ประตูห้องชุดถูกเปิดออกด้วยแรงที่ไม่เบานักบ่งบอกอารมณ์ของเจ้าของห้องได้เป็นอย่างดี ใครเข้ามาขวางมันได้เจ็บตัวแน่ คนสนิทที่ตามมาถึงห้องชุดทำได้เพียงหยุดอยู่หน้าประตู ถูกด้านล็อกปิดตายบอกให้รู้ว่าใครไม่เกี่ยวอย่ามายุ่ง!

“จะไม่ฆ่ากันตายใช่ไหม” รีทส์ถามอย่างหวั่นใจ

“ฉันก็หวังอย่างนั้น” คาซัสอดที่จะเป็นห่วงสวัสดิการของหญิงสาวด้านในไม่ได้เหลือเกิน

สองหนุ่มผละเดินกลับไปทางเดิน ลงไปล็อบบี้ด้านล่างหาน้ำหวานสักแก้วล้างคอที่ขมปาวจากความเครียดเมื่อครู่ มันเรื่องอะไรกันหนักหนา ชอบเขาก็ไม่ยอมบอกออกไป พอเขาจะไปหาคนอื่นก็ทำมาเป็นหวงกางเสียอย่างงั้น ทำไมถึงชอบปากหนักนักพ่อสิงห์หนุ่ม

รัฐภพ ฟานเซส ย่างสามขุมตรงไปที่ห้องนอนใหญ่ แต่มันถูก ล็อกเอาไว้ ความโกรธพุ่งขึ้นเป็นเท่าตัว จนเขาแทบจะควบคุมตัวเองเอาไว้ไม่อยู่

“คิดว่าประตูแค่นี้จะหนีผมได้หรอ” ไร้ปราการทุกอย่าง สิงห์หนุ่มก้าวเข้าไปหาหญิงสาวที่นอนอยู่ที่เตียงกว้าง แล้วกระชากผ้าห่มผืนหนาออกจากร่างบางด้วยแรงที่ไม่เบานัก มือหนาโยนผ้าห่มนั้นทิ้งไปอย่างไม่ใยดี ไม่สนใจว่ามันจะไปตกลงส่วนไหนของห้อง เพราะอารมณ์ของเขาตอนนี้กำลังปะทุขึ้นมาอีกรอบแล้วสิ่งที่เขาสนใจมีเพียงร่างบอบบางที่อยู่บนเตียงกว้าง

“ทำบ้าอะไรของนาย! อย่านะ” อ้อมเดือนร้องด้วยความตกใจ ถดกายหนีไปอยู่หัวเตียง กระนั้นยังช้ากว่ามือหนาที่ตามาคว้าข้อเท้าเรียวเอาไว้ลากลงมากลางเตียง ชายหนุ่มตามขึ้นคร่อมร่างบางเอาไว้

“จะหนีไปไหน”

“อย่านะ ไม่...” อ้อมเดือนปัดป้องมือหนาที่กำลังลูบไล้ปลายนิ้วจากต้นขาเรียวสูงขึ้น ก่อนจะถูกมือหนาคว้าไปยึดไว้เหนือศีรษะ

“ทำเป็นไม่เคยไปได้”

“หยาบคาย!”

“แต่ก็ไม่น่ารังเกียจเท่าผู้หญิงอย่างคุณหรอก”

เพี้ย!

“นี่สำหรับคำดูถูกที่นายว่าฉัน”

เพี้ย!

“และนี่เป็นการเตือนสติให้รู้ว่าฉันไม่ได้อยู่นิ่งให้นายทรมานได้ฝ่ายเดียว”

“ที่กล้าตบหน้าผมหรอ!”

“มากกว่านี้ฉันก็ทำได้!” เข่าสวยก็กระทุงเข้ากลางลำตัวเขาเต็มแรง

“โอย!” รัฐภพปล่อยมือจากร่างบางลงไปนอนร้องโอดโอยกุมน้องชายด้วยความเจ็บปวด

“โทษทีฉันไม่ได้โลกสวยเหมือนผู้หญิงที่ผ่านมาของนาย” กล่าวจบหญิงสาวรีบก้าวลงจากเตียงไปที่ประตูห้องน้ำที่อยู่ใกล้ ก่อนที่เขาจะตามมาจับตัวเธอได้

“อ้อมเดือน! ...ออกมาเดี๋ยวนี้นะ” รัฐภพก้าวตามมาติดๆ แต่ช้าไปเพียงเสี้ยวนาทีได้แต่เพียงยืนชกประตูด้วยความเจ็บใจ

“ฝันไปเถอะ ถ้าอยากนักก็ไปหากับผู้หญิงข้างนอกโน้น อย่ามายุ่งกับฉัน!” ตะโกนออกไปด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะปิดปากร้องไห้ออกมาจนจะกลั้นต่อไป

“นี่กล้าไล่เลยเหรอ ผมบอกให้ออกมาไง!”

