“นะแก ขอร้อง”

ปภาพินน์กลอกตาเป็นรอบที่ร้อย ตั้งแต่ได้ฟังแผนการอันแยบยลของรตี เพื่อนรักคนสนิท ดาวมหาวิทยาลัยเสน่ห์แพรวพราว

“ทำไมแกไม่เลือกสักคนนะรตี” ปภาพินน์เคยพูดคุยเรื่องนี้กับเพื่อนรักของเธอแล้ว ในครั้งที่ภูริ พี่ชายของเธอเองก็หลงติดกับเสน่ห์ของรตี ไม่ต่างจากผู้ชายคนอื่นๆ แต่ดีกรีของภูริดีกว่าผู้ชายตัวจริงของรตีก็ตรงที่เป็นพี่ชายของเพื่อนสนิทนี่แหละ

นอกจากปภาพินน์จะเอือมกับนิสัยเจ้าชู้ ต้องช่วยให้เธอสับรางอยู่บ่อยๆ ของรตีแล้ว ปภาพินน์ก็ใช่ว่าจะสนับสนุนให้พี่ชายเข้ามาพัวพันกับรตี เธอเคยบอกพี่ชายตามความเป็นจริงเช่นกัน ว่าน่าจะหาจีบคนอื่น คนสวยๆ น่ารักๆ เธอก็พอจะรู้จัก อย่างเช่น โศภิษฐา นักศึกษาต่างคณะแต่นิสัยดีเข้ากันได้กับเธอมากกว่ารตีก็น่าจะว่าอย่างนั้นก็ได้ แต่ดูเหมือนพี่ชายจอมเจ้าชู้หาตัวจับยากจะไม่สนใจมองหรือฟังคำแนะนำของน้องสาวเลยแม้แต่น้อย มุ่งมั่นที่จะเข้าหารตี จ่ายทุกอย่างที่รตีเอ่ยปากด้วยจริตมารยาหญิง และรตีก็ทำแบบนั้นกับหนุ่มๆ ทุกคนที่เข้ามาหา แต่คนที่รตีรักมากก็คงไม่พ้นแฟนของตัวเอง

พีท สุทธิวงสาทร นักธุรกิจหนุ่มนำเข้ายานยนต์จากชาติตะวันตก เป็นเจ้าเดียวที่ผูกขาดรถคุณภาพระดับโลกในฝั่งเอเชีย

ซึ่งพีทเป็นอีกคนที่จ่ายไม่อั้น ตั้งแต่รุกจีบฝ่ายหญิงได้เมื่อสองปีที่แล้วแล้วด้วยซ้ำ หากแต่เงินยังไม่สามารถจะหยุดความหลายใจของรตีได้ เธอยังคงหว่านเสน่ห์ไปเรื่อย และตอนนี้ดูเหมือนว่าของใหม่อย่างภูริคือความท้าทายของรตีซะด้วย

“มันเลือกยาก ถ้าเป็นแก แกจะเลือกใคร” รตีถามเสียงสดใส ตอนนี้มีหนุ่มหล่อ รวยยอมศิโรราบขนาดนี้ มีหรือว่ารตีจะยอมเลือก ต้องดูอีกซะหน่อยว่าใครดีกว่าใคร และหรืออาจจะต้องคอยไปก่อน เพราะเธอเพิ่งจะเรียนจบ โอกาสที่จะพบเจอคนหล่อ รวยระดับเศรษฐีน้ำมันอะไรเทือกนั้นก็ไม่น่าจะไกลเกินเอื้อม

รตีคือคนสวย เฉียบ เปรี้ยวและมีจริตหญิงที่เหนือชั้น มีลูกอ้อน ลูกล่อลูกชนกับเพศตรงข้าม มีเสน่ห์เย้ายวนใจที่มองคราใดเป็นต้องสยบต่อสายตาอันเซ็กซี่ สะโพกผายงดงาม ยิ่งมองยิ่งเร้าใจ บวกกับรตีมักจะใส่เนื้อผ้าน้อยชิ้น เปิดเผยเนินเนื้อสีขาวสะอาดยั่วน้ำลายผู้ชายที่พบเห็น

“ก็แฟนแกไง”

“พี่พีทก็ดีนะ น่ารัก เอาใจฉันเก่ง แต่ให้ตายเถอะว่ะพินน์ ฉันคิดว่าฉันกับพี่ชายแกเจอกันช้าไปน่ะสิ ฉันก็เสียดายนะ” รตียังคงรู้สึกสนุกกับการกล่าวถึงผู้ชายเพอร์เฟคถึงสองคนซึ่งกำลังหลงเสน่ห์ของเธอ สาวๆ ทุกคนคงได้อิจฉาเธอกันหมดและเธอก็รู้ว่าเธอเป็นคนที่โชคดีมากแค่ไหน

