พ่อเลี้ยงอนุญาตให้พลอยปภัสเข้าไปหลังมาเคาะประตูอยู่สองสามครั้ง หญิงสาวผลักบานประตูเข้าไปก็แทบผงะ เพราะภาพที่เห็นตรงหน้า บนโซฟาตัวใหญ่นั้น หญิงสาวร่างหนึ่งที่กำลังให้พ่อเลี้ยงอานนท์กระทำย้ำยีร้องลั่น ช่างเป็นภาพหนังสดที่ทำเอาพลอยปภัสอยากถอยหลังกลับ เธอทนความทุเรศบัดสีแทบจะไม่ไหว

“มานี่นังพลอย ทำเหนียมไปได้ หรือแกจะมาร่วมด้วย”

“เชิญกันสองคนเถอะ” หญิงสาวว่าแล้วเชิดหน้าใส่ แต่ใจหวิวชอบกล

พ่อเลี้ยงอานนท์เปลี่ยนท่านั่งลงแล้วยกแม่สาวอวบอั๋นขึ้นนั่งทับแล้วก็ครางขึ้นมาทีหนึ่ง ทั้งสองหยุดนิ่งพักหอบหายใจ “แกยังไม่รู้ว่าไอ้ไกรศรมันลงมือทำรีสอร์ตแล้ว ฉันให้เงินแกไป เพื่อให้ตัวเองดูมีฐานะจะได้ขอซื้อที่ไอ้ไกรศรมัน แล้วแกมัวทำอะไรอยู่ เอาเงินฉันไปถลุงเล่นวันๆ อย่างนั้นหรือ”

“ของแบบนี้มันต้องใช้เวลา เขาไม่ใช่พวกไม่เห็นหางแล้วคว้ามั่ว”

“ไม่ใช่ว่ามันเป็นพวกไม้ป่าเดียวกันหรอกนะ” พ่อเลี้ยงอานนท์ยิ้มเยาะ

“ไม่ใช่แน่ ไม่อย่างนั้นเขาจะมี...” พลอยปภัสยั้งปากทัน คงไม่ดีนักหากเธอเอ่ยเรื่องลูกของไกรศรให้พ่อเลี้ยงอานนท์ได้รู้ เพราะเท่าที่ดูคงยังไม่รู้เรื่องลูกสาวของไกรศรแน่นอน พลอยปภัสไม่อยากให้พ่อเลี้ยงอานนท์ดึงเด็กเข้ามายุ่ง เพราะรู้นิสัยพ่อเลี้ยงอานนท์พอประมาณว่าอะไรที่ทำให้ตัวเองได้ดังใจก็จะทำ

“มันมีอะไร?” มือหนาๆ สองข้างเริ่มขยับตามเนื้อตัวหญิงสาวร่วมทุกข์หรือสุขก็ไม่แน่ใจ พลอยปภัสส่ายหน้าอย่างเอือมระอา

“เปล่า”

“ถ้าอย่างนั้นก็ไป ไปทำงานของเธอ ไปวันนี้เลย เดี๋ยวจะให้เด็กไปส่งที่ไซต์งานมัน”

“ขอเจอพี่สาวฉันก่อน”

“ไปสิ อย่าให้นานนักล่ะ”

พลอยปภัสแบะปากอีกครั้งแล้วกระแทกเท้าจากไป ห้องนั้นเหมือนมีเชื้อโรค เธอเลยไม่อยากอยู่นาน เกลียดทุกอย่างที่เป็นพ่อเลี้ยงอานนท์ เกลียดตัวเองที่ทำอะไรเขาไม่ได้ ได้แต่คอยรับใช้เพราะความหลงผิดของพี่สาวที่ยอมปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้เขาเชยชมจนเกิดเรื่องจนได้

เสียงมั่วสวาทของทั้งสองดังไล่หลังเธอมา พลอยปภัสลูบ

ต้นแขนตัวเองแรงๆ เพราะขนลุกชัน “บัดซด อัปรีย์ที่สุด”

ห้องของพีรญาถัดไปอีกห้อง ซึ่งได้ยินเสียงครวญครางชัดเจน พลอยปภัสไม่รู้ว่าพี่สาวจะพาตัวเองมาหมกอยู่ที่นี่ทำไมให้เขาเอาของเน่าของเสียใส่ตัว เธอเดินลงไปนั่งที่เบาะข้างพีรญาที่กำลังนั่งเหม่อ

