไม่เช่นนั้นคงถูกตำหนิในห้องพักครู และก็ไม่แน่ว่าคนที่ต้องถูกเรียกพบผู้ปกครองจะเป็นใคร

แม้ว่าเสิ่นทิงหงไม่จำเป็นต้องตั้งใจเรียนนัก เพราะยังไงชาติก่อนก็ถือได้ว่ามีการศึกษาเหมือนกัน หลักสูตรมัธยมปลายในตอนนี้ค่อนข้างเรียบง่าย อย่างมากก็กลับบ้านไปทบทวนบทเรียนด้วยตัวเอง รอการสอบเข้ามหาวิทยาลัยกลับมาดำเนินการต่อก็สามารถเข้าร่วมได้แล้ว

แต่เจ้าของร่างเดิมเป็นคนรักการเรียนรู้อย่างแท้จริง เหลือเวลาอีกเพียงสามเดือนเท่านั้นในการเรียนมัธยมปลาย เสิ่นทิงหงไม่อยากหยุดเรียนกลางคัน

และเด็กสาวก็รู้ดีว่าข่าวลือเหล่านั้นสร้างความเสียหายให้กับผู้หญิงมากเพียงใด

ต่อให้ไม่สนใจ แต่เสิ่นทิงหงก็ไม่อาจนิ่งดูดายได้ ไม่รู้เลยว่าเมื่อถึงเวลานั้นจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง

ดังนั้นโดยเนื้อแท้แล้วเรื่องนี้จึงไม่ได้เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยอย่างที่เห็นภายนอกเท่านั้น ซ่งเจี๋ยจำเป็นต้องถูกลงโทษ

“เฮ้อ ครูก็เข้าใจนะ งั้นเรียกผู้ปกครองของนักเรียนซ่งเจี๋ยมาพบก็แล้วกัน!”

ทางหนึ่งก็นักเรียนหญิงยากจนที่อาจต้องหยุดเรียนกลางคันเพราะเรื่องนี้ อีกทางหนึ่งก็เป็นนักเรียนดีมีผลการเรียนดีเยี่ยม ว่านอนสอนง่าย เฉลียวฉลาด และมีฐานะทางครอบครัวกลาง ๆ ไม่ว่าจะจัดการเรื่องนี้ยังไง คุณครูเฉินก็รู้สึกลำบากใจ

ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยไปตามโชคชะตาเถอะ แค่พอถึงเวลาก็พยายามโน้มน้าวพ่อแม่ของซ่งเจี๋ย ช่วยเธอต่อสู้เพื่อให้ได้เรียนต่อแล้วกัน

“เสิ่นทิงหง!” เมื่อซ่งเจี๋ยได้ยินครูพูดแบบนั้นก็อดทนไม่ไหว “นี่เธอตั้งใจจะบังคับฉันให้จนตรอกเหรอ?”

เสิ่นทิงหงมองอย่างงุนงง “ฉันไม่ได้บังคับให้เธอมาหาฉันนะ แล้วฉันก็ไม่ได้บังคับให้เธอมาดึงฉัน ทำให้กระติกน้ำร้อนฉันแตกด้วย เรื่องที่แย่กว่านี้ฉันก็ยังไม่ได้พูดออกมาเลย เธอยังมาบอกว่าฉันบังคับให้เธอจนตรอกอีกเหรอ?”

ท่าทางไร้เดียงสาของเสิ่นทิงหง ทำให้ครูทุกคนที่อยู่ที่นี่เริ่มไม่ชอบซ่งเจี๋ยที่พาลหาเรื่องคนนี้แล้ว

“อีกอย่าง เรื่องกระติกน้ำร้อนเอาไว้ก่อน เมื่อกี้เธอพูดประโยคที่ทำให้คนอื่นเข้าใจผิดง่าย ๆ เหล่านั้น ไม่คิดบ้างเหรอว่าจะเป็นการบังคับให้ฉันกับเสิ่นชิงชิงจนตรอก?” เสิ่นทิงหงถามด้วยสายตาที่ดุดันและทรงพลัง

“ตอนนั้นฉันไม่ทันระวัง เลยเผลอพูดแบบนั้นออกไป คำพูดพวกนั้นก็ไม่ได้ตั้งใจด้วย” ซ่งเจี๋ยโต้กลับ