“พูดกันตามตรงนะรตี ยังไงก็เห็นแก่ความเป็นเพื่อนหน่อยเถอะ เว้นพี่ชายฉันสักคน”

รตีหัวเราะอีกจนได้ ไม่ว่าจะถูกพูดเตือนหรือตอนนี้คือขอร้องจากเพื่อนรัก ดูเหมือนว่ามันจะเข้าหูซ้ายทะลุหัวขวาอีกด้วย และรตีก็ไม่ฟังกันอีกตามเคย

“พี่ชายแกหล่อ รวยและเซ็กซี่ขนาดนั้น ขอร้องละ ขอให้ฉันได้กินพี่แกสักครั้ง แล้วว่าอีกทีว่าฉันจะติดใจหรือเปล่า”

ปภาพินน์ถึงกับอ้าปากค้าง ไม่คิดไม่ฝันว่านี่คือเพื่อนรักของตัวเอง “รตี นั่นพี่ชายฉันนะ แกก็รู้ว่าพี่ภูริเจ้าชู้มาก ต่อให้แกติดใจได้หรืออะไรก็ตามแต่ แต่ไม่มีผู้หญิงคนไหนจะมาหยุดพี่ชายฉันไว้ได้นะบอกไว้ก่อน คนที่จะช้ำใจฉันกลัวว่าจะเป็นแก และเราสองคนจะยังเป็นเพื่อนกันอยู่หรือเปล่าล่ะ”

รตียักไหล่ไหวเบาๆ “ยังไงเราสองคนก็จะเป็นเพื่อนกันตลอดไปนั่นแหละ แกคิดอะไรมาก เรื่องพี่ชายแกกับฉันก็คือพี่ชายแกกับฉัน ไม่เกี่ยวกับแกเลยนะ ฉันแยกแยะได้”

ปภาพินน์ไม่เชื่อว่ารตีจะแยกแยะได้จริง รตียังเคยหว่านเสน่ห์ให้กับรุ่นพี่ซึ่งๆ หน้า ทั้งที่เขามีแฟนอยู่แล้วเลย เพียงเพราะอยากจะเอาชนะอีกคน ยิ่งเห็นปภาพินน์ก็ยิ่งไม่ชอบใจ แต่คำว่าเพื่อนมันไร้ขีดจำกัดจริงๆ ตราบใดเพื่อนไม่ทำให้เราเสียใจ ปภาพินน์ก็ไม่ได้จะยุ่งวุ่นวายกับชีวิตของรตี

การเป็นเพื่อนรักมันน่ารำคาญตรงที่การปฏิเสธให้การช่วยเหลือในสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบนี่แหละ ปภาพินน์ก็เช่นกัน วันนี้เธอจะต้องมาพบกับพีท ผู้ชายเบอร์หนึ่งของเพื่อนรักของเธอ ซึ่งรตีมีนัดกับผู้ชายสองคนในวันและเวลาเดียวกัน และรตีดันเลือกภูริพี่ชายของปภาพินน์ซะอย่างนั้น

ปภาพินน์คือตัวแทนที่จะต้องมานั่งกินข้าวกับเขาแทนเพื่อนรัก ตัวเขาก็รู้ดีเพราะรตีบอกไว้แล้วเช่นกัน ซึ่งมันน่าประหลาดตรงที่เขาดันไม่ยกเลิกนัดซะให้จบสิ้นกันไป อย่างน้อยปภาพินน์ก็จะได้ไม่ต้องมายืนปั้นหน้ายุ่งๆ ยังร้านอาหารสุดหรู จากนั้นก็เดินตามคนของเขาเข้าไปยัง และมีเขานั่งหน้านิ่งอยู่อีกฟากหนึ่งของเก้าอี้ราคาแพง

เธอประหม่า แค่มองสบตากับเขา

ประวัติของพีทไม่ได้น่าสนใจสำหรับปภาพินน์ เธอรู้แค่ว่าเขาคือแฟนของเพื่อนรัก คือผู้ชายสายเปย์ที่ทุ่มมากมาย แม้แต่รถคันงามที่รตีขับอยู่ตอนนี้ พีทก็จ่ายให้อย่างไม่ต้องให้รตีรอนาน

ความรักทำให้คนตาบอด ความรักทำให้คนลุ่มหลง มัวเมา และทำตัวโง่งี่เง่า ต่อให้พีทจะเป็นนักธุรกิจมีเงินมากมายสักแค่ไหน สุดท้ายก็แพ้ต่อพิศวาสเร่าร้อนของรตีอยู่ดี และดูเหมือนว่ารตีน่าจะควบคุมเขาได้ด้วยซ้ำละมัง

“คุณคือ…”

“พินค่ะ คุณอาจจะไม่รู้จักพินเพราะเราไม่เคยเจอกัน”

