“โอ๊ย! คนซาดิสม์” กานพลูร้องเสียงหลงเมื่อโดนพลิกร่างให้นอนคว่ำ เขารวบเอวเล็กกิ่วของเธอเอาไว้ ก่อนจะดึงให้สะโพกของเธอลอยเด่นขึ้น

“ฉันไม่อยากมีลูกกับเธอหรอกนะ เดี๋ยวจะหาเรื่องมาผูกมัดฉันอีก ดังนั้นฉันจะป้องกันทุกครั้ง ถ้าเธอท้องแสดงว่าไปมั่วกับผู้ชายคนอื่น แล้วมายัดเยียดลูกในท้องให้ฉัน” กานพลูดิ้นไม่พ้นเมื่อเขารัดเอวเอาไว้ เข้าใจว่าเขาไม่ได้อยากมีลูกกับเธอ ยายหนูทัดดาวก็เป็นเพียงความผิดพลาด แต่อย่างไรก็คือลูกของเขา แค่เธอไม่อยากป่าวประกาศให้ใครรับรู้หรือเรียกร้องให้เขาต้องมารับผิดชอบเท่านั้นเอง

“อื้อ...” เธอร้องครางเมื่อแก่นกายของเขาฝังเข้ามาในซอกทางรักอันแสนคับแคบ เขาไม่เคยปรานีปราศรัยเหมือนเดิม การที่เขาประกาศปาวๆ ว่าไม่ต้องการเธอและลูก แถมยังป้องกันเสียทุกครั้ง นั่นทำให้เธอน้ำตาตกในอย่างห้ามไม่อยู่ แม้จะหักห้ามใจตัวเองมากมายเพียงใดแล้วก็ตาม

ทัศกรดึงสะโพกของเธอขึ้นมาหาก่อนจะสอดเสยเข้าหาอย่างกระแทกกระทั้น กานพลูร้องครางทุกครั้งที่เนื้อกายของเธอเสียดสีกับเนื้อกายของเขา ก่อนที่เขาจะปลดปล่อยหมดสิ้นในเครื่องป้องกันและทิ้งเธอไว้บนเตียงกว้าง

“ไปได้แล้ว หมดหน้าที่ของเธอแล้ว อย่าให้เห็นอีกนะว่าไปอี๋อ๋อกับผู้ชายคนอื่น ถึงฉันจะไม่ต้องการเธอ แต่เธอก็ได้ชื่อว่าเป็นเมียฉันอยู่ในตอนนี้” เขาไล่เธอก่อนเดินเข้าห้องน้ำ กานพลูน้ำตาซึม รีบลุกขึ้นสวมเสื้อผ้ามือไม้สั่นเทา เธอไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคุยกับใคร แต่เขามีสิทธิ์อี๋อ๋อกับผู้หญิงอื่นได้ ช่างไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย

กานพลูถูกสั่งให้มาทำงานในสวนผลไม้ เธอมีหน้าที่มาช่วยคนงานเก็บผลไม้ รู้ดีว่าทัศกรอยากแกล้งให้เธอไม่มีความสุข แต่เธอก็ไม่ย่อท้อ เพราะงานแค่นี้เธอคิดว่าตัวเองทำได้ ไม่ใช่ลูกคุณหนูบอบบางที่ไม่เคยทำอะไรเลย แม้จะอยู่ในคฤหาสน์หลังใหญ่ของคุณหญิงช่อทิพย์ แต่เธอทำงานบ้านทุกอย่างไม่เคยเกี่ยงหรือเอาเปรียบคนอื่น แม้ผู้มีพระคุณจะรักและเอ็นดูเธอมากแค่ไหน แต่นั่นก็ไม่เคยทำให้เธอวางตัวเสมอท่านและข่มคนในบ้าน

“คุณกานต์พักก่อนไหมครับ” พงศ์ศูรย์เห็นเมียเจ้านายทำงานไม่หยุดพักแล้วนึกเห็นใจ แต่นึกทึ่งผู้หญิงตัวเล็กๆ รูปร่างบอบบางที่สู้งานไม่เคยปริปากบ่นแม้แต่สักคำเดียว กานพลูยกหลังมือขึ้นปาดเหงื่อ ก่อนจะยิ้มสดใสให้ชายหนุ่มผู้มีน้ำใจ รอยยิ้มของหญิงสาวตรงหน้าทำให้พงศ์ศูรย์หัวใจกระตุกอย่างบอกไม่ถูก

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ กานต์ไม่อยากโดนหาว่าอู้งาน”