“ตั้งใจหรือเปล่ามีแต่เธอเท่านั้นที่รู้ หากแพร่ข่าวลือแล้วแค่บอกว่าตัวเองไม่ได้ตั้งใจก็ปล่อยผ่านได้ แล้วจะมีสถานีตำรวจไว้ทำไมกัน?” เสิ่นทิงหงไม่อยากสนใจเธอ หลังจากจบประโยคนี้ก็ปิดปากเงียบทันที

“เสิ่นทิงหง! ฉันขอร้องเธอละ เรามาจัดการเรื่องนี้เป็นการส่วนตัวกันเถอะ ฉันค่อย ๆ แบ่งจ่ายให้เธอได้ไหม?” ซ่งเจี๋ยเห็นว่าไม่มีทางอื่นแล้ว นอกจากขอร้องเสิ่นทิงหง

แต่เสิ่นทิงหงดูเหมือนเอาสำลีอุดหูไว้ ไม่ว่าซ่งเจี๋ยจะพูดอะไร เธอก็ปิดปากแน่น ไม่พูดอะไรเลย

คุณครูเฉินก็ไม่มีทางเลือก บวกกับบ้านของซ่งเจี๋ยอยู่ไม่ไกลก็เลยหาครูที่ไม่มีสอนมาช่วยตนไปตามคนมา

ทุกวันนี้คุณครูเป็นคนที่ทุ่มเทให้กับนักเรียนจริง ๆ เรื่องแบบนี้จึงเต็มใจทำ

ยังไงซะ ลับหลังซ่งเจี๋ยก็ยังโทษเสิ่นทิงหงที่ไม่ปล่อยผ่านเรื่องนี้ไป ในความคิดของบรรดาคุณครูแล้ว เรื่องนี้มันก็ออกจะไร้เหตุผลไปสักหน่อย เพราะยังไงก็ล้วนเป็นคนมีการศึกษากันทั้งนั้น จึงย่อมไม่ชอบเรื่องที่ไม่สมเหตุสมผลแบบนี้

หลังจากที่กริ่งเข้าเรียนดังขึ้น คุณครูเฉินจึงฝากข้อความผ่านครูในชั้นเรียนที่อยู่ติดกันให้ไปบอกเด็ก ๆ ให้พวกเขาอ่านหนังสือเอง แล้วช่วยจับตาดูแทนตนหน่อย

ครูคนนั้นตอบตกลงอย่างง่ายดาย

บ้านของซ่งเจี๋ยอยู่ไม่ไกล พ่อแม่ทั้งคู่เป็นพนักงานทำงานในโรงงาน ความจริงแล้วฐานะก็ถือว่าไม่เลว แต่ยังมีน้องชายอีกสองคน ลูกสามคนต้องไปโรงเรียนทั้งหมด ฐานะทางบ้านจึงอยู่อยากอัตคัดอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ในที่อยู่ของครอบครัวยังมีข้อมูลพื้นฐานจำนวนหนึ่งด้วย ทางครูก็มีบันทึกอยู่เหมือนกัน แน่นอนว่าไม่ได้ตั้งใจจะไปสืบข่าวว่าพ่อแม่ของเด็กนักเรียนกำลังทำอะไรหรอก เพราะสิ่งสำคัญคือต้องป้องกันว่าหากมีสิ่งใดเกิดขึ้น จะได้สามารถแจ้งเตือนได้อย่างรวดเร็วต่างหาก

คุณครูที่รับฝากข้อความมาหลังจากได้ทำความเข้าใจในหน่วยงานของพ่อแม่ซ่งเจี๋ย รวมถึงชื่อแซ่จากคุณครูเฉินแล้วก็ไปที่โรงงานโดยตรง

ใช้เวลาประมาณ 20 นาที คุณครูคนนั้นก็กลับมาพร้อมกับชายหญิงวัยกลางคนคู่หนึ่ง

หลังจากคุณครูเฉินขอบคุณครูที่มาช่วย เขาก็หันไปหาพ่อแม่ของซ่งเจี๋ย

“พวกคุณเป็นพ่อแม่ของนักเรียนซ่งเจี๋ยสินะครับ?” คุณครูเฉินถามขึ้น

พ่อแม่ซ่งไม่ค่อยได้ทักทายพูดคุยกับบุคคลที่มีการศึกษาแบบนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งครูเป็นอาชีพที่น่านับถือ ทำให้อดกังวลเล็กน้อยไม่ได้

“ใช่ครับ! เรานี่แหละ! ไม่ทราบว่าครูตามหาเรามีเรื่องอะไรเหรอครับ?” คุณพ่อซ่งถูมือด้วยความประหม่าเล็กน้อย