“ไปให้พ้น!”

มือหนาที่เตรียมจะทุบประตูคางอยู่กลางอากาศหลังได้ยินสียงสะอื้นไห้ดังแว่วออกมาจากด้านใน ความโกรธเกรี้ยวเมื่อครู่ที่แทนที่ด้วยความขัดใจและเป็นห่วง หันหลังเดินหนีไปหยุดลงหน้าชุดรับแขก ก่อนก้าวไปที่ตู้เย็นหยิบไวน์ติดมือมานั่งดื่มอยู่ชุดรับแขก จ้องมองบานประตูที่ปิดสนิทไม่มีท่าทีจะเปิดง่ายๆ

“ฮือๆ” อ้อมเดือนได้ยินเสียงเท้าหนักจากไปก็ทรุดตัวลงร้องไห้ กอดตัวเองแน่น เธออยากจะหายไปจากตรงนี้เหลือเกิน ไม่อยากจะอยู่แล้ว

ดึกสงัดประตูที่ปิดเงียบอยู่หลายชั่วโมงเปิดออกมาอย่างช้าๆ ร่างบางที่มีเพียงชุดนอนบางเบาไม่สามารถบดบังความหนาวเหน็บได้จนเธอต้องจำใจออกมา

คนที่นั่งเฝ้าอยู่ค่อนคืนเงยหน้าขึ้นหลังได้ยินเสียงเปิดประตูดังแว่วมา แม้เธอจะพยายามเปิดเบามากก็ตาม

“นึกว่าจะแน่”

ขาเรียวก้าวออกมาด้วยอาการสั่นอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาเริ่มพร่ามัวไปหมด ใบหน้านวลซีดเซียวสะบัดไปมาเรียกสติ เพียงเสี้ยวนาทีทุกอย่างรอบกายจะมืดสนิทลง

“อ้อมเดือน!”

คนที่นั่งเฝ้าอยู่ค่อนคืนพุ่งเข้ามารับร่างบางเอาไว้ได้ทันก่อนที่จะล้มฟาดพื้น ช้อนร่างเย็นเฉียบขึ้นอ้อมแขนเดินกลับมาที่เตียง ถอดเสื้อผ้าทั้งของเขาและเธอออกก่อนจะใช้ร่างกายของเขาให้ความอบอุ่นแทน ร่างบางขยับเข้าหามากขึ้น ซบใบหน้านวลลงอกกว้าง

“ตื่นเมื่อไหร่ได้เห็นดีกันแน่”

ชายหนุ่มสัมผัสได้ถึงอาการสั่นจากร่างเล็กก็โอบกอดแน่นขึ้น และพยายามระงับความร้อนในกายที่ตีตื้นขึ้นมา ในเวลาเดียวกัน พลางหลับตาลงแน่นข่มมันเอาไว้สุดกำลัง

โปรดติดตามตอนต่อไป...

ลิ้งก์ ดาวน์โหลด EBook ที่เว็บ Mebmarket.com

--> https://www.mebmarket.com/ebook-50953-ขอรักรัฐภูมิ-Men-Of-Lions <---

ราคา 59 บาท !!! (ช่วงนี้จัดโปรโมชั่นอยู่น้า ^^) ** รีบๆ ไปจัดการก่อนหมดโปร!

ฝากกด ติดตาม / คอมเมนท์ เป็นกำลังใจให้ด้วยน้า ^^

ติดตามข้อมูลข่าวสารได้ที่... ---> เฟชบุ๊คแฟนเพจ : Raniya.writer

*** ขอบคุณทุกกำลังใจและการสนับสนุนทุกช่องทาง รวมถึงการติดตาม คอมเม้นท์ ที่มาเพิ่มแรงฮึดให้ไรท์ตัวอ้วน ***

ขอบคุณมากๆ จากใจค่ะ ^___^