ต่อให้ปภาพินน์จะเป็นเพื่อนของรตี แต่เธอกับพีทก็ไม่เคยพบเจอกันเลย หากแต่รูปถ่ายของเขาและการบอกเล่าอันตื่นเต้นของรตีทำให้ปภาพินน์ซึมซับเรื่องราวของเขาอยู่บ้าง จะว่าไปเขาก็หล่อและมีเสน่ห์มากคนหนึ่ง ซึ่งเขาทำให้เธอใจสั่นเอาได้เหมือนกัน พานคิดไปด้วยว่าคนอย่างรตีจะตาบอดไปถึงไหน ระดับพีท หล่อ รวย พร้อมเปย์ขนาดนี้แล้ว มันก็คงหาผู้ชายแบบนี้ไม่ได้อีกแล้วมั้ง หรืออาจจะได้แต่เมื่อไหร่กันล่ะ

“รตีไปไหน”

ท่วงท่านั่งของเขาค่อนข้างสบายๆ หากแต่มันกดดันเธอได้ง่ายทีเดียว สายตาของเขามองไปทั่วลำคอระหงสีขาวอมชมพู เรียวปากของเธอแต้มสีชมพูระเรื่อพองาม ชุดที่สวมใส่เป็นชุดแซกตัวสวยสบายตาและมีกาลเทศะ สร้อยมุกที่พาดผ่านลำคอของเธอคือเครื่องประดับที่เข้ากับต่างหูมุกสีขาวกลมมนไม่ใหญ่เทอะทะ

ผมยาวของเธอไม่ได้ม้วนมันขึ้น เธอปล่อยยาวระมาถึงกลางหลัง และตรงปลายเป็นรอนคลื่นสวยงาม เขาเผลอยิ้มกับภาพตรงหน้า

ปภาพินน์ ครองพฤษา ทำไมเขาจะไม่รู้จัก

“ติดธุระค่ะ เรื่องทางบ้าน”

ปภาพินน์สาบานได้เลยว่าเธอมองเห็นสายตาเย้ยหยัน มุมปากของเขาคลี่ยิ้มขึ้นเล็กน้อย ดวงตาเจิดจรัสวาววับกับน้ำคำโป้ปด เธอหวังเหลือเกินว่าเขาจะเชื่อในสิ่งที่เธอปั้นแต่ง ไม่งั้นเธอเองก็ไม่รู้ว่าจะหนีเขาทันหรือเปล่า

“เลยส่งคุณมาแทน?” เขาหรี่ตามองเธอ ปภาพินน์ไม่กล้าสบตาอีกต่อไป เธอได้แต่พยักหน้า มือสองข้างกุมเอาชุดสวยไว้ตรงหน้าตัก จนมันจะย่อยยับไปกับแรงขยำชุดซะแล้ว

“หิวหรือยัง”

เขาผ่อนคลายสายตาในการมองเธอ นั่งตัวตรงและเรียกบริกรมารับออร์เดอร์ ซึ่งเขาจัดการสั่งด้วยตัวเอง โดยไม่ถามเธอเลยสักคำ

“งั้นวันนี้ผมจะถือว่าเรามาฉลองวันเรียนจบของคุณก็แล้วกันนะ”

“ยังไงพินต้องขอโทษแทนรตีด้วยนะคะ”

“ไม่เป็นไรหรอก คนมีธุระจะไปจับคอให้มานั่งดื่มนั่งกินกับผมได้ยังไง คุณว่าจริงไหม”

“ค่ะ”

“ดื่มหน่อยสิ ผมสั่งให้”

ปภาพินน์ไม่ชอบน้ำสีหวานนั่นเลย แต่เธอก็ต้องยกแก้วขึ้นชนกับเขาเบาๆ ตามมารยาทที่ควรจะทำ ยอมรับว่ารสชาติดีแต่เธอก็รู้อีกนั่นแหละว่าค็อกเทลที่เขาสั่งมา มันมีแอลกอฮอล์ผสมอยู่ เธอไม่ชอบพวกแอลกอฮอล์นัก ไม่ชอบรสขมจนติดคอของพวกมัน ไม่ชอบที่จะต้องหยีหน้าหยีตาในคราวที่ต้องกลืนมันลงคอไป หากแต่ค็อกเทลที่เขาสั่งมา มันไม่เหมือนกัน ทำให้เธอเผลอจิบไปอีก และพูดคุยกับเขาอยู่บ้างตามที่เขาถาม ไม่นานนักอาหารก็มาเสิร์ฟ พร้อมไวน์ชั้นดี ที่ปภาพินน์จำต้องดื่มเป็นเพื่อนเขาจนได้ ต่อให้เธอจะไม่ชอบมันก็ตามที

เพื่อไม่ให้เขาโกรธให้กับรตี ปภาพินน์จึงต้องทำตามที่เขาต้องการทุกอย่าง ไม่เว้นแม้แต่การดื่มไวน์เป็นแก้วที่สาม เธอคิดว่าเธอดื่มไวน์มากกว่าอาหารที่ตกถึงท้องซะอีก