หิมะขาวโพลนสุดลูกหูลูกตา ดินแดนสูงเสีดฟ้า เมฆหมอกลอยละล่องรอบกาย สายลมไหวพะแผ่วทำให้อากาศเย็นยะเยือกไปทั่วอาณาบริเวณ สตรีร่างบางทอดสายตาไกลแสนไกล เหม่มองไปยังทิศทางไร้ที่สิ้นสุด

“เจ้าคิดอะไรอยู่” เสียงถามทุ้มต่ำทว่า อ่อนโยนอย่างที่สุด ดังขึ้นแผ่วเบาจากด้านหลัง หญิงสาวในชุดสีขาวนั่งทอดอาลัยระลึกถึงวันเวลาที่ผันผ่าน ที่เจ็บที่สุดในชีวิตก็ผ่านมาแล้วมาแล้ว ที่ยินดีที่สุดในชีวิตก็พานพบมาแล้ว เคยร่ำไห้ปานจะขาดใจนับได้ก็หลายต่อหลายครั้ง

บิดามารดาเสียชีวิต ถูกขายเข้าหอนางโลมตั้งแต่เด็ก ฮูหยินกับคุณหนูถูกลักพาตัว กระทั่งมาสูญเสียเลือดในอกที่แม้แต่ใบหน้าก็ไม่เคยมีโอกาสได้เห็นสักครั้ง… อะไรเจ็บปวดกว่ากัน อะไรที่เป็นเสมือนบาดแผลในชีวิต หากคิดๆดูแล้วคำตอบอาจเหมือนคนไร้น้ำใจ แต่สิ่งที่ทำให้หัวใจแทบขาดสะบั้นคงเป็นสูญเสียบิดามารดา และบุตรในครรภ์ถูกพรากไป