“ทนฟังมันได้ยังไง เด็กนั่นก็มั่วไม่เลือก”

“เด็กมันอยากได้เงิน พ่อกับแม่มันเอามาส่งก่อนพลอยจะมา” พูดทั้งที่ยังนั่งอยู่ในอาการเดิม

“พ่อกับแม่เด็กนั่นคิดอะไรอยู่นะ”

“เขาคงไม่มีจริงๆ”

“พลอยว่าเด็กนั่นไม่บริสุทธิ์มาถึงพ่อเลี้ยงหรอก คงถูกพ่อแม่ใส่พานไปให้ใครต่อใครจนทั่วแล้ว เป็นพ่อเป็นแม่ประสาอะไร” พูดแล้วก็ให้นึกถึงเรื่องในอดีตของตัวเอง สองคนนั้นเป็นพ่อเป็นแม่ประสาอะไร...

“อย่าไปยุ่งเถอะพลอย แล้วพ่อเลี้ยงว่าไงบ้าง” พีรญาหันมาทางน้องสาว ใบหน้าสวยนั้นถึงจะถูกแต่งแต้มจนงดงาม แต่หาความสดใสจากดวงตาคู่นั้นไม่ได้เลย

“เขาจะให้เด็กไปส่งพลอยที่ไซต์งานคุณไกร” พูดแค่นั้นแล้วก็ควักกล่องสเตนเลสกล่องเดิมที่พกตลอดขึ้นมา เปิดมันแล้วหยิบบุหรี่ขึ้นมาคาบ แต่พีรญาดึงมันออกแล้วปาลงไปทางหน้าต่างข้างหัวเตียงที่เปิดรับลมเย็นๆ พลอยปภัสไม่ว่าอะไร แต่ก้มหน้า ใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างไร้ความหมาย

“นานแล้วที่ไม่ใช้มัน แล้วทำไมอีก เลิกได้ไหมพลอย พี่ขอ”

“ไม่ได้ มันเป็นหนึ่งในสองสิ่งที่ทำให้พลอยรู้สึกดีขึ้น พี่พีชก็รู้” อีกสิ่งที่พลอยปภัสคิดถึงคือเหล้า

“อันตราย จะทำร้ายตัวเองทำไม”

“พี่พีชล่ะ กำลังทำร้ายตัวเองมากกว่าพลอยอีกไม่ใช่เหรอ” พลอยปภัสชักขึ้นเสียง

“พี่ยอม อยากทำอะไรก็ทำไป ทำแล้วสบายใจก็ทำ”

“ฆ่าตัวตายไง พ้นๆ ปัญหาบ้าบอ สบายตัวสบายใจดี”

“พี่รู้ว่าพลอยไม่ทำอย่างนั้น ถ้าจะทำ เธอทำไปนานแล้ว คงไม่ต้องมาพึ่งเหล้ากับบุหรี่หรอก”

“ฮึ ชีวิตนังพลอยปภัสมันไม่เคยสวยงามเหมือนของใครในโลกหรอก บัดซบ ชั่วช้ามาตั้งแต่เด็ก” บัดซบ... คำติดปากที่แก้ยังไงก็ไม่หาย

พีรญาไม่พูด เพราะรู้ดีว่าพลอยปภัสเคยเจออะไรมาบ้าง มือเรียวสวยตบลงบนหลังมือน้องสาว พลอยปภัสดึงออกแล้วก็เปิดกล่องสเตนเลสอีกครั้ง ครั้งนี้พีรญาไม่ห้าม ปล่อยให้น้องสาวอัดควันบุหรี่จนแก้มตอบ ใบหน้าหมองๆ ดูแช่มชื่นขึ้นมาก็จริง แต่นัยน์ตาหม่นแสงเพราะจมอยู่กับอดีต

“อ้อ นี่ พลอยเอามาให้ กินเสียด้วย” ว่าแล้วก็ยื่นแผงยาคุมกำเนิดส่งมาให้ ขณะที่บุหรี่ยังใช้ฟันกัดไว้ แล้วเดินไปดีดก้นที่ริมหน้าต่าง