“ดื่มน้ำก่อนนะครับ” พงศ์ศูรย์ยื่นขวดน้ำเย็นๆ ให้หญิงสาว กานพลูเช็ดไม้เช็ดมือกับกางเกงของตัวเองแบบลวกๆ ก่อนจะกล่าวขอบคุณและยื่นมือไปรับน้ำมาดื่มแก้กระหาย

“ขอบคุณมากจริงๆ นะคะ กานต์กำลังหิวน้ำอยู่พอดีเลยค่ะ”

“ไม่มีงานมีการทำหรือไงไอ้หนึ่ง ถึงมายืนอี๋อ๋อกับ...” ทัศกรหันไปมองหน้าคนที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาอย่างมีนัยน์ พงศ์ศูรย์เอ่ยขอตัวเพราะไม่อยากให้หญิงสาวมีปัญหา ดูจากสายตาของเจ้านาย ถ้าเขายังอยู่ขวางหูขวางตา คงทำให้กานพลูเดือดร้อน และอาจจะโดนเตะด้วยความโมโห บางทีเขาก็ขำเจ้านายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันนัก ปากบอกว่าเกลียด แต่คอยตามตอแยหาเรื่องไม่หยุดหย่อน กับคนที่รักกันปานจะกลืนกินอย่างพิมพ์ประภา กลับไม่ไปตอแยด้วย

“มานี่เลย” เขาตามไปกระชากมือเล็กๆ ของกานพลูให้เดินตาม หญิงสาวแทบล้มหัวซุน เดินตามเขาจนขาหวิด

“คุณภูเขามีอะไรคะ กานต์เจ็บนะคะ” เธอเจ็บจนน้ำตาร่วง เมื่อเขาบีบมือแทบแหลก

“ฉันให้เธอมาทำงาน ไม่ใช่ให้ไปอี๋อ๋อกับผู้ชาย”

“โอ๊ย!” กานพลูร้องเสียงหลงเมื่อโดนเหวี่ยงเข้ามาในบ้านพัก เธอล้มไม่เป็นท่าก้นจ้ำเบ้าจนใบหน้าเหยเก

“ลุกขึ้นมาเลย อย่ามาทำสำออย ทำหน้าที่เมียหน่อย ตอนนี้ผัวหิว” เขาเดินเข้าหา กานพลูรีบตะเกียกตะกายลุกขึ้น เธอหันรีหันขวางใบหน้าเหลอหลา วันนี้เธอไม่ได้เตรียมอาหารให้เขา เนื่องจากถูกสั่งให้มาทำงานในไร่ตั้งแต่เช้าตรู่ ได้กอดหอมลูกนิดเดียวก็ต้องฝากประไพเอาไว้ เพราะคำสั่งของเขาคือคำประกาศิต ใครกล้าขัด จะโดนเขาลงโทษเอาไว้

“กานต์ไม่ได้เตรียมอาหารให้คุณภูเขาเลยค่ะ คือกานต์มาทำงานตั้งแต่เช้า” เธอพูดตะกุกตะกัก เพราะตื่นมาก็ไม่ได้เข้าครัว แต่จัดการกับลูกน้อยเสียก่อน ใบหน้าเล็กๆ ซีดเผือด กลัวเขาจะหาว่าเธอไม่จัดหาอาหารกลางวันให้เขา และทำหน้าที่ภรรยาบกพร่อง จนทำให้เขาหิวแบบนี้

“ใครบอกว่าฉันจะกินอาหารกันเล่า” เขาเดินเข้าหา เธอทำหน้างง ก่อนจะหวีดร้องเสียงหลงเมื่อเขาอุ้มขึ้นพาดบ่า

“คุณภูเขาปล่อยกานต์นะคะ คนร้ายกาจ ซาดิสม์ กานต์เวียนหัวไปหมดแล้ว” เธอทุบแผ่นหลังของเขา หัวหมุนตาลายไปหมดเพราะโดนอุ้มพาดกับบ่า

“โอ๊ย!” ร่างเล็กโดนโยนโครมไปกับเตียงนอนในเรือนพักของเขา กานพลูร้องเสียงหลงใบหน้าเหยเก

“คุณภูเขาปล่อยนะคะ นี่มันกลางวันแสกๆ คุณไม่อายผีสางเทวดาบ้างเลยเหรอคะ” เธอดิ้นเมื่อรู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร

“อายอะไร เธออยากเป็นเมียฉันมากไม่ใช่เหรอ ก็ต้องสนองให้ฉันทุกที่ทุกเวลาสิ ไม่รู้หรือไงว่าฉันเซ็กซ์จัด” คำพูดของเขาทำให้เธอหน้าแดงยิ่งกว่าผลตำลึงสุก สีหน้าของเธอทำให้เขาชอบใจ อยากเป็นเมียเขานักก็ต้องเจอแบบนี้

“พรุ่งนี้มาทำงาน ไม่ต้องใส่ชั้นในมานะ ทั้งข้างบนและข้างล่าง เวลาฉันล้วง หรือถอดจะได้จัดเธอให้หนักๆ ไม่ต้องมีด่าน”

“คนบ้า!!!” กานพลูอายจนหน้าแดงเมื่อคิดตามคำพูดของเขา เขาแกล้งเธอชัดๆ ยิ่งเห็นเธอทำท่าเหมือนอกจะแตกตายเขายิ่งหัวเราะสะใจลั่นบ้านไปหมด

“บ้าอะไรกัน นี่จะใส่มาทำไมกันล่ะ ถอดยากเย็นเห็นไหม พรุ่งนี้ใส่กระโปรงมาทำงานเลย ถอดยากฉิบ” เขาพยายามถอดกางเกงของเธอ กานพลูดิ้นสุดใจ แต่สู้แรงเขาไม่ไหว พอเลื่อนมือไปขัดขวางการปฏิบัติการของเขา ทัศกรก็เปลี่ยนไปดึงส่วนอื่นอีก เสื้อผ้าเธอหลุดลุ่ยแบบที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เลย

กานพลูทุบอกเขาอย่างอัดอั้นตันใจ เขาดึงมือมาจูบหนักๆ เธอดิ้นหนี เขารีบคว้าเอวบางเอาไว้ กดเธอจนแทบจมเตียง

“ฉันหิวแล้วล่ะ เสียแรงกับเธอไปเยอะ เมื่อก่อนไม่เห็นดิ้นเลย อ้อ... เดี๋ยวนี้เจอเหยื่อผู้ชายเยอะล่ะสิ ในไร่ของฉันก็มีเยอะเชียว มองเธอตาเป็นมัน”

“ปล่อยกานต์นะคะ กานต์หิวข้าวแล้ว” เธอหาข้ออ้าง คิดว่าไม่รอดแต่ก็อยากหาทางหนีให้ตัวเอง

“ฉันหิวเหมือนกัน หิวเธอน่ะ”

“คุณไปทำแบบนี้กับคุณพิมพ์ประภา สิคะ” เธอเผลอพูดออกไป ใบหน้าเขาบึ้งทันที

“ฉันให้เกียรติพิมพ์เค้า แต่เธอเป็นเมียไม่ใช่เหรอ แถมยังบังคับให้ฉันจดทะเบียนสมรสด้วย จะให้ฉันไปมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่น โดยเฉพาะผู้หญิงที่ฉันรัก หยามเกียรติเขา เธอนี่มันชั่วร้ายจริงๆ”

“ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นนะคะ” เธอไม่ได้คิดแบบนั้น แต่เผลอพูดออกไปเพราะน้อยใจเขาเท่านั้นเอง คิดจะทำอะไรกับเธอก็ทำ เห็นเธอเป็นที่ระบายอารมณ์

เขาไม่โต้ตอบกับเธออีก แต่จับเธอแยกขาเมื่อปล้ำถอดกางเกงของเธอได้ กานพลูกรีดร้องเบาๆ เมื่อเขาแทรกกายเข้ามาอย่างไม่ปรานี หลังจากสวมเครื่องป้องกันเรียบร้อยแล้ว

“คุณภูเขา กานต์เจ็บนะคะ”

“แล้วที่อยากได้ฉันเป็นผัวนี่ นึกว่าฉันจะทะนุถนอมผู้หญิงที่ไม่ได้รักหรือไง”

“กานต์รู้แล้วว่าคุณไม่ได้รักกานต์ แต่ขอร้องเถอะกานต์เจ็บ” เธอน้ำตาซึม

“นึกว่าบีบน้ำตาแล้วฉันจะเห็นใจผู้หญิงหน้าเงินอย่างเธอหรือไง”

“กานต์รู้ว่าทำให้คุณโกรธ แต่กานต์ไม่ได้อยากให้ อ๊ะ!” เขากระแทกกายเข้ามาจนมิดเม้นเมื่อรู้ทันว่าเธอกำลังจะแก้ตัว กานพลูนิ่วหน้า โดนเขาจับขาพาดกับบ่า