“ไม่ต้องก็ได้”

“อย่าปล่อยให้ท้อง เอาไว้มัดใจเขาให้อยู่ก่อนค่อยปล่อย แต่คนชั่วอย่างเขาไม่สมควรเอาทำพันธุ์หรอกนะ คิดใหม่เสียเถอะพี่พีช” พลอยปภัสพูดไม่ค่อยรักษาน้ำใจพี่สาว แต่ที่ทำอย่างนั้นเพราะอยากให้พีรญาคิดเสียใหม่เรื่องจะฝากชีวิตไว้กับพ่อเลี้ยงอานนท์

“พี่ยังอยากอยู่กับเขา”

“แล้วใจเขาเคยอยู่กับพี่หรือเปล่า ถ้าเขารักพี่จริงเขาคงไม่บังคับเราอย่างนี้หรอกไม่ใช่เหรอ”

“พอเถอะพลอย” พีรญาถอนใจหนักหน่วง

พลอยปภัสเลิกสนใจพี่สาวแล้วมองไปทางหน้าบ้านที่มีรถตู้มาจอดเทียบ ก่อนที่ลูกน้องชุดดำของพ่อเลี้ยงอานนท์หลายคนจะต้อนเด็กหญิงในรถไปทางหลังบ้าน

“เด็กสาวพวกนั้นมาจากไหน”

“เพิ่งข้ามชายแดนมา”

“พวกต่างด้าวเหรอ เอามาทำไม หรือจะขายเด็ก”

“ก็ส่วนหนึ่ง” พีรญาหยุดแค่นั้นเมื่อต้องสะดุ้งด้วยเสียงกรีดร้องดังลั่นแล้วเงียบไปจากห้องข้างๆ มีเสียงพ่อเลี้ยงอานนท์สบถลั่นใกล้เข้ามา แล้วเสียงกล้าสั่งอะไรวุ่นวายไปหมด พลอยปภัสขยับกาย พีรญาคว้าข้อมือน้องสาวไว้ “ไปไหนพลอย?”

“อยากรู้ เป็นอะไรกัน” พลอยปภัสพูดไม่ทันจบก็รีบสาวเท้าออกจากห้องพีรญา หน้าห้องทำงานของพ่อเลี้ยงอานนท์มีลูกน้องของเขาหลายคนยืนออกันอยู่ หญิงสาวแหวกคนพวกนั้นแล้วเข้าไปดู เห็นพอเลี้ยงอานนท์ถอยมานั่งโซฟาเดี่ยวอีกตัว ร่างเปลือยเปล่า บนตักมีแค่เสื้อเชิ้ตของตนวางปิดส่วนเปลือยจากสายตาลูกน้อง

กล้าเขย่าร่างอวบของเด็กสาวที่นอนหมดสติอยู่ที่โซฟาตัวยาว ร่างอ่อนปวกเปียก ตามเนื้อตัวมีรอยเขียวช้ำเกิดจากการเล่นสวาทแบบไม่มีขีดจำกัด อยู่ๆ ใบหน้าขาวนั้นก็คอพับแล้วเลือดไหลออกมาทางปากและจมูก

พลอยปภัสตัวชาดิก ความซาดิสของพ่อเลี้ยงอานนท์ทำเรื่องอีกแล้ว หญิงสาวมองภาพนั้นอย่างสยดสยองเต็มที เลือดทะลักไหลไม่หยุดขณะที่ตาของเด็กสาวยังเบิกค้างในท่าสุดท้ายก่อนสิ้นใจ พลอยปภัสกำลังช็อกและมาได้สติก็เมื่อได้ยินเสียงพ่อเลี้ยงอานนท์

“เอามันไปจัดการ ให้เงินพ่อแม่มันสักก้อน”

กล้าเลยเรียกลูกน้องเข้ามาช่วยยกร่างอวบนั้นออกจากห้องทำงานพ่อเลี้ยงอานนท์ไป หญิงสาวหลีกทางให้เพราะกลัวตาค้างของเด็กสาว

“มากไปหรือเปล่าไอ้ทุเรศ” ไม่รู้ว่าน้ำเสียงตัวเองน่าเกลียดแค่ไหน แต่พลอยปภัสก็ต้องพูดอะไรออกมาบ้าง

“อีนังพลอย อย่ามาแส่ ไปทำงานของแกไป”

“ไม่ ฉันไม่ทำงานให้แล้วไอ้ฆาตกร ยังมีหน้าตาแช่มชื่นดีนี่ บาป… รู้จักบ้างไหม เด็กตายไปคนหนึ่งแล้วยังไม่รู้สึกรู้สมอะไรเลย”

“แล้วไง แกไม่รู้เหรอ อีพวกนั้นมันมาตายที่นี่กี่คนแล้ว พ่อเลี้ยงอานนท์เสียอย่าง จะเอาใครจะทำอะไรก็ได้ ชีวิตอีเด็กใจแตกพวกนั้นมีค่าแค่ไหนเชียว”

“เลวเอ้ย”

“หยุดปากเสียนังพลอย หรืออยากลองดีอีกคน”

“ไอ้สกปกรอย่างแก ฉันเอาไม่ลงหรอก เวรกรรมของพี่สาวฉันจริงๆ ที่ต้องมาติดอยู่กับแก”

“อีพลอย!” พ่อเลี้ยงชักไม่พอใจฝีปากของพลอยปภัส เขาปรี่เข้ามาจับร่างหญิงสาวเหวี่ยงไปที่โซฟาเพราะอารมณ์ยังค้างจากเด็กสาว มันต้องได้รับการปลดปล่อย ซึ่งถ้าได้พลอยปภัสคงดีไม่หยอก

“เป็นเมียฉันนี่แหละก่อนจะได้นอนกับไอ้ไกรศรมัน” ร่างอวบใหญ่ทาบทับมาด้วยความรวดเร็ว

“ต่อให้ฉันนอนกับใครกี่ร้อยกี่พันแต่ไม่ขอนอนกับแกไอ้ชั่ว” มืออวบสะบัดทันที ผมงามถูกจิกขึ้นมาใกล้ใบหน้าเหี้ยม อีกมือคว้าหมับลงที่กลางต้นขา ขย้ำเนินเนื้อสาว พลอยปภัสกำลังชาดิกกับแรงตบไม่ทันได้ปกป้องตัวเอง

“พ่อเลี้ยง! ไม่นะ” พีรญารีบวิ่งเข้ามาเพื่อแยกสองร่างออกจากกัน แต่ถูกพ่อเลี้ยงอานนท์สะบัดออก ใบหน้านั้นดุดัน ขบกรามแน่น

“ขอร้องพ่อเลี้ยงอานนท์ ทำพีชแทนเถอะ อย่าทำพลอยเลย ขอร้องค่ะ พ่อเลี้ยง” พีรญากอดขาขอร้องอ้อนวอนพ่อเลี้ยงอานนท์ พลอยปภัสได้ทีเลยผลักร่างใหญ่หงายหลังแล้วรีบลุกขึ้นวิ่งออกจากห้องนั้นไปทันที

“อีพีชเห็นไหม นังพลอยมันหลุดไปแล้ว ปล่อยขากู”

“พีชขอเถอะค่ะ ทำพีชแทนเถอะพ่อเลี้ยง ทำพีช” พีรญายังกอดขาพ่อเลี้ยงอานนท์แน่นเพื่อถ่วงเวลาให้น้องสาวหนีไปได้

“น้องเธอมันกำเริบมากไปแล้วนะนังพีช ถ้ามันยังกล้าต่อฝีปากกับฉันอีก มันได้เป็นเมียฉันอีกคนแน่” พ่อเลี้ยงอานนท์คำราม

“ไม่แล้วค่ะ ไม่แล้ว พีชจะสั่งสอนเอง”

“ก็ดี งั้นมานี่” พีรญาเหลียวมองด้านหลัง เห็นน้องสาวเงียบไปแล้ว เลยยอมให้พ่อเลี้ยงทึ่งเสื้อผ้าตามอารมณ์เถื่อนที่ยังค้างคา

------------------------------------------------------------------------------

เรื่องนี้กำลังจัดโปร ต้อนรับปีใหม่ค่ะ(ฉบับ e-book)

สนใจฉบับจบบริบูรณ์ จุใจกับราคาสบายกระเป๋า

แวะไปที่เว็บ Mebmarket นะคะ

ขอบคุณที่ติดตามค่ะ